All Chapters of ร้าย(รัก)[นิยายชุดร้ายรัก]: Chapter 71 - Chapter 80

ภพธรจับขาเรียวให้แยกออกจากกัน แล้วสอดแทรกตัวตนของเขาเข้าไปจนสุดทาง มินรญาเจ็บร้าวเมื่อถูกชำแรกเข้ามาโดยปราศจากการเล้าโลม ดวงตากลมโตปิดสนิทเมื่อรู้สึกอดสูพ่ายแพ้ต่อสถานการณ์ตรงหน้า แต่น้ำตายังไหลลงมาเป็นสาย ปากบางกัดผ้าที่มัดปากจนกรามขึ้นเป็นสัน "ลืมตามองเต้ยเดี๋ยวนี้!” ภพธรสั่งด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า เขาเองก็แทบแย่ เมื่อสอดแทรกเข้ามาในช่องทางที่คับแน่นของเธอโดยไม่ทันตั้งตัว ใบหน้าหล่อเหลาเหยเก ร่างสูงแช่ค้างอยู่แบบนั้น จนกระทั่งทุกอย่างเข้าที่เข้าทางก็เริ่มขยับ ภพธรทำเร็ว ๆ แรง ๆ โดยไม่สนใจอาการของคนตรงหน้า มินรญายังหลับตา น้ำตายังไหลลงมาเป็นสาย ภพธรไม่สนตอนนี้สิ่งเดียวที่เขาต้องการคือทำให้เสร็จ ไม่นานร่างใหญ่ก็กระตุกเมื่อไปถึงจุดหมายปลายทาง มินรญาชันเข่าขึ้นเมื่อภพธรถอนตัวตนออก น้ำตายังไหลลงมาเป็นทาง "ไปต่อกันที่เตียงดีกว่า” ภพธรแกะเข็มขัดที่รัดกับเสาเตียงออก ก่อนจะอุ้มร่างบางแล้วโยนลงบนเตียงกว้างแรง ๆ มินรญาเจ็บจนจุก มือบางแกะผ้าที่มัดปากออก แล้วกรีดร้องเสียงดังภพธรโถมร่างเข้าใส่มินรญาอีกครั้ง ร่างบางดิ้นหนี ใช้มือที่ถูกมัดทุบไปตามตัวเขาแรง

ภพธรพามินรญาออกมาจากรีสอร์ตตั้งแต่ตอนบ่าย หลังจากที่รังแกเธอจนยับเยิน เขารู้ว่าอยู่ที่นั่นต่อไม่ได้ เพราะถ้ามินรญาฟื้นขึ้นมาเธอต้องเอาเรื่องเขาแน่ ถึงแม้มินรญาจะไม่เอาเรื่องแต่คนอื่น ๆ ก็คงไม่ปล่อยเขาไว้ ภพธรยอมรับว่าที่ทำไปทั้งหมดเพราะความเมาจึงขาดสติ แต่ที่ผ่านมาเขาก็ไม่เคยทำอะไรแบบนี้กับใคร เขาแน่ใจว่าตัวเองไม่ใช่พวกโรคจิตและไม่ชอบความรุนแรง แต่พอเห็นมินรญามีคนอื่น เห็นเธอเดินจับมือกับคนอื่น ใจเขาก็ร้อนรน เพียงแค่คิดว่ามินรญาไม่รักเขาแล้วอกเขาก็แทบระเบิด ภพธรอุ้มมินรญาออกมาจากรีสอร์ตทั้ง ๆ ที่เธอยังสลบอยู่แบบนั้น เขาใช้เสื้อตัวเดิมผูกปากเธอไว้ และยังมัดเเขนเธอเหมือนเดิมดีที่เธอยังใส่เสื้อ ชายหนุ่มเลยใส่กางเกงขาสั้นของตัวเองให้แทนกางเกงของเธอที่มันใส่ยาก และใช้ผ้าห่มห่อตัวเธอไว้ เขาเองก็ตกใจที่เห็นสภาพของตัวเองและมินรญา หลังจากเริ่มสร่างจากอาการเมา ตามเนื้อตัวเขาและเธอมีรอยเต็มไปหมด เขามีรอยกรีดเป็นทางตามลำตัว มีรอยข่วนรอยกัดตามช่วงไหล่และแผ่นหลัง มินรญาก็เหมือนกันมีทั้งรอยกัดรอยดูด ที่มุมปากเธอเป็นสีม่วงคล้ำ ที่หน้าขาก็เขียวช้ำเพราะฝีมือเขา แต่ที่น่าตกใจ

