All Chapters of ศึกยอดมังกรครองบัลลังก์ แผ่นดินนี้ข้าไม่เอา: Chapter 141 - Chapter 150

จ้าวเฟยเยี่ยนขมวดคิ้ว “เหตุใดถึงไม่คืนให้เขาในครั้งเดียวเล่า?”รัชทายาทหัวเราะหยัน “เจ้าไม่รู้นิสัยของฉู่หนิง คนผู้นี้ชอบเอาเปรียบ หากคืนให้หมดในครั้งเดียว เขาอาจจะยังหลอกเจ้าต่ออีกอย่าง รอเจ้าคืนเงินให้เขาเสร็จแล้ว ข้าก็จะเรียกเขามาเข้าพบ แล้วเจรจากับเขาด้วยตนเอง!” จ้าวเฟยเยี่ยนที่เดิมทีอยากโต้แย้งด้วยเหตุผลก็เงียบไปทันทีหลังจากได้ใกล้ชิดกับฉู่หนิงมาหลายวัน นางก็สัมผัสได้ถึงนิสัยชอบเอาเปรียบของฉู่หนิงจริง ๆแต่แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน รัชทายาทตกลงว่าจะให้เงินหนึ่งแสนตำลึงที่เหลือหลังการเจรจา ไม่แน่ว่าอาจจะยังใช้เรื่องนี้ล่อลวงฉู่หนิงด้วยก็ได้! “ก็ได้ เอาตามที่องค์รัชทายาทว่าไว้ก็แล้วกัน!”“ดีมาก เด็ก ๆ! พาองค์หญิงเฟยเยี่ยนไปเอาเงินหนึ่งแสนตำลึงที่จวนในเมืองทันที!”จ้าวเฟยเยี่ยนถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อมีเงินหนึ่งแสนตำลึงนี้ ฉู่หนิงก็กลับไปที่โต๊ะเจรจาอีกครั้งต่อให้สุดท้ายการเจรจาล้มเหลว แต่นั่นก็พยายามอย่างเต็มที่แล้ว พอถึงตอนนั้น ฮ่องเต้ต้าฉู่จะต้องมาเจรจาด้วยตนเองอย่างแน่นอน!จ้าวเฟยเยี่ยนที่มีความมั่นใจเต็มเปี่ยมส่งคนไปเอาเงินหนึ่งแสนตำลึงแล้วก็ตรงดิ่งไปที่จวนเผิงไหลจว

รัชทายาทมุมปากกระตุก “พูดถึงเรื่องที่วันนี้เจ้าเกือบทะเลาะกับจ้าวเฟยเยี่ยน จนทำให้การเจรจาล่ม”“ใช่ ๆ ๆ การเจรจาล่ม!”ฉู่หนิงรับคำต่อก่อนจะส่ายหน้าเอ่ยว่า “เสด็จพี่รัชทายาทท่านคงไม่รู้ จ้าวเฟยเยี่ยนนั่นช่างอวดดียิ่งนัก ทำท่าทางเหมือนจะกินต้าฉู่ของเราให้ได้!ถึงแม้น้องจะไร้ความสามารถ แต่ก็ไม่ยอมให้ต้าฉู่ของเราโดนคนรังแกเช่นนี้ จึงจงใจเล่นลูกไม้ ถึงอย่างไรการเจรจาครั้งนี้พวกเราไม่ชนะอยู่แล้ว อีกฝ่ายยึดครองความได้เปรียบที่แนวหน้า จะต้องเสนอเงื่อนไขเกินจะรับได้อย่างแน่นอน ไม่สู้เปิดศึกไปเลยดีกว่า!” รัชทายาทตกใจที่แท้เจ้านี่ก็ตั้งใจเช่นนี้เอาไว้แล้วหรือมิน่าถึงกล้าเล่นงานจ้าวเฟยเยี่ยนถึงเพียงนี้ ที่แท้เจ้านี่ไม่คิดจะเจรจากับอีกฝ่ายเลย แต่อยากจะไปแนวหน้าอยู่แล้ว!รัชทายาทหรี่ตา เอ่ยเสียงเข้มว่า “น้องสิบแปดอาจจะยังไม่รู้กระมัง ทหารที่แนวหน้าของเราขวัญกำลังใจตกต่ำ อีกทั้งขาดแคลนเสบียงและเงินเดือนกองทัพ ต่อให้เปิดศึกก็ไม่มีโอกาสที่จะชนะอันใดหรอก!” ฉู่หนิงชะงักไปเล็กน้อย คล้ายกับได้สติกลับมา ก่อนจะเอ่ยอย่างอึ้ง ๆ ว่า “เสด็จพี่รัชทายาทหมายความว่าการเจรจาครั้งนี้จะต้องสำเร็จเท่านั้นห

