Semua Bab สินธรภัทรทิรา[นิยายชุดหนุ่มบ้านไร่]: Bab 51 - Bab 60

เช้านี้ก็เหมือนทุกวัน ภัทรทิราก็ยังตื่นมาพร้อมกับเสียง นกน้อยที่ขับขาน ร่างอวบของว่าที่คุณแม่ขยับตัวลุกขึ้น ก่อนจะลูบมือลงไปบนหน้าท้องเบา ๆ เพื่อปลุกปลอบคนที่ขยับตัวไปมาในท้อง ใบหน้าสวยยิ้มเต็มหน้าเมื่อสัมผัสกับลูกคลื่นที่เคลื่อนตัวผ่านมือไป เมื่อคนในท้องตอบสนองกับสัมผัสของเธอ“มอร์นิ่งค่ะคนสวย วันนี้ตื่นแต่เช้าเลยนะคะ” หญิงสาวพูดกับ ลูกน้อย ถึงแม้จะยังไม่รู้ว่าลูกเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย แต่ในใจลึก ๆ ก็แอบหวังให้เขาเป็นเด็กผู้หญิงร่างอวบลุกขึ้นทำกิจวัตรประจำวันแล้วเดินลงมาด้านล่าง ช่วงนี้งานที่ฟาร์มเยอะขึ้น และเธอก็ทำงานได้ไม่เหมือนเมื่อก่อน งานบางอย่างจึงช้าลง โชคดีที่เธอไม่เคยมีอาการแพ้ท้อง แต่เมื่อท้องเริ่มใหญ่ก็ต้องระวังตัวให้มากขึ้น สินธรไม่มาวุ่นวายกับเธออีก ตอนนี้เขากลายเป็นคนดังประจำจังหวัดไปแล้ว เธอกับลูกก็คงถูกลืมไปตามกาลเวลา ทั้ง ๆ ที่เคยบอกตัวเองว่าจะไม่สนใจเขาอีก แต่พอคิดมาถึงตรงนี้หัวใจก็ยังเจ็บเหมือนเดิม หญิงสาวคิดทบทวนเรื่องที่ผ่านมาหลายครั้ง ภาพสินธรนอนเปลือยเปล่าอยู่บนเตียงกับเด็กคนนั้นยังฝังอยู่ในหัว หลายครั้ง ที่เธอคิดถึงเขา แต่พอนึกถึงภาพเหล่านั

เผ่าเพชรต้องรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลอีกหลายวัน อุบัติเหตุครั้งนี้ทำให้เขาเสียใบหน้าซีกซ้าย เนื่องจากโดนกระจกบาด ตามเนื้อตัวที่โดนไฟครอกก็น่าจะเป็นแผลเป็น แต่ชายหนุ่มไม่สนใจไยดี ที่จะรักษาให้มันกลับมาเป็นปกติ เพราะคิดว่าไม่จำเป็น ไม่มีใครสนใจเขา และคนอย่างเขาก็ไม่ต้องหล่อให้ใครดู เพราะคนที่เขาอยากให้ดู ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขากำลังเจ็บปวดแค่ไหนตาคมเข้มมองคนร่างบางที่นั่งข้างเตียง มองนิ่งไปที่ใบหน้า สวยหวาน ผู้หญิงคนนี้สวยและมีหลายส่วนที่เหมือน ‘ลลนา’ แต่เธอไม่ใช่ ‘ลลนา’“ทานผลไม้ไหมคะคุณเผ่า เดี๋ยวป่านปอกให้” ลันลดาเอ่ยถาม เมื่อรู้สึกอึดอัดที่ถูกคนบนเตียงจ้องมองจนตาไม่กะพริบ“ทำไมถึงมาที่นี่”ลันลดากัดปาก นี่เป็นอีกคำถามที่เขาถามเธอ“คุณแม่ให้ป่านมาดูแลคุณเผ่าค่ะ” ตอบไปตามความจริงเพราะเธอถูกส่งมาที่นี่ ทั้ง ๆ ที่จริง ๆ แล้วเธอก็ไม่ได้อยากมา“ในฐานะ...”“ป่านก็ไม่ทราบอะไรมาก คุณแม่ให้ป่านมา เพราะป่านเป็นคู่หมั้น” หญิงสาวกลั้นใจตอบ เพราะเธอเองก็เพิ่งทราบว่ามีคู่หมั้น มาตั้งแต่เกิดก็ตอนที่จะถูกส่งตัวมาที่นี่“เหมือนเธอจะไม่ค่อยเต็มใจนะ” เผ่าเพชรอดประชดใส่หญิงสาวไม่ได้ “ป่านไม่ทราบ

