Semua Bab ลวงรักรุ่นพี่วิศวะ : Bab 41 - Bab 50

หนึ่งปีต่อมา.... ไทเธย์เรียนจบเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ส่วนชะเอมก็ได้ขึ้นปีสองตามลำดับ ทั้งคู่คบกันมาครบหนึ่งปีเต็มแล้ว ความรักก็ยังคงหวานชื่น ไม่ได้มีเรื่องอะไรให้แคลงใจกัน"ไท!""?? เมษา เธอมาที่นี่ได้ไง" ไทเธย์หันไปมองอย่างงงๆ และก็ตกใจ"คิก ไทคงไม่รู้สินะ เมทำงานอยู่นี่น่ะ อยู่แผนกออกแบบมาสักพักแล้วล่ะ""....." ไทเธย์ไม่ได้พูดอะไร ก็ไม่แปลกหรอกที่เขาจะไม่รู้ เพราะการรับสมัครงานและการอนุมัติให้เข้าทำงานก็ไม่ต้องผ่านเขาโดยตรงอยู่แล้ว"ดีใจจังที่วันนี้ได้เจอไท วันนี้กลับกี่โมงเหรอ""มีอะไร?""เมจะขอกลับด้วยน่ะ พอดีรถเข้าศูนย์น่ะ เลยต้องหารถกลับเอง""เคยไปกลับยังไง ก็กลับแบบนั้นสิ" เป็นการปฏิเสธที่แสนจะเย็นชาและไร้ความรู้สึก"โถ่ไท ไปส่งกันสักครั้งไม่ได้หรอ""ฉันไม่ว่าง""ตอนอยู่มหาลัยเราก็แทบไม่ได้คุยกันอีกเลย พอออกมาทำงานกว่าจะได้เจอกัน ก็ยากลำบาก""แล้วทำไมต้องเจอกัน มีเหตุผลอะไรล่ะ""ไทเดี๋ยวสิ!"เมษารีบดึงแขนของไทเธย์เอาไว้ ท่ามกลางสายตาของพนักงานหลายคนที่เห็น บางคนก็แอบซุบซิบนินทา บ้างก็ว่าทั้งคู่เป็นคู่รักกันที่กำลังทะเลาะกันอยู่ บ้างก็ว่าเมษากำลังพยายามอ่อยท่านประธานอยู่"เป็นอะไ

@มหาวิทยาลัย ขณะที่กำลังนั่งเรียนอยู่นั้นชะเอมเอาแต่เหม่อลอย ดูเหมือนเธอจะตั้งใจเรียน แต่ความจริงแล้วจิตใจของเธอไม่ได้อยู่กับการเรียนเลย"ยัยเอม!!""หะ หา?! ทำไม ตกใจหมดเลย""แกเหม่ออะไร เรียกตั้งนานแล้ว" เพื่อนพูด เพราะเรียกตั้งนานแล้วอย่างว่าจริงๆ แต่ก็ไม่มีการตอบรับเลย จนกระทั่งจับหัวไหล่แล้วเขย่าตัว ชะเอมถึงมีสติขึ้นมา"แกไม่สบายเปล่าวะ เห็นเงียบๆ แบบนี้มาสองสามวันแล้วนะ" เพื่อนอีกคนถามด้วยความเป็นห่วง"ไม่ได้เป็นไร ฉันสบายดี" ชะเอมตอบพร้อมกับถอนหายใจเบาๆ"สบายดีอะไรเป็นแบบนี้วะ""มีเรื่องอะไรไม่สบายใจก็บอกได้นะ ถ้าช่วยได้ก็จะช่วย""ขอบใจมากนะ แต่ไม่เป็นไรจริงๆ สงสัยช่วงนี้เหนื่อยๆ น่ะ" เธอตอบพร้อมกับยิ้มอีกครั้ง ด้วยความที่ไม่ได้พูดอะไรเพื่อนๆ ก็ไม่รู้จะช่วยยังไงเหมือนกัน แต่เห็นชะเอมเป็นแบบนี้ก็ใช่ว่าจะสบายใจ แค่ไม่รู้เท่านั้นเองว่ามันเกิดอะไรขึ้น#พักกลางวัน"ไม่โทรคุยกับพี่ไทหรอ ปกติเห็นโทรคุยกันทุกวัน"เพราะเรื่องแบบนั้นมันแทบจะเป็นกิจวัตรประจำวันของทั้งสองไปแล้ว ไม่เธอก็เขาที่จะโทรหากันก่อนจะหย่อนก้นนั่งลงกินข้าวด้วยซ้ำ จะต้องได้โทรหากัน คุยหยอดหวานๆ ใส่กัน"ไม่อ่ะ เขาส่งข้

