All Chapters of ศึกยอดมังกรครองบัลลังก์ แผ่นดินนี้ข้าไม่เอา: Chapter 481 - Chapter 490

ฉู่หนิงสงสัยเขา!“ท่านอ๋องกล่าวเช่นนี้ หรือคิดว่าข้าเป็นคนฆ่าองค์หญิงเกาผิง?”สีหน้าหยางซิงเย่เคร่งขรึมลง น้ำเสียงก็แฝงไปด้วยความไม่พอใจ “ท่านไม่ยอมให้ข้าไปจากที่นี่ หรือคิดจะจับข้าไปกรมอาญา?” จู่ๆ ก็ถูกสงสัยโดยไร้เหตุผล หยางซิงเย่เกือบระเบิดอารมณ์ออกมาแล้วเมื่อฉู่หนิงสัมผัสได้ถึงความไม่สบอารมณ์ของหยางซิงเย่ ก็มีความสงสัยผุดขึ้นในใจหรือไม่ใช่ฝีมือของคนผู้นี้จริงๆ?ทว่า แม้หยางซิงเย่จะถือว่าเป็นคนดี แต่เขามาจากตระกูลพ่อค้า เรื่องซ่อนสีหน้ากับเสแสร้งแกล้งทำย่อมเป็นสิ่งที่เขาถนัดไม่แน่ว่าคนผู้นี้กำลังจงใจทำให้เขาไขว้เขว!ฉู่หนิงพลันกลอกตาหนึ่งรอบ เขาหัวเราะเบาๆ แล้วกล่าวปลอบใจ “ราชบุตรเขยอย่าโกรธเลย ข้าไม่ได้เจาะจงหาเรื่องท่านผู้เดียว แต่เป็นคณะทูตทั้งหมดล้วนห้ามไปจากที่นี่!แต่ท่านไม่ต้องห่วง เสด็จพ่อให้เวลาข้าครึ่งเดือน หากถึงเวลานั้นยังหาความจริงไม่ได้ ข้าจะถูกลงโทษแน่นอน ตอนนั้นราชบุตรเขยหยางย่อมสามารถไปจากที่นี่ได้ตามใจ”“ครึ่งเดือน?”สีหน้าหยางซิงเย่ผ่อนคลายลงบ้างแล้ว “หากรอแค่ครึ่งเดือน ก็ใช่ว่าจะรับไม่ได้เลย แต่ข้ามีเงื่อนไขหนึ่งข้อ หากว่าท่านจะตอบตกลง”ฉู่หนิงพลัน

ไม่ได้ ให้ฉู่หนิงทำสำเร็จไม่ได้!องค์รัชทายาทพลันกลอกตา ก่อนจะทำทีเป็นใจกว้าง กล่าวอย่างจริงจัง “น้องสิบแปดรับผิดชอบเรื่องการต้อนรับคณะทูต ในเมื่อจะตรวจสอบพวกเขา น้องสิบแปดย่อมเหมาะสมที่สุด!ส่วนน้องคนอื่นๆ ปล่อยให้ข้าจัดการเอง ข้าในฐานะรัชทายาท ตรวจสอบพวกเขาก็จะไม่ถูกขัดขวางมากนัก” ในเมื่อคนร้ายอาจจะเป็นหนึ่งในองค์ชาย เช่นนั้นก็ปล่อยให้ฉู่หนิงไปตรวจสอบไม่ได้เด็ดขาด เขาต้องแย่งเรื่องนี้มาให้ได้เมื่อฉู่หนิงได้ยิน สีหน้าดูไม่ดีนักแต่ฉู่หนิงยิ่งเป็นเช่นนี้ องค์รัชทายาทยิ่งรู้สึกว่าคนร้ายก็คือองค์ชาย ไม่เช่นนั้นฉู่หนิงก็ไม่เป็นเช่นนี้เมื่อเห็นฉู่หนิงลังเลไม่ตอบสักที องค์รัชทายาทแสยะยิ้ม “ข้าทำเช่นนี้ก็เพื่อน้องสิบแปด เพราะฐานะของน้องคนอื่นๆ สูงศักดิ์กว่าเจ้าทุกคน เจ้าไปตรวจสอบพวกเขา ย่อมต้องถูกกีดกันแน่นอนเสด็จพ่อให้เวลาไม่มาก น้องสิบแปดจะมัวแต่เสียเวลาไม่ได้แล้วนะ”เมื่อกล่าวจบ องค์รัชทายาทส่งสายตามาให้เหอเผิง เพื่อให้เขาช่วยพูดอีกแรง เหอเผิงเข้าใจทันที เขารีบก้าวออกมาเกลี้ยกล่อมเบาๆ “ฉู่อ๋อง องค์รัชทายาทพูดถูก องค์ชายแต่ละท่านหยิ่งผยอง อีกทั้งยังมีคนเยอะเช่นนี้ เกรงว่าท่า

