All Chapters of เสพติดหัวใจมาเฟีย: Chapter 71 - Chapter 80

แกร๊กนาร์วินเปิดประตูคอนโดณิดาเข้ามาหลังจากลงไปซื้ออาหารเช้าและยาคุมฉุกเฉินมาให้หญิงสาว เพราะเมื่อคืนตนไม่ได้ป้องกัน ชายหนุ่มวางของที่ซื้อมาทั้งหมดไว้โต๊ะตรงโซนห้องครัวรวมถึงคีย์การ์ดที่ใช้เปิดประตูคอนโดณิดา ก่อนจะหยิบน้ำเปล่าออกมาจากตู้เย็นแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนที่มีคนตัวเล็กนอนหลับใหลเขาหย่อนตัวนั่งลงข้างเตียงนอน พิศมองใบหน้าสวยหวานไร้เครื่องสำอางแต่ยังคงดูสวยสดใสตามสไตล์ณิดา เมื่อคืนเขาเผลอรุนแรงกับเธอจนลืมไปว่าเท้าเธอเพิ่งเหยียบแก้วมา เขาแอบรู้สึกผิดเล็กน้อยความจริงณิดาสวยและน่ารักตรงสเปกเขาทุกอย่าง แต่น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถเปิดใจให้เธอได้ อดีตที่เจ็บปวดจากรักครั้งเก่าทำให้เขาไม่กล้าเปิดใจให้ใคร ถามว่ามีคนเข้าหาไหม? มันก็มี แต่เขากลับเลือกที่จะสนใจแค่เรื่อง ‘เซ็กซ์’ อย่างเดียวเท่านั้น“อื้อ…” ณิดาส่งเสียงเบาๆ ในลำคอ ไม่นานเปลือกตาบางสีขาวก็เปิดออกปรากฏนัยน์ตาสีน้ำตาลละมุน สิ่งแรกที่มองเห็นหลังจากตื่นนอนก็คือ…ใบหน้าหล่อเหลาของนาร์วิน “พี่นาร์วิน…”“ลุกขึ้นมากินยาคุมฉุกเฉินก่อนสิ”“กินทำไมคะ?” น้ำเสียงงัวเงียเอ่ยถาม ขณะที่ตาทั้งสองปิดลงไปอีกครั้ง“เมื่อคืนฉันไม่ได้ใส่ถุงยาง”

นาร์วินขับรถสปอร์ตคันโปรดท่ามกลางสายฝนที่กำลังเทลงมาจากฟากฟ้าอย่างหนักหลังจากเสร็จจากการดื่มกับเพื่อน ช่วงนี้เขากำลังเรียนรู้เรื่องงานบริษัทเพราะต้องขึ้นรับตำแหน่งประธานบริษัทและรับผิดชอบทุกอย่างแทนพ่อที่กำลังจะลงจากตำแหน่งบอกตามตรงว่าเขาไม่อยากขึ้นรับตำแหน่งแทนพ่อสักเท่าไร แต่ด้วยอะไรหลายอย่างทำให้เขาไม่สามารถปฏิเสธคำขอจากคนเป็นพ่อไปได้ เขาเหลือบมองโทรศัพท์ที่มีคนโทรเข้ามา แต่ไม่ได้หยิบมารับสายเพราะกำลังขับรถอยู่ เขาขับรถมาได้สักพักก็เห็นอุบัติเหตุรถยนต์พลิกคว่ำข้างหน้า โดยมีหมอและพยาบาลครบทีมกำลังนำคนเจ็บส่งโรงพยาบาลภาพอุบัติเหตุทำให้เขาหวนนึกถึงเหตุการณ์นึงที่เคยเกิดขึ้นในอดีตของเขา มือข้างหนึ่งเลื่อนขึ้นมากุมอกซ้าย ทุกครั้งที่เขานึกถึงเหตุการณ์ในอดีต มักรู้สึกปวดหนึบตรงหัวใจ ภาพที่ตามหลอกหลอนบวกกับฝนที่กำลังตกหนักทำให้เขาไม่เห็นรถมอเตอร์ไซต์คันหนึ่งซึ่งขับปาดหน้าไป ทำให้เขาต้องหักพวงมาลัยหลบไปอีกทาง โชคดีที่คุมสติตัวเองได้ดีจึงไม่ทำให้เกิดอุบัติเหตุเอี๊ยด!เขานั่งนิ่ง ไม่ใช่เพราะช็อคกับเหตุการณ์เมื่อครู่ เพียงแต่กำลังรู้สึกเสียใจและเจ็บปวดกับภาพเหตุการณ์ในอดีต น้ำตาไหลออกมาเองอ

