All Chapters of ลงทัณฑ์เมียลับมาเฟีย: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 11   "พอได้แล้วเพลงมีนา มันมากเกินไปแล้วนะเฮียผิดเองที่เลี้ยงน้องตามใจจนทำให้น้องเสียคนแบบนี้" มือหนาทั้งสองข้างของพี่ชายจับแขนน้องสาวเขย่าตะคอกเสียงใส่หน้าน้องบอกให้เธอนั้นหยุดโวยวาย"เพลงไม่หยุดเพลงไม่ได้เปลี่ยนไป เพลงไม่ได้เอาแต่ใจเฮียนั่นแหละที่ไม่ใส่ใจไม่สนใจน้องตั้งแต่มีพราวมุกเข้ามาเพลงมีนาคนนี้ก็ไม่ได้อยู่ในสายตาของพี่ชายอีกเลยเพลงพูดจริงไหมล่ะคะ" เพี๊ยะ!! ฝ่ามือหนาของคุณเพลิงนั้นตบลงบนใบหน้าน้องสาวด้วยความโมโหทำให้ร่างบางล้มพับลงกับพื้น มือจับเข้าที่แก้มตัวเองทั้งเจ็บและแสบ ฝ่ามือของพี่ชายนั้นหนักจนทำให้ริมฝีปากเธอมีเลือดซิบออกมา"เพลง" คุณเพลิงคุกเข่าลงตรงหน้าน้องสาวมือทั้งสองข้างจับประคองเข้าที่ต้นแขนของเธอเพลงมีนาเงยหน้าขึ้นทำให้เห็นเลือดออกตรงริมฝีปากสีหน้าของคุณเพลิงเปลี่ยนไปทันทีเมื่อเห็นรอยที่ฝ่ามือเด่นชัดเป็นรอยนิ้วมือทั้ง 5 ของตนเอง"เฮียไม่ได้ตั้งใจ" เธอร้องไห้ไม่มีเสียงออกมา มีเพียงแต่หยดน้ำตาทั้งสองที่ไหลรินออกจากดวงตาคู่น้อยนั้นไม่ขาดสาย"เพลง เพลงพูดกับเฮียก่อน อย่าเป็นแบบนี้" เฮือก!!! จู่ๆตัวของ

บทที่ 13    คุณเพลิงมาหาธารามเพื่อขอร้องให้ธารามนั้นช่วยพูดกับเพลงมีนาให้ยอมรักษาตัวและยินยอมกับการผ่าตัดครั้งนี้ธารามปฏิเสธทันที "ช่วยน้องสาวกูสักครั้งได้ไหม" ธารามลุกขึ้นหลังจากที่ปฏิเสธเพื่อนแต่คุณเพลิงนั้นคุกเข่าลงพูดออกมาทั้งน้ำตาขอร้องให้เพื่อนช่วยน้องสาวตัวเอง"จะทำแบบนี้ทำไมวะ มึงก็รู้ว่ากูเป็นคนยังไงกูช่วยใครไม่ได้หรอกถ้าเธอไม่อยากรักษาก็ปล่อยเธอตายไปสิ" ขนาดคุณเพลิงเป็นเพื่อนรักธารามยังกล้าพูดปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย"เฮียคะ ช่วยเพลงมีนาสักครั้งเถอะนะคะพราวขอร้อง" สองมือของพราวมุกจับเข้าที่แขนของพี่ชายมองหน้าธารามทั้งน้ำตาเธออยากให้พี่ชายนั้นช่วยเพลงมีนาให้พ้นจากวิกฤตินี้"ไม่ เฮียจะไม่ช่วยเรื่องนี้เด็ดขาดเพราะว่าไม่จำเป็นต้องเป็นเฮีย เฮียกับเพลงมีนาเราไม่ได้รักกันเหมือนคู่รัก จะต้องไปให้กำลังใจเพื่อในการรักษาบ้าหรือเปล่า" "แน่ใจหรอคะว่าไม่ได้รักกัน พราวไม่รู้หรอกว่าเฮียจะคิดกับเพลงมีนายังไง แต่พราวรู้เพลงมีนาเธอรักเฮีย ที่เธอตามหึงตามหวงก็เพราะอะไร" "จะเพราะอะไรก็ช่าง นั่นมันเป็นบทเรียนของเพลงมีนาไ

บทที่ 15   แววตาคู่หนึ่งจ้องมองนาฬิกาที่อยู่บนโต๊ะทำงานมือทั้งสองข้างกุมเข้าหากันความคิดหลายอย่างในความรู้สึกตอนนี้จนกระทั่งเวลาผ่านไปถึงเวลาที่จะต้องไปโรงพยาบาลเพื่อดูเพลงมีนาหลังจากผ่าตัด ครืด! มือถือวางอยู่บนโต๊ะทำงานนั้นโชว์หน้าจอขึ้นชื่อว่าคุณแม่ มือจึงเอื้อมไปหยิบมากดรับสาย"เงียบหายไปเลยนะลูกชายเป็นยังไงบ้าง" "ก็เหมือนเดิมครับสบายดี มีอะไรหรือเปล่า โทรหาผมวันนี้ปกติแล้วคุณแม่ไม่ค่อยโทรมาหาผม" "ก็เห็นเงียบหายไป ไม่มีอะไรหรอกแม่แค่ฝันไม่ดีเป็นห่วงธารามเลยโทรมาหา จำเรื่องที่แม่บอกได้ไหม""ครับคุณแม่ผมจำได้""ถ้าจำได้ก็ดีอย่าให้ประวัติมันซ้ำรอย ได้สิ่งที่ต้องการก็ถอยออกมา" เขาถอนหายใจออกมาเหมือนกับกำลังเหนื่อยใจหลังจากนั้นกดวางสายจากแม่ของเขาลุกขึ้นเดินออกมาจากห้องทำงาน"อุ๊ย คุณผู้ชายตกใจหมดเลยค่ะน้องดาว่าจะเอาน้ำกับกาแฟไปให้คุณผู้ชายในห้อง" เธอเป็นแม่บ้านคนใหม่ที่เพิ่งรับเข้ามาได้ไม่ถึงสามวันกิริยาและท่าทางนั้นบ่งบอกถึงความอ่อยการแต่งตัวใส่ชุดแม่บ้านก็จริง แต่ทุกอย่างรัดสัดส่วนจนเผยเห็นได้ชัดสา