ภัทรทิรามองลูกน้อยในอ้อมแขน หลังจากกินนมอิ่ม ยายหนูของเธอก็หลับสนิท ลูกของเธอไม่งอแงเหมือนเด็กทั่วไป กินอิ่มแล้วนอนหลับ เธอจึงมีเวลาพักผ่อน เลยทำให้ฟื้นตัวเร็วขึ้น ช่วงแรก ๆ เผ่าเพชรจะแวะมาหาเธอทุกวัน และกลับเมื่อยายหนูหลับ ตอนนี้เขามีสถานะเป็นพ่อของลูกเธอ เพราะลูกต้องมีพ่อ และ เผ่าเพชรก็เหมาะที่สุดที่จะมาเป็นพ่อของลูกเธอถึงแม้ว่าบอกกับตัวเองว่าไม่ให้คิดอะไร แต่ทุกครั้งที่อยู่คนเดียว เธอก็มักจะคิดถึงเขา... สินธรผู้ชายเลวคนนั้น“เข้มแข็งสิวิว ทุกอย่างมันจบแล้ว” หญิงสาวยกมือกุมอก เมื่ออยู่ ๆ ก็เจ็บร้าวขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ เธอพร่ำบอกตัวเองทุกวัน ว่าให้ลืมเขา “คะนิ้งจ๋า เป็นกำลังใจให้แม่ด้วยนะจ๊ะ เราจะผ่านมันไปด้วยกัน”หญิงสาวพูดกับลูกน้อย คะนิ้งหรือเด็กหญิงธรธิดา คือชื่อของ ลูกเธอ ถึงแม้จะบอกตัวเองว่าไม่ให้คิดถึงเขา แต่เธอก็ยังเอาชื่อของเขา มาตั้งชื่อให้ลูกวันนี้ก็เป็นอีกวันที่สินธรทำตัวไม่ต่างจากพวกถ้ำมอง มาเกาะรั้วขวัญใจฟาร์ม เพื่อแอบมองเด็กน้อยที่กำลังหัดเดิน โดยมีเข้มแอบอยู่ข้าง ๆ สองหนุ่มเกร็งเมื่อเห็นเท้าเล็ก ๆ ก้าวไปตามพื้นและเกือบถูก จับได้ เผลอเสียงดังท

