Semua Bab เกิดใหม่อีกที เป็นพระชายาก็ไม่เลว: Bab 21 - Bab 30

“พวกเจ้าดูดีๆ ว่าครบแล้วหรือยัง” เจียวซินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ยืนอยู่หน้าตำหนักมองข้ารับใช้ขนหีบของรางวัลที่ได้รับจากองค์ฮ่องเต้มาไว้ที่ตำหนัก“ครบถ้วนแล้วพ่ะย่ะค่ะพระชายา”“ขอบใจพวกเจ้าทุกคนมาก ขนมนี้ก็นำกลับไปกินกันเถิด” เจียวชินให้ หนิงเออร์จัดเตรียมขนมของว่างเอาไว้แล้ว“ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะพระชายา” ข้ารับใช้ต่างรับขนมกลับไปด้วยความดีใจ ตั้งแต่พระชายาตกน้ำตกท่าครานั้นก็ใจดีขึ้นมาก“หนิงเออร์ เจ้าว่าหยกพวกนี้จะขายได้สักเท่าใด”“ได้หลายตำลึงทองเพคะ แต่ของพระราชทานเช่นนี้พระชายาจะขายมิได้นะเพคะ” หนิงเออร์พูดดักทันที“เหตุใดจึงขายมิได้”“พวกเชื้อพระวงศ์และขุนนางเขาต่างเก็บไว้เป็นเกียรติ ไว้ประดับบารมีเพคะ”“โง่เง่าเสียจริง จะเอาเกียรติเอาบารมีไปเพื่อสิ่งใด สู้ขายแล้วนำเงินมาใช้จ่าย มิดีกว่าหรือ” เจียวซินขัดเคืองกับความคิดเช่นนี้อย่างมาก มัวแต่กอดบารมีเอาไว้จะอดตายเอาได้“แล้วเดือนนี้ท่านอ๋องจะจ่ายเบี้ยหวัดเมื่อใดหรือ” ปากถามไปพลาง มือก็หยิบสำรวจของรางวัลที่ได้ว่าครบหรือไม่ หากไม่ครบจะได้ไปแจ้งท่านอ๋อง ให้ท่านอ๋องไปทวงจากฮ่องเต้ให้“เอ่อ…หม่อมฉันลืมบอกไปเพคะ”“ว่า…?” เจียวซินละสายตาจากหีบขึ้นม

“พอเท่านี้ก่อน เจ้าเตะต่อยได้ดีเช่นที่เคยโอ้อวดไว้จริงๆ” เฟยเทียนกล่าวหยุดการประลองในครานี้“เป็นเช่นนั้นเพคะ” เจียวซินยืดอกอย่างภูมิใจ ถือว่านางพอสู้คนได้ แม้จะเจ็บบ้างแต่ก็ไม่มากมายอันใด รอยฟกซ้ำเป็นเรื่องธรรมดาในตอนที่นางเรียนเทควันโดในโลกก่อน“แต่ท่วงท่าของเจ้าช่างประหลาดเหลือเกิน ไปเล่าเรียนจากที่ใดมาหรือ” คำถามของเฟยเทียนทำให้เหล่าทหารต่างพยักหน้าตาม พวกเขาเองก็อยากรู้เช่นกันเผื่อจะได้ไปเล่าเรียนดูบ้าง“เอ่อ เรียนจาก…จากตำราเพคะ มิได้มีผู้ใดสอนหม่อมฉันศึกษาด้วยตนเอง” เฟยเทียนยังไม่ทันได้เอ่ยถามต่อก็มีทหารคนหนึ่งเข้ามาเรียกเฟยเทียน“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ รองแม่ทัพซีห่าวส่งจดหมายมาพ่ะย่ะค่ะ”“ท่านพี่…” เจียวซินพึมพำขึ้น“เจ้าจะไปด้วยหรือไม่ ข้ากับห่าวซวนจะไปทำงานสักครู่” เฟยเทียนกล่าวถามเจียวซิน“หม่อมฉันขอเดินเล่นบริเวณนี้สักครู่นะเพคะ แล้วจะตามเข้าไป”“อืม ส่วนพี่ชายเจ้า หากเขาส่งจดหมายถึงเจ้าข้าจะนำมาให้” เฟยเทียนส่งสัญญาณให้องค์รักษ์เงาทั้งสามติดตามเจียวซินอย่างใกล้ชิด“ขอบพระทัยเพคะ” เมื่อเฟยเทียนเดินจากไป ก็มีทหารหนุ่มผู้หนึ่งเดินเข้ามา“พระชายา มิได้พบกันเสียนาน พระองค์สบายดีหร

