All Chapters of ศึกยอดมังกรครองบัลลังก์ แผ่นดินนี้ข้าไม่เอา: Chapter 341 - Chapter 350

เหล่าองค์ชายลนลานมากแม้จะอยากได้อำนาจทหารมาก แต่ยิ่งไม่อยากออกเสบียงและเบี้ยหวัดเองฉู่หนิงเห็นทุกคนปฏิเสธทั้งหมด ใบหน้าจึงเผยความร้อนใจ “ท่านพี่ทุกท่าน พวกท่านอย่าลืมนะ ศึกนี้น้องยังยึดเสบียงมาได้บ้าง เพียงพอจะเลี้ยงกองทัพเราได้สองเดือน!”เลี้ยงได้สองเดือน?แล้วหลังจากสองเดือนล่ะ?ถึงตอนนั้นก็ต้องออกเองใช่หรือไม่?ฮึ เจ้าฉู่หนิงเจ้าเล่ห์ซะเหลือเกิน ถึงขนาดคิดจะใช้วิธีนี้มอบตราอาญาสิทธิ์ออกไปเหล่าองค์ชายแค่นหัวเราะในใจไม่หยุด รู้สึกว่าตัวเองมองแผนการฉู่หนิงออกในสายตาพวกเขา ยามนี้การกระทำที่ฉู่หนิงเป็นฝ่ายมอบตราอาญาสิทธิ์ออกมาไม่ต่างจากตัวตลกทุกคนไม่มีใครหวั่นไหว ฉู่หนิงร้อนใจ จึงหันมองเหล่าขุนนาง“ใต้เท้าทุกท่าน ไม่ทราบว่ามีผู้ใดยินดีรับกองทัพแนวหน้าไป?”เหล่าขุนนางต่างทยอยก้มหน้าลง ไม่กล้าสบตากับฉู่หนิง กลัวฉู่หนิงจะมองมาที่ตัวเองฉู่หนิงขมวดคิ้ว หันมองพร้อมเอ่ยถามมหาราชครูที่อยู่ด้านหน้าสุด “ไม่ทราบว่าใต้เท้ามหาราชครูยินดีรับตราอาญาสิทธิ์นี้หรือไม่?”มุมปากมหาราชครูกระตุก “องค์ฉู่อ๋อง กระหม่อมอายุมากแล้ว จะออกรบได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ?”“นั่นก็ใช่อยู่!”ฉู่หนิงพยักหน้า

“ทันทีที่ดองกับตระกูลเสิ่นแล้ว เช่นนั้นกระหม่อมย่อมมีอำนาจโยกย้ายเสบียงของตระกูลเสิ่น ด้วยเสบียงสำรองของตระกูลเสิ่น จะเลี้ยงกองกำลังที่กระหม่อมสร้างขึ้นมาเองคงไม่มีปัญหาแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ”เมื่อได้ยินดังนั้น องค์รัชทายาทดีใจทันใด“น้องสิบแปดพูดถึงประเด็นสำคัญแล้ว!”องค์รัชทายาทยืนขึ้นกล่าวเสียงดัง “ในเมื่อตระกูลเสิ่นเลี้ยงกองกำลังที่เจ้าสร้างขึ้นมาได้ ย่อมเลี้ยงทหารแนวหน้าได้ เพียงแค่มีคนเพิ่มมาไม่กี่หมื่นเท่านั้น สำหรับตระกูลเสิ่น ไม่น่าจะเป็นไร!”ขอเพียงฉู่หนิงบัญชาการทหารแนวหน้าต่อไป เสด็จพ่อจะไม่มอบเรื่องนี้ให้คนอื่น ยิ่งไม่ให้คนอื่นบริจาคเงินและเสบียงองค์ชายรองรู้สึกตัวแล้ว ทันใดนั้นจึงรีบสำทับ “ท่านพี่องค์รัชทายาทพูดถูกแล้ว ในเมื่อน้องสิบแปดมีตระกูลเสิ่นสนับสนุน เรื่องนี้คงต้องเป็นเจ้าเท่านั้น”องค์ชายอื่นๆ ก็ไม่ใช่คนโง่ ไฉนเลยจะไม่เข้าใจความหมายของทั้งสองคน พวกเขาเองก็รีบสำทับพร้อมกันทันทีเหล่าขุนนางที่อยู่ตรงนี้ก็กลัวมากว่าไม่มีคนรับช่วงต่อทหารแนวหน้า ถึงตอนนั้นฮ่องเต้คงให้พวกเขาออกเงินและเสบียง!ไม่สู้ให้ฉู่หนิงบัญชาการทหารแนวหน้าต่อไป อย่างน้อยหากเป็นเช่นนั้น พวกเขาไม่

