Lahat ng Kabanata ng ลงทัณฑ์เมียลับมาเฟีย: Kabanata 31 - Kabanata 40

บทที่ 32 อารมณ์พลุกพล่านในตัวของหญิงสาวทำให้เธอกลายเป็นเสือที่กำลังจะขย้ำเหยื่อซะเอง เธอใช้ปากบางนั้นดูดเม้มที่ซอกคอของเขาจนกระทั่งเกิดรอยเหมือนกับที่เขาทำกับเธอ "อื้ม" เขาควญครางออกมา หลับตาให้กับเธอนั้นได้ทำอย่างง่ายดายอมยิ้มจนกระทั่งเธอเลื่อนจูบลงไปถึงหน้าท้องเสื้อผ้าของเขาถูกปลดออกจนหมดเหลือเพียงแต่ร่างกายที่เปลือยเปล่าและแท่งเอ็นร้อนชูชันอยู่ด้านล่างเธอแทรกตัวลงไประหว่างขาของเขาจับเข้าที่เอ็นร้อนด้วยมือชักเข้าและออก มันยิ่งชูตัวจนเส้นเลือดขึ้นปูดตามเอ็นรอบด้าน "ซี๊ดส์" เขากัดปากครางเมื่อเธอเริ่มใช้ปากสัมผัสลงที่แท่งเอ็นร้อนเบาๆปลายลิ้นบางสัมผัสเลื่อนลงที่หัวจนกระทั่งถึงไข่ด้านล่างปากน้อยครอบอมช้าๆ ดั่งแท่งไอติมใหญ่ที่ไม่สามารถขบเคี้ยวได้ง่ายเธออมไปได้เพียงแค่ครึ่งแท่งเท่านั้น ความเสียวพลุกพล่านจนทำให้เขานั้นต้องยกมือขึ้นกดหัวของเธอลง"เพลงมันเสียวมาก" คำพูดตะกุกตะกักแทบไม่เป็นเสียงครวญครางออกมาดังลั่นห้อง ยิ่งปากบางเม้มปากเข้าหากันใช้ปากนั้นรัดแท่งเอ็นร้อนแน่นขึ้นยิ่งทำให้เขาเสียวและอยากปลดปล่อยออก"อึก" เธอปล่อยปากออกจากแท่งเอ็นร้อนของเขาเงยหน้ามองคนที่นอนอยู่ตรงหน้าซึ่งเขาก็

บทที่ 34 เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงจนกระทั่งรถขับเข้ามาถึงบ้าน เพลงมีนาลงจากรถพราวมุก เธอรีบวิ่งมาจับมือของเพื่อนเธอรู้ความจริงแล้วว่าพี่ชายของตัวเองนั้นทำอะไรเพราะว่าคุณเพลิงตัดสินใจเล่าให้ฟังเพราะว่าคุณเพลงเอะใจจู่ๆทำไมเพลงมีนาถึงปิดมือถือทั้งๆที่สัญญากันแล้วว่าต่อให้มีเรื่องอะไรจะไม่ปิดมือถือ จนกระทั่งเห็นลูกน้องของธารามจึงได้รู้ว่าธารามไปที่ไหนเขาจึงระดมลูกน้องไปตามหาน้องสาวจนได้ตัวน้องสาวกลับคืนมา "พราว" เมื่อลงจากรถเพลงมีนาวิ่งเข้ากอดเพื่อนร้องไห้โฮออกมาเสียงดังทั้งเนื้อตัวสั่นเครือสะอึกสะอื้นพราวมุกจับเข้าที่ใบหน้าของเพื่อนตัวเอง"ใจเย็นๆนะเพลงปลอดภัยแล้ว" "เพลงขอโทษสำหรับทุกอย่างนะพราวเพลงขอโทษจริงๆเรื่องที่ผ่านมาเพลงเป็นคนผิดทำให้ทุกอย่างเลวร้ายลงไปหมดทำให้เฮียต้องแตกกับเพื่อนทำให้เพื่อนรักต้องระแวงทำ ..พราวใช้มือปิดปากของเพลงนี้นะไม่ให้พูดต่อ"พอแล้วเพลงทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นไม่จำเป็นว่าจะต้องมีใครแก้แค้นเราไม่ได้โกรธเพลงและพราวก็สมหวังกับคุณเพลิงแล้วเฮียต่างหากที่เขาไม่หยุดทุกอย่างเลยเป็นแบบนี้" พราวมุกไม่โทษเพลงมีนา โอบกอดเพลงมีนาด้วยความจริงใจจนกระ

