Semua Bab ร้าย(รัก)[นิยายชุดร้ายรัก]: Bab 81 - Bab 90

"หยุดนะ! ถอยไปถ้าใครกล้าทำเขาเจอกับฉันแน่” แก้วสุนีย์ขวางคนที่จะทำร้ายอธิป "แก้วถอยไป!” ธนากรหันไปตวาด "ไม่ถอยค่ะ พี่นะผิดคำพูดกับแก้ว พี่นะทำเขาทำไม ปล่อยเขานะ" "มันทำร้ายมีนก่อน” ธนากรเถียง "แต่พี่นะได้ตัวมีนมาแล้วก็หยุดสักที มีนห้ามพี่นะสิ อยากให้เต้ยตายหรือไง” แก้วสุนีย์ร้องบอก นาทีนี้คนที่จะหยุดธนากรได้ ก็มีแต่มินรญาคนเดียวเท่านั้น มินรญามองดูภพธร ตอนนี้ใบหน้าหล่อเหลาชุ่มไปด้วยเลือด จมูกและปากมีเลือดสีข้นไหลออกมา ดวงตาคมดุมองมาที่เธอด้วยสายตาที่มินรญาอ่านไม่ออก ไม่ใช่สายตาขอร้องแต่เป็นสายตาที่วิงวอน "ให้เขาฆ่าเต้ยเถอะ ถ้ามีนต้องการ” ภพธรมองนิ่ง ๆ ไปที่มินรญา ดวงตาดุมองเธออยู่แบบนั้น เธอคงสะใจสินะที่คนรักใหม่ทำร้ายเขาเเบบนี้ หึ! ก็สมควรแล้ว เพราะเขาทำร้ายเธอก่อน ผลัวะ! ธนากรซัดเข้าที่หน้าอีกหมัด เมื่อภพธรพูดกับมินรญาแบบนั้น "อยากตายใช่ไหม ได้กูสงเคราะห์ให้” สิ้นเสียง ธนากรดึงวัตถุที่เขาซ่อนไว้ด้านหลังออกมา ทุกคนเงียบกริบ อธิปออกแรงดิ้นมากกว่าเดิม "มีนต้องการแบบนี้ใช่ไหม ไม

แก้วสุนีย์กลับเข้ามาในห้องพักของภพธรอีกครั้ง เป็นจังหวะเดียวกับที่พยาบาลพิเศษกำลังเช็ดตัวให้เขา เธออึ้งกับภาพตรงหน้า เมื่อเห็นรอยเขียวช้ำตามตัวของชายหนุ่ม หนักสุดก็คงเป็นใต้ซี่โครงด้านซ้าย ที่ธนากรกระทืบลงไปซ้ำ ๆ ที่ตรงนั้นภพธรเพียงแต่มองเธอ เขาไม่ได้พูดอะไร เมื่อพยาบาลใส่เสื้อให้ เขาก็นอนแล้วหลับตา แก้วสุนีย์อึดอัดกับสิ่งที่เป็นอยู่ เธอชั่งใจอยู่พักหนึ่งก่อนจะเอ่ยอะไรบางอย่าง กับคนที่นอนหลับตาบนที่นอน "เต้ยเราขอโทษ” แก้วสุนีย์กลั้นใจบอกขอโทษเขาอีกครั้ง "เราเข้าใจ แก้วกลับไปเถอะ” ภพธรตอบดวงตาปิดสนิทไม่ได้มองหญิงสาวเลยสักนิด แก้วสุนีย์ลังเลอยู่สักพัก ก่อนจะตัดสินใจกลับ ถึงอยู่ต่อไปก็ไม่มีประโยชน์ เพราะคนป่วยไม่อยากคุยกับเธอ "ได้งั้นเรากลับก่อนนะ พรุ่งนี้เราจะแวะมาใหม่ เต้ยอยากได้อะไรไหม" "ไม่ต้องมาหรอก เราดีขึ้นแล้วเราอยู่คนเดียวได้" "งั้นเรากลับนะ” แก้วสุนีย์บอกกับภพธรอีกครั้ง ก่อนจะเดินมาที่ประตู แต่จังหวะที่เธอกำลังเปิดประตู ภพธรก็เรียกเธอไว้ "แก้ว...ฝากบอกมีนด้วยว่าเรา...ขอโทษ” ภพธรเอ่ยด้วยน

