Semua Bab ดั่งไฟพิศวาส: Bab 91 - Bab 100

ตอนที่ 92.เขาไม่เคยมีใครคุม...เรื่องผู้หญิงที่เคยมีผ่านมาในชีวิตก็ไม่มีใครมาคุมเขาได้สักคน...ทำไมเขาต้องยอมหากคุณพิมคลั่ง ตอนนี้จักราก็เริ่มจะมองเห็นแสงสว่าง...เขาได้เห็นอีกมุม...บางที...เขาจะต้องถอยห่างจากเธอก่อน...เพราะเนื้อหนังมังสาที่ได้เสพ ความลุ่มหลงที่ได้รับการตอบสนองคงจะไม่คุ้มกันแน่ๆ หากชีวิจจะต้องถูกพันธนาการ ตีตรามีเจ้าของ...เขายอมไม่ได้นายภูมินทร์แทบจะกระโจนลงมาจากเตียง เมื่อเห็นว่าภีมพาใครมาด้วย คนที่เขาไม่คิดว่าจะได้เจออีกแต่ภีมเข้ามากดเขาเอาไว้ เอ่ยว่า“ป๋า...ใจเย็นไว้ เย็นก่อนครับ”มองข้ามบ่าลูกชายไปที่ผู้หญิงคนนั้น...กาลเวลาไม่ได้ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงมากนัก นอกจากริ้วรอยบนดวงหน้า ในดวงตา...และรูปร่างที่มีเนื้อหนังสมบูรณ์ขึ้นเล็กน้อย แต่นอกนั้นยังเหมือนเดิมทั้งสิ้น เขาถูกภีมกดเอาไว้ และเธอก้าวเข้ามาหา เธอยกมือไหว้เขาแล้วจึงเข้ามาให้เขาได้กอด“นภา...เธอจริงๆ”ภีมถอยห่างออกมาแล้วเอ่ยเย้าว่า“ระวังน้ำตาจะท่วมห้อง”“ภีม...” นายภูมินทร์เอ็ด เสียงเครือ “หากทนดูไม่ได้ก็ออกไปก่อน”“ผมอยากดูป๋ากับแม่เจอกัน ว่าจะหวานเท่าหนุ่มสาวไหม”เขาให้คำตอบแล้วถอยไปนั่งที่เก้าอี

ตอนที่ 94.“คุณพุดครับ แม่” ภีมบอกนวลนภาพยักหน้า “คงจะจำฉันไม่ได้ เราไม่ได้เจอกันนานมาก”เสียงของเธอเรียบ แต่มีท่าทีที่ทำให้คุณพิมได้เห็นอย่างหนึ่งว่าอย่างไรเสียวันนี้ไม่ใช่วันก่อนนานมาแล้ว...นานเหลือเกินที่ได้ขับไล่ผู้หญิงคนนี้ออกไป วันที่นวลนภายังดูไม่กล้าแข็งท้าทาย วันนี้ช่างเปลี่ยนไป...แต่จะเพราะอะไรช่างเถิด สงสัยอยู่ตรงนี้ “มัน” กลับมาได้ยังไงเธอจำได้แล้ว ใช่จำไม่ได้“แม่เธอหรือ ภีม” คุณพุดเอ่ยถาม งงๆ ก่อนจะรีบปรับตัวโดยเร็วพยักหน้ารับ และดูมีสติมากกว่าคุณพิม “พาป๋าเข้าบ้านก่อน ป๋าอาจจะยืนนานๆ ไม่ไหว แดดแรงด้วย”แต่เขาก็เลื่อนสายตาไปทางคุณพิม อดจะเหน็บเธอไม่ได้“แม่พิม ป๋ากลับบ้านละ ไม่ดีใจหรอกหรือ”เพราะเธอยืนนิ่ง เหมือนขยับขาไม่ออก มือสองมือประสานบีบแน่นหากัน“หรือตกใจที่เจอป๋า”ริมฝีปากของคุณพิมจึงเริ่มขยับ “ดีใจจนพูดไม่ออกค่ะ และที่ตกใจคือเจอกับนวลนภา มาจากไหนกัน หรือแม่นี่เป็นคนพาป๋าย้ายโรงพยาบาลและทำให้เราวุ่นกันไปทั้งบ้าน”เธอเริ่มพูดได้แล้ว ตำหนิทันที ไม่มีรั้งรอ“ไปคุยกันในบ้านดีกว่าครับ” ภีมบอก “แล้วคุณพิมจะได้รู้ความจริง”เธอหันไปมองภีม...คำพูดของเขามี

