Semua Bab ร้าย(รัก)[นิยายชุดร้ายรัก]: Bab 61 - Bab 70

"หมายความว่าไงคะ ประวัติฉันก็กรอกไปหมดแล้ว" "มีน เอาไงดีจะพูดยังไงให้คุณเข้าใจดีนะ” ธนากรยกมือขึ้นลูบต้นคอ เมื่อหาคำอธิบายให้สาวสวยตรงหน้าไม่ได้ "คือ...ผมอยากรู้จักคุณในฐานะผู้ชายคนหนึ่งที่อยาก รู้จักผู้หญิงที่ผมสนใจ" "คุณ!” มินรญาตกใจกับคำพูดของชายหนุ่ม "ผมรู้ว่ามันเร็วเกินไป เราเพิ่งรู้จักกันไม่นาน แต่ผมอยากขอโอกาสคุณได้ไหม ผมขอรู้จักคุณมากกว่านี้ได้ไหมครับ" "คุณนะ…" "เรียกผมว่าพี่นะ และแทนตัวเองว่ามีน เวลาคุยกับผมได้ไหม” ธนากรขอร้อง "เอ่อ..." "มีน…ผมไม่รู้ว่าคุณมาที่นี่เพราะอะไร แต่สำหรับผม ผมคิดว่าที่คุณมาที่นี่มันต้องมีเหตุผล บางครั้งใครบางคนก็อาจส่งคุณมาเพื่อผม" "คุณนะ!" "พี่นะกับมีน ต่อไปนี้มีนต้องเรียกพี่แบบนี้ ถ้าดื้อพี่จะปล่อยทิ้งไว้กลางทะเล ไหนเรียกพี่นะสิครับ" "คุณนะคะฟังฉันก่อน ฉันไม่ใช่คนที่ดีพร้อมมาจากไหน ฉันเคยมีสามีมาแล้วและมีลูกติด เรื่องราวของฉันคุณถามจากแก้วก็ได้" "พี่ไม่สนว่าอดีตมีนจะเป็นมายังไง แค่วันนี้มีนยอ

ภพธรขับรถด้วยความเร็วสูง ใบหน้าหล่อเหลาบึ้งตึง เมื่อคิดถึงมินรญา ตกลงที่หายไปเป็นเดือน ๆ ก็แอบไปมีความสุขกับผู้ชายอื่นใช่ไหม ไหนว่ารักเขานักรักเขาเหลือเกิน แล้วภาพที่เห็นเมื่อกี้คืออะไร เดินจับมือไปกับไอ้หนุ่มที่ไหนก็ไม่รู้ตัวดำยังกับเหนี่ยง ที่ผ่านมาเธอขอจบกับเขาแต่เขาไม่เคยพูดสักคำว่าจะเลิกยุ่งกับเธอ ของของเขาถ้าเขายังไม่เบื่อใครหน้าไหนก็อย่าหวัง ภพธรคิดเหมือนเด็กหวงของ ก่อนจะสะดุดความคิดตัวเอง นี่เขาเป็นบ้าอะไร เขาจะมาเดือดร้อนอะไรกับแค่เห็นเธอมีคนอื่น เธอไม่ได้เป็นอะไรกับเขาสักหน่อย ในหัวสมองภพธรสับสนตีวนกันไปหมด นี่ตกลงเขารู้สึกกับมินรญาอย่างไรกันแน่ งงกับความรู้สึกตัวเอง โกรธและเสียหน้าทันทีที่เห็นเธอใกล้ชิดคนอื่น ก็ไม่เป็นเพราะเธอหรอกหรือที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้ อนงค์นางทิ้งเขาไปก็เพราะเธอในขณะที่เขาต้องเจ็บปวดแต่เธอกลับไปมีความสุขอยู่กับคนอื่นเขาไม่ยอมหรอกนะ เพราะสาเหตุนี้ต่างหากที่ทำให้เขายังคิดถึงเธออยู่ มินรญาต้องกลับมารับผิดชอบ ชายหนุ่มยกให้เป็นความผิดของเธอทั้งหมด ภพธรสลัดความคิดทิ้ง เมื่อเสียงมือถือดังขึ้นปลุกเขาออกจากภวังค์ความคิด

ภพธรเดินอย่างระวังตัวเพราะกลัวแก้วสุนีย์มาเห็นเช่นกัน "คุณลูกค้าคะ หลงทางหรือเปล่าคะ” ภพธรสะดุ้ง เมื่อมีเสียงทักด้วยสำเนียงแปลกหูดังมาจากด้านหลัง ร่างสูงหันมาส่งยิ้มให้ก่อนจะลูบต้นคอตัวเอง "คงใช่ครับพอดีจะกลับบ้านพัก แล้วจำทางไม่ได้” ชายหนุ่มบอกกับหญิงวัยกลางคน ที่ใส่ชุดฟอร์มของรีสอร์ต คงทำหน้าที่แม่บ้านเพราะในมือยังถือไม้ถูพื้นอยู่เลย ชายหนุ่มคิดในใจ "พักอยู่หลังไหนคะ เดี๋ยวดิฉันนำทางไปค่ะ” แม่บ้านอาสา "บ้านรักหลบมุมน่ะครับ ไม่ทราบว่าเดินตรงไปทางนี้จะไปทะลุทะเลได้ไหมครับ” ภพธรบอกชื่อบ้านหลังที่ตัวเองพัก ก่อนจะหลอกถามทางกับแม่บ้าน "ไม่ได้หรอกค่ะทางนี้เป็นบ้านพักคนงาน แยกซ้ายเป็นของคนงานผู้หญิง แยกขวาจะเป็นของคนงานชาย คุณจะไปทะเลต้องไปทางโน้นค่ะ” หญิงวัยกลางคนชี้ทางที่จะเดินไปยังชายหาด "อ้อ...ครับ ขอบคุณมากนะครับ" "ไม่เป็นไรค่ะ อุ่นไอรักรีสอร์ตยินดีรับใช้ค่ะ” แม่บ้านบอกก่อนจะขอตัวไปทำงานต่อ ภพธรส่งยิ้มให้เธออีกครั้งก่อนจะแกล้งเดินไปทางที่เธอชี้ว่าไปชายหาด มินรญาหายไปทางนั้น แล้วเธอไปแยกซ้

