All Chapters of คุณแม่ขา...ขอพรเทวดาทำไม: Chapter 11 - Chapter 20

นับจากวันที่ได้อุปกรณ์ครบ ทุกคนก็เริ่มลงมือทำที่ตากเนื้อแห้งกันอย่างขยันขันแข็ง และเนื่องจากสายเมฆได้วางแผนงานไว้อย่างเป็นระบบ ตั้งแต่ขนาดของโครงไม้ไปจนถึงการตัดผ้าตาข่ายขนาดต่าง ๆ ทำให้แต่ละคนสามารถแบ่งหน้าที่กันทำได้อย่างรวดเร็ว งานจึงคืบหน้าไปได้มากจนน่าตกใจ ลุงเพิ่มเจ้าของร้านชำที่แวะเวียนมาดูความคืบหน้าอยู่บ่อย ๆ ก็ถึงกับพึงพอใจที่สินค้าล็อตแรกเสร็จเร็วกว่าที่คาดไว้มากนัก“สายเมฆเอ๊ย... ลุงกับป้าต้องขอบใจหนูจริง ๆ นะลูก” ศจีเอ่ยขึ้นมากลางวงขณะที่ทุกคนกำลังนั่งช่วยกันทำงานอยู่ “ถ้าไม่ได้หนูมาช่วยคิดช่วยทำ ป้าคงไม่ได้ลืมตาอ้าปากได้เร็วขนาดนี้หรอก”“เรื่องเล็กน้อยครับป้า” สายเมฆยิ้มตอบอย่างอบอุ่น หัวใจของเขาอ่อนยวบลงเมื่อเห็นแววตาซาบซึ้งของศจี “อย่าลืมสิครับลุงกับป้าคือคนช่วยชีวิตผมไว้นะครับ”“แล้วทำไมสายเมฆถึงได้รู้เรื่องอะไรมากมายอย่างนี้ล่ะลูก” ศจียังคงชวนคุยต่อด้วยความใคร่รู้“แม่คะ! ก็พี่สายเมฆเขาเคยบอกไว้แล้วไงคะว่าเขาเคยทำงานบริษัทฝรั่ง เขาก็ต้องมีความรู้สิคะ!” ข้าวหอมรีบชิงตอบแทนสายเมฆ เพราะไม่อยากให้แม่ซักไซ้มากไปกว่านี้ เธอกลัวว่าสายเมฆจะหลุดว่าย้อนเวลามาศจีพยักหน้าหงึก ๆ

หลังจากที่ป้าแจ่มและเจ้าธงกลับไปแล้ว รุจน์และสายเมฆก็เริ่มปรึกษาหารือกันเรื่องสถานที่ที่จะใช้เป็นโรงงานผลิตที่ตากเนื้อแห้งชั่วคราว ทั้งคู่เห็นพ้องต้องกันว่า ใต้ถุนบ้าน นี่แหละคือจุดที่เหมาะสมที่สุด ด้วยความที่เป็นใต้ถุนยกสูง ลมพัดโกรกสบาย ทำให้ทำงานได้โดยไม่รู้สึกร้อนอบอ้าว ศจีเสนอแนะเพิ่มเติมว่าควรทำห้องเก็บของไว้ใต้ถุนด้วย จะได้ไม่ต้องขนข้าวของขึ้นลงไปเก็บข้างบนให้ยุ่งยาก ข้าวหอมเองก็เห็นด้วยกับแนวคิดนี้ ทุกคนจึงพร้อมใจกันช่วยปรับปรุงสถานที่และสร้างห้องเก็บของขนาดกะทัดรัดให้เสร็จเรียบร้อย ก่อนที่จะถึงวันนัดหมายสำคัญ เมื่อวันนัดมาถึง กลุ่มแรกที่เดินทางมาถึงบ้านข้าวหอมคือ เจ้าธง แซม และสาลี่ผู้เป็นแม่ของแซม ทั้งสามคนดูตื่นเต้นไม่แพ้กัน พวกเขาหิ้วตะกร้าใส่ส้มและกล้วยมาด้วย เพื่อเป็นน้ำใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ตอบแทนที่ได้รับโอกาสในการทำงาน เจ้าธงผู้ร่าเริงและเข้ากับคนง่าย รับหน้าที่แนะนำแซมและสาลี่ให้ทุกคนในบ้านรู้จัก แซมดูขัดเขินเล็กน้อย พูดน้อย ไม่ต่างจากสาลี่ผู้เป็นแม่ที่ค่อนข้างจะเรียบร้อยและเงียบเช่นกัน ศจีผู้มีมนุษยสัมพันธ์ดีเยี่ยม ไม่รอช้าที่จะเดินเข้าไปชวนสาลี่คุย เพื่อสร้างความรู้

