91. บทลงโทษ (2)

“ข้าเห็นเจ้าเป็นน้องมาตลอด เรื่องบัลลังก์ข้าก็เอ่ยชัดเจนว่าจะมิยุ่งเกี่ยว ทั้งยังจะหนุนหลังเจ้า แต่เจ้ากลับคิดสังหารข้า เท่านั้นยังมิพอเจ้ายังจะพรากชายาและบุตรไปจากข้าอีกหรือ” หลิวหยางมิเข้าใจเลยสักนิด ภายในอกปวดหนึบยิ่งกว่าตอนที่เขารู้ว่าเจียงหยวนร่วมก่อกบฏ ในตอนนั้นเขาเพียงคิดว่าสกุลอู่หลอกใช้น้องชายเขา แต่มิเคยคิดเลยว่าการลอบสังหารเขาจะเป็นฝีมือของน้องชายผู้นี้ แม้เขาและเจียงหยวนจะมิใช่พี่น้องสายเลือดเดียวกัน แต่นอกจากขันทีฟ่งหรานแล้ว เจียงหยวนก็เป็นอีกหนึ่งคนที่เขาระลึกถึงอยู่เสมอ

“หึ แล้วท่านเล่า พรากสิ่งใดไปจากข้าบ้าง ทั้งเสด็จพ่อที่ใส่ใจแต่ท่าน ความภาคภูมิใจที่ข้าคิดว่าทุกคนต้องยินดีกับข้า แต่ก็เป็นท่านที่ทำได้ดีกว่าข้าเสมอ ราษฎรที่สรรเสริญท่าน เสด็จพ่ออยากให้ท่านเป็นรัชทายาท ทั้งที่ตำแหน่งนั้นมันควรเป็นของโอรสสายตรงเช่นข้า!!!” มิมีใครเข้าใจความรู้สึกของผู้ที่เป็นเพียงเงาเช่นเขาบ้างเลย แม้จะพยายามทำให้เหมือนกับตัวจริงเท่าใด ก็มิมีผู้ใดคิดจะเหลียวมอง

“เจ้านี่เกินจะเยียวยาเสียจริง” เฉิงจ้านฉือที่คิดว่าจะมิเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ กลับอดที่จะสบถออกมามิได้

“หึ เจ้าเองก็ระวังไว้