All Chapters of เจ้าสาวของธาวินทร์[นิยายชุดหนุ่มบ้านไร่]: Chapter 31 - Chapter 40

เมื่อทำอะไรไม่ได้ ธาวินทร์ก็เดินเข้ามาในโรงพยาบาลอีกครั้ง เดินไปหน้าห้องไอซียู มองนวลแพรผ่านกระจกบานเล็กที่เปิดให้ญาติมองเห็นคนป่วยที่อยู่ในนั้น ตาคมเข้มมองคนที่นอนไม่รู้สึกตัวเป็นเตียง เนื้อตัวของเธอมีสายระโยงะยางหลังมือทั้งสองข้าง มีสายน้ำเกลือและมีสายเลือดอยู่ตรงนั้น แม่เจ็บขนาดนี้แล้วเจ้าก้อนของเขาจะเจ็บเหมือนแม่ไหมนะ “เกาะแม่ไว้แน่น ๆ นะลูก พ่อรู้ว่าหนูเจ็บแต่แม่เข้มแข็งมาก แม่จะพาให้หนูปลอดภัยนะลูก” พูดกับคนในท้องในใจ แล้วค่อย ๆ ถอยหลังออกไปจากห้องไอซียู ในหัวสมองครุ่นคิด เมื่อเช้าก่อนเขาออกมานวลแพรก็ไม่ได้มีอาการโกรธเขา เธอยังอมยิ้มมองเขาอย่างมีความสุขตอนที่เขาจูบหน้าผากเธอ และมองตามหลังตอนที่เขาเดินออกมาจากห้อง สายตามันหลอกกันไม่ได้ เขารู้ว่าเธอไม่ได้เกลียดเขา แล้วทำไมเธอถึงหนีออกมาทั้ง ๆ ที่รับปาก และยืนยันเป็นมั่นเหมาะว่าจะไม่หนี ความสงสัยทำให้ธาวินทร์ขับรถไปบ้านเชิงเขา ระหว่างทางก็คิดไปต่าง ๆ นานา แต่ก็ไม่พ้นเรื่องของนวลแพ ทุกอย่างกำลงไปได้ดี เขาเองก็ยอมรับว่าหลัง ๆ มานี้เขาก็รู้สึกกับนวลแพ ไม่เหมือนเมื่อก่อน ความเกลียดชังเจือจางหายไปกับเวลาจนแทบไม่เ

“คุณมาทำอะไรที่นี่” รามถามเมื่อเปิดประตูออกมา แล้วเห็นม่านไหมด่อม ๆ มอง ๆ อยู่หน้าห้อง “ฉัน...ฉันมาหาลูก ลูกสาวฉันทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลนี้” ม่านไหมตอบคำถาม สายตายังจบจ้องอยู่ที่ใบหน้าคร้ามแดดของคนตรงหน้า รอยบุ๋มตรงหว่างคิ้วลึกลงจนเห็นได้ชัด แสดงคงมีเรื่องให้เขาคิดมากเสมอมา “แล้วคุณล่ะคะ มาทำอะไรที่นี่” ม่านไหมถามกลับ รามไม่ตอบคำถาม และเบือนหน้าหนีไปอีกทาง ม่านไหมถอนหายใจออกมา แล้วหันหน้าไปมองประตู ตั้งท่าจะเดินเข้าไป “หยุดนะ” รามส่งเสียงห้าม พร้อมกับยื่นแขนมาขวางเอาไว้ ไม่ยอมให้ม่านไหมเข้าไปด้านใน “หลีกไปนะ” ม่านไหมผลักลงที่อกแกร่ง จนรามเซไปด้านหลัง ม่านไหมใช้โอกาสนี้เปิดประตูเข้าไปในห้อง ม่านไหมเดินไปยังเตียงนอน ที่นวลแพรนอนอยู่บนนั้น น้ำตาพากันไหลออกมา เมื่อเห็นใบหน้าของมวลแพร ลูกคงเจ็บมากนางคิดในใจแล้วเดินมาจับมือนวลแพรเอาไว้ มือสั่นเทาลูบลงบนกลุ่มผมชื้นเหงื่อคนหลับสนิท “เจ็บมากไหมลูก” คำว่าลูกหลุดออกมาจากปากคนเป็นแม่ มือยังลูบผมนวลแพรไปเรื่อย “แม่ขอโทษ” “แม่ขอโทษนะลูก แม่ขอโทษ” ริมฝีบาก