“ได้ของมาแล้วใช่ไหม? คิดว่าจะทำตามได้ไหม?” ลำดวน ถาม เข้ม ลูกน้องคนสนิทด้วยน้ำเสียงเย็นชาและแฝงความไม่พอใจ หากคำตอบที่ได้ยินไม่เป็นไปตามที่เธออยากฟัง“ได้มาแล้วครับคุณลำดวน” เข้มตอบรับเสียงหงอย พลางก้มหน้าส่งที่ตากเนื้อแห้งที่ซื้อมาเป็นตัวอย่างให้ลำดวนดูอย่างระมัดระวัง “กำลังให้คนงานลองแกะดูอยู่ครับ ดูแล้วน่าจะทำตามได้ไม่ยากขอรับ”ลำดวนไม่ได้สนใจที่จะมองดูตัวอย่างสินค้านั้นเลยแม้แต่น้อย ดวงตาของเธอยังคงจับจ้องไปเบื้องหน้าอย่างไร้อารมณ์ เธอเพียงแต่กำชับด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด “ดี! ทำให้เร็วที่สุด และมากที่สุด! ฉันต้องการให้เสร็จภายในหนึ่งอาทิตย์” ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้เข้มยืนงุนงงอยู่เพียงลำพังเข้มมองตามแผ่นหลังเจ้านายของเขาด้วยความงุนงง ในใจเต็มไปด้วยคำถามมากมาย เดิมทีเขาเป็นคนดูแลกิจการให้กับนายใหญ่ผู้ล่วงลับ ซึ่งก็คือสามีของลำดวน แต่เมื่อนายใหญ่เสียชีวิต มรดกทุกอย่างก็ตกเป็นของลำดวนทั้งหมด เมื่อลำดวนกลับมาที่บ้านเกิดเขาก็ถูกลำดวนเรียกตัวมาใช้งานต่อทันทีครั้งนี้ลำดวนสั่งให้เขาไปสืบมาว่าที่บ้านของรุจน์กำลังจัดงานฉลองอะไร พอรู้ว่ารุจน์เริ่มทำสินค้าส่งให้เจ๊จวงที่ตลา

วันนี้เป็นวันที่ต้องนำที่ตากเนื้อแห้งล็อตสุดท้ายไปส่งให้เจ๊จวง ทุกคนในครอบครัวรุจน์และเหล่าผู้ติดตามทั้งสาลี่ แซม แก้ว และธง รวมถึงลุงเพิ่ม ต่างนัดแนะกันว่าจะเข้าไปในตัวเมืองด้วยกันทั้งหมด เพื่อถือโอกาสไปดูความคืบหน้าของการซ่อมแซมบ้านหลังใหม่ที่ลุงเพิ่มจัดหาให้ และที่สำคัญคือไปหาลู่ทางทำมาหากินใหม่ ๆ ในเมืองด้วยที่ร้านของเจ๊จวง ขณะที่สายเมฆ รุจน์ ธง และแซม กำลังช่วยกันขนที่ตากเนื้อแห้งที่ผลิตอย่างประณีตเข้าร้านอย่างขะมักเขม้น ทันใดนั้นเอง ก็มีกลุ่มคนสามสี่คนเดินตรงเข้ามาในร้าน แต่ละคนหอบหิ้วที่ตากเนื้อแห้งที่โครงหลุดออกจากกันอยู่ในมือ“เจ๊! ของไม่มีคุณภาพแบบนี้ก็เอามาขายเหรอวะ!” ชายคนหนึ่งที่ดูเหมือนเป็นหัวโจกตะโกนเสียงดังลั่น สร้างความตกใจให้คนในร้าน พลางพูดจาหยาบคาย และโยนที่ตากเนื้อแห้งอันหนึ่งลงกระแทกพื้นหน้าร้านอย่างแรง จนโครงไม้พังทลาย ผู้คนที่กำลังเดินตลาดอยู่ใกล้ๆ ได้ยินเสียงก็พากันเข้ามามุงดูเหตุการณ์จนเต็มหน้าร้าน“เจ๊จะรับผิดชอบยังไง! คืนเงินพวกเรามาเลยนะ!” ชายหัวโจกเอ่ยขึ้นมาอีกคน ด้วยน้ำเสียงข่มขู่และท่าทางที่ต้องการสร้างความวุ่นวายอย่างเห็นได้ชัดขณะที่เจ๊จวงยืนอึ้ง พูด

วันนี้เป็นวันสำคัญที่ทุกคนในครอบครัวของรุจน์ และผู้ติดตาม จะย้ายมาเริ่มต้นชีวิตใหม่ในตัวเมืองอย่างเป็นทางการลุงเพิ่ม มารอส่งแก้วที่บ้านของข้าวหอมตั้งแต่เช้าตรู่ ใบหน้าของลุงดูเศร้าสร้อย ดวงตาแดงก่ำด้วยความอาลัยอาวรณ์ เมื่อถึงเวลาที่ต้องกล่าวลา “ไปอยู่นู่นก็อย่าดื้อกับน้าเขานะลูก” ลุงเพิ่มกล่าวกับแก้วด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ พลางลูบผมของลูกสาวเบา ๆ “ตั้งใจเรียนนะ ทำตัวดี ๆ” เขากล่าวพร้อมกับฝากฝังแก้วไว้กับครอบครัวรุจน์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า แก้วรับปากพ่ออย่างหนักแน่น ก่อนจะก้าวขึ้นรถไป ลุงเพิ่มยืนมองรถที่ค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกไปจนลับตา ก่อนจะหันหลังกลับ พร้อมสัญญาว่าจะไปเยี่ยมแก้วทุกเดือนอย่างแน่นอนเมื่อมาถึงบ้านหลังใหม่ในตัวเมืองซึ่งตอนนี้ได้รับการซ่อมแซมจนอยู่ในสภาพที่ดีขึ้นมากแล้ว ทุกคนต่างช่วยกันขนของเข้าบ้านอย่างขะมักเขม้น“แก้วกับข้าวหอมอยู่ห้องข้างบนกันนะลูก เลือกเอาเลยว่าจะอยู่ห้องไหน” ศจี ผู้เป็นแม่บอกกับลูกสาวและแก้วด้วยรอยยิ้ม “ส่วนพ่อกับแม่ปวดหัวเข่า ขออยู่ห้องข้างล่างละกันนะจ๊ะ จะได้ทำอะไรสะดวก ๆ”“แม่คะ แก้วเขาเดินลำบาก” ข้าวหอม รีบเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอ้อน ๆ เล็กน้อย “ให้พี่สายเมฆ