บททั้งหมดของ รักกักขัง: บทที่ 11 - บทที่ 20

โมรินก็ยังคงร้องให้อยู่เฉกเช่นนั้น เธอวางหัวพิงกับกระจกรถ ดวงตากลมพร่ามัวไปด้วยน้ำตา ในสมองของเธอยังคงจำเหตุการณ์ที่ผ่านมาเมื่อครู่ได้ดี ไม่ใช่ว่าเธอเป็นคนเห็นแกตัว แต่เขาต่างหากที่มองข้ามเธอไป เขาอาจจะลืมไปแล้วว่ายังมีเธอที่กำลังรอเขาอยู่ตลอด ลินินเหลือบมองโมรินพลางดึงทิชชูในกล่องออกมายื่นให้เพื่อนสาวข้างกายซับน้ำตา นี่ไม่ใช่ครั่งแรกที่เธอเห็นเพื่อนอยู่ในสภาพนี้ เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับโมรินบ่อยมาก จนบางครั้งเธอก็ชินไปแล้วกับการเห็นเพื่อนเสียใจ เธอเข้าใจทั้งสองคนดี แต่ด้วยเวลาและหน้าที่การงานของเขามันทำให้เขายิ่งห่างหายไป "เราไปเที่ยวปาร์ตี้กันดีกว่า" ลินินเอ่ยตัดบทเพื่อให้โมรินหันมาพูดคุยกับเธอ แต่ก็ไม่เป็นผล เพื่อนของเธอยังคงเงียบอยู่อย่างนั้น "แฟนแกเป็นคนบอกให้ฉันมารับเองแหละ เขายังห่วงใยแกแค่เขาไม่มีเวลา" ลินินยังคงพูดอธิบายต่อไปให้โมรินสบายใจ เวลาต่อมาสองสาวเดินเข้ามาในงานปาร์ตี้ที่เพื่อนในแก็งของลินินเป็นคนจัดขึ้น สภาพของโมรินยังคงเหม่อลอยอยู่อย่างนั้น เธอคาดหวังไว้มาก กว่าจะได้ไปเที่ยวด้วยกันอีกกับเขาเธอต้องรออีกเป็นอาทิตย์ โมรินนั่งลงบนโซฟาในห้องโถงใหญ่ ก่อนจะเข้ามาด้านใ

ช่วงสายของอีกวันสองร่างกำลังพัวพันกันในอ่างอาบน้ำโมรินนั่งเปลือยกายอยู่บนตักของชายหนุ่ม ใบหน้าหวานซีดเผือดซบลงบนบ่าแกร่งอย่างไร้เรี่ยวแรงปึก ปึก ปึก สองแขนโอบรั่งสะโพกมนไว้แน่นพร้อมกับกระทุ้งแก่นกายเข้าใส่ตามความปรารถนา หญิงสาวหลับตาข่มความเจ็บปวดไว้จนกว่าเขาจะกระทำเธอจนพอใจ"อ๊ะ....อ๊ะ"แรงตอกอัดของเขาหยาบโลนจนเธอไม่สามารถกลั้นเสียงครางไว้ อลันหอบหายใจอย่างหนักเมื่อท่อนเอ็นถูกตอดรัดแน่นจนเสี่ยววาบ ปึก ปึก ปึกสองมือจับเอวเล็กไว้มั่นเร่งจังหวะตอกอัดกระทุ้งเข้าใส่ด้วยความบ้าคลั่ง"โอ๊ยย!...อึก...ฮือ.."คนบนตักส่งเสียงร้องด้วยความทรมานจนแทบจะไม่มีหยาดน้ำตาหลงเหลือแล้ว เธอกอดชายหนุ่มไว้แน่นพร้อมจิกเล็บลงบนไหล่กว้างของเขาเพื่อระบายความเจ็บปึก ปึก ปึก"อ๊าสส!!!!"เป็นอีกครั้งที่เขาปล่อยน้ำรักเข้าไปในช่องทางรักของคนตัวเล็ก ชายหนุ่มจูบลงบนศรีษะระถุยของโมรินก่อนจะเลื่อนลงมาจูบริมฝีปากขาวซีดอย่างดุดัน สองมือเคล้าคลึงเต้าอวบอิ่มไปพร้อมกันเมื่อพอใจแล้วจึงผละเธอออกหากว่าแก่นกายของเขายังคงเชื่อมต่ออยู่กับเธอ ผิวขาวเนียนทุกสัดส่วนเต็มไปด้วยรอยเขียวแดง ยิ่งตรงหน้าอกแทบจะไม่หลงเหลือพื้นที่ว่างไ

