All Chapters of รักกักขัง: Chapter 31 - Chapter 40

เสียงคลื่นกระทบฝั่งดังไม่ขาดสาย บานหน้าต่างที่ถูกเปิดทิ้งไว้เมื่อคืนตอนนี้กลับปิดสนิท แสงแดดจากเบื้องนอกส่องกระทบกับหน้าต่างเข้ามาภายในห้อง ควันบุหรี่ลอยคลุ้งอยู่บนอากาศ ร่างสูงนั่งพิงหัวเตียง ท่อนลางปกปิดด้วยผ้าห่มผืนใหญ่ ยังมีหญิงสาวใต้ผ้าห่มอีกคนที่ยังนอนไม่ได้สติอยู่ข้างกายดวงตาคมหรี่ตามองใบหน้างดงามข้างกายแล้วพ่นควันบุหรี่ออกทางจมูกอีกครั้ง ติ่ง ติ่ง เสียงคนกดออดหน้าประตูห้องดังขึ้น อลันนิ่งเฉยราวกับไม่ได้ยินเสียง เหมือนว่าคนหน้าห้องจะไม่ลดละเขากดอีกหลายครั้ง จนหญิงสาวข้างกายได้ยินเสียงรัวของออดประตูนัยน์ตาตาคู่งามปรือตาตื่น เห็นดวงหน้าขาวสะอาดราวกับรูปปั้นชั้นยอดกำลังมองมาทางเธอ โมรินดึงสติกลับมา จึงลุกขึ้นดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดเนินอกไว้ ติ่ง ติ่ง “ใครมา”เธอได้ยินเสียงออดประตูอีกหลายครั้งจึงถามชายหนุ่มข้างกายอย่างสงสัย“กิ๊กเธอไง”ใบหน้าคมคายปรายตามองเธอ ผมของเขายุ่งเหยิงจนแทบจะปิดตาอยู่แล้ว โมรินได้ยินคำพูดของเขาก็ดีดตัวลุกจากเตียงนอนทันที คว้าผ้าเช็ดตัวที่หล่นอยู่บนพื้นข้างเตียงขึ้นมาห่อตัว“ทำไมไม่ปลุกฉัน”เธอตำหนิเขาแล้ววิ่งเข

พวกเขาเดินออกมาจากโรงหนังด้วยกัน นี่เป็นครั้งแรกที่เธอมาดูหนังผี แต่การดูหนังผีมันไม่น่ากลัวเลยกลับหวั่นไหวมากกว่า อลันโอบไหล่เธอ โมรินปัดแขนเขาออก “คิดจะเลี้ยงหนังอย่างเดียวหรือไง”หญิงสาวมองเห็นร้านแบรนด์เนมตรงหน้าจึงแสร้งพูดออกมา อลันหยิบแบล็คการ์ดยื่นให้เธอโดยไม่ห่วงสักนิด แล้วเขาก็ยัดมันใส่มือเธอ“ตามสบาย”สีหน้าไร้อารมณ์ปรากฏบนใบหน้าของเขา“นายพูดเองนะ”โมรินยกยิ้มอย่างได้ใจ ก่อนจะเยื้องกรายเข้าไปร้านหรูตรงหน้า เธอซื้อกระเป๋ามาใบหนึ่งแค่เห็นว่าแพงมากจึงหยิบมา โมรินไม่คิดมากเพราะไม่ใช่เงินของเธอ เธอซื้อด้วยเงินของเขาและยังสั่งให้เขาถือให้อีก“ถือให้ด้วยสิฉันต้องซื้ออีกหลายอย่าง”“ได้”ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้ม เขารับถุงกระดาษคราฟท์แบรนด์เนมมาถือไว้อย่างว่าง่าย ก่อนจะเดินตามหลังโมรินไป คราวนี้เธอเข้ามาในร้านแบรนด์เนมอีกร้าน หญิงสาวกวาดตามองไปทั่วตู้กระจก เห็นต่างหูสีเงินเป็นเช็ตเอียร์คัฟฟ์จึงบอกพนักงาน เธอยื่นแบลคการ์ดให้พนักงานแล้วรับกลับมา“ฉันซื้อให้นาย”โมรินส่งถุงกระดาษคราฟท์ให้ชายหนุ่ม เธอตั้งใจซื้อเลือกให้เขา“ใช้เงินฉันซื้อของใ

“ทำไมแกไม่ขับรถมา”หลังเลิกเรียนช่วงเย็น นักศึกษาทั้งหมดก็เริ่มทยอยออกไปแล้ว ลินินเห็นโมรินไม่ขับรถมาจริงซักถาม“ขี้เกียจขับ”“ฉันนั่งแท็กซี่เป็นเพื่อนแกไม่ได้นะ เพราะแฟนมารับแล้ว”ลินินคุยโวพลางหันสายตาไปทางรถหรูคันสีดำที่จอดรออยู่เบื่องหน้า เธอแสดงอาการดีอกดีใจจนออกนอกหน้า“เชิญ”โมรินขมวดคิ้ว พลางมองลินินโบกมือลาเธอไปขึ้นรถ เก๋งคันสีดำค่อยเคลื่อนตัวออกไป หญิงสาวเดินออกมาเป็นคนสุดท้าย ปี้นๆเสียงบีบแตรรถดังขึ้นด้านหลังของหญิงสาว โมรินจึงรีบสาวเท้าหนี รถสปอร์ตไฮเปอร์คาร์คันสีดำเลี้ยวจอดขวางหน้าเธอไว้โมรินถอยหลังไปหลายก้าว กระจกรถลดลงมาครึ่งหนึ่ง ใบหน้าหล่อเหลาฉบับเด็กหนุ่มโผล่หน้าออกมาไม่มาก“ขึ้นรถ”โมรินเห็นเป็นอลัน จึงเดินไปขึ้นรถ เธอคิดว่าเขาจะรออยู่หน้ามหาลัยเสียอีก แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เธอไม่ต้องเดินให้เหนื่อยฟรี หญิงสาวนั่งข้างกายเขา ในรถมีกลิ่นบุหรี่จางๆ ตอนเช้าเขามาส่งด้วยแลมโบกีนีคันสีส้มทว่าตอนเย็นเขาขับรถอีกคันมารับ เป็นบูกันติเวย์รอนสีดำอลันพาเธอมากินอาหารเย็นที่ร้านอาหารมังสวิรัติ โมรินไม่เคยมาร้านนี้ ไม่เคยได้ยินชื่อด้วยซ้