มีประกายสายหนึ่งแลบผ่านดวงตาที่ขุ่นมัวของไป่หลีซิง เขาพยักหน้ากล่าว “ฉู่อ๋องออกคำสั่งจำกัดพวกเรากลับแคว้น หนทางที่ดีที่สุดในตอนนี้คือเร่งหาตัวคนร้ายให้เจอโดยเร็วอีกด้านหนึ่งก็สามารถรับประกันความปลอดภัยของพวกเรา อีกด้านหนึ่งยิ่งหาคนร้ายเจอเร็วเท่าไร พวกเราก็ยิ่งได้กลับแคว้นเร็วเท่านั้นในเมื่อคนร้ายกล้าฆ่าองค์หญิงเกาผิง เช่นนั้นก็กล้าลงมือกับพวกเราเช่นกัน หากฉู่อ๋องต้องการกำลังพล ท่านสั่งการคนของข้าได้เต็มที่เลย”สมกับเป็นผู้อาวุโสในแวดวงขุนนาง มองปัญหาได้ตรงจุดยิ่งนักเมื่อเทียบกับองค์หญิงชางผิงที่ใจร้อน ไป่หลีซิงไม่เพียงมองแก่นแท้ของปัญหาออก อีกทั้งยังยินดีช่วยฉู่หนิงจัดการเรื่องนี้คำพูดนี้ทำให้องค์หญิงชางผิงเงียบขรึมจนถึงตอนนี้ นางจึงจะตระหนักว่าตนเองยังห่างชั้นกับตาเฒ่าเจ้าเล่ห์เหล่านี้ยิ่งนักแต่นางก็ต้องยอมรับว่าความคิดของไป่หลีซิงไม่เลวจริงๆ“ท่านอัครมหาเสนาบดีไป่หลีพูดถูกต้องยิ่งนัก ข้าก็ยินดีมอบใต้บังคับบัญชาให้ฉู่อ๋องสั่งการ เพื่อตรวจสอบเรื่องนี้ให้กระจ่างโดยเร็ว!”องค์หญิงชางผิงคิดแล้วคิดอีก รู้สึกว่าตนเองควรแสดงจุดยืนสักหน่อยดวงตาฉู่หนิงเป็นประกาย “หากเป็นเช่นน