“เหตุใดเจ้าต้องนอนตรงกลางหนิงหลง” เฟยเทียนพูดขึ้นมาอย่างฮึดฮัด เมื่อพบว่าบนเตียงมีน้องชายตัวน้อยนอนคั่นกลางระหว่างเขาและจางเจียวซินอยู่“เจียวซินบอกว่าน้องตัวน้อย ถ้านอนยิมๆ จะถูกเบียดโตกเตียงไปเลย” เมื่อฟังคำตอบจากน้องชายจึงรู้ต้นสายปลายเหตุคิดจะหลีกหนีข้าหรือ หึ!!“หนิงหลงเจ้าให้เจียวซินนอนริมเช่นนี้ หากตอนกลางคืนนางหนีกลับตำหนักเล่าจะทำเช่นไร” เฟยเทียนคว้าตัวน้องชายมากกกอด พร้อมกระซิบข้างหูน้องชาย องค์ชายตัวน้อยที่ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของพี่ชายจอมเจ้าเล่ห์ถึงกับชะงัก“ไม่สู้เราให้นางนอนตรงกลาง เจ้ากอดทางขวา พี่กอดทางซ้าย นางคงแอบหนีกลับตำหนักไม่ได้แล้ว” องค์ชายน้อยพยักหน้างึกงักอย่างเห็นด้วย เจียวซินได้แต่สงสัยว่าสองพี่น้องพูดคุยอันใดกันเหตุใดทำหน้าตาเคร่งเครียดเช่นนั้น“เจียวซิน น้องนอนยิมด้านในสุดดีกว่า น้องจะกอดเจียวซินทางขวา” องค์ชายน้อยย้ายตัวเองเข้าไปด้านในเรียบร้อย เจียวซินถึงกับอึ้งมิใช่ว่าตกลงกันแล้วหรือ เหตุใดอาหลงถึงทำกับเจียวซินเช่นนี้ได้เล่า“นอนลงได้แล้ว ข้าจะดับเทียนแล้ว” เฟยเทียนยิ้มกริ่ม นอนลงอย่างสบายอกสบายใจ ส่วนเจียวซินได้แต่ฮึดฮัดในใจแต่ก็ยอมเอนตัวนอนแต่โดยดี ร่

“เหตุใดเล่าท่านพ่อ เรากำลังละเล่นเป็นครอบครัวสุขสันต์กัน หากท่านพ่อ มิยอมแต้มหนวด ข้าว่าท่านแม่ไปหาพ่อใหม่ให้ข้ากับน้องเถิด ฮึกๆ” เฟยเฟิ่งที่ยังสวมบทบาทบุตรสาวพ่อค้าต่างเมืองทำท่าสะอึกสะอื้น“หาท่านพ่อใหม่เถิดท่านแม่ ฮึก” เฟยเทียนหันไปมองหน้าน้องชายตัวน้อย ที่ตอนนี้กำลังสวมบทบาทเป็นบุตรชายของเขาด้วยอีกคนอย่างเหนื่อยใจ ยุยงให้ชายาเขาหาสามีใหม่งั้นหรือ ฝันไปเถิด อย่าคิดว่าเขาจะยอม“แต้มลงมา แต้มลงมาเยอะๆ แล้วเจ้าก็ห้ามไปหาบิดาคนใหม่ให้บุตรของข้า หากข้ารู้พวกมันไม่ตายดีแน่!” ประโยคหลังเฟยเทียนจงใจกระซิบข้างหูของ เจียวซิน มิใช่เขาไม่รู้ว่าตอนอยู่ค่ายทหารนายกองหรงเข้ามาทักทายนาง จากที่เขารู้มาคุณชายหรงผู้นี้เข้านอกออกในบ้านสกุลจางบ่อยครั้งด้วยเพราะเป็นสหายของรองแม่ทัพซีห่าว คุณชายหรงต้องมีใจให้เจียวซินเป็นแน่หรือจะส่งนายกองหรงไปประจำการที่ชายแดนทางใต้ดีนะ“บิดาคนม่งคนใหม่อันใดของท่าน” เจียวซินรีบแต้มหมึกทำเป็นหนวดให้ท่านอ๋องจนแล้วเสร็จ ทั้งสี่คนจึงได้เดินทางไปตลาดเทียบท่าทันที“ท่านพ่อ น้องอยากทานสิ่งนั้น” เสียงเล็กเจื้อยแจ้วอยู่ในอ้อมแขนของ เจียวซินเอ่ยบอกเฟยเทียน เฟยเทียนมองไปที่แผงขายถ

“แล้วตอนนี้ท่านยังรักองค์รักษ์ห่าวซวนอยู่อย่างนั้นหรือ” เจียวซินที่ยังสงสัยเรื่องนี้ถามขึ้น“ข้ามิได้ผูกใจรักเขามากมายถึงเพียงนั้น ข้าหมดอายุขัยในโลกนี้แล้ว หวังเพียงอยากให้เขาได้เจอคนที่เขารักก็เท่านั้น” คุณหนูจากพูดออกด้วยแววตายินดี มิได้มีแววตาแห่งความโศกเศร้าหรืออาลัยอันใด“เช่นนั้นท่านอยากให้ข้าทำสิ่งใดให้หรือไม่”“ข้ามิได้มีห่วงอันใด มีเพียงท่านพี่ซีห่าวและหนิงเออร์เท่านั้นที่อยากฝากเจ้าดูแล บอกท่านพี่ทีว่าข้ารักและคิดถึงเขา หนิงเออร์ก็ด้วยช่วยดูแลและรักนางแทนข้าที” เมื่อพูดถึงครอบครัวสองคนที่เหลืออยู่คุณหนูจางก็น้ำตาไหลออกมาโดย ไม่รู้ตัว นางยังมิทันได้กอดร่ำลาพวกเขาเลยสักครั้ง“แล้วท่านอยากให้ข้าบอกพวกเขาหรือไม่ว่า…ว่าท่านได้จากไปแล้ว”“อย่าบอกพวกเขา อย่าให้พวกเขาต้องมาเศร้าโศกอีกเลย…ข้าคงจะต้องไปแล้ว” คุณหนูจางพูดพลางปาดน้ำตาที่ไหลออกมา“แล้วท่านจะไปที่ใดหรือ ท่านจะมีความสุขดีใช่หรือไม่”“ข้าสุขสบายดีอยู่กับท่านพ่อท่านแม่ พวกท่านเอาอกเอาใจข้ามากเพียงใดเจ้าก็รู้ดี ว่าแต่เจ้าเถิด จากนี้หากเจ้าเลือกยืนเคียงข้างท่านอ๋องเจ้าจะต้องพบเจอกับเรื่องราวมากมาย จงเตรียมตัวเตรียมใจไว้ให้ดีเ