ยังคงอยู่ที่บ้านพักริมทะเล ขณะที่ชะเอมกำลังพับผ้าอยู่ภายในห้องนอนคนเดียว เสียงแจ้งเตือนแผ่วเบาดังขึ้นจากโทรศัพท์มือถือ มีข้อความเข้ามา พร้อมกับหน้าจอโทรศัพท์ที่สว่างวาบ ชะเอมวางมือจากงานตรงหน้าแล้วหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างๆ กาย ขึ้นมาเปิดอ่านด้วยความอยากรู้อยากเห็นแต่สิ่งที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอกลับทำให้เธอชะงัก...สองมือที่จับอยู่กับมือถือสั่นเทาไปหมด ภาพถูกส่งมาแล้วถูกลบทิ้งแทบจะทันที ที่เธอเปิดเข้าไปอ่าน ราวกับว่าตั้งใจที่จะให้มันเป็นแบบนี้ แต่โชคดีที่เธอได้กดเซฟภาพเอาไว้ทันก่อนที่มันจะหายไปเป็นภาพของไทเธย์คนรักของเธอ กำลังนอนหลับอยู่บนเตียง ไม่ได้สวมเสื้อผ้าและข้างกายเขาคือ รุ่นพี่เมษา?? : อุ้ย ขอโทษนะจ๊ะ พอดีส่งผิดน่ะมีข้อความส่งตอบกลับมาอีกครั้ง แต่ชะเอมรู้ดีว่านี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรือผิดพลาด มันเป็นการตั้งใจและจงใจมากกว่าชะเอมตัวชาไปทั้งร่าง หัวใจเต้นแรง มันเหมือนกำลังถูกบีบแน่นจนแทบหายใจไม่ออกมือของเธอสั่นระริกขณะจ้องมองภาพนั้นซ้ำไปซ้ำมา ดวงตาเริ่มพร่ามัวจากน้ำตาที่เอ่อคลอ แต่เธอก็ยังมีสติมากพอที่จะไม่ได้ร้องไห้เสียงดังออกมา แค่ตอนนี้มันรู้สึกจุกมากกว่าเธอไม่รู้ว่าในภาพนั

ชะเอม Talkหลังจากที่คุยกันวันนั้นก็ใช่ว่าเราจะกลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม ฉันอยู่ในช่วงคำว่าระแวงไปแล้วน่ะสิ ไม่ใช่ไม่ไว้ใจเขาหรอก แต่ฉันก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมถึงคิดแบบนั้น ทำไมถึงระแวงเขา ทำไมถึงต้องเป็นแบบนี้ แล้วใครมันจะรู้สึกดีบ้างล่ะที่ต้องเห็นแฟนตัวเองไปนอนอยู่กับผู้หญิงคนอื่นบนเตียงเราคุยกันน้อยลง โทรคุยกันน้อยลง ข้อความก็แทบจะไม่มีเลย ตอนนี้ฉันแทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาทำงานอะไรบ้าง ได้พักผ่อนหรือเปล่า ได้กินอิ่มบ้างไหม ปกติวันหยุดเขาจะมาหาฉันที่บ้านและเราก็กินข้าวด้วยกันที่บ้านของฉัน แต่ตอนนี้เขาหายไปเลย หายไปจนพ่อกับแม่ของฉันถามหา และถามว่าเราสองคนมีปัญหากันหรือเปล่า แต่ฉันก็ทำได้แค่ตอบว่าไม่ และบอกกับพ่อแม่ว่าเขามีงานยุ่งมากเพราะเราไม่ได้คุยกันฉันก็เริ่มคิดมากขึ้น เริ่มคิดว่าเขาจะยังอยู่ด้วยกันหรือเปล่า อยู่ใกล้กันอีกไหม เมื่อก่อนมันไม่เคยเป็นแบบนี้เลยก็จริง เพราะตอนนั้นเรายังเรียนมหาลัยอยู่ เราได้เจอหน้ากันทุกวัน ต่อให้ไม่ได้คุยกันทุกวันแต่ก็เห็นหน้ากัน แต่นี่เขาทำงานแล้ว บริษัทของเขาอยู่ที่ไหนฉันยังไม่รู้เลย"จ๊ะเอ๋!""ตกใจหมดเลย อะไรของพวกแกเนี่ย" ฉันหันไปเอ็ดตะโรยกใหญ่

พอกลับมาถึงบ้านชะเอมก็เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้อง ขดตัวร้องไห้อยู่ตรงมุมตรงข้างเตียง แม่มาเคาะประตูก็ไม่ยอมเปิดให้ เธออยู่อย่างนั้นจนกระทั่งดึก ไฟในห้องนอนของเธอไม่ได้เปิด มีเพียงแสงจากพระจันทร์รำไรจากด้านนอกที่ลอดผ้าม่านเข้ามาพอให้เห็นว่ามีแสงครืด ครืด ครืดจู่ๆ โทรศัพท์ที่วางนิ่งอยู่บนเตียงก็สว่างวาบขึ้นมา เพราะมีสายเรียกเข้า ดึกป่านนี้แล้วจะมีใครโทรหาเธอได้นอกจากเขาคนนั้น ไทเธย์เขาโทรมาอยู่หลายสายจนชะเอมไม่อยากจะฟังเสียงสั่นของโทรศัพท์ เธอจึงหยิบมาแล้วกดรับสายอยู่เงียบๆ"ฮัลโหล.."( เอม..ทำไมเพิ่งรับสาย ไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม )"พี่คิดว่าเอมจะทำอะไรล่ะ"( ฮู่ว พี่โล่งอก )"พี่ไท.."( ว่าไง )"พี่รู้เรื่องนั้นแล้วใช่ไหม"( อืม... ) เสียงปลายสายตอบกลับมาแผ่วเบา"พี่จะเอายังไงต่อ จะรับผิดชอบกับการกระทำของตัวเองหรือเปล่า"( หมายความว่ายังไง )"พี่เมษาบอกว่า ถ้าพี่ไม่รับผิดชอบ จะเอาเด็กออก"( เรื่องนั้นพี่จัดการเอง )"ไม่ เอมไม่อยากอยู่แบบสามคนผัวเมียหรอกนะ เอมรู้ว่าพี่จะทำยังไง"( พี่ก็ไม่ได้หมายความว่า เราจะอยู่ด้วยกันสามผัวเมียสักหน่อย )"พี่จะเลือกหรอ เลือกเอมแล้วปล่อยให้เขาทำร้ายลูกของพ