"โอ้ย!” มินรญาร้องเมื่อรู้สึกเจ็บไปตามเนื้อตัว ฝันอีกแล้วเธอฝันแบบนี้อีกแล้ว ฝันเห็นเหตุการณ์เดิม ๆ มีคนบอกไว้ว่าช่วงเวลาที่เรามีความสุขที่สุด เราก็มักจะเก็บเอาไปฝัน มันเหมือนเป็นจิตใต้สำนึกของเราที่จะแสดงออกมา ตอนเราไม่รู้ตัว มือบางเอื้อมไปลูบใบหน้าที่หลับใหลของภพธร ขออีกนิดนะฉันขอสัมผัสแกอีกนิด ก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง เดี๋ยวมันก็หายไป พอลืมตาภาพของภพธรก็จะหายไปเหมือนกับทุกครั้งที่ผ่านมา "มีน ตื่นแล้วเหรอไหนดูสิยังมีไข้หรือเปล่า” ภพธรงัวเงียลุกขึ้นนั่ง มินรญามึนงงไปหมด ก่อนจะผงะถอยหนีไปสุดเตียงเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อตอนสายมินรญาถอยไปจนสุดเตียง ลืมความเจ็บปวดของร่างกายจนหมดสิ้น เมื่อเห็นภพธรตัวเป็น ๆ ตรงหน้า ในหัวสมองมึนงง ก่อนจะไล่เลียงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอีกครั้ง ชายหนุ่มหน้าเสียเมื่อเห็นอาการของคนตรงหน้า เธอนั่งกอดเข่าตัวสั่นเทา ดวงตากลมโตที่เอ่อไปด้วยน้ำตามองมาที่เขาอย่างเกลียดชัง ร่างสูงขยับเข้าหา มินรญาถอยหนีไปจนตกเตียง ร่างบางห่อตัวร้องไห้ ไม่สนด้วยซ้ำว่าตัวเองจะเจ็บตรงไหน ภพธรตกใจ ขายาว ๆ ก้าวพรวดเดียวก็ถึงตัวเธอ ร่างสูงใช้มือเสยผมลวก ๆ

ภพธรส่ายหัวแรง ๆ นี่เขากลายเป็นผู้ต้องหาไปแล้วใช่ไหม หลังจากฟังอธิปเตือนมาอีกหลายเรื่องให้เขาระวังตัว อย่าไว้ใจใครแม้แต่มินรญา ร่างสูงเดินเข้าห้องน้ำเมื่อแน่ใจว่าเธอหลับไปแล้วจริง ๆ เขากลัวเธอจะหนีไปอีก เลยให้ใส่เสื้อแค่ตัวเดียวช่วงล่างใช้ผ้าห่มคลุมไว้ มินรญาคงไม่กล้าออกไปไหนในสภาพแบบนี้ เพื่อความแน่ใจตามที่อธิปบอก ชายหนุ่มจึงล่ามขาเธอไว้กับเตียงด้วยโซ่ที่เขาสั่งให้เด็กหนุ่มคนหนึ่งหามาให้ โดยไม่ต้องพูดอะไรมากแค่จ่ายทิปหนัก ๆ หมอนั่นก็ทำตามคำสั่งเขาทุกอย่าง เขาไม่อยากทำขนาดนี้เพราะมันดูรุนแรงกับเธอเกินไป แต่ก็ไว้ใจเธอไม่ได้ ถ้าเธอหนีออกไปแล้วแจ้งตำรวจมาจับเขาอย่างที่อธิปเตือน คงได้ติดคุกหัวโตกันคราวนี้ ร่างสูงล้มตัวลงนอนบนที่นอนอีกฝั่ง นอนมองกระจกบานใหญ่ที่อยู่บนฝ้าเพดาน ม่านรูดก็แบบนี้หันไปทางไหนก็มีแต่กระจก แม้กระทั่งหัวเตียงก็มี ชายหนุ่มเดาะลิ้นอย่างขำ ๆ ก่อนจะหันหน้ามามองคนที่นอนหลับสนิทอยู่ข้าง ๆ มือหนาเอื้อมไปแตะหน้าผากเพื่อวัดอุณหภูมิก่อนจะยิ้มได้เมื่อเย็นลงมานิด สอดเเขนเข้าใต้หมอนแล้วขยับเข้าไปใกล้คนหลับอีกนิด รั้งศีรษะทุยสวยมาวางไว้บนแขน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก แก้วสุนีย์ยืนเคาะประตูห้องที่เคยเป็นห้องพักของมินรญามาสักพัก ธนากรก็ไม่คิดจะมาเปิดให้ร่างบางถอนใจแรง ๆ ยืนรออยู่แบบนั้น ธนากรมานอนที่นี่ทุกคืนเวลากลางวันก็มักจะมาขลุกอยู่ที่นี่ "พี่นะ ทำอะไรอยู่คะ เปิดประตูให้แก้วหน่อย” เมื่อไม่เปิด เธอก็ส่งเสียงเรียก "พี่นะคะ แก้วขอคุยด้วยหน่อยค่ะแก้วได้ข่าวมีนแล้วนะคะ” สิ้นเสียงบานประตูที่ปิดอยู่ก็เปิดออกมาอย่างเร็ว "แก้วว่าไงนะ มีนติดต่อมาแล้วเหรอ” ธนากรถามอย่างร้อนรน แก้วสุนีย์มองหน้าคนที่เพิ่งเปิดประตูออกมาด้วยความห่วงใย หลายวันแล้วที่ไม่ได้เจอหน้ากัน เพราะเธอต้องทำงานแทนเขาทุกอย่าง ทั้งงานรีสอร์ต ฟาร์มหอยมุก และลานปาล์ม พี่นะของเธอเป็นไปได้ขนาดนี้เชียวหรือ "มีนติดต่อมาแล้วเหรอแก้ว” ธนากรถามด้วยความยินดี ใบหน้าคมคายเปิดยิ้มกว้างด้วยความดีใจ หลายวันมานี้เขาไม่สนใจอะไร ทั้งเรื่องตัวเองและเรื่องงาน ได้แต่รอคอยให้มินรญาติดต่อกลับมา "แก้วได้ข่าวมีนจากเพื่อนสนิทของเต้ยน่ะค่ะ พอดีแก้วปรึกษากับเขาเรื่องที่มีนหายตัวไป และเขาก็เป็นคนที่เต้ยไว้ใจที่สุ