All Chapters of ศึกยอดมังกรครองบัลลังก์ แผ่นดินนี้ข้าไม่เอา: Chapter 161 - Chapter 170

เวลานี้ หลิงเฟยเยียนรู้ตัวดีว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ต่อรอง แต่นางไม่อยากต้องพินาศด้วยน้ำมือฉู่หนิงแบบนี้นางขอลองสู้เป็นครั้งสุดท้าย!ฉู่หนิงยกยิ้ม เผยสีหน้าพึงพอใจอีกมาเขาไม่ได้คิดจะทำอะไรหลิงเฟยเยียนจริงๆ มาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เพราะอย่างไรนางเป็นพระชายารัชทายาทที่เขาทำแบบนี้แค่เพราะต้องการหาแต้มต่อให้กับตัวเอง!หลิงเฮ่าหลานผู้เป็นบิดาของหลิงเฟยเยียนคือเสนาบดีกรมอาญา คนผู้นี้มีอำนาจควบคุมนักโทษนับไม่ถ้วน นี่ต่างหากที่เป็นเป้าหมายที่แท้จริงของเขา!“วิธีที่พบกันครึ่งทางหรือ?”ฉู่หนิงหัวเราะแล้วตบบั้นท้ายนางอย่างแรงท่ามกลางเสียงร้องตกใจของหลิงเฟยเยียน ฉู่หนิงพูดอย่างเชื่องช้า “มันก็พอมีวิธีอยู่ ขึ้นอยู่กับว่าท่านจะตกลงหรือไม่”“เจ้า…เจ้าลองว่ามาก่อน” หลิงเฟยเยียนอดกลั้นต่อความอับอาย ก้มหน้ากัดฟันพูดฉู่หนิงยิ้มเรียบๆ “ข้าอยากเลือกนักโทษส่วนหนึ่งจากคุกเมืองหลวงไปที่แนวหน้า เรื่องนี้ต้องให้เสนาบดีหลิงช่วย!”หลิงเฟยเยียนผงะคุยมาตั้งนาน ที่แท้ก็คำขอแค่นี้เองหรือ?อยากได้นักโทษก็บอกมาตั้งแต่แรกสิ ก็แค่นักโทษไม่กี่คน ท่านพ่อนางพูดแค่คนเดียวก็จบแล้ว“ไม่มีปัญหา เจ้าอยากได้กี่คน ข้า

ชายหญิงอยู่ด้วยกันตามลำพังในยามวิกาล นอกจากนี้ฉู่หนิงยังรับปากว่าจะให้พระชายารัชทายาทไถ่ถอนสมบัติของตำหนักบูรพากลับคืนครึ่งหนึ่ง เบื้องหลังต้องมีอะไรแน่ ๆ!หรือว่าพระชายารัชทายาทกับฉู่หนิงจะ…องค์ชายรองตาลุกวาวเมื่อคิดถึงตรงนี้ มองฉู่หนิงกับหนิงเฟยเยียนสลับไปมาฉู่หนิงยิ้มกลบเกลื่อนเมื่อเห็นดังนี้ “เสด็จพี่รองจ้องข้ากับพี่สะใภ้เช่นนี้ทำอันใด? เมื่อครู่นี้พี่สะใภ้เพียงแต่ขอให้ข้าคืนสมบัติครึ่งหนึ่งของตำหนักบูรพาในราคาเดิมก็เท่านั้น ในเมื่อพี่สะใภ้มาด้วยตัวเอง ข้าจะไม่ให้เกียรติได้อย่างไร”หากเขาไม่พูดก็คงไม่มีอะไร แต่พอพูดแล้วก็เท่ากับย้ำให้องค์ชายองค์อื่นสนใจมากขึ้นสายตาทุกคู่จับจ้องไปที่หนิงเฟยเยียนทันทีพบว่าใบหน้านางแดงก่ำ ภาพนี้ทำให้ทุกคนเริ่มครุ่นคิดในใจฉู่หนิงเป็นพวกที่ไม่ยอมให้ตัวเองเสียเปรียบ การที่ยอมขายสมบัติครึ่งหนึ่งคืนในราคาเดิมให้กับตำหนักบูรพา นั่นก็แปลว่าพระชายารัชทายาทต้องเสียสละอะไรแน่นอน!ตอนนี้อย่าว่าแต่บรรดาองค์ชายเลย แม้แต่เสิ่นหว่านอิ๋งก็ยังจ้องสองคนนี้ด้วยความสงสัยด้วยอาการของหนิงเฟยเยียนตอนนี้ หากเชื่อว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็บ้าแล้ว!แต่หากจะบอกว่าฉู