สินธรสอนการบ้านให้ลูก ในขณะที่ป้านิ่มก็ทำขนม สารพัดอย่างให้คุณหนูของนาง เข้มที่ยืนมองอยู่ห่าง ๆ ขยับเข้ามา อีกนิด เพราะอยากรู้ว่าพ่อลูกเขาคุยอะไรกัน“ทำอะไรต่อดีครับ” สินธรถามเมื่อคะนิ้งเก็บการบ้านที่ทำเสร็จแล้วใส่ลงกระเป๋า“ลุงวาดรูปเป็นไหมคะ”หัวใจแกร่งกระตุก เมื่อคนตัวเล็กเรียกเขาว่าลุง ก่อนจะยิ้มแล้วพยักหน้าตอบรับ“คะนิ้งชอบวาดรูปเหรอครับ”“ครูให้คะนิ้งวาดรูปครอบครัวค่ะ”“อ้อ... ครับ”“คะนิ้งวาด แล้วลุงช่วยระบายสีได้ไหมคะ”“ได้สิครับ... ไหนครับขอพะ... ลุงดูหน่อย” สินธรกลืนน้ำลายลงคอ เมื่อคำว่าพ่อเกือบหลุดออกมาอีกครั้ง“นี่ค่ะ มีแม่วิว คะนิ้ง แล้วก็พ่อเผ่าค่า” เด็กน้อยตอบด้วยความภาคภูมิใจ นิ้วน้อย ๆ ไล่ชี้ไปตามรูปที่ตัวเองวาด สินธรเงยหน้าสบตากับเข้ม ถ้าตาเขาพูดได้คงบอกกับเข้มว่าโคตรเจ็บที่ได้ยินแบบนี้“ลุงระบายคุณพ่อนะคะ คะนิ้งจะระบายคุณแม่”“ครับ” สินธรรับคำ ก่อนจะมองตามนิ้วเล็ก ๆ ที่ชี้ไปบนตัวการ์ตูนก้างปลาที่เธอเรียกว่ารูปครอบครัวอย่างนึกเอ็นดู“เขียนชื่อให้คะนิ้งได้ไหมคะ คะนิ้งเขียนชื่อไม่เป็น”“หมายถึงชื่อพ่อแม่ลูกหรือเปล่าครับ”“ใช่ค่า” เด็กน้อยรับคำ ก่อนจะยิ้มให้คนเป

“กี่ปีแล้วนะที่เราไม่ได้ทำเรื่องแบบนี้กัน กูโคตรคิดถึงมึงเลย” พูดพร้อมกับแกะหัวเข็มขัด แล้วรูดออกจากเอวเร็ว ๆ ก่อนจะฟาดเข็มขัดในมือไปมา จังหวะที่สายหนังกระทบกับโซฟายิ่งเพิ่มเสียงให้ดูน่ากลัวไปกันใหญ่ ตาคมเข้มมองนิ่งไปที่ใบหน้าสวยที่ซีดเผือดก่อนจะยิ้มในใจ เธอกำลังกลัวเขา“ออกไป อย่าทำแบบนี้นะ” หญิงสาวร้องบอก ปากบางขบเข้าหากัน เมื่อมันเริ่มสั่นจนคุมไม่อยู่ แผ่นหลังบอบบางครูดไปกับผนังปูน เมื่อเท้าบางเริ่มขยับหนีไปด้านข้าง “ไง... กลัวเหรอคนเก่ง ปากคอสั่นเชียว”“ฉันแค่มารับลูกกลับบ้าน ไม่อยากทะเลาะกับคุณ ปล่อยฉันกับลูกไปเถอะนะ” ภัทรทิราเอ่ยขอร้อง เธอเหนื่อยมามากพอแล้ว ไม่อยากทะเลาะกับเขาอีกแล้ว“ฮ่า ๆ ๆ ๆ มึงร้องขอซะกูกลายเป็นคนใจร้ายเลยวิว กูไม่ใช่คนร้าย แต่กูเป็นคนบ้า บ้าที่ทนให้มึงเหยียบย่ำหัวใจกูมาตลอด หลายครั้งที่กูเฝ้าถามตัวเองว่ากูทนทำไม มึงรู้ไหมว่าคำตอบคืออะไร!”“ฉันไม่รู้!”“รู้! มึงต้องรู้!” พูดพร้อมกับพุ่งเข้าหาคนร่างบาง แล้วใช้เข็มขัดในมือพันไปที่ข้อมือบาง ภัทรทิราตัวสั่น เมื่อถูกจู่โจมแบบไม่ทันให้ตั้งตัว“ฉันไม่รู้! ปล่อยนะ ฉันจะพาลูกกลับบ้าน” ภัทรทิรากรีดร้อง เมื่อ