บทที่ 36 คุณเพลิงผู้เป็นพี่ชายเข่าทรุดลงพื้นไม่มีเรี่ยวแรงที่จะยืนขาทั้งสองข้างอ่อนแรงพราวมุกเธอคว้ากอดและล้มทั้งยืนไปกับคนที่ตัวเองรักเมื่อหมอออกมาขอแสดงความเสียใจ "ไม่จริงใช่ไหมคะ" "เขาฝากของสำคัญไว้ให้กับญาติด้วยครับหมอขอแสดงความเสียใจด้วยหมอพยายามสุดความสามารถแล้วแต่ไม่สามารถยื้อชีวิตไว้ได้จริงๆ ด้วยหัวใจวายเฉียบพลัน ลามไปถึงเส้นเลือดฝอยแตกจึงทำให้เธอชักและดันเลือดแตกทั่วทั้งตัวเป็นเคสที่น่ากลัว และยังไม่มีทางรักษา" "ไม่จริง ฮึกมึงเป็นหมอยังไงรักษาคนไข้ไม่ได้เลยหรอมึงเอาน้องกูคืนมา กูจะพาน้องกูไปโรงพยาบาลใหม ่ฮื่อๆเอาน้องกูคืนมามึงเป็นหมอยังไงอ่ะ ไม่จริงเพลงไม่จริงใช่ไหมกลับมานะเฮียอยู่ไม่ได้" คุณเพลิงลุกขึ้นวิ่งเข้าไปในห้องฉุกเฉินโดยที่ผลักคุณหมอนั้นออกจากหน้าประตูพราวมุกได้เพียงแต่นั่งอยู่ข้างหน้าเธอจะลุกขึ้นตามเข้าไปแต่กลับโดนคุณหมอห้าม "ฮื่อๆทำไมทุกอย่างถึงเป็นแบบนี้คุณหมอปล่อยพราวนะ" "ไม่ได้ครับ" "เอามือปล่อยออกจากน้องสาวกูเดี๋ยวนี้ พราวมันเกิดอะไรขึ้น" จู่ๆธารามนั้นเดินตรงเข้ามาเหมือนกับว่าเขารู้ว่าเพลงมีนาเข้าโรงพยาบาลชี้หน้าหมอที่จับพราวมุกไว้เขาจึงรีบปล่อยออกจากตัว

บทที่ 37ธารามนั่งกุมมือตัวเองแน่นไม่ให้ท่าทีบ่งบอกถึงความมีพิรุธให้กับคนต่อหน้าเห็นและแน่ชัดอยู่แล้วว่าเขาไม่ใช่แม่ของตัวเองอย่างแน่นอนจนกระทั่งรถขับมาจอดที่บ้าน"คุณแม่แน่ใจแล้วหรอครับว่าจะทำแบบนี้" เขามองคนตรงหน้าด้วยแววตาที่เยือกเย็นและดูน่ากลัวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ"ถ้าไม่แน่ใจฉันคงไม่ทำ" ประตูรถเปิดธารามก้าวขาลงจากรถตามด้วยผู้ที่อ้างว่าเป็นแม่ของตนนั้นเดินตามเข้ามายังในบ้านลูกน้องคนสนิทเดินอ้อมไปทางด้านหลังไม่เข้าหน้าบ้านเริ่มเกิดพิรุธ"เฮ้ยมึงจะไปไหน" ลูกน้องคนสนิทของคนที่อ้างว่าเป็นแม่ธารามนั้นเอ่ยพูดชี้หน้าลูกน้องคนสนิทของธาราม ธารามจึงหันกลับมามอง"ลูกน้องของกูต้องการไปพักผ่อนมึงมีอะไรและนี่ใครหรอครับ คุณแม่รับลูกน้องใหม่หรอ" ผู้ที่อ้างว่าเป็นแม่ของธารามนั้นพยักหน้าให้กับลูกน้องไม่ให้ตามลูกน้องคนสนิทของธารามไป"อย่าสนใจเลยเรื่องปัญญาอ่อนพาแม่ไปดูของ" ธารามยิ้มด้วยมุมปากในเชิงเจ้าเล่ห์เก็บความแค้นไว้ในอกอีกไม่กี่นาทีเขาจะระเบิดมันออกมาจนกระทั่งเดินเข้ามาในบ้านลูกน้องของธารามนับร้อยคนที่เตรียมรอ"ทำไมใช้ลูกน้องเปลืองจังต้องใช้ลูกน้องเป็นร้อยคนเฝ้าอยู่ที่บ้านนี้เลยหรอ" เขาเร

บทที่ 39 ในคืนที่เจ็บปวดและในวันที่สูญเสียทุกอย่างเขาถือเพียงแก้วเหล้าในมือ หน้าตาเหม่อลอยธารามสูญเสียแม่สูญเสียผู้หญิงคนหนึ่งถึงแม้ว่าตัวเองนั้นจะบอกว่าไม่ได้รักแต่ความรู้สึกของเขาที่มีให้เธอนั้นมันเกินร้อยว่าเขารักเธอไปแล้วและเพิ่งรู้ความจริงว่าเธอนั้นตั้งท้องลูกของตัวเอง "ฮึก" มือกระดกเหล้าไม่รู้กี่ครั้งฤทธิ์แอลกอฮอล์คงเท่ากับฤทธิ์ความเสียใจของตัวเองไม่ได้ ยิ่งกินก็รู้สึกเจ็บมีทั้งอำนาจมีทั้งเงินทองมีทุกอย่างแต่ต้องสูญเสียคนที่รักไปทั้งหมดเพราะการกระทำของตัวเอง มือขวาควักปืนออกมาจากทางด้านหลังชีวิตของเขาเหมือนสิ้นหวังดั่งคนที่ไม่เหลืออะไร กรี๊ด!! "เฮีย" พราวมุกเห็นพี่ชายเสียใจตั้งแต่ไปวัดเธอนั้นตามมาได้ทันเวลาพอดีเธอเห็นพี่ชายของตัวเองควักปืนออกมาจึงรีบวิ่งเข้ามาหาพร้อมกับจับปืนนั้นออกจากมือของพี่ชาย"เฮียทำอะไรคะ ฮื่อๆอย่านะ" หลังจากที่เธอโยนปืนลงด้านข้างพราวมุกพุ่งกอดพี่ชายที่นั่งเหม่อร้องไห้เหมือนกับคนไร้สติเขาไม่โต้ตอบแม้กระทั่งยกมือกอดน้องสาวความรู้สึกของธารามตอนนี้เหมือนกับคนตายทั้งเป็น"เฮียได้ยินพราวไหมคะ" ฝ่ามือน้อยๆทั้งสองจับเข้าที่ใบหน้าของพี่ชายให้มองตัวเองหยดน้ำตาข