@ทะเล“ขอโทษนะที่ไม่ได้นอนด้วย แกอย่างอนฉันนะ” ยิหวาพูดกับณิดา ตอนแรกเตบอกว่าจะนอนกับเพื่อน แต่พอมาถึงทะเลกลับบอกว่าจะนอนกับตนเองเลยทำให้ณิดาต้องนอนคนเดียว“ไม่เป็นไร แกนอนกับแฟนเถอะ ฉันนอนคนเดียวได้” เธอตอบยิหวากลับ ไม่ได้ซีเรียสเรื่องที่ต้องนอนคนเดียวสักเท่าไร“ไม่งอนนะ”“ไม่งอน ถ้าฉันเป็นเตก็คงอยากให้แกนอนด้วย ใครบ้างไม่อยากนอนห้องเดียวกับแฟน” จบพูด เธอเบือนหน้าออกไปมองทะเล เสียงเกลียวคลื่นที่ซัดสาดเข้าหาชายฝั่งบวกกับลมเย็นพักโกรกทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายจากเรื่องนาร์วินได้ในระดับหนึ่ง แต่มันแค่ชั่วคราวเท่านั้น“เรื่องพี่นาร์วิน แกโอเคขึ้นรึยัง?”“นิดนึง”“ผู้ชายไม่ได้มีคนเดียวบนโลก ชีวิตแกยังต้องเจอคนอีกมากมาย อย่าไปยึดติดกับคนๆ เดียวเลย”“ใช่ ผู้ชายไม่ได้มีคนเดียวบนโลก แต่ว่า…คนอย่างเขามีคนเดียวบนโลก”ยิหวามองเพื่อนด้วยความเห็นใจ รู้ว่าณิดารักนาร์วินมาก อันที่จริงณิดาเคยเล่าเรื่องนาร์วินให้ฟังบ่อยๆ แต่ไม่คิดว่าวันหนึ่งเพื่อนสนิทเธอจะหลวมตัวไปรักนาร์วินและมานั่งเสียใจเพราะโดนปฏิเสธรัก“บี๋! มาถ่ายรูปคู่กับเตหน่อย” เตตะโกนเรียกยิหวา“เดี๋ยวฉันมานะ”“อืม” เธอพยักหน้าให้ยิหวาแล้วเอื้อมม

เที่ยงคืน“แม่ครับ พ่อครับ กลับมาหาผมได้ไหมอึก…”ณิดาตื่นจากการนอนหลับเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นไห้และพร่ำเพ้อของนาร์วิน หญิงสาวลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปที่ชายหนุ่มซึ่งนอนขดตัวร้องไห้อยู่ เธอเหวี่ยงขาทั้งสองลงจากเตียงนอนแล้วเดินไปแง้มผ้าม่านออกเพื่อดูว่าฝนหยุดตกหรือยัง ปรากฏว่ายังไม่หยุดตกนาร์วินเคยเล่าให้ฟังว่าพ่อแม่เสียชีวิตจากอุบัติเหตุรถยนต์ในวันฝนตก นี่อาจเป็นสาเหตุว่าทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้ เธอหยิบผ้าห่มแล้วนำไปห่มให้นาร์วิน พลางนั่งยองๆ ลงมองใบหน้าหล่อเหลาซึ่งกำลังนอนหลับอยู่ เธอเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้เขา แอบรู้สึกสงสารเขาอยู่ลึกๆ เด็กผู้ชายคนหนึ่งเติบโตมาได้จนเข้มแข็งขนาดนี้ถือว่าเก่งมากภายนอกนาร์วินดูเข้มแข็ง แต่ทว่าภายในใจกลับเต็มไปด้วยความอ่อนแอเธอลุกขึ้นแล้วเดินกลับไปนอนโดยไม่ลืมปรับแอร์ให้อุณหภูมิสูงขึ้นเพราะภายในห้องค่อนข้างเย็นเช้าวันต่อมา นาร์วินตื่นขึ้นจากการนอนหลับ ชายหนุ่มมองผ้าห่มที่คลุมบนตัวก่อนจะมองไปยังณิดาซึ่งนอนขดตัวอยู่บนเตียงนอน เขาลุกขึ้นแล้วนำผ้าห่มกลับไปคลุมให้เธอดังเดิม ตอนเขาหลับเธอคงนำมาห่มให้เขาหย่อนตัวนั่งลงข้างเตียงนอน พิศมองใบหน้าหวานละมุนของณิดาด้วยความ

ปัง“คุยข้างนอกก็ได้นิคะ ไม่เห็นต้องเข้ามาคุยในห้องเลย”นาร์วินพาตัวเองเข้ามาในห้องพักซึ่งเดาว่าคงเป็นห้องพักของเขา สายตาณิดาเหลือบไปมองประตูห้อง ไม่รอช้าที่จะก้าวเท้าเดินไปยังประตู แต่ก็ไม่สามารถทำได้เพราะโดนนาร์วินรั้งเอาไว้หมับ“จะไปไหน” เขารวบเอวณิดาเข้ามากอดเอาไว้“ปล่อยดานะคะ” เธอบอกเขาเสียงแข็ง พยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการของนาร์วินแต่ก็ไม่เป็นผล ไออุ่นจากอ้อมกอดเขาทำหัวใจเธออ่อนยวบนาร์วินดันร่างบางให้แนบชิดลงผนังห้องเย็นเฉียบ สายตามองลึกเข้าไปในนัยน์ตาคู่สวยที่กำลังอ่อนไหว ณิดาพยายามใช้มือทั้งสองดันไหล่เขาออกแต่ทำไม่ได้ เพราะแรงเท่ามดจึงทำให้เขาได้เปรียบกว่า“จะพูดอะไรก็รีบพูดมา เพื่อนดารออยู่” เธอเบือนหน้าไปทางอื่น เมื่อกี้พยายามดันไหล่เขาออกแต่นาร์วินกลับไม่มีความไหวติงใดๆ ทำให้เธอเหนื่อยและพลอยหงุดหงิดบวกกับตอนนี้มีประจำเดือน ยิ่งทำให้มีหลายอารมณ์ในเวลาเดียวกัน“กับไอ้หมอนั่น มันยังไงเหรอ?”“หมอไหนคะ?” เธอแกล้งถามกวนประสาททั้งที่รู้แก่ใจว่านาร์วินหมายถึงเจเค เพื่อนของเตแฟนยิหวา“ที่เธอนั่งซ้อนเจ็ทสกีกับมันเมื่อวานไง”“อยากรู้ไปทำไมคะ มันไม่เกี่ยวกับพี่นาร์วินสักหน่อย”“ค