All Chapters of รักกักขัง: Chapter 21 - Chapter 30

โมรินแตะคีย์กาดร์ที่ประตูก่อนจะเปิดเข้าไป ในห้องถูกตกแต่งหรูหรา มีโซฟาขนาดใหญ่ตั้งอยู่ ดูแล้วราคาแพงไม่น้อย ใบหน้างามกวาดตามองโต๊ะอาหารซึ่งมีชายหนุ่มนั่งรออยู่ก่อนแล้วเขานั่งเท้าคางพลางมองหญิงสาวเดินนวยนาดมานั่งลงตรงหน้าเขา บนโต๊ะมีอาหารเตรียมไว้พร้อมแล้ว ครั้งก่อนโมรินมากับภาคินพวกเธอไม่ได้จองห้องหรูขนาดนี้ มองบรรยากาศภายในห้องแล้วเหมือนเซฟเฮ้าส์มากกว่า “นายคงชื่ออลันสินะ”หญิงสาวเปรยถามเขาพลางมองสีหน้าที่ดูไร้กังวลของชายหนุ่ม“อืม”ใบหน้าคมคายกระตุกยิ้มพร้อมเปล่งเสียงออกมาเบาๆ“เอาของฉันคืน”โมรินเห็นท่าทางวางตัวสบายของเขาจึงรู้สึกหงุดหงิด เธอเริ่มทักท้วงของที่เขาแอบขโมยไป ตอนนี้เธอไม่ควรจะอยู่ที่นี่นาน“ทานอาหารกันก่อนสิ”“ไม่”หญิงสาวปฏิเสธเสียงแข็ง ไม่รู้ว่าเขาจะฉวยโอกาสอะไรอีก จึงไม่อยากจะทานอะไรทั้งนั้น คนอย่างเขาไม่น่าไว้ใจสักนิด และไว้ใจไม่ได้ด้วย“งั้นไม่ต้องเอา”“นายมีสิทธิมีอะไรมาต่อรองกับฉัน”บนใบหน้าหวานปรากฏความยุ่งยากใจ เธอมองค้อนเขาอย่างเอาเรื่อง“เธอควรจะเชื่อฟังฉันดีสุด”น้ำเสียงแฝงการยืนกรานห้ามมีข้อโต้แย้งใดๆ ใบหน้าของเขาก็แป

ร่างเล็กใต้ผ้าห่มขยับตัวเล็กน้อย ดวงหน้างามขยับเปลือกตาตื่น ภายในห้องเงียบสงัด ผ้าม่านถูกปิดลงบดบังแสงสะท้อนจากเบื้องนอก ห้องจึงมืดสนิท ดวงตากลมมองสำรวจตัวเองอย่างรวดเร็ว มีเพียงผ้าห่มที่ปกปิดร่างเปลือยเปล่าของเธอไว้ โมรินมองหาชายหนุ่มข้างกายทว่ากลับไร้ร่องรอยของเขามีเพียงเธออยู่ลำพังบนเตียงนอนโมรินรู้สึกได้ถึงความเจ็บแสบตรงส่วนล่าง ร่างกายปวดรวดร้าวไปแทบจะทั้งหมด มือเล็กควานหาโคมไฟข้างหัวเตียงแล้วเปิดมันแสงไฟสลัวสะท้อนขึ้น เธอพอจะมองเห็นบ้างแล้วจึงพยุงร่างกายลงจากเตียง ตอนเท้าแตะถึงพื้นท้องน้อยของเธอยิ่งปวดหนักสองขาอ่อนระทวยหญิงสาวนั่งลงข้างเตียงขนาดคิงไซส์ มองหาเสื้อผ้าของตน เธอเจอเพียงกระโปรงที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำคาว โมรินเห็นเสื้อยืดตัวโคร่งสีขาวแขวนอยู่จึงหยิบมาใส่อย่างถือวิสาสะมือเล็กผลักประตูออกไปนอกห้อง เดินตรงไปยังโซฟาตัวโต เห็นกระเป๋าของเธอหล่นอยู่ โมรินคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดู พบว่าเธอตื่นมาตอนเย็นแล้ว คนตัวเล็กยกมือกุมขมับอย่างเจ็บช้ำใจโมรินเก็บของที่หล่นกระจัดจายใส่เข้ากระเป๋าตามเดิม ดวงตากลมมองไปยังใต้โต๊ะ เมื่อวานเขาปาแหวนทิ้งลงบริเวณนั

