Semua Bab เจ็บแทนข้า เจ้าห้ามตาย: Bab 61 - Bab 70

“เตรียมตัวออกเดินทางอีกหนึ่งชั่วยามให้ถึงที่พักตามแผนที่วางไว้ จะได้ค้างคืนที่นั่น” หลี่เจินหรงพูดขึ้นดังๆหมดข้อกังขาจ้าวอินหลัวที่เตรียมตัวจะขึ้นไปนั่งรถม้าท่ามกลางแสงแดดอ่อนๆ ที่ทะลุผ่านกิ่งไม้ลงมาบนพื้นดินอันนุ่มแต่ก่อนที่เท้าของนางจะได้สัมผัสพื้นรถม้า เสียงของหลี่เจินหรงก็ดังขึ้นมาอย่างเย็นชา“เสี่ยวหม่าจูงม้าข้ามาที่นี่เดี๋ยวนี้” เสียงของเขานั้นไม่สามารถบอกได้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ แค่เรียบเฉยตามปกติ แต่มันก็ทำให้บรรยากาศรอบตัวค่อนข้างหนักอึ้งขึ้นมาทันทีเสี่ยวหม่าหันไปมองหลี่เจินหรงที่ยืนอยู่ข้างๆ ก่อนจะทำหน้างงๆ“ขอรับท่านอ๋อง” แล้วค่อยๆ จูงม้าแข็งแรงและใหญ่ที่สุดจากขบวนมาให้กับหลี่เจินหรงหลี่เจินหรง ก้าวเข้าไปใกล้จ้าวอินหลัวและคว้าข้อมือบาง ของนางไว้อย่างรวดเร็ว แล้วดึงให้นางตามเขามา“ขึ้นไปบนม้า” เสียงของเขาหมายความว่าไม่ควรมีคำถาม และอินหลัวไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้อินหลัวตกใจ ก่อนที่จะทำได้แค่เพียงจ้องมองเขาด้วยดวงตาโตๆ ที่มีคำถามมากมายในใจ ม้าที่เสี่ยวหม่าหามานั้นตัวใหญ่และแข็งแรง ขนสีน้ำตาลเข้มเงางาม ภูมิฐานไม่แพ้ม้านักรบหลี่เจินหรงขึ้นไปนั่งบนหลังม้าและดึงจ้าวอินหลัวขึ้นไปน

ท่ามกลางท้องฟ้าที่เริ่มมืดครึ้มไปด้วยเมฆสีเทา ขบวนเดินทางยังคงเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างไม่หยุดยั้ง หลี่เจินหรงนั่งอยู่บนหลังม้ามือข้างหนึ่งยึดบังเหียน ม้าวิ่งอย่างมั่นคงในเส้นทางที่ยาวไกล ส่วนมืออีกข้างหนึ่งจับข้อมือของจ้าวอินหลัวที่นั่งอยู่ข้างหน้าเขา บนหลังม้าคู่นี้ทุกอย่างดูเหมือนจะสงบเรียบง่าย แม้ว่าหัวใจของเขาจะรู้สึกขัดแย้งกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นตรงหน้าจ้าวอินหลัวที่พยายามฝืนลืมตามองไปรอบๆ สองข้างทางเพื่อไม่ให้ตัวเองหลับแต่เพราะอยู่บนหลังม้าริ่มรู้สึกเหนื่อยล้าจากการเดินทางยาวนาน สายลมเย็นๆ พัดผ่านมาจากทิศทางหนึ่งทำให้อินหลัวรู้สึกสะลึมสะลือลมพัดเย็นสบายและการโยกย้ายตามจังหวะก้าวเดินของม้าและในที่สุด ดวงตาคู่งามนั้นก็เริ่มปิดลงอย่างไม่รู้ตัวหลี่เจินหรงมองอินหลัวอย่างเงียบๆ ขณะที่ม้าของเขายังคงเดินไปข้างหน้า เขารู้สึกถึงน้ำหนักของจ้าวอินหลัวที่เริ่มซบตัวลงไปในอ้อมแขนของเขา ปลายคางของอินหลัวพิงอยู่กับอกของเขาอย่างไม่รู้ตัว ร่างบางๆ ของจ้าวอินหลัวที่เคยดื้อรั้น ดูเหมือนจะสูญเสียความตื่นตัวหลับไปในที่สุด“น่ารำคาญมาหลับอะไรตอนนี้” บ่นเบาๆใบหน้าของอินหลัวที่ซบอยู่บนอกเขา ใบหน้างดงามท

