Semua Bab เกิดใหม่อีกที เป็นพระชายาก็ไม่เลว: Bab 41 - Bab 50

“ท่านอ๋องหม่อมฉันจะขอกลับไปพักก่อนนะเพคะ เดินทางมาทั้งวันเหนื่อยล้าเหลือเกิน” เจียวซินแสร้งทำท่าปวดเมื่อย“เช่นนั้นข้าจะกลับพร้อมเจ้า”“มิเป็นไรเพคะ ท่านอ๋องอยู่พูดคุยกับเหล่าขุนนางเถิดเพคะมิต้องเป็นห่วงหม่อมฉัน” เจียวซินเอ่ยปฏิเสธท่านอ๋อง หากท่านอ๋องกลับพร้อมนาง นางคงมิมีโอกาสได้ดัดหลังคุณหนูเถียนเป็นแน่“อืม เช่นนั้นเจ้ากลับไปพักเถิด สักครู่ข้าจะตามไป” เฟยเทียนที่คุยเรื่องปัญหาความทุกข์ยากของราษฎรยังมิแล้วเสร็จจึงจำใจปล่อยให้เจียวซินกลับไปพักผ่อนก่อน“เช่นนั้นกระหม่อมจะให้บ่าวนำทางให้พ่ะย่ะค่ะ” ท่านเจ้าเมืองเอ่ยเสนอแก่พระชายา“มิรบกวนท่านเจ้าเมือง คนของข้ารู้เส้นทางไปห้องรับรองอยู่แล้ว” เจียวซินรีบปฏิเสธเพราะที่ที่นางจะไปหาใช่ห้องรับรองไม่ แต่เป็นห้องนอนของคุณหนู เถียนต่างหากเล่า“ห้องนี้แน่หรือ” เจียวซินซุ่มอยู่แถวพุ่มไม้ข้างหลังห้องนอนของคุณหนูเถียน ดูจากบรรยากาศโดยรอบของเรือนคุณหนูเถียนแล้ว รู้ได้ทันทีว่านางคงเป็นบุตรสาวคนโปรดของท่านเจ้าเมืองเป็นแน่ รอบเรือนมีคลองน้ำล้อมรอบ ประดับด้วยดอกบัว และดอกไม้นาๆ ชนิดปลูกเรียงรายอย่างงดงาม“ที่นี่แน่เพคะ หม่อมฉันมั่นใจ” ซวนซวนที่ไปสอบถามจา

“คิกๆ ฮ่าๆ สะใจเสียจริง คุณหนูเถียนเสียขวัญถึงเพียงนั้นคงต้องตบรางวัลให้ไป่ฮวาเสียแล้ว” เจียวซินเมื่อเดินมาถึงห้องรับรองแล้วก็เอาแต่หัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว“แล้วข้าเล่ามิมีรางวัลบ้างหรือ ข้าเองก็พูดตามที่เจ้าสั่งทุกประการ” เฟยเทียนรวบตัวเจียวซินเข้ามานั่งบนตักแกร่ง“รางวัลอันใดเพคะ หากหม่อมฉันมิรู้แผนการนี้ท่านอ๋องคงได้รับอนุเพิ่มเป็นแน่ หม่อมฉันต่างหากที่ต้องได้รับรางวัล” เจียวซินที่อยู่ในอ้อมกอดแกร่งเอ่ยท้วงขึ้น“หึๆ เช่นนั้นพี่ให้รางวัลซินซินของพี่ดีหรือไม่ หืม” เฟยเทียนกดปากลงบนแก้มนิ่มทั้งสองของเจียวซิน“อื้อออ หม่อมฉันไม่อยากได้แล้วเพคะ” เจียวซินรีบหนีจากอ้อมกอดของเฟยเทียนไปซุกตัวในผ้าห่มทันที นางยังมิอยากให้มีสิ่งใดเกินเลยไปมากกว่านี้ มิใช่ว่านางไม่อยากลึกซึ้งกับท่านอ๋อง แต่ว่า…นางยังมิพร้อม นางยังต้องฝึกสิ่งที่เสด็จแม่สอนอีกมาก“หึๆ” เฟยเทียนมิได้กล่าวอันใด เพียงล้มตัวลงกอดเจียวซินและเข้าสู่ห้วงนิทราไปพร้อมกันเช้าวันรุ่งขึ้นขบวนของท่านอ๋องกำลังเคลื่อนออกจากเมืองฟู่หยู่ ด้านท่านเจ้าเมืองโดนตรวจสอบการทำงานเสียยกใหญ่จนพบการคดโกงมากมาย ท่านเจ้าเมืองจึงถูกปลด และยืดทรัพย์เข้าคลัง