บทที่ 17เพลงมีนาเธอฟื้นขึ้นมาดั่งคนปกติแต่ยังไม่มีเรี่ยวแรงและยังคงเจ็บแผลผ่าตัดจึงไม่สามารถขยับเคลื่อนตัวเดินได้ยังคงนอนอยู่ที่เตียงเหมือนเดิมแกร๊ก!! เธอนอนหันหลังให้กับประตูและรู้ว่าพี่ชายนั้นเข้ามาเพราะว่าเขาออกไปซื้อน้ำส้มที่เธออยากกิน"ได้น้ำส้มไหมคะเฮีย...เธอหันกลับมาที่หน้าประตูคิดว่าเป็นพี่ชายกลับเข้ามา แต่นั่นไม่ใช่ เป็นธารามต่างหากที่เดินเข้ามาพร้อมกับถุงของกินมากมาย เพลงมีนาฉีกยิ้มกว้างเมื่อเห็นหน้าของเขา"เฮียธาราม""เป็นยังไงบ้างฟื้นขึ้นมาก็หิวเลยหรอหื้ม" เขาวางถุงของกินไว้บนโต๊ะเดินขยับเข้ามาหาเธอโดยที่ใช้มือนั้นโยกหัวของเธอเบาๆ เพลงมีนายิ้มและจับมือของธารามกุมไว้ที่แก้ม"หิวสิคะแต่การหิวไม่เท่ากับคิดถึง เพลงคิดถึงเฮียธารามมากเลย แต่ตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอ""พอดีว่ามีธุระด่วนขอโทษนะที่ทำให้รอ" เขาใช้มืออีกข้างนึงจับเข้าที่แก้มของเธอในเชิงหยอกล้อเพลงมีนายังคงส่งยิ้มหวานให้กับเขาด้วยความดีใจ"คุณรู้ไหมคะว่าทำไมเพลงถึงเกิดอาการช็อคในระหว่างผ่าตัด" ดวงตาคู่น้อยจ้องยังใบหน้าของเขาเอ่ยคำถามนิ่งๆ ยิ้มออกมาเหมือนคนไม่มีอะไรในใจทั้งๆ ที่เธอนั้นรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับธารามที่แกล้งทำเป็

บทที่ 19"ทำไมถึงนั่งหน้าหงอยแบบนั้นล่ะไม่อร่อยหรอ" เขาเอ่ยถามเธอในขณะที่เธอกำลังนั่งทานขนมของโปรดตัวเองที่เขาซื้อมาให้ คงจะคิดอะไรจนเผลอทำท่าทีให้กับเขาเห็น เพลงมีนารีบฉีกยิ้มให้กับเขาและตักขนมเข้าปาก"ง๊าม~ อร่อยสิคะอร่อยมากๆ แล้วก็เป็นของโปรดที่เพลงชอบมากแต่..เขาเอียงหน้าเล็กน้อยคิ้วขมวดเข้าหากันจ้องมองหน้าของเธอที่ยังไม่เอ่ยบอกประโยคสุดท้าย"แต่อะไร""แต่เพลงเบื่อค่ะ อยากไปเรียนก็ยังไปไม่ได้อยากไปเที่ยวก็ไม่มีใครพาไป เฮียธารามว่างไหมคะพาเพลงไปเที่ยวหน่อยได้ไหม เพลงขอร้องนะเพลงเบื่อ" เธอจับเข้าที่แขนของเขาเขย่าเล็กน้อยใบหน้าอ้อนวอนขอให้เขานั้นพาไปเที่ยว ส่วนฝั่งตรงข้ามเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์มองร่างบางที่เผยเห็นสัดส่วนถึงแม้ว่าจะมีผ้าปกคลุมก็ตาม"ให้พาไปเที่ยวมันก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะ""ข้อแลกเปลี่ยนอะไรหรอคะ""ก็..."ก็ได้ค่ะยอมทุกอย่างขอแค่เฮียพาไปเที่ยวและขอให้ได้อยู่กับเฮียสองคน เพลงยอมทุกอย่างเลยค่ะ"หลังจากนั้นเขาทั้งสองคนนั้นเอยตกลงกันว่าจะไปเที่ยวอาทิตย์หน้าซึ่งไปทะเลแถวชะอำไม่ไกลมากเป็นบ้านพักส่วนตัวของธา