"ไอ้เหี้ย! ลูกกูพูดน้อย เอาไปฝากแป๊บกูดูแบบที่จะเสนอโครงการใหม่ก่อน” ภพธรพูดพร้อมกับส่งมดยิ้มให้อธิป ชายหนุ่มทำท่าตกใจเก้ ๆ กัง ๆ ก่อนจะรับหนูน้อยมาแนบอก อธิปกอดมดยิ้มแน่นเพราะกลัวเด็กน้อยหลุดมือ "ว้าย! คุณธาม ทำไมอุ้มแบบนั้นคะ เดี๋ยวเด็กหายใจไม่ออกค่ะ” ป้าแม่บ้านโวยวายเมื่อเห็นอธิปหนีบมดยิ้มออกมา "ปล่อยลงพื้นเลยค่ะ น้องน่าจะเดินได้แล้ว คุณธามหนีบแบบนั้นเจ็บแย่" "อ้อ...ครับ” อธิปปล่อยมดยิ้มลงพื้น "ยุงจาม หิว มดยิ้มหิว” มดยิ้มบอกกับอธิป มือเล็กกลมป้อมดึงรั้งขากางเกงเขาไปมา ชายหนุ่มหน้าเหลอไม่เข้าใจที่หนูน้อยพูด "คงหิวค่ะ มาป้าเอง คุณเต้ยมีข้าวมีขนมติดมาไหมคะ เหมือนลูกจะหิว” ป้าแม่บ้านหันไปถามภพธร ที่นั่งหน้าเครียดอยู่หน้าคอม "ไม่มีอะไรมาเลยครับป้า มีนมมาสองกล่องกับเสื้อผ้าในกระเป๋า กะว่าจะพาออกไปกินข้างนอก” อธิปมองบนให้กับคุณพ่อ "เต้ยกูว่ามึงเอาลูกไปคืนเขาเถอะ อยู่กับมึงกูว่าอดตายว่ะ" "มาค่ะ ๆ ป้าเองเดี๋ยวป้าโทรสั่งข้าวผัดมาป้อน ทานได้ไหมคะคุณเต้ย” แม่บ้านถามอีกครั้ง เพื่อความม

ทางด้านแก้วสุนีย์เธอสังเกตมินรญามาหลายวันแล้ว พักนี้ดูเหมือนมินรญาจะมีอาการแปลก ๆ ปกติมินรญาจะตื่นก่อนเธอเสมอ แต่ตอนนี้กลับตื่นช้ากว่าและมักจะมีอาการหน้ามืดทั้งวัน แถมยังนอนเร็วและกินน้อยลงอีกด้วย "มีนไม่สบายหรือเปล่า” แก้วสุนีย์ถามเมื่อเห็นมินรญาซุกตัวขดลงบนที่นอน "เหนื่อย ๆ น่ะแก้ว ช่วงนี้รู้สึกเพลีย ๆ” "ไปหาหมอไหม เดี๋ยวแก้วพาไป" "ไว้ก่อนเถอะ นอนพักมาก ๆ ก็คงหาย" "อืม…ถ้าไม่ดีขึ้นบอกนะ เดี๋ยวเเก้วพาไปหาหมอ" "จ้ะ ขอบใจนะ" "มีน เเก้วว่ามีนรับมดยิ้มมาอยู่ที่นี่ดีไหม มีนจะได้อยู่กับลูกด้วย” แก้วสุนีย์ลองเลียบเคียงถามมินรญาดู เธอยังไม่ได้เล่าให้มินรญาฟังเรื่องที่พวกนั้นทำกับมดยิ้ม "อย่าดีกว่า มีนไม่อยากมีปัญหากับเขาอีก” เขาของมินรญาก็คงเป็นภพธร แก้วสุนีย์คิดตาม "อืม ก็จริงแต่แก้วห่วงมีนกลัวมีนจะคิดถึงลูก แก้วก็คิดถึงหลานด้วย" "เอาไว้กลับไปคราวนี้จะลองคุยกับเขาดู มีนให้สิทธิ์เขาไปแล้ว จะลองขอดูบอกตรง ๆ นะแก้วมีนกลัว" "แก้วเข้าใจ มีนนอนพักเถอะ”

ร่างสูงยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูก่อนจะเดินผ่านไป มือแกร่งยังเอื้อมมาขยี้ศีรษะทุยของคนตัวเล็กอย่างนึกมันเขี้ยว ขยี้จนหนำใจก็เดินจากไป แก้วสุนีย์ถอนใจหัวใจอุ่นวาบกับการกระทำของธนากร ไม่เคยเปลี่ยน เขาชอบแกล้งเธอด้วยการขยี้ผมให้พันกัน จนมันหวีไม่ออกมาตั้งแต่เธอเป็นเด็ก ๆ แก้วสุนีย์มองตามคนตัวสูงไปจนลับตา "แก้วจะรักใครไม่สำคัญหรอกค่ะ แค่เห็นพี่นะมีความสุข แค่นี้แก้วก็พอใจแล้ว พี่นะคือความสุขของแก้วนะคะ” ร่างบางพึมพำกับตัวเองเบา ๆ เเค่นี้สินะสิ่งที่เธอทำได้ตอนนี้ ทำให้คนที่เรารักมีความสุข ร่างบางย้ำกับตัวเองอีกครั้งก่อนจะหันมาสนใจกับงานตรงหน้าต่อ ทิ้งเรื่องของตัวเองไว้ตรงนี้ หน้าที่ของเธอคือทำงานให้ดีที่สุดเพื่อตอบแทนบุญคุณครอบครัวธนากรธนากรเดินมาหามินรญาที่บ้านพัก แต่เจอกันครึ่งทาง เมื่อหญิงสาวกำลังเดินมาที่ออฟฟิศพอดี ชายหนุ่มหยุดรอเมื่อมินรญาเดินเข้ามาใกล้ ๆ สายตาคมมองเห็นใบหน้าที่ซีดจนไร้สีเลือดของเธอ จึงเดินเร็ว ๆ เข้าไปประคองเพราะกลัวคนร่างบางจะล้ม "มีนทำไมหน้าซีดแบบนี้” ธนากรเอ่ยถามเมื่อเดินเข้ามาโอบประคองคนร่างบางที่ดูเหมือนจะล้มทั้งยืนนั่น มิน