ฮ่องเต้เลิกคิ้ว มององค์รัชทายาทแวบหนึ่งเรายังไม่เอ่ยปาก เจ้ารีบร้อนอะไร?องค์รัชทายาทหดคอ ชั่วขณะนั้นไม่กล้าพูดสิ่งใดนิสัยฮ่องเต้ก็เป็นเช่นนี้ เมื่อครู่ยังยิ้มแย้ม แต่ปุบปับก็อาจโกรธเคือง อย่างไรระวังไว้ก่อนดีกว่าโชคดีที่ฮ่องเต้ไม่ได้จ้ององค์รัชทายาทตลอด หันมองฉู่หนิง แล้วเอ่ยเสียงเรียบ “เงื่อนไขของเจ้า เราสามารถรับปาก”ฉู่หนิงตาลุกวาวทว่าต่อมาฮ่องเต้กลับส่ายหน้า “แต่สิบปี นานเกินไป!”หลังหยุดไปชั่วครู่ ฮ่องเต้ยื่นฝ่ามือขวาออกมา แล้วเอ่ยเชื่องช้า “เอาอย่างนี้ เราให้เวลาเจ้าห้าปี ว่าอย่างไร?”ฉู่หนิงหน้าเศร้า “ห้าปีน้อยเกินไปแล้ว เสด็จพ่อ พระองค์ก็ต่อรองโหดเกินไปแล้วกระมัง หั่นครึ่งเช่นนี้ได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ?”“แต่ในเมื่อเสด็จพ่อเอ่ยปาก กระหม่อมก็ต้องให้เกียรติพระองค์ เอาอย่างนี้ แปดปี แปดปีเป็นอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ?”ทั้งสองต่อรองกันไปมาเหล่าองค์ชายและเหล่าขุนนางรอบข้างต่างตะลึงนี่เป็นเรื่องใหญ่ของบ้านเมือง ไฉนทั้งสองจึงทำตัวเหมือนแม่ค้าตลาดสดซะอย่างนั้น?ท่ามกลางสายตาประหลาดใจของทุกคน ฮ่องเต้เลิกคิ้ว “แปดปีหรือ? นานไปหน่อย เอาอย่างนี้ เรากับเจ้าถอยกันคนละหนึ่งก้าว เจ็ดปี

เอาอีกแล้ว!โรคแคลงใจที่องค์รัชทายาทสืบทอดมาจากฮ่องเต้!หลิงเฟยเยียนสีหน้ามืดครึ้ม บนใบหน้างดงามปรากฏแววโกรธ “ฉู่หนิงเพิ่งกลับเมืองหลวง หม่อมฉันจะไปมีอะไรกับเขาได้อย่างไร?”องค์รัชทายาทชะงักถูกต้อง ฉู่หนิงเพิ่งกลับมา เป็นไปไม่ได้ที่จะมีเวลามาหาหลิงเฟยเยียนหรือข้าคิดมากเกินไป?องค์รัชทายาทที่หายโกรธถึงได้ปล่อยมือหลิงเฟยเยียน สูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามให้ตัวเองสงบลง“ข้าวู่วามไปเอง เจ้าฉู่หนิงนั่นน่าชังยิ่งนัก ถึงขนาดโต้แย้งข้าต่อหน้าธารกำนัล!”องค์รัชทายาทมองข้อมือหลิงเฟยเยียนแวบหนึ่ง แสร้งเอ่ยอ่อนโยน “มือเจ้าไม่เป็นไรนะ?”ขณะที่พูด เขาอยากเข้าไปตรวจดูแต่ใครจะคิดหลิงเฟยเยียนถอยหลังสองก้าว เอ่ยด้วยสีหน้าเย็นชา “หากองค์รัชทายาทไม่มีเรื่องอื่น หม่อมฉันขอตัวก่อน”พูดจบก็ไม่รอองค์รัชทายาทตอบ หันหลังจากไปทันทีองค์รัชทายาทยื่นมือออกไปอยากเรียกหลิงเฟยเยียนไว้ แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่เมื่อครู่เขากระทำต่อนาง ก็ไม่รู้จะเริ่มเอ่ยปากอย่างไร ได้แต่ทนดูหลิงเฟยเยียนจากไปต่อหน้าต่อตาหญิงชั้นต่ำผู้นี้ ถึงขนาดกล้าชักสีหน้าใส่ข้าเชียวหรือ!ฮึ หากไม่เห็นแก่บิดาของเจ้าที่ยังมีประโยชน์ต่อข้า จะป

พอพูดจบ เฝิงมู่หลานออกจากห้องรับแขกความจริงใช่ว่านางจะไม่รู้ฐานะของตนเอง เพียงแต่เมื่อคิดว่าฉู่หนิงกำลังจะแต่งงานกับเสิ่นหว่านอิ๋ง ภายในใจนางหึงหวงอย่างมากจงใจหาข้ออ้างตามเสิ่นหว่านอิ๋งมาด้วย ก็เพื่ออยากอยู่กับฉู่หนิงให้นานขึ้นเท่านั้นแต่ตอนนี้เมื่อเห็นท่าทางเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยของฉู่หนิงและเสิ่นหว่านอิ๋ง ในใจนางทรมานยิ่งกว่าไม่สู้จากมา ไม่เห็นจะได้ไม่ต้องรกตา!เสิ่นหว่านอิ๋งไม่ได้รั้งไว้ นางรู้ว่าฉู่หนิงพานางมาที่นี่ต้องมีธุระแน่นอนเป็นไปตามคาด ฉู่หนิงยิ้มแล้วเดินมาข้างกาย จับมือนางแล้วเอ่ยขึ้น “ในที่สุดก็มีเวลาสำหรับพวกเราสองคนแล้ว”เสิ่นหว่านอิ๋งเคยชินกับการถูกฉู่หนิงจับมือ ครั้งนี้จึงไม่หน้าแดง“ท่านพาข้ามา คงไม่ใช่แค่เรื่องให้ข้ารับผิดชอบงานแต่งหรอกนะ?”“ไม่ใช่แน่นอน!”ฉู่หนิงพาเสิ่นหว่านอิ๋งไปนั่งลง แล้วยิ้ม “นอกจากเรื่องงานแต่ง ทางปิงโจวก็ต้องให้เจ้าช่วย”เสิ่นหว่านอิ๋งส่ายหน้าเบาๆ “ข้ารู้อยู่แล้วว่าท่านไม่หวังดี เงื่อนไขของท่านในคืนนี้เท่ากับเปลี่ยนปิงโจวให้กลายเป็นพื้นที่ของตัวเอง อยากปกครองทางโน้นให้ดี ถ้าไม่มีตัวเลือกที่เหมาะสมคงไม่ได้”หยุดไปครู่หนึ่ง นา