"ทำไมข้าไม่รู้สึกอะไรเลย ความเจ็บปวดจากพิษทำไมส่งผลถึงอินหลัวเพียงคนเดียว"ไป๋อี้เซิงถอนหายใจและยืนนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดต่อ"มันเป็นพิษที่ร้ายกาจมาก... พิษนี้จะทำให้คนที่ได้รับพิษเจ็บปวดทุกครั้งที่มันกำเริบ และที่แย่ที่สุดก็คือ มันไม่มีวิธีรักษาหรือยาถอนพิษที่สามารถรักษาได้ในตอนนี้ยาบรรเทาอาการพิษกำเริบไปกดอาการเจ็บปวดจากพิษร้ายเหลือเพียงครึ่งเดียว ทำให้ท่านอ๋องไม่รู้สึกอะไรเลย อ๋องเหล่ยปรุงพิษชนิดนี้ด้วยความเชี่ยวชาญเพื่อจัดการกับท่านอ๋องโดยเฉพาะ"หลี่เจินหรงตกใจและไม่สามารถสะกดกลั้นอารมณ์โกรธได้"ครึ่งหนึ่งเหรอ ทำไมพิษนี้ถึงรุนแรงขนาดนี้นี่แค่เพียงครึ่งเดียวอย่างนั้นหรือ"ไป๋อี้เซิงเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะยอมรับความจริงอย่างหนักใจ "ข้าน้อยเคยพูดแล้วครั้งหนึ่งหากอาการกำเริบไม่มากคนที่แบกรับคือคู่ปราณของท่านอ๋องฉะนั้นจึงจำเป็นต้องหาคนที่คิดว่าทนแบกรับพิษนี้แทนท่านอ๋องได้ พิษนี้ไม่ธรรมดาเลย... พิษนี้ร้ายแรงมากจนถึงขนาดไม่มีใครสามารถคิดค้นยาถอนพิษที่สามารถแก้ไขมันได้ในตอนนี้... อ๋องเหล่ยใช้พิษนี้กับท่านอ๋องเพื่อให้ท่านต้องทรมานทุกครั้งที่พิษกำเริบ..."หลี่เจินหรงรู้สึกถึงความเจ็บป

จ้าวอินหลัวมองไปที่เสียนหยางด้วยความงุนงง ส่ายหัวไปมา "ท่านคือ ท่านคือใคร..." คำพูดของอินหลัวคล้ายไม่เชื่อถือ ตอบกลับด้วยความงุนงงจริงๆคำถามนั้นทำให้เสียนหยางตกใจ เขาจ้องไปที่ใบหน้าของจ้าวอินหลัวอย่างตกตะลึงราวกับว่าเขาไม่อยากเชื่อว่าอินหลัวจะไม่จำเขาได้ ใจของเขาเต็มไปด้วยความผิดหวัง แต่ก็ยังพยายามควบคุมอารมณ์"จำไม่ได้จริงๆ หรือ?" เสียนหยางถามซ้ำก่อนจะถอนหายใจอย่างหนัก"ข้ามาช่วยคุณหนูจากคำสั่งของต้าหวางบิดาท่าน"จ้าวอินหลัวยังคงยืนงงกับคำพูดนั้น ไม่รู้จัก"ต้าหวาง" และยิ่งไม่รู้จักเสียนหยางเลยแม้แต่น้อย ใบหน้าของอินหลัวเต็มไปด้วยความสงสัยและความสับสน"บิดาของข้า...อย่างนั้นหรือ"เสียนหยางมองอินหลัวนิ่ง ก่อนจะยอมเดินเข้ามาใกล้ เขามองใบหน้าที่คุ้นเคยอย่างแปลกๆ ราวกับเขากำลังมองสตรีที่เขาเคยรู้จักดีในอดีต"ข้าเป็นคนที่บิดาของท่านส่งมาช่วย" เขาพูดเสียงเบา ก่อนที่จะทำท่าทางให้อินหลัวรู้สึกถึงความจริงของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น "ท่านตกอยู่ในอันตรายจากอ๋องหลี่และ...เขาก็ไม่ปล่อยท่านไปง่ายๆ"จ้าวอินหลัวเริ่มรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างในคำพูดของเขา การที่ถูกจับตัวมาที่นี่ มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

ขบวนเดินทางยังคงเคลื่อนที่ไปข้างหน้าอย่างไม่หยุดหย่อน จ้าวอินหลัวนั่งอยู่บนหลังม้ากับหลี่เจินหรง สายลมที่พัดผ่านไม่ได้ช่วยคลายความรู้สึกอึดอัดที่อินหลัวรู้สึกเลยแม้แต่น้อยความรู้สึกอ่อนเพลียจากการเดินทางยังคงทำให้ร่างบางของอินหลัวสั่นไหว ขณะที่หลี่เจินหรงทรงตัวองอาจไม่มีเปลี่ยนมองไปข้างหน้าด้วยท่าทางนิ่งเฉย จ้าวอินหลัวไม่สามารถทนความกดดันที่มาจากหลี่เจินหรงได้อีกต่อไป จึงกัดฟันถามขึ้นด้วยเสียงที่แหบแห้งแต่เต็มไปด้วยความโกรธและเจ็บปวด"ท่านน่ะ...เป็นอะไรกับข้านักหนาอยากให้เจ็บปวดทรมานขนาดนั้นเลยหรือ"เสียงสั่นเล็กน้อย ขณะที่สายตาของหลี่เจินหรงยังคงมองไปข้างหน้า เขาทำเหมือนไม่ได้ยินคำถามนั้น แต่อินหลัวไม่ยอมหยุดถามหันไปมองเขาด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย"แล้วข้า...จ้าวอินหลัวไปทำอะไรให้ท่านเจ็บช้ำน้ำใจ เชอะทำเก๊กไปได้ ตัวเองนะจับข้ามาเพื่อทรมานเคยถามไหมว่าข้าน่ะ…." ใช่จ้าวอินหลัวหรือเปล่า หยุดคำพูดไว้ตรงนั้นเสียหลี่เจินหรงไม่ได้ตอบคำถามทันที เขายังคงพาม้าเยาะย่างไปข้างหน้าอย่างเงียบๆ แต่ในที่สุด“นี่ อย่าทำเงียบนะ ทำไมไม่พูด เชอะ”หลี่เจินหรงก็เปิดปากพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา"เพราะสามีของเจ้าหรื