ตอนที่ 96.“พุดไม่ใช่คนดี แต่พุดไม่เคยคิดฆ่าพ่อฆ่าพี่ฆ่าน้อง...จะให้คนทำผิดลอยนวลได้หรือคะ ป๋า...ไหนๆ ให้ออกไปทั้งพี่น้องสองคน...ไพฑูรย์มันเลวมานานแล้ว”“นังพุด อย่าปากเสีย แล้วเรื่องไพฑูรย์ เอาละ...ไหนๆ ก็ไหนๆ ฉันจะบอกแก เขาเป็นลูกฉัน แล้วแกอยากรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงโกรธป๋า...”คุณพุดตระหนกอีกหน“ฉันควรจะมีครอบครัวของฉัน หากป๋าไม่พรากฉันจากเขา ลูกชายฉันก็ไม่ให้ฉันเลี้ยงอย่างลูก แต่ให้เลี้ยงอย่างน้อง”อีกหลายอย่างที่พรั่งพรูออกมา คุณพุดอุทานแค่ว่า“คุณพระช่วย นี่คุณพิมเป็นอะไรกันนี่...ยิ่งกว่าพุดคาดเสียอีก”คุณพิมยืดตัวขึ้น ไม่มีน้ำตาจากดวงหน้าเรียวซูบ แม้ดวงตาจะแดงก่ำแต่ก็ยังชัดเจนในความโกรธแค้น“สะสางบัญชีเก่าของเราได้แล้วค่ะ ป๋า พิมต้องการการชดใช้ หากป๋าจะทำได้ดังปากว่าก็เรียกว่า จะจบลงอย่างง่ายกว่าที่คาดไว้ ไปจากบ้านนี้ มอบทุกอย่างให้พิมอย่างถูกต้องตามกฎหมาย”นวลนภาไม่ประหลาดใจภีมใจหาย เขาคาดไม่ถึง คุณพิมช่างมืดดำ น่าวังเวงคุณพุดก็ได้แต่ครางออกมา “คุณพิม โดนผีบ้าสิงมากี่สิบปีแล้วนี่...”นายภูมินทร์มีน้ำตาอาบแก้ม “ป๋าขอโทษ แม่พิม และป๋าจะชดใช้ให้กับสิ่งที่แม่พิมต้อ

ตอนที่ 98.และเขากำลังแตะต้องหล่อนด้วยความรักอีกแล้ว นันทารู้สึกได้ถึงสัมผัสที่เขาแตะต้องตัวหล่อน...อ่อนโยนและมีกระแสไฟฟ้าที่วิ่งผ่านตัวหล่อนทำให้หล่อนสะท้าน และทั้งหมดนั้นก็ลงเอยด้วยความสุขที่อิ่มเอม...ครั้งแล้วครั้งเล่าที่หล่อนได้เรียนรู้ ได้ถูกโอบล้อม และหล่อนก็พบว่าเมื่อแรกนั้นอาจจะเป็นแค่ไฟที่ลุกโหมฮือให้เกิดพิศวาสวาบหวาม แต่สุดท้ายลงเอยด้วยรักอย่างยิ่งใหญ่ทุกทีไป“เราสองคนรักกัน ไม่มีคุณรสา ไม่มีลิลล์ มีแต่เรา เธอกับผม...นันทากับภีม”ไพฑูรย์พานงนุชกลับมาถึงบ้านในตอนบ่ายวันต่อมา และช่วงเช้าวันนั้นคุณพิมไม่ได้รับการติดต่อของจักราเลย...ทั้งที่เป็นเวลาที่เขาสัญญาเองว่าจะติดต่อมา เขาโกหก...เขาทำให้เธอหงุดหงิด เกรี้ยวกราด เธอเปลี่ยนเป็นอีกคน...บ้าอำนาจ...ในบ้านตัวเองที่มีนายภูมินทร์อยู่ในบ้านนี้ด้วย และเธอกับคุณพุดก็ปะทะกันเอง เมื่อป๋าเงียบ แต่คุณพุดไม่ยอมเงียบ คุณพุดบอกกับป๋าว่า...ป๋าไม่ต้องลุย พุดลุยเอง...คุณพุดต่อว่าคุณพิมที่ทำตัวไม่ดี และไม่ได้หวั่นเกรงคุณพิมอีกเช่นกัน เมื่อไพฑูรย์มาถึงเขาจึงได้ยินสงครามน้ำลายย่อยๆ ของคนทั้งสอง“มาก็ดีแล้ว รีบมาเลยสิ ฑูรย์” คุณพุดเอ่

ตอนที่ 100.“คุณพิมเธอใส่หน้ากาก เล่นละครมานานมาก ตอนแรกฉันก็โกรธนะ แต่พอรู้เรื่องเบื้องหลังของเธอ ฉันก็โกรธไม่ลง ยิ่งป๋าขอด้วยแล้วฉันก็พร้อมให้อภัยเธอ แต่นายคิดยังไง จะยอมรับคุณพิมไหม”จักราเงยหน้าสบตากับเพื่อน“ฉันเห็นพี่พิมมานาน เธอเป็นผู้หญิงแสนดีทุกอย่าง ที่เราปรารถนาอยากจะได้ แต่พอได้...”เขาเว้นวรรคการพูด ละอายใจที่จะเอ่ยเรื่องนี้“ภีม ฉันไม่อยากพูดมาก จะเหมือนฉันเอาเรื่องลับมาประจาน แต่ฉันต้องพูดเหมือนกัน พี่พิมจะครอบงำฉัน และฉันเพิ่งรู้เรื่องที่เธอเป็นแม่ของไพฑูรย์และเธอคิดไม่ดีกับป๋า ฉันไม่อยากสมรู้ร่วมคิด อีกอย่างความสัมพันธ์ของฉันกับเธอ มันเหมือนสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ เธอจะครอบงำฉัน และเมื่อความลุ่มหลงจางลง ฉันก็ไม่อยากจะเข้าใกล้เธออีก..”ต้องยอมรับว่าหน่ายแหนงลงไวมาก เพราะที่เกิดไม่ใช่ความรัก“ตอนนี้ฉันไม่ยอมไปเจอเธออีก”“คุณพิมจะยิ่งคลั่งนะ”“ฉัน...อาจจะชั่ว...แต่ฉันไม่อยากเจอเธออีก”จักราบอกออกมาในที่สุด“ทั้งที่...ฉันก็ยังชอบเธอมาก แต่มีอะไรที่ทำให้ฉันอยากถอยห่าง”“ถ้าเป็นเช่นนั้น ก็ขอให้นายอยู่ห่างคุณพิมจริงๆ ก็พอ”“ภีม ฉันเสียใจนะ”“ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจ...นายประ