All Chapters of ศึกยอดมังกรครองบัลลังก์ แผ่นดินนี้ข้าไม่เอา: Chapter 151 - Chapter 160

มุมปากของฉู่หนิงยกขึ้นเล็กน้อย เผยรอยยิ้มขณะก้าวเข้าสู่ตำหนักบูรพาภายในลานอันกว้างใหญ่ เหล่าองครักษ์ ขันที และนางกำนัลมารวมตัวกัน โอบล้อมคนผู้หนึ่งที่อยู่ตรงกลางคนผู้นั้นสวมชุดฝ่ายในสีม่วง เส้นผมสีดำขลับเงางามถูกเกล้าขึ้นเป็นมวยผมของสตรีที่ออกเรือนแล้ว แม้จะมองจากระยะไกล ก็สามารถสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายสูงส่งเหนือผู้อื่นของนางเมื่อฉู่หนิงเดินเข้าไปใกล้ จึงได้เห็นว่าสตรีนางนี้ มีใบหน้ารูปไข่ ผิวพรรณขาวผ่องดุจหิมะ สันจมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากแดงระเรื่อเผยอขึ้นเล็กน้อย มองปราดเดียวก็รู้ว่านางมาจากตระกูลที่มั่งคั่งและสูงศักดิ์อย่างยิ่งเรียวขายาวทั้งสองข้างรับกับเรือนร่างอรชรอ้อนแอ้น มีส่วนเว้าส่วนโค้งชัดเจน ส่วนที่ควรจะนูนก็อวบอิ่ม ส่วนที่ควรจะเว้าก็คอดกิ่ว เพียงแรกเห็นก็สามารถทำให้บุรุษลุ่มหลงจนถอนตัวไม่ขึ้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งเนินอกอวบอิ่มคู่นั้น ยิ่งทำให้ยากที่จะละสายตาไปแม้รูปโฉมจะเทียบไม่ได้กับเสิ่นหว่านอิ๋ง แต่ก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าเฝิงมู่หลานเท่าใดนักนับเป็นโฉมงามที่มีทั้งรูปร่างและหน้าตา!ถึงแม้จะไม่รู้จักคนผู้นี้ แต่ฉู่หนิงก็พอจะคาดเดาฐานะของอีกฝ่ายได้จากคำเรียกขานของคนรอบข้าง

“น้องสิบแปด เจ้าทำเกินไปแล้ว ของเก่าและภาพวาดอักษรในตำหนักบูรพาล้วนเป็นสมบัติล้ำค่าที่องค์รัชทายาทสะสมมานานหลายปี จะให้น้องสิบแปดนำไปชดใช้หนี้ตามอำเภอใจได้อย่างไร!”สีหน้าของหลิงเฟยเยียนดูย่ำแย่ขึ้นเล็กน้อยนางคำนวณไว้ทุกอย่าง แต่คาดไม่ถึงว่าฉู่หนิงจะไร้ยางอายถึงเพียงนี้ ถึงขั้นหมายตาของเก่าและภาพวาดอักษรของตำหนักบูรพา!หากรู้ตั้งแต่แรกว่าจะเป็นเช่นนี้ ไม่ควรพาฉู่หนิงเข้ามาเลยในขณะนี้ หลิงเฟยเยียนเสียใจจนแทบกระอักเลือดแต่ฉู่หนิงไม่สนใจว่าหลิงเฟยเยียนจะยินยอมหรือไม่ เขาเดินตรงไปยังแจกันดอกไม้ที่อยู่ใกล้ที่สุดทันที“แจกันใบนี้ไม่เลว ดูแล้วน่าจะมีอายุหลายปี ลวดลายนี้ ฝีมือเช่นนี้ อย่างน้อย ๆ ก็คงมีราคาหลายพันตำลึง!”ฉู่หนิงกล่าวชื่นชมอย่างไม่ขาดปาก ขณะเดียวกันก็หันไปมองภาพวาดบนผนังด้านข้างนี่คือภาพวาดทิวทัศน์ แสดงทัศนียภาพของดินแดนทางเหนือที่ถูกปกคลุมด้วยน้ำแข็งไกลสุดลูกหูลูกตา แต่กลับมีคนผู้หนึ่งเดินอยู่กลางหิมะ มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นภาพวาดที่เปี่ยมไปด้วยความหมายลึกซึ้ง“ภาพนี้ก็ไม่เลวเหมือนกัน แม้แต่หิมะยังวาดได้ละเอียดถึงเพียงนี้ ต้องเป็นผลงานของปรมาจารย์เป็นแน่ น่าจะขายไ