จากที่ตั้งใจจะไปหาธาวินทร์ที่โรงพัก เผ่าเพชรแวะไร่สายธารเป็นลำดับแรก นำเรื่องที่ได้รู้มาและหลักฐานในกล่อง มาปรึกษากับสินธรและภัทรทิรา และมีภาคินอยู่ในวงสนทนานั้นด้วย “วิวเรื่องของวินกับคุณแพรตั้งแต่ตอนแรก แล้วทำไมไม่บอกพวกเรา” สินธรถามภรรยาด้วยความสงสัย “วิวก็รู้พร้อม ๆ กับเผ่านั่นแหละค่ะ คุณแพรมาหาแม่ มาบอกแม่ว่าจะเอาลูกออก วิวแอบฟังถึงได้รู้เรื่องของวินกับคุณแพร” “พอแล้ว ๆ ไม่ต้องเถียงกันหรอก เรื่องมันผ่านมาแล้ว เรามาช่วยกันแก้ปัญหาเรื่องนี้ก่อนเถอะนะ” เผ่าเพชรห้ามเพื่อนที่ทำท่าจะเถียงกันไม่จบสิ้น “ใช่ครับผมเห็นด้วยกับคุณเผ่า” เข้มที่นั่งฟังพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าสินธรกับภัทรทิรายังเถียงกันไม่เลิก “แล้วจะทำยังไงกันดี สงสารก็แต่คุณแพรกำลังท้องอยู่ด้วย” ภัทรทิราถามเพราะเป็นห่วงนวลแพรไม่น้อยไปกว่าทุกคน “นั่นสิ/นั่นสิครับ/นั่นสิคะ” ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นประสานเสียงออกมาพร้อมกัน เพราะเรื่องที่ธาวินทร์กับนวลแพรไม่ใช่เรื่องล้อเล่น “เรื่องนี้เราทำอะไรไม่ได้หรอก สิ่งเดียวที่ทำได้คือให้กำลังใจ” เผาเพชรบอกกับทุกคน

เสียงไก่ขันที่ดังมาตามลม ปลุกคนที่พึ่งงีบหลับในตอนเช้ามืดให้ตอนขึ้นดังเช่นทุกวัน ไม่ว่าจะเหนื่อยหรือเพลียแค่ไหน ก็ไม่เคยทำให้ธาวินทร์ตื่นสายเลยสักครั้ง ร่างลุกขึ้นจากโต๊ะไม้ใต้ถุนบ้านที่ที่เผลองีบหลับไปเมื่อคืน เสียงนกกระจอกขับขานพูดคุยเป็นทำนองเหมือนเช่นทุกเช้าที่เขาตื่นขึ้น เดินไปตักข้าวเปลือกหว่านให้ไก่ป่าที่มักจะมาวิ่งเล่นหน้าบ้าน ให้อาหารนกแล้วเดินเข้าครัวหาอะไรใส่ท้องแก้หิว นวลแพรคงออกจากโรงพยาบาลแล้ว จากกันวันนั้นเขาก็ไม่ได้เจอกับเธออีกเลย คิดมาถึงตรงนี้ก็ทำให้หัวใจเขาเจ็บร้าว เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับนวลแพร ให้เขาหันหลังให้กับทุกอย่าง ตัดสินใจมาประจำการที่นี่ ที่ที่เหมือนตอนแรกที่สอบข้าราชการตำรวจใหม่ ๆ ห้อมล้อมไปด้วยป่าไม้ขุนเขาและสายหมอก บรรยากาศไม่ต่างจากเชียงรายนัก แต่มันไกลจนคิดว่าคงหาไม่เจอ จะใช้สายหมอกและหุบเขาซ่อนเร้นตัวตนจากความเจ็บปวดที่ผ่านมา “สารวัตรจะขึ้นไปดูเด็ก ๆ ไหมครับ” จ่าอำนาจที่ย้ายตามนายมาด้วยถาม เพราะวันหยุดธาวินทร์จะขึ้นไปดูเด็กที่โรงเรียนบนภูเขาที่อยู่ตรงข้ามกับบ้านพัก “ไปช่วงบ่าย ต้องเข้าเมืองไปซื้อของใช้และขนมให้เด็ก ๆ

หลังรับประทานอาหารเย็นรามกับนวลแพรนั่งคุยกันต่อ หลัก ๆแล้วจะเป็นเรื่องผลไม้ในสวน จนกระทั่งเวลาลวงเลยมานาน รามจึงตั้งคำถาม “เรื่องแต่งงาน ไม่ทราบว่าหนูว่าไงครับ” คำถามของรามทำให้มือที่กำลังเอื้อมไปจับผลส้ม ชะงักไปนิด ตายาวรีมองหน้าเขา ในที่สุดคำถามที่ทำให้เธอลำบากใจก็มาถึง “ถ้ายังไม่ได้ตัดสินใจ ไว้ค่อยตอบผมวันหลังก็ได้ครับ” รามถามเขาไม่ใช่คนแก่ตัณหากลับ แต่คิดว่านี่คือทางออกที่ดีที่สุดที่จะช่วยเหลือเธอกับลูกในท้อง “เด็กต้องมีพ่อ ผมไม่ได้เอาเรื่องนี้มาบีบบังคับหนู แต่คิดว่าหนูคงเข้าใจ” “เออ...คือว่า อย่างนี้นะคะ...” นวลแพรมีบางอย่างจะบอกกับเขา แต่ต้องหยุดคำพูดไว้แค่นั้นเมื่อรามขัดขึ้น “ถ้าหนูยังไม่พร้อม ยังไม่ต้องตอบผมตอนนี้ก็ได้นะครับ” “คือ...ฉันมีบางอย่างจะบอกกับคุณราม เกี่ยวกับเรื่องเด็กนะคะ” “หืม...เรื่องเด็กมีอะไรเหรอครับ” รามถามพร้อมกับรอฟังคำตอบ แต่เด็กรับใช้ก็เข้ามาขัดเสียก่อน “มีแขกมาหาคุณรามค่ะ” รามฟังเด็กรับใช้รายงาน พร้อมกับดูนาฬิกาที่ข้อมือตัวเอง นวลแพรโล่งใจนึกขอบคุณเด็กรับใช้