รอไว้พรุ่งนี้รวบรวมนักโทษหมื่นคนได้ กองทัพทั้งสี่ของเขาก็จะนับว่าเตรียมพร้อมเรียบร้อย เหลือแต่ต้องฝึกฝน!……ตำหนักบูรพาองค์รัชทายาทเดินวนไปมาในตำหนัก ภายในใจกระวนกระวายถ้าเกิดพระชายารัชทายาทเอาสมบัติของตำหนักบูรพาคืนมาไม่ได้ องค์ชายคนอื่นๆ คงได้หัวเราะเยาะเขาแน่ครั้นมองตำหนักที่ว่างเปล่า เขายิ่งคิดก็ยิ่งโมโหทั้งหมดเป็นเพราะเจ้าสารเลวฉู่หนิง ฉวยโอกาสตอนที่เขาไม่อยู่เข้ามาขนสมบัติ!อย่าให้ข้าจับเจ้าได้นะ ไม่อย่างนั้นข้าจะทำให้เจ้าตายทั้งเป็น!องค์รัชทายาทยกมือตบโต๊ะด้วยความโมโหแต่สิ่งที่สัมผัสได้กลับมีเพียงอากาศ!พอก้มลงมอง แม้แต่โต๊ะไม้จินซือหนานมู่ตัวโปรดก็ยังถูกขนเอาไปสีหน้าขององค์รัชทายาทม่วงเหมือนตับหมูโชคดีที่ตอนนี้ หลิงเฟยเยียนเดินเข้ามาพอดี“ถวายพระพรองค์รัชทายาท!”องค์รัชทายาทตาเป็นประกาย รีบประคองให้นางลุกขึ้นก่อนถาม “เป็นอย่างไรบ้าง?”หลิงเฟยเยียนขมวดคิ้ว “หม่อมฉันไร้ความสามารถ นำสมบัติกลับมาได้เพียงครึ่งหนึ่ง อีกครึ่งที่เหลือถูกฉู่หนิงขายให้องค์ชายท่านอื่นๆ”คำตอบของนางทำให้องค์รัชทายาทหน้าเขียวคล้ำแต่เมื่อนึกถึงว่าอย่างน้อยก็ได้กลับคืนมาครึ่งหนึ่ง เ

หลิงเฟยเยียนหายใจไม่ออกเพราะถูกบีบคอ นางโบกมือทั้งสองอย่างยากลำบาก พยายามจับมือขององค์รัชทายาท แต่องค์รัชทายาทกลับจับนางโยนลงที่เตียงอย่างแรง“พูดมา เมื่อคืนนี้เจ้าได้ทำเรื่องที่ผิดต่อข้าหรือไม่!”องค์รัชทายาทตามไปจับไหล่หลิงเฟยเยียนและถามด้วยเสียงตะคอกหลิงเฟยเยียนสูดหายใจเอาอากาศเข้าปอด แววตาเผยถึงความสิ้นหวัง“ในสายตาท่าน หม่อมฉันดูเป็นคนใจง่ายแบบนั้นหรือเพคะ?”หลิงเฟยเยียนไม่ตอบคำถาม แต่ถามกลับแทนว่าเหตุใดองค์รัชทายาทถึงไม่เชื่อใจนางนี่ทำให้องค์รัชทายาทโมโหหนักขึ้นไปอีก“เพี้ยะ!”ใบหน้าหลิงเฟยเยียนปรากฏรอยฝ่ามือ ใบหน้าซีกซ้ายบวมทันที“ข้ากำลังถามเจ้าอยู่ มันใช่เวลาที่เจ้าจะมาถามข้าหรือ?”องค์รัชทายาทกระชากหลิงเฟยเยียนขึ้นจากเตียง “พูดมา เมื่อคืนนี้เจ้าทำอะไรกับฉู่หนิงกันแน่?”หลิงเฟยเยียนไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเองจะโดนปฏิบัติแบบนี้ในฐานะบุตรสาวของเสนาบดีกรมอาญา นางได้รับการทะนุถนอมมาตั้งแต่เด็ก หลังจากได้เป็นพระชายารัชทายาทก็ยิ่งได้รับการยกย่องนับถือแต่แล้วตอนนี้นางกลับเหมือนสุนัขจรจัด ถูกองค์รัชทายาททุบตี!นาง ทนไม่ได้!ไม่รู้เช่นกันว่าหลิงเฟยเยียนเอาเรี่ยวแรงมาจาก

ห้องขังถูกแบ่งเป็นห้องเล็กๆ หลายห้องด้วยลูกกรงไม้ ภายในห้องมีนักโทษสี่ถึงห้าคน แต่คนเหล่านี้ถูกโซ่ตรวนล่ามที่มือและเท้า ทำให้แต่ละคนไม่อาจเข้าใกล้กันได้หลายคนร้องตะโกนอย่างบ้าคลั่งเมื่อได้ยินเสียงจากภายนอก“ใต้เท้า ข้าบริสุทธิ์!”“ข้าไม่อยากตาย ข้าไม่อยากตาย!”“ที่บ้านข้ามีแม่แก่ชรา ปล่อยข้าไปเถอะ!”คนเหล่านี้หวาดกลัวสุดขีดเมื่อรู้ว่าตัวเองถูกตัดสินประหาร พยายามดึงโซ่ตรวนเพื่อหาทางรอดหลิงเฮ่าหรานขมวดคิ้ว “เงียบ ท่านนี้คือเผิงไหลจวิ้นอ๋อง วันนี้มาเพื่อมอบโอกาสรอดชีวิตให้พวกเจ้า ถ้าไม่อยากตายก็เงียบให้หมด!”บรรดานักโทษประหารเงียบเสียงทันทีแม้แต่คนที่หมดอาลัยตายอยากก็ยังตาเป็นประกาย รีบเงี่ยหูตั้งใจฟังท่ามกลางสายตาของทุกคน ฉู่หนิงขมวดคิ้วถาม “ใต้เท้าหลิง นักโทษประหารที่นี่มีไม่ถึงหนึ่งหมื่นคนกระมัง?”หลิงเฮ่าหรานส่ายหน้า “ท่านอ๋องล้อเล่นแล้ว นักโทษที่นี่ไม่มีทางถึงหนึ่งหมื่นคน กรมอาญารับผิดชอบนักโทษกระทำผิดร้ายแรงทั้งหมดในต้าฉู่ ด้วยเหตุนี้จึงสร้างคุกไว้สิบที่ ที่นี่เป็นแค่หนึ่งในนั้น”“นักโทษประหารกับนักโทษกระทำผิดร้ายแรงมีรวมกับเกือบสองหมื่นคน ในนี้มีนักโทษประหารแปดพันกว่