ณ พระราชวัง ภายในโถงบรรพชน กลิ่นธูปเทียนคละคลุ้ง ควันสีครามที่ลอยอบอวลอย่างไม่ขาดสาย ทำให้สถานที่แห่งนี้ถูกปกคลุมไปด้วยม่านเมฆและทะเลหมอกป้ายวิญญาณเรียงรายเป็นแถวถูกจัดวางตามตำแหน่งต่าง ๆ ตามลำดับความอาวุโส มองปราดเดียวก็เห็นว่า มีอย่างน้อยหลายร้อยป้ายเบื้องล่างของป้ายวิญญาณมีเบาะรองนั่งสามใบ ที่ตำแหน่งตรงกลางสุดมีคนผู้หนึ่งคุกเข่าอยู่ ซึ่งก็คือองค์รัชทายาท!หลังจากถูกฮ่องเต้ส่งตัวมาคุกเข่าที่โถงบรรพชน แม้ว่าในใจจะรู้สึกไม่พอใจ แต่เขาก็ไม่กล้าขัดพระบัญชาของฮ่องเต้ทว่าในใจของเขา ด่าทอฉู่หนิงไปแล้วนับครั้งไม่ถ้วนเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ก็ยังทำไม่สำเร็จ แถมยังลากเขาให้เดือดร้อนไปด้วย ช่างเป็นคนโง่เง่าจริง ๆ โง่เง่าโดยแท้!ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห องค์รัชทายาทกำหมัดแน่น ดวงตาแดงก่ำด้วยความโกรธ ทั่วทั้งร่างดูดุร้ายราวกับสัตว์ป่าที่พร้อมจะขย้ำคนในขณะนั้นเอง องครักษ์ของตำหนักบูรพาก็ตะโกนมาจากด้านนอก “องค์รัชทายาท แย่แล้วพ่ะย่ะค่ะ เผิงไหลจวิ้นอ๋องจะขนของเก่าและภาพวาดอักษรในตำหนักบูรพาไปหมดแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”องค์รัชทายาทที่กำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ พอได้ยินดังนั้นก็เดือดดาลขึ้นมาทันที เขาลุกพรวดพรา

“ท่านอ๋อง วันนี้พวกเราทำเกินไปหน่อยหรือไม่ขอรับ? ข้าน้อยเห็นสีหน้าขององค์รัชทายาทแล้วดูไม่ค่อยดีนัก เกรงว่าจะไม่ยอมปล่อยเรื่องนี้ไปง่าย ๆ ”ระหว่างทางกลับจวนอ๋อง จ้าวอวี่เอ่ยถึงความกังวลของตนออกมาอย่างระมัดระวังฉู่หนิงหัวเราะเบา ๆ “ไม่ปล่อยไปง่าย ๆ แล้วจะทำอะไรได้ อย่างไรเสีย ข้าก็จะต้องไปแนวหน้าในอีกไม่กี่วัน เขาจะทำอะไรข้าได้?”เมืองหลวงแห่งนี้เขาได้ล่วงเกินคนไปมากมายแล้ว เขาไม่อยากจะอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้วขอเพียงได้ไปที่แนวหน้า ต่อให้องค์รัชทายาทจะไม่พอใจเพียงใด ก็ไม่สามารถทำอะไรเขาได้!เมื่อจ้าวอวี่ได้ยินดังนั้นจึงได้เข้าใจ ที่แท้ท่านอ๋องก็เตรียมการไว้แล้ว เป็นเขาที่คิดมากไปเองแต่จ้าวอวี่ก็ยังไม่วางใจนัก กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “แต่สมบัติล้ำค่าจากตำหนักบูรพาเหล่านี้ พวกเราควรจะขายให้ใครดี ในยามนี้คงไม่มีใครกล้าล่วงเกินองค์รัชทายาทเป็นแน่” มูลค่าของสมบัติล้ำค่าจากตำหนักบูรพาย่อมไม่เป็นปัญหา แต่ปัญหาคือใครจะกล้าซื้อ?ในช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้ หากซื้อสมบัติล้ำค่าจากตำหนักไป ก็เท่ากับเป็นการล่วงเกินองค์รัชทายาทอย่างสิ้นเชิงฉู่หนิงหัวเราะหึ ๆ “เรื่องนี้ง่ายนิดเดียว ขุนนางทั

เมื่อราตรีมาเยือน ความมืดมิดได้เข้าปกคลุมทั่วทั้งเมืองหลวงทว่าภายในจวนเผิงไหลจวิ้นอ๋องกลับสว่างไสวไปด้วยแสงไฟ มีเงาร่างของผู้คนเข้าออกอย่างต่อเนื่อง คึกคักเป็นพิเศษและภายในห้องหนึ่งที่เรือนหลังของจวนอ๋อง ฉู่หนิงกำลังเล่นหมากล้อมอยู่กับเสิ่นหว่านอิ๋งแสงเทียนริบหรี่ส่องกระทบร่างของคนทั้งสอง ทำให้เงาของพวกเขาทอดยาวทับซ้อนกัน หมากขาวดำที่สลับซับซ้อนอยู่บนกระดาน เป็นประจักษ์พยานของการประลองฝีมือในครั้งนี้ เสิ่นหว่านอิ๋งถือหมากขาว บนใบหน้าแสดงความประหลาดใจออกมา “คาดไม่ถึงว่าฝีมือการเดินหมากของท่านจะยอดเยี่ยมถึงเพียงนี้”ในฐานะอัจฉริยะหญิงอันดับหนึ่งแห่งต้าฉู่ นางย่อมเชี่ยวชาญทั้งพิณ หมากล้อม การเขียนอักษร และการวาดภาพ แต่ฉู่หนิงกลับสามารถเล่นกับนางได้อย่างทัดเทียมกัน ทำให้นางประหลาดใจอย่างยิ่งมุมปากของฉู่หนิงยกยิ้มเล็กน้อย เขาวางหมากดำในมือลงบนกระดาน กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ถึงแม้ข้าจะเติบโตมาในหมู่ชาวบ้าน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าข้าจะไม่รู้อะไรเลย!”เสิ่นหว่านอิ๋งส่ายหน้า วางหมากขาวลง “ท่านเชิญข้ามาที่นี่ คงไม่ใช่แค่เพื่อประมูลสมบัติล้ำค่าจากตำหนักบูรพากระมัง?”หากเป็นเรื่องง่าย ๆ เช่น