Semua Bab ร้าย(รัก)[นิยายชุดร้ายรัก]: Bab 101 - Bab 110

"สวัสดีค่ะ พี่ธีสบายดีนะคะ" "มีนมาได้ไงเนี่ย หืม” ธีรเทพบอกด้วยอาการดีใจปนตกใจเมื่อเห็นมินรญาที่นี่ ก่อนจะหันไปโอบเอวของอนงค์นางที่กำลังจะลงจากรถ ร่างกายอนงค์นางดูเปลี่ยนไปจากเดิม จากร่างที่เคยสมส่วนวันนี้กลับอวบอิ่มในชุดหลวม ๆ ที่ดูคล้าย ๆ กับชุดคลุมท้องนั่น "สวัสดีค่ะคุณน้อง” มินรญาเอ่ยทักทายอนงค์นาง ก่อนจะมองดูชุดที่เธอใส่อย่างสงสัย "สวัสดีค่ะ” อนงค์นางตอบแค่นั้น ก่อนจะเดินตามธีรเทพไปเงียบ ๆ "ไป ๆ เข้าข้างในกันดีกว่า เดี๋ยวค่อยคุยกันนะมีน น้องไปไหมครับ” ธีรเทพบอกกับทีมงานก่อนจะหันมาบอกมินรญา แล้วหันมาถามคนที่ยืนข้าง ๆ "คุณเต้ยกับทีมงานเข้ามารอแล้วครับพี่” วัลลภรีบบอก เพราะเห็นอนงค์นางตามมาด้วย คำว่าเต้ยที่ได้ยินทำให้คนที่อยู่ในอ้อมแขนของธีรเทพมองไปที่มินรญาทันที "ไปค่ะน้องอยากไปดูพี่ธี” อนงค์นางบอกกับธีรเทพ "จะเบื่อสิครับ พี่ทำงานนะ” ธีรเทพหันมาตอบอย่างอ่อนโยน "งั้นน้องอยู่ข้างนอกก็ได้ พี่ธีไปเถอะค่ะ” อนงค์นางเปลี่ยนใจ เมื่อหันมามองมินรญาอีกครั้ง "อืมดีเลยอยู่คุย

"ขอบคุณนะคะที่เล่าความจริงให้น้องฟัง สำหรับน้อง ทุกอย่างมันย้อนไปแก้ไขอะไรไม่ได้ น้องท้องกับพี่ธี น้องกำลังจะมีลูกกับเขา ถึงตอนนี้น้องจะรู้ความจริง แต่ก็แก้ไขอะไรไม่ได้ น้องเชื่อว่าทุกอย่างถูกลิขิตมาแบบนี้” อนงค์นางพูดทุกอย่างออกมาจากใจ "คุณน้อง” มินรญามองหน้าหญิงสาวอีกครั้ง อนงค์นางเข้มแข็งมากจริง ๆ "ตอนนี้สิ่งเดียวที่น้องคิดถึงคือลูก น้องกำลังจะเป็นแม่ ทุกอย่างที่ผ่านมาน้องยกให้คุณมีนทั้งหมด น้องไม่โกรธ ไม่ได้เกลียด คุณมีนสบายใจเถอะ ระหว่างเราไม่มีเรื่องบาดหมางกัน" "คุณน้อง" "คุณมีนเองก็เหมือนกันหยุดทำร้ายหัวใจตัวเองเถอะค่ะ หยุดรู้สึกผิดได้แล้ว ต่อไปถ้าคุณกับเต้ยจะอยู่ด้วยกัน น้องก็คงไม่เกี่ยวอะไร เวลาของเรามีไม่มากนะคะอะไรที่ทำแล้วมีความสุข ทำไมคุณมีนไม่ทำล่ะคะ” อนงค์นางบอกกับมินรญาด้วยความจริงใจ "มีน…” มินรญาพูดไม่ออก เมื่ออนงค์นางพูดมาแบบนี้ "เก็บเอาคำพูดน้องไปคิดนะคะ แล้วตัดสินใจให้ดี น้องขอตัวก่อนค่ะ” อนงค์นางพูดพร้อมกับหันหลังก้าวไปสองก้าว "คุณน้องจะไปไหนคะ” มินรญายังถามต่อ