หลังจากจบบทรักเร่าร้อนลง โมรินคว้าเสื้อผ้าบนพื้นขึ้นมาสวมกลับให้เรียบร้อย ต้นคอขาวมีรอยแดงจากการขบเม้มของเขา หญิงสาวปัดปลายผมลงปิดลำคอไว้ไม่ให้คนสังเกตเห็นร่างสูงใส่เข็มขัดกลับตามเดิม เขาเหลือบมองใบหน้างามเป็นครั้งคราว ดวงหน้าเธอยังแดงก่ำอยู่เช่นเดิม หญิงสาวยังหอบหายใจอยู่ไม่น้อย เมื่อครู่เขาได้ปลดปล่อยความปรารถนาใส่เธอไปจนหมดหลังจากเขาสวมเสื้อเสร็จ ขวดน้ำที่เธอวางลงบนโต๊ะก่อนหน้าถูกเขากระดกดื่มไปหลายอึก อลันส่งขวดน้ำมาให้เธอโมรินรับมาดื่มอย่างกระหาย เธอดื่มมันจนหมดขวดในทันที ชายหนุ่มยกยิ้มให้กับการกระทำของคนตัวเล็ก อลันถอดเสื้อแจ็คเก็ตให้เธอสวมทับอีกครั้ง นี่เป็นครั้งที่สามแล้วที่เขาสวมเสื้อให้เธออลันคว้ามือเธอมาประสานไว้แล้วจูงออกไปนอกห้อง โมรินหลบหน้าอยู่ด้านหลังเขา อลันสูงกว่าเธอ เขามีส่วนสูงถึงร้อยแปดสิบเจ็ด เมื่อหลบอยู่ด้านหลังเขาจึงไม่มีใครมองเห็นเธอสายตาของกลุ่มผู้ชายเหล่านั้นหันมายังทิศทางพวกเธอที่เดินออกมา แม้ว่าเธอจะหลบหน้าอยู่ด้านหลังเขา ทว่าใบหน้าเธอกลับร้อนผ่าวขึ้นกว่าเดิมไม่รู้ว่าห้องนั้นจะเก็บเสียงหรือเปล่า พวกเขาจะได้ยินเสียงแปลกๆจ

สองวันผ่านไป~หลังจากภาคินไปหาโมรินที่คอนโด เธอก็หายไปเหมือนที่ผ่านมา ไม่ตอบแชทเขา ไม่ส่งข้อความมาหา ที่บอกว่าจะมาหาก็ไม่โผล่มา แถมยังตัดสายเขาทิ้งอีกโมรินไม่เคยเป็นแบบนี้ หากเธอไม่สนใจเขาแสดงว่าเธอโกรธ แต่นี้ไม่มีเรื่องอะไรให้โกรธแต่กลับหายไป เขายังไม่มีวันหยุดที่ชัดเจน อยากจะไปดูเธอกับตาอีกสังครั้ง เขายังไหว้วานคนส่งอาหารจับตาโมรินไว้อีก แต่กลับไร้วี่แววการตอบกลับตอนนี้เป็นช่วงพักกลางวันของเขา ภาคินมองหาเบอร์ลินินเขาชังใจอยู่สักพัก ยังไม่ยอมกดโทรหา หากเขาโทรถามลินิน เธอจะตอบเขาตามคาวมจริงเหรอ ลินินกับโมรินเป็นเพื่อนสนิทกัน เธออาจจะช่วยโมรินปิดบังเขาก็ได้ ภาคินคิดอะไรบางอย่างได้จึงต่อสายหาลินิน“ฮัลโหล”“พี่เอง…ภาคิน”โมรินเคยบอกกับเขาว่าลินินมานอนด้วยเมื่อสองวันก่อน“มีอะไรหรือเปล่าค่ะ”“โมบอกว่าช่วงนี้ลินินไปนอนด้วยบ่อย พี่ฝากซื้อของไปเซอร์ไพสร์หน่อย”ลินินงุนงงไปชั่วขณะ โมรินไปโกหกอะไรไว้อีก แม้เธอจะไม่รู้แต่ก็ตามน้ำไปก่อนแล้วกัน“ใช่ค่ะ”หลังโมรินอาบน้ำเสร็จเธอจึงใช้ผ้าเช็ดตัวผืนเล็กคลุมทับผมไว้แล้วเช็ดเบาๆ เย็นนี้อลั