บทที่ 159

เมื่อราตรีมาเยือน ความมืดมิดได้เข้าปกคลุมทั่วทั้งเมืองหลวง

ทว่าภายในจวนเผิงไหลจวิ้นอ๋องกลับสว่างไสวไปด้วยแสงไฟ มีเงาร่างของผู้คนเข้าออกอย่างต่อเนื่อง คึกคักเป็นพิเศษ

และภายในห้องหนึ่งที่เรือนหลังของจวนอ๋อง ฉู่หนิงกำลังเล่นหมากล้อมอยู่กับเสิ่นหว่านอิ๋ง

แสงเทียนริบหรี่ส่องกระทบร่างของคนทั้งสอง ทำให้เงาของพวกเขาทอดยาวทับซ้อนกัน หมากขาวดำที่สลับซับซ้อนอยู่บนกระดาน เป็นประจักษ์พยานของการประลองฝีมือในครั้งนี้

เสิ่นหว่านอิ๋งถือหมากขาว บนใบหน้าแสดงความประหลาดใจออกมา “คาดไม่ถึงว่าฝีมือการเดินหมากของท่านจะยอดเยี่ยมถึงเพียงนี้”

ในฐานะอัจฉริยะหญิงอันดับหนึ่งแห่งต้าฉู่ นางย่อมเชี่ยวชาญทั้งพิณ หมากล้อม การเขียนอักษร และการวาดภาพ แต่ฉู่หนิงกลับสามารถเล่นกับนางได้อย่างทัดเทียมกัน ทำให้นางประหลาดใจอย่างยิ่ง

มุมปากของฉู่หนิงยกยิ้มเล็กน้อย เขาวางหมากดำในมือลงบนกระดาน กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ถึงแม้ข้าจะเติบโตมาในหมู่ชาวบ้าน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าข้าจะไม่รู้อะไรเลย!”

เสิ่นหว่านอิ๋งส่ายหน้า วางหมากขาวลง “ท่านเชิญข้ามาที่นี่ คงไม่ใช่แค่เพื่อประมูลสมบัติล้ำค่าจากตำหนักบูรพากระมัง?”

หากเป็นเรื่องง่าย ๆ เช่น