จ้าวเฟยเยี่ยนหรี่ตา ความประหลาดใจฉายวาบขึ้นมาเกิดอะไรขึ้น ฉู่หนิงถึงได้ทำท่าเหมือนอยากรีบจบเรื่องไว ๆ?หรือว่าคำพูดของรัชทายาทเมื่อคืนจะได้ผลจริง ๆ ฉู่หนิงเกิดกลัวตายไม่กล้าไปแนวหน้า ดังนั้นจึงเตรียมตัวที่จะยอมรับข้อเรียกร้อง?จ้าวเฟยเยี่ยนกลอกตา แล้วหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยว่า “ข้อเรียกร้องของต้าจ้าวเรานั้นธรรมดามาก แค่ต้องการให้พวกเจ้ายกเมืองติ้งเซียงให้เรา และเมืองทั้งหมดที่ถูกยึดครองในตอนนี้ก็จะต้องตกเป็นของแคว้นเราด้วย!นอกจากนี้ กองทัพหนึ่งแสนนายที่อยู่แนวหน้าของต้าฉู่จะต้องถอยร่นไปห้าสิบลี้ด้วย!” นางกล่าวจบก็โบกมือขวา ขุนนางคนหนึ่งที่อยู่ด้านล่างก็หยิบแผนที่ที่เตรียมไว้นานแล้วออกมาฉู่หนิงลุกขึ้นมาดูแผนที่ที่ขุนนางของต้าจ้าวคลี่ออก บนนั้นทำเครื่องหมายเมืองห้าแห่งเอาไว้ ซึ่งในนั้นก็รวมถึงเมืองติ้งเซียงด้วย!“เอามาให้ข้าดู!”หลังจากยื่นมือไปรับแผนที่ ฉู่หนิงก็ดูอย่างละเอียด ก่อนจะพบว่านอกจากเมืองของต้าฉู่ที่แนวหน้าแล้ว ยังมีแผนที่แนวหน้าของต้าจ้าวอีกด้วยขาดแผนที่แนวหน้าอยู่ในมือพอดี แผนที่ฉบับนี้ต้องเก็บไว้!ฉู่หนิงดูเสร็จก็แสร้งทำเป็นประหลาดใจ “คิดไม่ถึงว่าแคว้นเราเสี

เมื่อมีองค์รัชทายาทเป็นผู้นำ ขุนนางฝ่ายสนับสนุนการเจรจาก็พากันก้าวออกมาสนับสนุน“ฝ่าบาท กระหม่อมคิดว่ารัชทายาทกล่าวถูกต้องแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”“ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท หากรบต่อไป แคว้นของเราย่อมต้องสูญเสียอย่างมหาศาล มิสู้เก็บรักษากำลังไว้ดีกว่า”“ในเมื่อรู้แน่ชัดว่าแนวหน้าสู้ไม่ไหวแต่ยังสู้ต่อ นี่จะบ่อนทำลายกองทัพของแคว้นเราเท่านั้น กระหม่อมเห็นว่าต้องลงนามในหนังสือฉบับนี้พ่ะย่ะค่ะ!”ภายใต้การชี้นำของขุนนางฝ่ายเจรจาสงบศึก ขุนนางจากทั้งสองฝั่งก้าวออกมายืนตรงกลางมากขึ้นเรื่อย ๆภาพนี้ทำให้รัชทายาทยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย เผยรอยยิ้มแปลกประหลาดออกมา แต่ว่ารอยยิ้มนี้โผล่ขึ้นมาแวบเดียวก็เลือนหายไป ไม่มีผู้ใดสังเกตเห็นตอนนี้รัชทายาทรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างยิ่ง!ทุกอย่างในวันนี้ล้วนอยู่ในการควบคุมของเขา!ขอเพียงเสด็จพ่อลงนามในหนังสือฉบับนี้ วันหน้าตนก็จะสามารถแบ่งเงินจากเมืองติ้งเซียงได้อย่างมหาศาลพอถึงตอนนั้น ไม่เพียงได้เงินที่ถูกฉู่หนิงหลอกไปกลับคืนมาทั้งหมด ถึงขนาดที่ยังได้เงินมากกว่าที่ฉู่หนิงหามาในช่วงนี้เสียอีกจะมาแข่งกับข้า ฉู่หนิงยังอ่อนหัดนัก!ขณะที่กำลังครุ่นคิด ฮ่องเต้ที่อยู่บนบ

ฮ่องเต้ตะลึงงัน “เจ้ายังคิดจะให้เราออกราชโองการให้เจ้าอีกหรือ?”ฉู่หนิงส่ายหน้า แต่สายตากลับมองไปยังหยกแขวนที่เอวของฮ่องเต้"ขอเสด็จพ่อให้ลูกยืมหยกแขวนด้วยพ่ะย่ะค่ะ เมื่อลูกรวบรวมเงินและเสบียงได้แล้วก็คืนให้ท่านพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ขอเพียงไม่ใช่ออกราชโองการ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็คุยง่ายแล้วขอหยกแขวนย่อมไม่มีปัญหา!จากนั้นก็ถอดหยกแขวนแล้วยื่นให้ฉู่หนิงก่อนจะเอ่ยด้วยสีหน้าหมดความอดทนอย่างเต็มเปี่ยมว่า “ให้หยกแขวนเจ้าได้ แต่ถ้าเจ้าก่อเรื่อง เราจะไม่พูดปกป้องเจ้านะ” ฉู่หนิงยื่นมือไปรับหยกแขวนด้วยสีหน้านอบน้อม “เสด็จพ่อวางพระทัยได้พ่ะย่ะค่ะ ลูกจะไม่ก่อเรื่องเป็นอันขาด หากไม่มีกิจอื่นใด ลูกขอทูลลาพ่ะย่ะค่ะ!”ฮ่องเต้โบกมือรัว ๆ ทำท่าเหมือนแทบอยากจะให้ฉู่หนิงรีบจากไปโดยเร็วฉู่หนิงหัวเราะคิกคัก แล้วหันกายเดินจากไปอย่างรวดเร็วเมื่อจ้องมองแผ่นหลังของฉู่หนิงที่เดินจากไป นัยน์ตาของฮ่องเต้ก็ฉายแววประหลาดใจ“เจ้าเด็กนี่เอาหยกแขวนของเราไปหาเงินกับเสบียงได้จริง ๆ หรือ?” เป็นไปไม่ได้ ไม่มีทางเป็นไปได้เด็ดขาด หากมันง่ายขนาดนี้ เราก็คงรวบรวมเสบียงและเงินบำรุงกองทัพได้นานแล้