All Chapters of ศึกยอดมังกรครองบัลลังก์ แผ่นดินนี้ข้าไม่เอา: Chapter 461 - Chapter 470

หลิงเฮ่าหรานผู้เป็นเสนาบดีกรมอาญาได้รับคำสั่งให้มาตรวจสอบ เขานั่งยอง ๆ อยู่หน้าศพ ตรวจดูสภาพศพเจ้าหน้าที่ชันสูตรศพด้านข้างกำลังสืบหาสาเหตุการตายอย่างเร่งรีบ เจ้าหน้ารอบข้างได้ทำการปิดกั้นพื้นที่ ไม่อนุญาตให้คนทั่วไปเข้ามาขณะที่หลิงเฮ่าหรานขมวดคิ้วตรวจสอบศพ องครักษ์เงาที่ปิดบังใบหน้าก็ปรากฏตัวด้านหลังตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้“ใต้เท้าหลิง พบเบาะแสหรือไม่?”หลิงเฮ่าหรานตกใจสะดุ้งโหยง ครั้นหันไปเห็นว่าเป็นองครักษ์เงาก็ถอนหายใจยาว “ทหารต้าโจวพวกนี้ตายด้วยลูกธนู!”“จากการคำนวณของเจ้าหน้าที่ชันสูตรศพ คาดว่าน่าจะตายประมาณยามโฉ่ว [1] อ้างอิงจากเวลาที่องค์หญิงออกจากจวนอ๋อง พวกนางน่าจะถูกสะกดรอยตามทันทีที่ออกจากจวนอ๋อง นอกจากนี้คนร้ายก็ซุ่มรอตั้งแต่ก่อนหน้านั้นแล้ว”องครักษ์เงาเลิกคิ้วขึ้น มีสีหน้าประหลาดใจ “การจะครอบครองธนูจำนวนมากขนาดนี้ในเมืองหลวงไม่ใช่เรื่องง่าย ผู้ใดกันที่มีความสามารถถึงเพียงนี้?”ขณะที่กำลังครุ่นคิด ใบหน้าเคร่งขรึมของหลิงเฮ่าหรันก็เผยความหนักใจออกมา “คนร้ายลงมาเหี้ยมโหดมาก ไม่เปิดโอกาสให้ทหารต้าโจวมีชีวิตรอด”“แม้แต่องค์หญิงเกาผิงก็ถูกยิงทะลุร่างจากด้านหน้า เหมือนคนร้

“เมื่อคืนข้ารุนแรงไปหน่อย ไม่ได้ถนอมเจ้า ทำให้ตอนนี้เจ้าลุกจากเตียงไม่ไหว วันนี้ก็นอนพักผ่อนบนเตียงเถอะ”เสิ่นหว่านอิ๋งนึกถึงเรื่องที่ฉู่หนิงทำกับตัวเองเมื่อคืน ใบหน้าแดงก่ำ ค้อนฉู่หนิงเบา ๆ“ก็เพราะท่านนั่นแหละ ราวกับคนเสียสติ”นางไม่กล้าใช้ถ้อยคำที่หยาบคายกว่านี้ ที่พอจะคิดออกก็มีเพียงแค่นี้ฉู่หนิงชอบท่าทีเขินอายของนาง อยากจะแกล้งมากขึ้นอีกฉู่หนิงยื่นมือไปเชยคางนาง ยิ้มเจ้าเล่ห์ “หากเจ้าไม่ให้ความร่วมมือ ต่อให้ข้าจะบ้าเพียงใดก็เปล่าประโยชน์”“ท่าน……”เสิ่นหว่านอิ๋งเดือดดาล คว้าหมอนข้างกายเพื่อปาใส่แต่ในตอนนี้เอง เสียงของจ้าวอวี่ก็ดังมาจากนอกห้อง “ท่านอ๋อง ขันทีจ้าวในวังมาพ่ะย่ะค่ะ”มือที่ยกขึ้นของเสิ่นหว่านอิ๋งลดลง ใบหน้าเผยความประหลาดใจออกมาฉู่หนิงแปลกใจเช่นกันหากเป็นคนอื่นจากทางวัง จ้าวอวี่ย่อมไม่มารบกวนในเวลานี้แต่ผู้ที่มาคือจ้าวหมิง นั่นเป็นขันทีคนสนิทของฮ่องเต้ การที่เขามาย่อมต้องมีรับสั่งจากฮ่องเต้มาด้วยแน่นอนแม้จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ฉู่หนิงก็ยังลุกขึ้นทันที สวมเสื้อผ้าไปด้วย ตะโกนตอบไปด้วย“ข้าจะไปเดี๋ยวนี้!”ฉู่หนิงว่าจบก็หันไปมองเสิ่นหว่านอิ๋งอย่าง

