All Chapters of ศึกยอดมังกรครองบัลลังก์ แผ่นดินนี้ข้าไม่เอา: Chapter 321 - Chapter 330

ความคิดของหลิวโส่วเริ่นไม่เลวทีเดียว ที่แท้ฉู่หนิงตั้งใจจะเปลี่ยนปิงโจวให้เป็นอาณาเขตของตนเอง! ปิงโจวตั้งอยู่ตรงเขตชายแดน ถูกกองทัพจ้าวก่อกวนและโจมตีตลอดทั้งปี ไม่มีองค์ชายพระองค์ใดคิดจะครอบครองพื้นที่บริเวณนี้ ส่วนราชสำนักก็หาได้เหลียวแลประชาชนที่อาศัยในที่แห่งนี้ ปล่อยให้พวกเขาเผชิญชะตากรรมตามมีตามเกิด แต่เพราะราชสำนักไม่ให้ความสำคัญ ฉู่หนิงถึงได้วางเป้าหมายไว้ที่เขตพื้นที่แห่งนี้ จงใจทูลขอเสบียงอาหารจากราชสำนัก เพื่อรอให้ราชสำนักปฏิเสธ และใช้สิ่งนี้เป็นเงื่อนไขต่อรองกับราชสำนักอีกที หากเอ่ยปากขอสิทธิ์ปกครองตนเองในเขตพื้นที่ปิงโจวกับราชสำนักไปตอนแรก พวกขุนนางคร่ำครึในราชสำนักจะต้องคัดค้านอย่างแน่นอน และบรรดาองค์ชายจะต้องทำทุกวิถีทางเพื่อขัดขวางเขาอย่างเต็มที่ ทว่าสถานการณ์ในตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว ในเมื่อพวกเจ้าปฏิเสธการจัดสรรเสบียงอาหารและหญ้าเลี้ยงม้า มิหนำซ้ำยังบอกให้พวกเขาพึ่งพาตนเอง เช่นนั้นแล้วหากจะมอบสิทธิ์ปกครองตนเองในเขตพื้นที่ปิงโจวให้ก็ไม่น่าจะเป็นปัญหาอะไรกระมัง? ขอเพียงราชสำนักเห็นชอบกับเรื่องนี้ จากนั้นฉู่หนิงก็สามารถนำแผนเก็บภาษีตามที่ดินแทนเกณฑ์แรงงานของตน

“ไยต้องให้ข้ากลับเมืองหลวงไปพร้อมกับเจ้าด้วยเล่า!” หลายวันต่อมา บนถนนหลวงของเมืองติ้งเซียงที่มุ่งสู่เมืองหลวง ทัพทหารม้ากลุ่มหนึ่งกำลังเคลื่อนตัวไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้า ทว่าเมื่อเสียงโวยวายของเฝิงมู่หลานดังขึ้นมา ความเร็วของขบวนพลันเพิ่มขึ้นไม่น้อย เหล่าทหารทั้งหลายครั้นได้ยินเสียงของฉู่หนิงก็เหมือนเห็นผีเข้าแล้วที่เป็นเช่นนี้ย่อมเป็นเพราะเฝิงมู่หลานถูกฉู่หนิงบังคับให้ต้องกลับเมืองหลวง จึงเกิดความไม่พอใจ ตั้งแต่วันออกเดินทางก็เอาแต่โวยวายใส่ฉู่หนิงไม่หยุด น่าเสียดายเฝิงมู่หลานทำอะไรฉู่หนิงไม่ได้ สุดท้ายก็กลับกลายเป็นว่าเอาคำด่าทอต่อว่าไประบายใส่เหล่าพลทหารรอบข้างที่ร่วมเดินทางมาด้วยแทน และหนนี้เหล่าทหารก็ฉลาดขึ้นบ้างแล้ว เมื่อใดที่เฝิงมู่หลานเปิดปาก พวกเข้าก็แค่ต้องหนีไปให้ไกล ฉู่หนิงในตอนนี้เองก็ปวดศีรษะไม่รู้จบสิ้น เพิ่งออกเดินทางได้สามวัน ระหว่างทางก็ถูกเฝิงมู่หลานก่อกวนอยู่หลายครั้ง พูดดีด้วยก็แล้วพูดข่มขู่ด้วยก็แล้วแต่ก็ไม่เป็นผล ตราบใดที่เฝิงมู่หลานเกิดหงุดหงิดขึ้นมาก็หาเรื่องมาทะเลาะได้ทุกที “คุณหนูเฝิง เสด็จพ่อแต่งตั้งเจ้าเป็นท่านหญิงแล้ว เจ้าจำเป็นต้องกลับไป

