All Chapters of เจ้าสาวของธาวินทร์[นิยายชุดหนุ่มบ้านไร่]: Chapter 11 - Chapter 20

นวลแพรขับรถไปตามทาง ตาทั้งสองข้างพร่ามัวเพราะหยดน้ำตาที่ไหลออกมา เธอทำตามคำขอร้องของแม่ไม่ได้ ถึงจะรู้ว่าบาปแต่ก็ต้องตัดใจ ตาเรียวเล็กมองซองสีขาวที่วางอยู่ที่บนเบาะด้านข้าง พรุ่งนี้ทุกอย่างก็จะจบลง “อีกนิดเดียวเท่านั้นแพร” เธอได้ยามาจากอินเตอร์เน็ต ตั้งแต่ที่สงสัยว่าตัวเองท้อง ไม่น่าเชื่อว่ายาแบบนี้จะมีขายอย่างแพร่หลาย แค่เธอทำตามวิธีที่เขียนมาในแผ่นกระดาษ เธอก็จะเป็นอิสระ “อย่าโกรธฉันนะ” พูดกับคนในท้อง ทั้ง ๆ ที่ไม่จำเป็นต้องบอกกล่าวอะไรให้คนในท้องรับรู้ เพราะไม่คิดจะเก็บเด็กไว้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แต่ก็อดไม่ได้ “กรี๊ดดด!” กรีดร้องพร้อมกับหักพวงมาลัยหลบเข้าข้างทาง เหยียบเบรคจนจมเท้า เมื่อจู่ ๆ ก็มีรถกระบะโผล่มาขวางหน้าเอาไว้ เอี๊ยด!!! เสียงล้อบดถนนดังลั่น พร้อมกับรถที่หมุนไปตามทาง โชคดีที่เธอคาดเข็มขัดนิรภัย จึงไม่ได้รับบาดเจ็บ มีแค่รถเท่านั้นที่เสียจังหวะจากการเบรคกะทันหัน นวลแพรสูดลมหายใจเข้าปอด เมื่อตั้งสติได้ มือบางเปิดลิ้นชักหน้ารถหยิบบางอย่างออกมา ไม่ว่าคนที่ขวางหน้าเป็นใคร ถ้ามาร้ายเธอก็พร้อมสู้ตาย ศัตรูของพ่อทั่วบ้านทั่วเมือง พวกมันคงใช้

ธาวินทร์พานวลแพรมาที่บ้านของเขา ที่อยู่ท้ายไร่แสงตะวัน นวลแพรมีท่าทีขัดขืนในตอนแรก แต่ก็ต้องลงจากรถเพราะอาการคลื่นไส้ที่เกิดขึ้น วันนี้ทั้งวันเธอดื่มกาแฟตอนเช้าแค่แก้วเดียวเท่านั้น หลังจากพบหมอและทราบผลตรวจเธอก็กินอะไรไม่ลงอีกเลย หญิงสาวโก่งคออาเจียน เมื่อลงมานั่งข้างรถ ธาวินทร์เดินอ้อมมาดู ก่อนจะส่ายหัวไปมาเมื่อเห็นอาการของเธอ “แพ้ท้องเหรอ” ถามพร้อมกับยื่นขวดน้ำที่เปิดมาแล้วให้เธอ "เปล่า!” หันมาตอบเสียงเขียว รับขวดน้ำแล้วหันไปอาเจียนต่อ "เปล่าที่แปลว่าใช่” สารวัตรหนุ่มยังกวนไม่เลิก มองคนตัวเล็กด้วยความสะใจ สมน้ำหน้าอยากปากเก่งดีนัก คิดในใจแล้วยุเจ้าก้อนในท้องให้ทรมานแม่ให้มาก ๆ นวลแพรจะได้รู้ว่ายังมีอีกคนที่เธอควรใส่ใจ “นี่คุณ! จะไปไหนก็ไป กวนใจอยู่ได้ คนยิ่งคลื่นไส้อยู่” นวลแพรตวาดแหว เมื่อกลิ่นน้ำหอมของเขาลอยมาเข้าจมูก นั่งรถมาด้วยกันตั้งนาน พึ่งจะรู้สึกว่าน้ำหอมของเขาเหม็น “จะอ้วกอีกนานไหม ตรงนี้ยุงชุม ไปอ้วกในห้องน้ำบนบ้านเถอะ” สาบานว่าที่พูดไปนะ ไม่ได้เป็นห่วงเธอเลยสักนิด เด็กในท้องต่างหากที่ทำให้เขาพูดประโยคนี้ออกมา