“อื้อออออ น้องเจ็บ” เจียวซินร้องท้วงขึ้นมาเมื่อเจ็บจี๊ดตรงลำคอ เฟยเทียนเมื่อได้ยินดังนั้นทำได้เพียงไล่เลียรอยแดงราวกับต้องการขอโทษ เจียวซินที่แม้จะเผลอไผลไปกับรสสัมผัสของเฟยเทียนแต่ก็ยังไม่ลืมเป้าหมายสำคัญครั้งนี้ นางจึงบดเบียดบั้นท้ายเข้าหาแท่งทวนของท่านอ๋องที่บัดนี้เริ่มแข็งขืนขึ้นมาใต้ร่มผ้า“อ่า~” เสียงครางกระเส่าของสวามีทำเอาเจียวซินได้ใจไม่น้อย ฝ่ามือหนาเลื่อนขึ้นมากอบกุมเนินอกอวบอิ่ม บีบเค้นจนเป็นรอยมือ“เบา เบาหน่อย อื้อ!” เจียวซินครางออกเมื่อเฟยเทียนก้มหน้าลงไปดูดดึงยอดอกอีกข้าง ลิ้นหนาหมุนวนไล่เลียยอดอกแดงก่ำมิได้การแล้ว หากปล่อยไปเช่นนี้ แผนการคงล่มไม่เป็นท่าแน่ อ๊า~นึกได้ดังนั้น เจียวซินจึงใช้จังหวะที่เฟยเทียนมัวเมาอยู่กับเนินอกอวบอิ่มของตนหยิบเชือกที่ผูกกับเสาเตียงนอนมามัดมือทั้งสองข้างของเฟยเทียนไว้ แต่บั้นท้ายก็มิลืมทำหน้าที่บดเบียดกระแทกกระทั้นแท่งทวนที่กำลังแข็งขืนนั้น เมื่อจัดการมัดมือท่านอ๋องเสร็จนางจึงลุกออกจากตัวท่านอ๋องทันที“อืม~ เหตุใด…เหตุใดต้องมัดพี่ด้วยเล่าซินซิน” เฟยเทียนที่งุนงงกับการที่ตนถูกมัดมือขึงกับเสาเตียงเช่นนี้ มือซ้ายถูกมัดกับเสาเตียงทางซ้าย มือ

“เหตุการณ์ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง” เฟยเทียนเอ่ยถามท่านเจ้าเมืองหยวน ที่ปกครองดูแลเมืองหยวนซู่แห่งนี้ หลังจากโดนเจียวซินเค้นความจริงเรื่องอนุถังไปเมื่อคืน เฟยเทียนก็ตื่นขึ้นมาทำงานด้วยพลังที่ล้นเปี่ยม“ในตอนนี้มีคนติดโรคมากขึ้นเป็นเท่าตัวพ่ะย่ะค่ะ หากนับรวมทุกหมู่บ้านก็มีคนตายเกือบถึงพันคนพ่ะย่ะค่ะ” บัดนี้เฟยเทียน เจียวซิน ท่านหมอ รวมทั้งผู้เกี่ยวข้องทุกคนต่างมาร่วมกันวางแผนในกระโจมกลาง“แล้วอาการของผู้ที่ติดเชื้อเป็นเช่นไรหรือขอรับ” หมอที่ร่วมเดินทางมาเอ่ยถามท่านเจ้าเมือง“ผู้ที่เป็นโรคจะมีอาการขับถ่ายเหลวออกมาไม่หยุด บางรายมีอาการปวดท้อง อาเจียนไม่หยุดเช่นกัน” หมอประจำเมืองเอ่ยอาการที่เขาพบเห็นออกมาให้ทุกคนได้ฟัง“มิใช่โรคถ่ายท้องเสียปกติหรอกหรือ”“มิได้เป็นเช่นนั้น ด้วยเหตุว่าเมื่อใช้ยารักษาตามที่เคยใช้แล้ว อาการเหมือนจะทุเลาลง แต่บางคนก็มิหายขาด บางรายถึงกับถ่ายท้องจนตาย”“กระหม่อมมิเคยเจอโรคถ่ายท้องเสียที่อาการหนักเช่นนี้มาก่อนเลยพ่ะย่ะค่ะ” ท่านหมอชราที่มากับขบวนเดินทางกล่าวขึ้นทำเอาทุกคนในกระโจมต่างเคร่งเครียดกันไม่น้อย ด้านเจียวซินลองพยายามเค้นความรู้ที่เคยอ่านมาจากตำราในโลกก่อนก็

“หากเทียนเกอว่าเช่นนั้น น้องก็วางใจ”“ว่าแต่เจ้าเถิดฝึกปาเข็มเป็นอย่างไรบ้าง” เฟยเทียนเอ่ยถามถึงการฝึกของเจียวซิน ย้อนไปเมื่อคราก่อนที่เจียวซินขอให้เขาฝึกการต่อสู้ให้แต่เขาก็วุ่นวายกับกิจธุระมากมายจึงมิได้สอนให้กับนาง พอเหตุการณ์โรคระบาดดีขึ้นเฟยเทียนจึงได้เริ่มฝึกให้กับนาง ด้วยร่างกายและพละกำลังที่น้อย หากให้นางฝึกดาบหรือกระบี่คงเสียเปรียบคู่ต่อสู้ เฟยเทียนจึงเลือกสอนอาวุธลอบสังหารพวกมีดสั้น เข็มพิษและธนู แต่จะเน้นที่การฝึกเข็มพิษเป็นส่วนใหญ่“น้องทำได้ดีมาก ปาทีเดียวสามเข็มยังเข้าเป้าแบบ จึบ จึบ จึบ เลย” เจียวซินยกมือขึ้นทำท่าทำทางปาเข็มอย่างคล่องแคล่ว แต่ในสายตาของเฟยเทียนกลับมองเห็นแต่ท่าทางน่ารักซุกซนอ่า~ นี่เขาเป็นหนักถึงขั้นนี้เลยหรือ“เช่นนั้นพรุ่งนี้เช้าพี่จะลองทดสอบเจ้าดู หากผิดพลาดพี่จะลงโทษเจ้า” ว่าเสร็จก็ฉกฉวยหอมแก้มขาวเนียนทั้งสองของเจียวซิน“ลงโทษ!!! ได้อย่างไรเพคะ น้องมิได้ทำสิ่งใดผิดเสียหน่อย”“จะกลัวอันใดเล่า เจ้าว่าเจ้าฝึกจนเก่งกาจแล้วมิใช่หรือ หึๆ”“ก็…ชิ! น้องนอนดีกว่า” เจียวซินชิงหลับไปก่อนเสียแล้ว เฟยเทียนเองก็ได้แต่หัวเราะขำกับท่าทางงอแงเช่นเด็กน้อยของชายา อยา