Semua Bab ศึกยอดมังกรครองบัลลังก์ แผ่นดินนี้ข้าไม่เอา: Bab 171 - Bab 180

ภายในคุกใต้ดิน ฉู่หนิงแสยะยิ้มเย็นเยียบพลางจ้องมองกลุ่มนักโทษประหารที่เป็นตัวตั้งตัวตีในการต่อต้าน คนที่ไม่รู้จักประมาณตนในการกระทำ ไม่มีความจำเป็นต้องไว้ชีวิต! ใบหน้าของฉู่หนิงปรากฏแววสังหาร เขาเอ่ยเสียงเยียบเย็นออกมา “ใต้เท้าหลิง คนพวกนี้ถูกตัดสินโทษประหารหมดแล้วใช่หรือไม่?” หลิงฮ่าวหรานพยักหน้า ตอบอย่างหนักแน่น “พวกเขาทั้งหมดคือนักโทษประหารขอรับ!” “ดี!” ฉู่หนิงยิ้มเย็นพลางเอ่ยว่า “ในเมื่อเป็นนักโทษประหาร เช่นนั้นไม่ว่าเมื่อใดก็ลงโทษประหารได้ทั้งสิ้นใช่หรือไม่?” “เรื่องนั้น…” หลิงฮ่าวหรานลังเลครู่หนึ่ง ก่อนจะชี้แจงว่า “ตามเหตุผลแล้วต้องรอให้ถึงช่วงประหารหมู่ในฤดูสารทก่อนถึงจะดำเนินการประหารพร้อมกันในตอนนั้นขอรับ” ทว่าฉู่หนิงกลับส่ายหน้า “ต้องรอให้ถึงฤดูสารท? ยังเหลืออีกตั้งหลายเดือน คนพวกนี้ก็ต้องผลาญเสบียงกองใหญ่ต่อไปอีกทุกวัน หากเอาชีวิตพวกมันตอนนี้ ประหยัดเสบียงอาหารไปได้ไม่น้อย” “ใต้เท้าหลิงก็น่าจะทราบดี สถานการณ์แนวหน้าตอนนี้อาจจะปราชัยได้หากขาดแคลนเสบียง หากประหยัดเสบียงได้อีกสักหน่อย ข้าเดาว่าเสด็จพ่อจะต้องปีติยินดียิ่งนัก” สิ้นวาจานี้ หลิงฮ่าวหรานพลันเข้าใจข

ณ จวนสกุลเสิ่น ภายในเรือนบัดนี้เต็มไปด้วยองครักษ์จากตำหนักบูรพายืนเรียงกันพร้อมหน้า พวกเขาล้วนถือศาสตราวุธแน่นในมือ ใบหน้าแผ่กลิ่นอายอำมหิต! ภายในโถงรับรอง กลิ่นชาหอมอบอวล องค์รัชทายาทบัดนี้ประทับบนตำแหน่งสูงสุดพร้อมใบหน้าเยือกเย็นน่าเกรงขาม ส่วนฮูหยินเสิ่นและเสิ่นหว่านอิ๋งบัดนี้ยืนในห้องโถง ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล “พวกท่านทั้งสอง คงเข้าใจเจตนาการมาเยือนของข้ากระจ่างแจ้ง บัดนี้แนวหน้าอยู่ในช่วงวิกฤติ ทว่าสกุลเสิ่นกลับฉวยโอกาสขึ้นราคาสินค้าหากำไรอย่างป่าเถื่อน ในยามบ้านเมืองเผชิญความลำบาก ทำให้ราคาข้าวในแคว้นต้าฉู่เราพุ่งสูงขึ้น!” รัชทายาทจ้องมองเสิ่นหว่านอิ๋งอย่างเย็นชา วางมาดเคร่งขรึมอย่างผู้ยึดมั่นในความถูกต้อง “ความผิดใหญ่หลวงเพียงนี้ เดิมควรต้องโทษประหารเก้าชั่วโคตร!” “แต่ด้วยฐานะของพวกเจ้ามิใช่สามัญชน ข้าจะเมตตาเว้นทางรอดให้พวกเจ้า ขอแค่พวกเจ้ายอมส่งมอบเงินทั้งหมดที่เคยกอบโกยมาได้คราวก่อนมาให้ข้าก็พอ” ฉู่หนิง เจ้าบังอาจหลอกเอาเงินข้า ข้าไม่มีวันปล่อยเจ้าไปง่าย ๆ เด็ดขาด บังอาจแตะต้องสตรีของข้า ข้าก็จะเอาคืนกับสตรีของเจ้า! รัชทายาทเหยียดยิ้มในใจ วันนี้จะต้องทำให้ส