"อะไรกันมีนฟื้นมาก็ด่าเลย เต้ยยังไม่ได้ทำอะไรเลย" "ไม่ได้ทำเหรอ นี่แน่ะ ๆ” มินรญายังคงทุบตีคนร่างสูงตอนนี้เธอไม่สนใจสายตาของใครทั้งนั้น สิ่งเดียวที่อยากทำตอนนี้คือเอาเลือดหัวคนตรงหน้าออก "ไม่ได้ทำใช่ไหม” มินรญาผลักภพธรออกห่าง เมื่อชายหนุ่มพยายามรวบเธอเข้ามากอด "อะไรล่ะงงไปหมดแล้วเนี่ย คุยดี ๆ สิตีเอา ๆ เจ็บนะ เห็นไหมคนมองเต็มเลย อายเขาไหมเนี่ย” ถึงจะเจ็บแต่ภพธรยังคงเข้ากอดคนที่ดิ้นหนีพร้อมกับคำพูดหยอกล้อ "ไม่อาย เพราะแกไง เพราะความมักง่ายของแก ฉันกับลูกเกือบตายเพราะแก!” เพราะความโกรธทำให้มินรญาพูดอะไรออกมาโดยไม่รู้ตัว น้ำตาไหลมาตามแก้มนวลเป็นสาย "แกรู้ไหมว่าฉันกลัวแค่ไหน แกรู้ไหมว่าถ้าฉันตกลงไปจะเป็นยังไง ฉันกำลังท้อง!” มินรญาตวาดแหวใส่คนที่พยายามจะจับยึดตัวเธอไว้ "มีน!” ทุกคนในห้องประสานเสียงเรียกชื่อเธอพร้อมกันอีกครั้งด้วยความตกใจ ภพธรตัวชาวาบ ขนอ่อนลุกพรึบเมื่อได้ยินคำว่าท้องจากคนตรงหน้า มินรญาเองก็เหมือนเพิ่งจะรู้ตัวว่าพลั้งปากพูดอะไรออกมา ร่างบางชะงักไปนิดเเล้วพูดต่อ มือยังคงทุบตีภพธรอยู่แบบนั้น

"ธาม!" "ก็ได้ ๆ กูได้ยินเมียมึงร้องเหมือนกลัวยายมล กูก็เลยแอบดู มึงรู้ไหม มลแม่งร้ายวะเลือดเย็นสุด ๆ ผลักมีนลงมาได้ไง พูดแล้วขนหัวกูลุกเลยเนี่ยมึงดู” อธิปทำท่าทางขนลุกขนพอง ก่อนจะยื่นแขนให้ภพธรดู "มล ผลัก มีน” ภพธรถามลากเสียง เน้นคำพูดเหมือนไม่อยากเชื่อ "เออสิ กูเห็นกับตา โชคดีฉิบหายที่รับมีนไว้ทัน ไม่งั้นมึงเอ้ย ไม่อยากคิดต่อ เต้ยมึงแน่ใจนะว่าไม่ได้ยุ่งอะไรกับมลอีก มันทำเหมือนหึงมึงเลย มึงพูดเรื่องจริงมา ได้นอนกับมลหรือเปล่า” อธิปพูดไปตามสิ่งที่ตาเห็นก่อนจะอัดควันบุหรี่เข้าปอดคำใหญ่ภพธรตัวชาวาบ นี่นฤมลร้ายขนาดนี้เลยหรือ คิดทำร้ายคนเป็นเพื่อนกันได้อย่างไร เขาไม่ได้ยุ่งกับนฤมลจริง ๆ ชายหนุ่มกำหมัดแน่น ถ้าเธอคิดจะลองดี เขาก็อยากเล่นกับเธอสักรอบ"กูไม่ได้ยุ่งกับมล มีแค่ตอนเรียนเท่าที่มึงรู้นั่นแหละ ขอบใจมึงนะธาม ถ้าไม่ได้มึง ลูกกูคงแย่" "ลูกมึง!” อธิปหันมาถาม "กูว่า มึงกับกูชกกันสักรอบก็ดี" "มึงแน่ใจแค่ไหนเรื่องลูก" "ธาม มีนไม่ใช่คนแบบนั้น" "แต่มีนก็อยู่กับคนอื่นนะ ผู้ชายเหมือนกันกูว่ามึง...

"ไม่พร้อมเรื่อง" "ก็เรื่องที่ท้องนี่แหละ มีนไม่รู้จะบอกกับพ่อแม่ว่าไง เต้ยก็รู้ว่าเราอยู่คนละที่อยู่ ๆ มีนบอกว่าท้อง พ่อแม่จะรู้สึกยังไง” มินรญาให้เหตุผล "แน่ใจนะว่านี่คือเหตุผลจริง ๆ” ภพธรเสียงแข็ง "อืม" "มีนโกหก มีนไม่แน่ใจใช่ไหมว่าจะเลือกใครเป็นพ่อ" "เต้ย!” มินรญาตวาดเสียงดัง "เออพูดตรง ๆ นี่แหละ มีนเสียดายมันอยากได้มันเป็นผัวใช่ไหม” ภพธรย้อนอย่างไม่ไว้หน้าเช่นกัน "จะดูถูกกันมากไปแล้วนะ" "ไม่มากหรอก เต้ยพูดเรื่องจริงทุกอย่าง มีนรักมันใช่ไหม อาลัยอาวรณ์มันล่ะสิถึงไม่ยอมบอกใครว่าท้องกับเต้ย" "ไปกันใหญ่แล้ว มีนแค่อยากขอเวลาอีกนิด” มินรญาพยายามอธิบาย แต่ก็ต้องหยุดไว้แค่นั้นเมื่อเสียงเรียกเข้ามือถือของภพธรดังขึ้น ชายหนุ่มยกขึ้นมาดูมุมปากกระตุกขึ้นเล็กน้อย หางตามองมาทางคนนั่งข้าง ๆ นิดหนึ่ง ก่อนจะกดรับ "ครับขับรถอยู่ครับ กำลังกลับบ้าน” ภพธรนิ่งฟังปลายสายอยู่ครู่หนึ่ง "คืนนี้เหรอครับ เสียดายจังตอนนี้ผมจะถึงบ้านแล้ว ไว้โอกาสหน้านะครับ"