เสียงหัวเราะอย่างไม่เกรงกลัวของทั้งสองทำให้จ้าวอวี่หน้าดำทะมึน จะก้าวออกไปต่อว่าพวกเขาแต่ฉู่หนิงกลับยื่นมือห้ามเขาไว้ กล่าวอย่างเฉยเมยว่า “พวกเขาตัดสินไปแล้วเรื่องนี้เป็นฝีมือข้า อธิบายไปก็เปล่าประโยชน์”“แต่ว่าท่านอ๋อง......”“พอแล้ว แม่ทัพจ้าว นำคนไปจัดการศพขององค์หญิงเกาผิงให้เรียบร้อย ประเดี๋ยวส่งไปที่โรงพักม้าต้าโจว ให้พวกเขานำศพกลับต้าโจว”“พ่ะย่ะค่ะ!” จ้าวอวี่ขานตอบแล้วออกไปทำตามคำสั่งทันทีองค์รัชทายาทเห็นฉู่หนิงทำเหมือนไม่อยากสนใจตัวเองก็รู้สึกเสียหน้าอย่างไรเขาก็เป็นถึงองค์รัชทายาทนะ เจ้าเป็นแค่ฉู่อ๋องแต่กลับกล้ามองข้ามข้างั้นรึ?องค์รัชทายาทหรี่ตา แววตาทอประกายเย็นยะเยียบ เขาพูดเสียงเย็น “น้องสิบแปด เจ้าส่งศพให้กับทางต้าโจวเช่นนี้ ไม่กลัวว่าฮ่องเต้หญิงต้าโจวจะประกาศสงครามกับพวกเราหรือ?”ฉู่หนิงปรายตามององค์รัชทายาทปราดหนึ่ง กล่าวอย่างราบเรียบว่า “เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว ต่อให้ฮ่องเต้หญิงต้าโจวจะประกาศสงครามก็เป็นเรื่องสมเหตุสมผล แต่ผู้ที่นำทัพไปยังแนวหน้าตอนนั้นคงไม่ใช่เสด็จพี่รัชทายาทแน่นอน!”เจ้าไม่เพียงไม่สนใจข้า แต่ยังกล้าสามหาวอีกหรือ?ผู้ใดมอบความกล้าให้เจ้า

“พอแล้ว!”ฉู่หนิงปรายตามองนางกำนัล รัศมีของผู้ทรงอำนาจแผ่กดดัน กล่าวเสียงเย็น “บัดนี้ข้าเข้ามาแล้ว เชิญเจ้าไสหัวออกไปได้!”นางกำนัลสัมผัสได้ถึงรัศมีอันทรงพลังของฉู่หนิง ยิ่งนึกถึงว่าอ๋องฉู่ผู้นี้คือคนที่กำจัดทหารต้าจ้าวไปสองแสนนาย นางกำนัลก็สั่นกลัวขึ้นมา ความรู้สึกเย็นวาบแผ่ซ่านขึ้นมาจากฝ่าเท้า ร่างกายสั่นเทิ้มอย่างควบคุมไม่อยู่หลิงเฟยเยียนเห็นนางกำนัลของตัวเองไร้ประโยชน์เช่นนี้ก็มุ่นคิ้ว โบกมือเอ่ยว่า “เจ้าออกไปก่อนเถอะ”“เพคะ!” นางกำนัลรู้สึกเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก ย่อตัวแล้วถอยออกไปภายในศาลาเหลือเพียงฉู่หนิงกับหลิงเฟยเยียนหลิงเฟยเยียนหน้าบึ้งตึง จ้องฉู่หนิงอย่างไม่สบอารมณ์ “มีธุระอันใดกับข้า?”น้ำเสียงเย็นยะเยียบ ท่าทีไม่ต้อนรับอย่างชัดเจนฉู่หนิงแสร้งทำเป็นกลัดกลุ้มใจ “เมื่อคืนนี้ องค์หญิงเกาผิงกับองครักษ์สามสิบกว่าคนของนาง ถูกหน้าไม้บรรจุดอกยิงตายทั้งหมด เสด็จพ่อมีรับสั่งให้ข้าตรวจสอบเรื่องนี้”องค์หญิงเกาผิงตายแล้วหรือ?มิหนำซ้ำ เสด็จพ่อยังสั่งให้ฉู่หนิงตรวจสอบเรื่องนี้?เยี่ยม เยี่ยมจริง ๆ กรรมตามสนองโดยแท้!ฉู่หนิงหนอฉู่หนิง นึกไม่ถึงว่าเจ้าจะมีวันนี้!ตายเพรา

เจ้าคนสารเลวนี่เอาอะไรมาคิดว่านางจะบอกที่อยู่ขององค์รัชทายาทให้เขารู้?“พระชายารัชทายาท? พระชายารัชทายาท?”หลิงเฟยเยียนที่ได้สติปรายตามองฉู่หนิง แค่นเสียงเย็นว่า “เหตุใดข้าต้องบอกข้อมูลขององค์รัชทายาทให้เจ้ารู้ด้วย?”“อย่างที่เจ้าพูดมา หากเรื่องนี้เป็นฝีมือองค์รัชทายาท การที่ข้าให้ข้อมูลกับเจ้าก็เท่ากับเอาตัวเองเข้ากองไฟไม่ใช่หรือไร?”หากองค์รัชทายาทเป็นอะไรไป ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าตัวนางซึ่งเป็นพระชายาจะมีชะตากรรมเช่นไรแม้จะประทับใจกับการกระทำของฉู่หนิงในวันนี้ แต่หลิงเฟยเยียนก็ไม่ได้โง่ถึงขั้นที่จะให้ข้อมูลขององค์รัชทายาทฉู่หนิงยักไหล่ “ก็ได้ ในเมื่อพระชายารัชทายาทพูดแบบนี้ เช่นนั้นก็ถือว่าข้าไม่เคยมา แต่หากผ่านไปครึ่งเดือนแล้วยังสืบหาตัวคนร้ายไม่พบ ผู้ที่จะต้องประสบเคราะห์ร้ายก็คือข้ากับใต้เท้าหลิง!”ฉู่หนิงว่าจบก็หันตัวเดินออกไปหลิงเฟยเยียนมองฉู่หนิงเดินจากไป สีหน้าย่ำแย่เล็กน้อยอย่างไรฉู่หนิงก็เป็นโอรสของฮ่องเต้ ต่อให้สุดท้ายจะหาคนร้ายไม่พบจริง ๆ แต่ฮ่องเต้จะให้เขาเป็นแพะรับบาปลงหรือ?หากเป็นเมื่อก่อน ก็คงตอบว่าใช่โดยไม่ต้องสงสัยแต่ฉู่หนิงในตอนนี้ไม่ใช่ฉู่หนิงคนเดิม!