หน้าประตูเมืองหลวง ธงทิวปลิวไสว ผู้คนมืดฟ้ามัวดิน ครึกครื้นเป็นที่สุด พวกชาวบ้านปรารถนาจะยินยลความสง่างามของฉู่อ๋องกับตา อยากรู้ว่าจะจองหองลำพองตนจริงอย่างคำเล่าลือหรือไม่ ธงมังกรสิบสองผืนตั้งตระหง่าน โบกสะบัดต้านแรงลมหนาว เสียงดังพึ่บพั่บบทเพลงแห่งชัยชนะที่นักสังคีตบรรเลงขึ้นมาก็กึกก้องฮึกเหิมยิ่งนัก เสียงสังคีตแว่วลอยตามแรงลมออกไปไกลแสนไกล ปลุกเร้าให้คนที่ได้ยินเลือดลมเดือดพลุ่งพล่าน จ้าวหมิงหัวหน้าขันทีซึ่งยืนอยู่ข้างกายองค์รัชทายาทบัดนี้กลัดกลุ้มจนปัญญายิ่งนัก ไม่อยากเลือกข้างระหว่างองค์ชายทั้งสองพระองค์ แต่ก็มิบังอาจเข้าไปตักเตือนฉู่หนิงภายหลังจากที่ได้รับคำขู่ของรัชทายาทเช่นกัน ทว่าเพียงสายตากลอกวูบ จ้าวหมิงผุดความหนึ่งขึ้นมาทันที ก็เอ่ยขึ้นพลางกลั้วหัวเราะเสียงแห้ง “รัชทายาทตรัสหยอกเย้าแล้ว ในเมื่อบ่าวมาในพระนามของฝ่าบาท ย่อมสงวนกิริยาวาจาเป็นธรรมดาพ่ะย่ะค่ะ” “เช่นนั้นก็ดี!” รัชทายาทถอนสายตาตักเตือนกลับมาอย่างพึงพอใจ ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มกระหยิ่มอย่างผู้ครองชัยชนะขึ้นมา ตราบใดที่จ้าวหมิงไม่เข้าไปตักเตือน โอรสนอกสมรสอย่างฉู่หนิงหรือจะสังเกตได้ว่าธงมังกรและเพลงบรรเล

“ยินดีต้อนรับฉู่อ๋อง (น้องสิบแปด) กลับมาพร้อมชัยชนะอย่างสง่างาม!” ฉู่หนิงตะบึงอาชานำทัพม้าขาวไปถึงหน้าประตูเมือง บรรดาขุนนางทั้งฝ่ายบู๊และฝ่ายบุ๋นซึ่งนำโดยรัชทายาทต่างเปล่งเสียงอย่างพร้อมเพรียงกัน พลทหารและเหล่าราษฎรรอบด้านก็ถูกพลังอันฮึกเหิมของขุนนางครอบงำเช่นกัน เปล่งเสียงกึกก้องออกมาว่า “ต้อนรับฉู่อ๋องกลับมาอย่างสง่างามจากชัยชนะ!” วิกฤติของแคว้นต้าฉู่ถูกคลี่คลายด้วยฝีมือฉู่หนิง แม้จะมีข่าวลือว่าฉู่หนิงหยิ่งยโสและกำเริบเสิบสานเพียงใด ทว่า ณ ตอนนี้ ทุกคนล้วนปีติยินดีที่ได้ร่วมต้อนรับการกลับมาของวีรบุรุษแห่งต้าฉู่จากใจจริง ฉู่หนิงกวาดสายตามองผู้คนมากมายจากบนหลังม้า ก่อนจะผุดยิ้มเล็กน้อย และพลิกตัวลงจากหลังอาชามาค้อมกายทำความเคารพต่อรัชทายาทและทุกคน “ถือเป็นเกียรติยิ่งนักที่องค์รัชทายาทพร้อมด้วยเสด็จพี่ทุกพระองค์ รวมถึงท่านใต้เท้าทุกท่านออกมาต้อนรับข้าด้วยตนเอง”เว้นไปครู่หนึ่ง ก็ผินใบหน้ามองไปทางจ้าวหมิง พร้อมกับเอ่ยยิ้ม ๆ “หัวหน้าจ้าวเองก็มาด้วยหรือ?”จ้าวหมิงยิ้มกว้างพลางเอ่ยว่า “บ่าวเป็นตัวแทนของฝ่าบาทมาเพื่อต้อนรับท่านอ๋องกลับสู่เมืองหลวง ศึกครั้งนี้ท่านอ๋องได้ชัยชนะอันยิ

คำพูดของฉู่หนิงทำให้องค์รัชทายาทและหลิงเฮ่าหรานตกอยู่ในสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกทั้งสองคิดไม่ถึงเลยว่าฉู่หนิงจะกล้าเล่นงานพวกตนต่อหน้าผู้คนเช่นนี้!พวกเขาอยากถามฉู่หนิงนักว่า ยังมีความละอายใจอยู่บ้างหรือไม่?องค์ชายผู้สูงศักดิ์ กลับคิดวิธีการที่ไร้ยางอายเช่นนี้ออกมาได้องค์รัชทายาทมีสีหน้าเคร่งขรึม จ้องมองฉู่หนิงไม่วางตา “น้องสิบแปดพูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร นี่กำลังข่มขู่ข้าและใต้เท้าหลิงงั้นหรือ?”ฉู่หนิงยักไหล่ “ท่านพี่องค์รัชทายาทกล่าวเกินไปแล้ว ข้าไม่ได้มีเจตนาเช่นนั้น แต่การไปกรมอาญาก็ต้องมีการไต่สวนไม่ใช่หรือ? การเดินทางไปกลับทำให้เสียเวลา ผู้ที่ต้องรับผิดชอบย่อมไม่ใช่ข้า”ความรับผิดชอบไม่ได้อยู่ที่เจ้า งั้นก็แสดงว่าต้องอยู่ที่ข้าน่ะสิ!องค์รัชทายาทแค่นหัวเราะ “เจ้าคิดว่าพูดเช่นนี้แล้ว ใต้เท้าหลิงจะไม่กล้าพาเจ้าไปหรือ?”ฉู่หนิงหัวเราะเสียงดัง “ข้าตกลงไปกรมอาญาแล้ว ท่านพี่องค์รัชทายาทไม่จำเป็นต้องพูดมาก ไปกันเถอะ ใต้เท้าหลิง~”พูดพลาง ฉู่หนิงก็ก้าวปราด ๆ เข้าไปในเมืองหลิงเฮ่าหรานหันมององค์รัชทายาทแวบหนึ่งเรื่องนี้ท่านก่อขึ้นเอง ตอนนี้ควรทำอย่างไร ท่านก็จัดการเองเถ