หญิงสาวกดออดอยู่หน้าห้องของลินิน นิ้วเล็กกดรัวหลายครั้งจนเจ้าของห้องเปิดออก“มาแล้วๆ จะกดทำไมนักหนา”ลินินมองดวงหน้างามชื้นไปด้วยคราบน้ำตาล ก็เข้าใจได้ในทันที ครั้งนี้เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะ ท่าทางแบบนี้ทะเลาะกับแฟนมาอีกแน่“เรื่องอะไรอีกละ”โมรินไม่ตอบคำถาม เธอแทรกตัวเข้ามาในห้องแล้วนอนแผ่ล่าบนเตียงราวกับคนสติหลุด ลินินอยากรู้เรื่องราวจึงถามต่อ“แกทะเลาะอะไรมา”โมรินถอนหายใจออกพรืดใหญ่ เธอลุกนั่งบนเตียง คิ้วสวยขมวดชนกันแน่น “พี่คินไม่อยากมีอะไรกับฉัน”“หือ”ลินินเปล่งเสียงในลำคอออกมาอย่างเป็นคำถาม“พี่คินบอกว่าเหนื่อย”โมรินเหลือบมองเพื่อนตรงหน้า ดวงตาฉายแววกังวล เธอเขย่าแขนลินินพลางเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นก่อนหน้าให้ฟัง“ฉันแก้ผ้าให้เขาดู เขายังไม่พิศวาสฉันเลยแถมยังปิดไฟใส่ฉันอีก บอกว่าฉันไม่มียางอาย”ลินินได้ฟังก็เผลอขำออกมา โมรินเห็นเธอหัวเราะคิกคักจึงมองค้อนใส่“มันตลกมากนักเหรอ”“ขอโทษ ขอโทษ”ลินินหุบปากลงเก็บสีหน้ากลับเหมือนเดิมทันที โมรินทำขนาดนั้นยังไม่คิดจะแตะต้อง ใจแข็งเกินไปแล้ว“เขาไม่มองหญิงหรือเปล่า”ลินินพูดขึ้นพลางนั

โมรินขยับตัวตื่น ดวงตากลมปรือขึ้นเห็นนัยน์ตาสีขลับดำกำลังเพ่งมองมาที่เธอ ใบหน้าของเขาอยู่ใกล้หน้าเธอ หญิงสาวหลุบตาลงต่ำเห็นแขนตัวเองพาดอยู่บนเอวของเขาจึงชักกลับมาโดยเร็วเธอขยับตัวออกห่าง ดึงผ้าห่มขึ้นมาปกปิดเนินอกอวบอิ่ม ร่างของชายหนุ่มก็เปลื่อยเปล่ามีผ้าห่มคลุมท่อนล่างไว้ เธอและเขาอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน มือเล็กกอดผ้าห่มแน่นราวกับกลัวว่าเขาจะมองเห็นสัดส่วนลับตาเหล่านั้น“ทำอย่างกับไม่เคยเห็น”เสียงทุ้มต่ำเอ่ยอย่างเบื่อหน่าย เขาเดินลงจากเตียงโดยไร้ผ้าปกปิด ใบหน้างามหันหนีไม่กล้ามองร่างเปลื่อยเปล่าของเขา ทั้งที่เธอก็เคยเห็นมาแล้วอลันเปิดน้ำอุ่นใส่อ่างก่อนจะทิ้งตัวลงแช่กาย คนตัวเล็กหยัดกายลุกเดินตามหลังเขาไป ใบหน้าหล่อเหลาตวัดมองโมริน ร่างบางไร้สิ่งปกปิดยืนอยู่ข้างอ่างอย่างขัดเขิน เธอรวบเส้นผมทั้งหมดเข้าด้วยกันแล้วมัดไว้ ก่อนจะหย่อนร่างลงในอ่างเดียวกันกับเขา มือเล็กกระหวัดน้ำขึ้นมาชโลมกายโดยไม่สนใจเขา อลันจ้องมองเธออยู่ครู่ใหญ่ รอยยิ้มจึงค่อยๆผุดออกมา“เมื่อคืนกล้าดีนิ”ภาพคนตัวเล็กขึ้นคร่อมเขาพร้อมร่อนสะโพกอย่างเย้ายวนปรากฏขึ้นในหัวอีกครั้ง ครั้งแรกดูเงอะงะ

โมรินและภาคินเข้าไปเช็คอินห้องพักกับทางโรงแรมเขาจองไว้สองห้องอย่างที่ว่า “พี่คินไม่อยากนอนห้องเดียวกับโมเหรอคะ”เธอถามเขาตรงๆ โมรินรินยังนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่เขาตำหนิเธอ คำพูดนั้นทำให้เธอเสียหน้าจนไม่อยากจะเห็นหน้าเขาอีกแต่เห็นที่เขาอุตส่าห์ลางานพาเธอมาเที่ยวภูเก็ต ที่จริงเธอคิดว่าทริปนี้คงไม่สำเร็จแน่ แต่สุดท้ายก็มาถึงที่พักโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทุกอย่างเรียบง่ายไปหมด ไม่เหมือนที่ผ่านมา“โมคิดมากอีกแล้ว พี่ไม่อยากรบกวนโม”คำพูดคำจาของเขาดูเหมือนจะเกรงอกเกรงใจ ทว่ากลับดูห่างเหินเหมือนพี่ชายพาน้องสาวมาเที่ยว“คะ”เธอตอบสั้นๆสุดท้ายก็เป็นความผิดของเธอ เป็นเธอที่คิดมากไป คิดมากมาตลอด ความสัมพันธ์ของทั้งสองเริ่มถดถอยลงมาห้องของโมรินและภาคินอยู่ตรงข้ามกัน พนักงานยกกระเป๋าใบเล็กเข้ามาวางไว้ในห้องให้เธอ โมรินแหวกผ้าม่านออก มองผื่นน้ำสีฟ้าครามกว้างขว้างสุดลูกหูตาเธอสูดบรรยากาศเบื้องหน้าเข้าเต็มปอด เธอมาถึงใกล้ช่วงเย็นแล้ว ลมแรงโชยพัดจนคลื่นทะเลลูกใหญ่สัดเข้าฝั่ง โมรินมองน้ำทะเลอยู่ตรงบริเวณหน้าต่าง สายลมกระทบเข้ากับดวงหน้างามจนแพขนตางอนงามต้องหรี่ตาลง เส้นผ