สิ้นเสียงออกคำสั่งขององค์รัชทายาท องครักษ์ประจำตำหนักบูรพาพลันรุดเข้ามาจับตัวคนไว้ทันที เฝิงมู่หลานเห็นดังนั้นก็โกรธจัด คว้าตัวเสิ่นหว่านอิ๋งมาหลบด้านหลังตนเองทันที กลิ่นอายรอบกายพลันเปลี่ยนแปลงไปทันที ตวาดด้วยสีหน้าเหี้ยมเกรียมขึ้นมา “ที่แห่งนี้คือจวนสกุลเสิ่น ข้าเป็นบุตรีของรองเสนาบดีกรมกลาโหม ใครบังอาจแตะต้อง!” องครักษ์ตำหนักบูรพาผงะไปเล็กน้อย ไม่กล้ารุดหน้าเข้าไปมากนัก สีหน้าขององค์รัชทายาทพลันมืดครึ้มลงทันใด “แค่สตรีสามคนพวกเจ้าก็ขลาดกลัวหรืออย่างไร?” องครักษ์ตำหนักบูรพาพลันได้สติขึ้นมาว่า ผู้หนุนหลังตนเองคือองค์รัชทายาท ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นย่อมมีบารมีองค์รัชทายาทคุ้มกะลาหัวอยู่ ฉับพลันทันใดนั้นทุกคนต่างกรูกันเข้ามา เตรียมจับตัวสตรีสองนางให้ได้ เฝิงมู่หลานบันดาลโทสะถึงขีดสุด พุ่งเข้าไปโรมรันกับเหล่าองครักษ์ประจำตำหนักบูรพาทันที ข้ารับใช้สกุลเสิ่นครั้นเห็นสถานการณ์เช่นนั้นก็รีบรุดเข้าไปปกป้องเสิ่นหว่านอิ๋งและฮูหยินผู้เฒ่าเสิ่นไว้เช่นกัน แม้ว่าองครักษ์ตำหนักบูรพาจะมีมาก ทว่าฝีมือการต่อสู้ของเฝิงมู่หลานก็มิได้อ่อนด้อย เมื่อแย่งดาบประจำกายของอีกฝ่ายมาได้ก็เริ่มออกท่า

ในเรือนสกุลเสิ่น คำพูดของฉู่หนิงทำให้รัชทายาทลำบากใจไม่น้อย ไม่กล้าเอ่ยรับปากในทันที และเสิ่นหว่านอิ๋งแม้จะรู้ว่าคำพูดนั้นของฉู่หนิงจงใจเอ่ยให้รัชทายาทได้ยิน แต่พอได้ยินคำว่าร่วมเรือนหอแล้ว ใบหน้าของนางก็ยังระเรื่อแดงขึ้นมาทันใด ตรงกันข้ามเฝิงมู่หลานที่ตอนแรกเปลี่ยนมุมมองที่มีต่อฉู่หนิงแล้วพอได้ยินก็กลอกตาอย่างเอือมระอา เจ้าหมอนี่มันเอาแต่จ้องจะคว้าตัวหว่านอิ๋งให้ได้ทุกเวลาเลยหรืออย่างไร! เหอะ มีข้าอยู่ ฉู่หนิงอย่าได้หวังว่าแผนชั่วของเจ้าจะสำเร็จเชียว ขณะที่กำลังครุ่นคิด ฉู่หนิงเห็นรัชทายาทนิ่งเงียบไม่เอ่ยวาจา ก็หัวเราะเบา ๆ พลางเอ่ยว่า “ท่านพี่รัชทายาทเหตุใดจึงไม่พูดอะไรสักหน่อยเล่า? หรือคิดว่าเงินที่ข้ากับสกุลเสิ่นมอบให้ท่านมันน้อยเกินไป?” “เอาเช่นนี้เป็นอย่างไร ข้าจะลองไปขอยืมเงินจากเสด็จพ่อและพี่น้องคนอื่น ๆ ยืมมาได้เท่าใดก็มอบให้ท่านเท่านั้น ท่านว่าแบบนี้ดีหรือไม่?” พูดจบ สีหน้าของฉู่หนิงพลันจริงจังขึ้นมา พร้อมหันไปตะโกนบอกจ้าวอวี่ว่า “จงรีบไปทูลแจ้งเสด็จพ่อ บอกว่าข้าประสงค์จะยืมพระองค์ห้าแสนตำลึงเงิน หากเสด็จพ่อถาม เจ้าจงเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น ณ ที่แห่งนี

“ลูกถวายบังคมเสด็จพ่อ!” ภายในตำหนักอิงอู่ รัชทายาทที่ถูกเชิญมาสีหน้าสงสัย ไม่เข้าใจว่าเสด็จพ่อของตนเองเหตุใดจึงเรียกตนเองมาที่นี่ ทว่าฮ่องเต้เพียงมองเขาด้วยสายตาเยือกเย็นและมิได้เปล่งวาจาใดทั้งสิ้น บรรยากาศในที่แห่งนั้นพลันเย็นลงถึงจุดเยือกแข็ง ความเยียบเย็นสายหนึ่งแผ่ซ่านออกมาจากกลางแผ่นหลังของรัชทายาท เสี้ยวพริบตาเดียวพลันรู้สึกว่าร่างทั้งร่างเยียบเย็นขึ้นมา ฮ่องเต้เดินมาหยุดเบื้องหน้ารัชทายาทด้วยสีหน้าเยียบเย็น “คงจะทราบเหตุผลที่เราเรียกเจ้ามาเข้าเฝ้าแล้วสินะ?” สีหน้าของรัชทายาทเปลี่ยนไปเล็กน้อย เรื่องที่จวนสกุลเสิ่นรู้มาถึงพระกรรณของเสด็จพ่อแล้วอย่างนั้นหรือ? เขาสะดุ้งวูบในใจ ขณะที่กำลังคิดจะเอ่ยปากอธิบาย ฮ่องเต้กลับไม่ให้โอกาสเขาได้เปล่งวาจาแม้เพียงหนึ่งคำ ก็เตะเขากระเด็นออกไปแล้ว องค์รัชทายาทที่ไม่ทันระวังตัวถูกเตะกะทันหันก็ล้มลงไปกองกับพื้น “เจ้าลูกชั่ว!” ฮ่องเต้ชี้หน้าด่ารัชทายาทอย่างไม่ไว้หน้า “แม้แต่ข้ายังไม่กล้าแตะต้องสกุลเสิ่น เจ้าถือสิทธิ์อะไรไปรังแกสกุลเสิ่นเช่นนั้น?” “เจ้ายังผลักฮูหยินผู้เฒ่าเสิ่นล้มลงด้วย เจ้ารู้หรือเปล่าว่าสามีของนางเคยสละชีวิตเพื