51. สหายอีกคน

“อ๊ะ อี้หาน ท่านจะทำสิ่งใด” ลี่มี่ตกใจที่จู่ๆ ก็ถูกอ้อมแขนแกร่งอุ้มเข้ามาในห้องตำรา ในใจก็กังวลกลัวว่าจะเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นอีก เพราะทุกครั้งที่เข้ามาพูดคุยกันในห้องตำรา ล้วนเป็นเรื่องคอขาดบาดตายทั้งสิ้น ไม่คาดคิดว่าเมื่อเข้ามาในห้องตำรา นางจะถูกร่างสูงรุกหอมไปทั่วใบหน้าเช่นนี้

“เจ้าสัญญาว่าจะให้ข้าจุมพิตทุกวัน แต่วันนี้เจ้ามิสนใจข้าเลยสักนิด มัวแต่เล่นกันเด็กน้อยสองคนนั้น” ปากว่าไป จมูกโด่งก็ซุกไซ้ สูดดมแก้มเนียนไปด้วย

“ท่านก็เลยดักฉุดข้ามาอย่างนั้นหรือ” ดวงตามรกตฉายแววขบขัน มิคิดว่าคนเจ้าระเบียบ ทำสิ่งใดต้องมีกฎมีเกณฑ์เช่นอี้หาน จะแสดงกิริยาเช่นนี้ออกมา

“จะว่าอย่างนั้นก็มิผิด มาเถิด รีบทำ จะได้รีบเสร็จ ประเดี๋ยวอาเยี่ยนกับอาหมิงจะมาพบเข้า”

“ระ รีบทำ รีบเสร็จอันใดกันเจ้าคะ” ตั้งแต่วันที่อี้หานเมามาย เขาก็ขอจุมพิตนางทุกวัน จนลืมไปว่าพวกเขาสองยังมิได้เข้าพิธีตบแต่งกัน ลี่มี่จึงยื่นเงื่อนไขให้จุมพิตได้เพียงวันละหนึ่งครั้งเท่านั้น แม้นจะเขินอาย แต่อย่างไรนางก็ต้องทำตามที่สัญญาเอาไว้

เรียวแขนเล็กโอบรอบคอหนา ดึงโน้มริมฝีปากได้รูปเข้ามาแนบชิดกับปากเล็กของนาง ทั้งสองส่งความรู้สึกที่มีต่อกัน