หนึ่งสัปดาห์ต่อมาหลังจากหลบหน้าหลบตาอยู่นานในคอนโดหนึ่งอาทิตย์ ในที่สุดโมรินก็กลับมาเข้าเรียนอีกครั้ง เธอรู้สึกไม่คุ้นชินเอาซะเลย เหมือนเป็นนักศึกษาใหม่มาเรียนวันแรกหญิงสาวนั่งอยู่ที่โต๊ะเอามือเท้าคางอย่างเกียจคร้าน ผมสีดำถูกดัดเป็นลอนสวยสยายอยู่กลางหลัง เธอกำลังทบทวนบทเรียนเพราะหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาเธอทำงานส่งอาจารย์เพียงเท่านั้นไม่ได้เข้าเรียนสักคาบ ยังดีที่มีลินินคอยบอกงานที่อาจารย์สั่ง“ฉันคิดว่าชาตินี้แกจะไม่กลับมาเรียนอีกแล้ว” ลินินพูดพลางแสดงสีหน้าตกอกใจราวกับไม่เห็นเธอเป็นแรมปี“ฉันแค่ป่วยหกเจ็ดวันทำหน้าอย่างกับไม่เคยเจอกันหลายปี” โมรินวางมือที่เท้าคางลงแล้วหันมองลินินที่เพิ่งจะเดินเข้ามา“หกเจ็ดวันของแกเนี่ย ป่วยตรงไหน ป่วยใจหรือป่วยกาย” แววตาของโมรินสว่างเจิดจ้าราวกับแสงไฟทันทีเหมือนว่าเธอจะพูดสะกิดแผลเธอเข้า“ฉันเป็นไข้หวัดใหญ่นะ” สีหน้าโมรินเรียบนิ่งทว่าดวงตานั้นกลับแฝงไปด้วยความเกรี้ยวกราด“ที่หายนี่เพราะหมอภาคิณฉีดยาให้ใช่ไหม” ลินินรีบเบี่ยงเบนไปหาแฟนหนุ่มของเพื่อนทันทีบทสนทนาของทั้งคู

“แหวนสวยดีนะ”เสียงคุ้นเคยดังขึ้นระลอกหลัง ใบหน้างามหันมาตามสัญชาตญาณนัยน์ตาขลับสีดำจ้องมองมือข้างซ้ายของเธอ มุมปากก็หยักขึ้นเล็กน้อย อลันสาวท้าวไปยังเบื้องหน้าของโมริน“หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ อย่าเข้ามาไกลฉัน” ร่างบางเปล่งเสียงต่อต้านในทันทีคนตรงหน้าหยุดแน่นิ่ง ใบหน้าประดับไปด้วยรอยยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม อลันยื่นแขนออกไปรวบร่างของหญิงสาวเข้ามาในอ้อมกอด“ฉันคิดถึงเธอทุกคืนเลย” เขาเอ่ยพลางลูบเรือนผมของคนตัวเล็กโดยไม่สนใจว่าเธอจะดิ้นรนอย่างไร“ไอโรคจิต ไอประสาท พูดจาน่าขยะแขยง” ฝ่ามือเล็กก็รัวลงบนบ่าแกร่งในทันที อลันไม่สนใจตนในอ้อมกอดเพี๊ยะ!โมรินผลักเขาออกอย่างแรงก็ฝาดฝ่ามือลงไปหนึ่งครั่ง เขาหันกลับมามองเธอนัยน์ตาคู่นั้นไร้ความรู้สึกอยากจะคาดเดาอลันคว้าตัวเธอมาอีกครั้งประคองใบหน้างามหมายจะขโมยจูบอย่างเอาแต่ใจ ทว่าโมรินกลับฝาดฝ่ามือลงไปอีกครั้งบนแก้มของเขาอีกแรงดวงตาสีดำล้ำลึกมองเธออย่างเย็นเหยียบ ใบหน้าหล่อเหลาคล้ายกับมีความคิดอะไรบางอย่าง“เธอคงจะพอใจได้แล้ว” น้ำเสียงของเขามีร่องรอยของการสะกดกล

ในที่สุดโมรินก็คิดได้เสียที ว่าแอคหลุมนั้นเป็นใคร เธอจำไม่ผิดว่าวันนั้นได้เจอกับไอ้เด็กนั่น แม้ว่าจะเจอหรือมีปากเสียงกับเขากระทั่งมีความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิงด้วยกันเธอเองก็ยังไม่รู้จักเขารู้แค่ว่าชื่ออลัน เพราะมีครั้งหนึ่งลินินเคยเอ่ยถึงชื่อของเขา ชื่ออย่างกับเด็กอนุบาล นิสัยก็ทุเรสที่สุด เขาต้องเอาแหวนนั่นมาต่อรองอะไรบางอย่างจากเธอแน่ฝันไปเถอะ!!หลังผ่านไปไม่กี่วันโมรินก็เอ่ยชวนลินินมา ห้างสรรพสินค้าชื่อดังแห่งหนึ่ง เพราะเธอจะมาหาซื้อแหวนวงนั้นกลับคืนมา ที่จริงเธออยากจะบอกกับภาคินไปตรงๆ ว่าเธอทำแหวนหาย แต่ขอเธอหาวิธีเอามันกลับมาด้วยตัวเองก่อน แม้จะไม่ใช่วงเดิมก็ไม่เป็นไร“แกบอกว่าแกทำแหวนหมั่นหาย”“ใช่ แกว่าที่ห้างจะมีขายไหม” โมรินบอกพลางมองหาร้านแหวนเพรช ส่วนมือเล็กเกาะแขนลินินไม่ห่าง“ไม่รู้ว่าคุณหมอจะโกรธไหมแต่ถ้าหากเป็นฉันละก็โกรธแน่” อาจจะเป็นเพราะเธอไม่ได้ร่ำรวย พอพูดว่าแหวนเพชรหายมันจึงรู้สึกเสียดายของมีราคาชิ้นนั้น แต่ผิดกลับพวกไฮโซลูกผู้ที่หาซื้อใหม่ได้ตลอด“แกว่าเขาจะโกรธไหม” หญิงสาวถามขึ้นอีก“โกร