อนงค์นางก็ขอร้องอย่าให้เขามาให้เธอเห็นอีก นิ้วเรียวยาวกดซูมดูใบหน้าสวยชัด ๆ วันนี้เธอรัดผมเป็นหางม้าง่าย ๆ หน้าแทบไม่มีเครื่องสำอางเลยนอกจากคิ้ว แก้มอนงค์นางดูเป็นสีชมพูตามธรรมชาติ เธอใส่ชุดแซ็กหลวม ๆ ยาวแค่เข่า กับรองเท้ารัดส้น นี่ใช่อนงค์นางจริงหรือ ดวงตาดุไปสะดุดกับมือของธีรเทพ ที่คอยกอดประคองเธอไว้ตลอดเวลาเหมือนกลัวเธอจะหายไปไหน แปลกจริง ๆ อย่างที่อธิปว่า แต่ช่างเถอะเพราะเธอกับเขาต่างก็จบกันไปแล้ว อนงค์นางหายไปสองเดือน แต่ความรู้สึกเขาเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน ภพธรเจ็บจี๊ดเมื่อนึกมาถึงตรงนี้ ตาคมดุจ้องมองไปยังทางเดินที่เขาเพิ่งกลับมา มินรญาอยู่ตรงนั้น คนที่เป็นสาเหตุที่ทำให้เขากับอนงค์นางเลิกกัน นอนหลับฝันดีอยู่ในห้องนั้น มือแกร่งกำเข้าหากันแน่น ก่อนจะยกหูโทรศัพท์ ที่ต่อสายภายในของรีสอร์ตขึ้นแนบหู "ช่วยยกเครื่องดื่มมาที่บ้านรักหลบมุมด้วยครับ” ภพธรกรอกเสียงไปตามสายทันทีที่มีคนกดรับ เงียบรอปลายสายสักพัก ก่อนจะบอกชื่อเครื่องดื่มที่ชอบตามจำนวนที่ต้องการ "โอ้ย โอ้ย โอ้ย จะบ้าตาย!” เสียงแก้วสุนีย์ร้องดังโวยวายมาจากด้านหน้าออฟฟิศ มินรญาขมวดค

"ตรงนี้ดีกว่า เอาเลยมีนแทงลงมาเลย แรง ๆ เอาให้ตัดขั้วหัวใจเลย” ภพธรพูดพร้อมกับกดน้ำหนักลงไปให้มากกว่าเดิม มินรญาตาโตตัวสั่น มือสั่น เมื่อเห็นการกระทำของภพธร มือบางยื้อมือไว้ ต้านน้ำหนักมือของชายหนุ่มที่กดลงมาหนัก ๆ น้ำตาไหลลงมาอาบแก้ม เมื่อเห็นเลือดไหลซึมลงมาตามตัวเขา "ปล่อย!” มินรญาร้องลั่น เมื่อภพธรยังคงกดมือเธออยู่แบบนั้น "เอาเลยสิ กดลงมาแรง ๆ เต้ยจะได้ตายสมใจไง” ภพธรยังท้าไม่หยุด พร้อมกับกดน้ำหนักลงเรื่อย ๆ มินรญาส่ายหัวไปมา ใช่เธอต้องการทำให้เขาเจ็บ เพื่อจะหนีออกไป แต่เธอไม่ต้องการแบบนี้ เธอกลัวจนตัวสั่นเมื่อเห็นภพธรใช้ขวดกรีดลงไปตามตัวแบบนี้ "ปล่อย! อือ อือ อือบอกให้ปล่อย!” มินรญากรีดร้อง เมื่อเลือดภพธรเริ่มซึมเยอะขึ้น "กลัวทำไม ถ้าอยากให้เต้ยตายก็ลงมือ" "ไม่!" "ได้!” ภพธรปล่อยมือ แล้วโยนขวดในมือมินรญาออกไปให้พ้นทาง "ถ้าเต้ยไม่ตายมีนนั่นแหละที่จะต้องตาย!” ภพธรพูด ใช้เข็มขัดในมือรัดข้อมือบาง แล้วลากมินรญาออกมาให้พ้นจากพื้นบริเวณที่มีเศษขวด ผลักร่างบางแรง ๆ ก่อนจะจับสายเ