นวลแพรหอบผ้าขนหนูและเสื้อผ้าที่ธาวินทร์เอามาให้เข้าห้องน้ำ เมื่อเห็นว่าตอนนี้ดึกมากแล้ว ห้องน้ำอยู่บนบ้านก็จริงแต่ต้องเดินอ้อมไปด้านหลัง ร่างบางเดินไปตามทางตาก็มองนี่นั่นไปเรื่อย นอกจากรูปขาวดำของแม่ธาวินทร์ที่แขวนอยู่บนผนังแล้ว บนบ้านยังมีเครื่องเรือนเก่า ๆ อีกหลายชิ้นถูกจัดวางไว้อย่างเป็นระเบียบ ธาวินทร์บอกว่าคนที่ไร่สายธารจะเข้ามาทำความสะอาดอาทิตย์ละครั้ง เมื่อนึกถึงไร่สายธารภาพของเจ้าของไร่ก็ปรากฏเข้ามาในความทรงจำ เธอรักเผ่าเพชรมากและทำทุกอย่างเพื่อได้เขามาครอบครอง แต่เขาไม่เคยรักหรือสนใจเธอเลยสักนิด เผ่าเพชรรักเดียวใจเดียวรักแรกและรักเดียวของเขาคือภรรยาคนปัจจุบัน เผ่าเพชรสารภาพว่าหลงรักภรรยาตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้สบตากัน ถึงแม้ครอบครัวภรรยาจะสลับตัวคู่หมั้น แต่พรหมลิขิตก็ทำให้เขาได้หัวใจตัวเองกลับมาครอบครอง เมื่อคิดมาถึงตรงนี้หญิงสาวก็ได้แต่ยิ้มให้ตัวเอง เนื้อคู่กันแล้วย่อมไม่แคล้วกันคำนี้เป็นเรื่องจริง แล้วเธอล่ะเธอกับธาวินทร์เรียกว่าอะไร อยู่ๆ เขาก็กลายมาเป็นพ่อของลูกในท้องเธอ ร่างบางเดินมาหยุดที่ด้านหน้าห้องน้ำ ที่ธาวินทร์เปิดไฟไว้ให้ก่อนหน้า เปิดประตูมองสำรวจด้านใน ก่อนจะก้าวเ

เสียงฝีเท้าของคน ที่เดินขึ้นมาบนบ้าน ทำให้คนที่กำลัง เช็ดผมที่เปียกชื้นต้องหันไปมอง ธาวินทร์มองคนตรงหน้าเช่นกัน ชุดกีฬาของเขา คงใหญ่เกินไป นวลแพรจัดว่าเป็นผู้หญิง ที่สูงกว่าผู้หญิงทั่วไป เรียกว่าหุ่นนางแบบก็ไม่ผิด แต่ทำไม่เสื้อผ้าที่ใส่ถึงได้รุ่มร่ามแบบนั้น “สระผมเหรอ” ถามเพื่อชวนคุย เพราะตอนนี้ร่างกายเขา เกิดร้อนขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ เมื่อสบตากับตายาวรี ที่มองหน้าเขาด้วยสายตางุนงง เหมือนจะถามแต่ก็ไม่ถามอะไร “ค่ะ” พูดจบก็หันหลังให้เขา เมื่อนึกขึ้นได้ว่า ภายใต้ชุดกีฬาที่หลวมโครก ไม่มีชั้นในอยู่เลยสักชิ้น เธอซักมันพร้อมเสื้อผ้า แล้วตากไว้ในห้องน้ำ “อากาศเย็น เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก” คำพูดที่เหมือนห่วงใย ทำให้นวลแพรต้องย่นหัวคิ้วเข้าหากัน “ฉันชินแล้ว” ธาวินทร์ลืมหรือไงว่าเธอก็เป็นคนเชียงราย เธอชินกับอากาศหนาวนี่เสียแล้ว “เข้าห้องเถอะ เดี๋ยวผมปูที่นอนให้” “คุณจะนอนที่นี่เหรอ” ถามรัวเร็วมองเขาด้วยสายตาหวาดระแวง “ผมไม่ไว้ใจคุณ ผมให้คุณอยู่คนเดียวไม่ได้” ถ้าเกิดเธอทำร้ายลูก เขาจะทำอย่างไร เขาไม่อยากพลาดรอบสอ

นวลแพรรับมือถือ มาจากมือของเขา มองหน้าจอมือถือ แล้วเดินกลับขึ้นไปบนบ้าน กระเป๋าผ้าในเขื่อง ที่วางอยู่หน้าห้องคงเป็นเสื้อผ้า ที่ลลนานำมาให้ หยิบกระเป๋าแล้วเดินเข้าห้องนอน เธอคงต้องขอบคุณลลนา เพราะเธอยังต้องพึ่งพาลลนาอีกเยอะ ตัดสินใจอยู่ที่นี่เพราะรู้ตัวว่าหนีธาวินทร์ไม่พ้น ตอนแรกที่อยากเอาเด็กออก เพราะไม่รู้ว่าท้องกับใคร ตอนนี้รู้ แล้ว และพ่อก็อยากได้ลูก เธอก็ไม่จำเป็นต้องทำบาป มันยากที่ต้องเก็บลูกคนที่เกลียดเธอเอาไว้ แต่เวลาไม่ได้หยุดอยู่กับที่เธอจะแกล้งลืมมัน แค่เก้าเดือนเท่านั้น เธอทนกับความอัปยศนี้แค่ เก้าเดือนเท่านั้นอาหารเช้าที่ไร่แสงตะวัน ส่งมารสชาติอร่อยถูกปาก เธอเคยมากินข้าวที่ไร่แสงตะวันหลายครั้ง และรู้ว่าแม่ครัวที่นั่นรสมือดี เจ้าของไร่ใส่ใจรายละเอียด กับข้าวที่คนงานในไร่กินจึงไม่แตกต่างจากเจ้าของไร่ “แกงส้มนี่อร่อยไม่เคยเปลี่ยน” ธาวินทร์พูดเมื่อตักน้ำเเกงซดลงคอ “แม่ครัวที่ไร่แสงตะวันฝีมือดีนะคะ” นวลแพรเห็นด้วยกับเขา เมื่อคุยไปทิศทางเดียวกันจึงมีบทสนทนามากขึ้น ระหว่างที่ทานอาหารร่วมกัน ต่างคนก็ตั้งข้อสังเกตกันและกัน โดยเฉพาะธาวินทร์ที่วันนี้มองหน้า