มิหนำซ้ำพวกตี๋เหวินเย่าก็ออกเดินทางไปปิงโจวเสียแล้ว ข้างกายจึงไม่เหลือใครให้ปรึกษาเลยแม้เสิ่นหว่านอิ๋งฉลาด แต่ก็ในด้านของวรรณศิลป์ ในด้านการเมืองกับสืบคดี นางยังห่างชั้นอีกเยอะเสิ่นหว่านอิ๋งก็รู้ตัวว่าไม่สามารถช่วยฉู่หนิงในเรื่องนี้ จึงทำได้เพียงปลอบใจเบาๆ “ท่านก็อย่ากดดันมากนักเลย อย่างไรก็ยังเหลือเวลาอีกตั้งครึ่งเดือนแต่พวกเราจะไม่ทำอะไรเลยก็ไม่ได้ ต้องเป็นฝ่ายรุกบ้าง”ฉู่หนิงพลันยิ้มอย่างลึกลับ “ข้ามีแผนแล้ว!”เขาว่าแล้วก็ขยับเข้าไปใกล้เสิ่นหว่านอิ๋ง แล้วกระซิบบอกแผนของตนเองออกมากลิ่นของผู้ชายทำให้เสิ่นหว่านอิ๋งหน้าแดงเล็กน้อย แต่เมื่อฟังแผนของฉู่หนิงจบ บนใบหน้านางกลับปรากฏแววประหลาดใจ“แม้ทำเช่นนี้จะอันตรายไปบ้าง แต่ก็อาจสามารถทำให้อีกฝ่ายเผยพิรุธออกมาจริงๆ!”เสิ่นหว่านอิ๋งขมวดคิ้ว “แต่หากอีกฝ่ายไม่หลงกลล่ะ?”ฉู่หนิงแสยะยิ้ม บนใบหน้าเผยให้เห็นความมั่นใจ “ไม่ต้องห่วง เป้าหมายของอีกฝ่ายจะเป็นใครได้นอกจากข้า ข้าออกมาเป็นเหยื่อล่อด้วยตนเอง อีกฝ่ายต้องหลงกลแน่นอน”“ต่อจากนี้ ก็ขึ้นอยู่กับว่าทางองค์รัชทายาทจะสามารถส่งข่าวดีมาหรือไม่แล้ว”เมื่อกล่าวจบ ฉู่หนิงดึงเสิ่นหว่านอิ

ฮ่องเต้หรี่พระเนตรลง เค้นคำพูดออกมาจากไรฟัน “เราว่าพวกเจ้ากล้า!”“เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ ถึงกับทำให้พวกเจ้ารวมตัวกันมาหาข้าในวัง เห็นได้ชัดว่าพวกเจ้าตกลงกันก่อนแล้ว!”เหล่าองค์ชายพากันเงียบ ไม่มีใครกล้าโต้เถียงฮ่องเต้ทรงทอดพระเนตรทุกคน แล้วตรัสเสียงเย็น “รัชทายาทก็แค่ตรวจสอบ ร้ายแรงเหมือนที่พวกเจ้าพูดที่ไหนกัน พวกเจ้าให้ความร่วมมือเขาก็สิ้นเรื่อง”ฮ่องเต้เงียบไปครู่หนึ่ง แล้วทรงตรัสถามอีกครั้ง “ฉู่หนิงไม่ได้ร่วมตรวจสอบกับรัชทายาทหรือ?”องค์ชายรองส่ายศีรษะ “เรื่องนี้มีเพียงองค์รัชทายาทส่งคนไปตรวจสอบ น้องสิบแปดไม่ได้เข้าร่วมพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้ขมวดพระขนงเจ้าหนูฉู่หนิงคิดจะทำอะไรกันแน่?เราให้เวลาเขาครึ่งเดือน ตอนนี้ผ่านไปห้าวันแล้ว แต่เขากลับไม่ทำอะไรเลย?หรือฉู่หนิงจนปัญญาแล้วจริงๆ?เสียเวลาไปห้าวันทั้งเช่นนี้!ฮ่องเต้ที่ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโหเลิกพระขนงขึ้น ทอดพระเนตรมองทุกคนแวบหนึ่ง บนพระพักตร์เผยให้เห็นแววไม่สบอารมณ์“ในเมื่อองค์รัชทายาทตรวจสอบพวกเจ้ามาห้าวัน แต่ไม่ได้อะไรเลย คิดว่าเรื่องนี้คงไม่เกี่ยวกับพวกเจ้า!”“เช่นนี้ก็แล้วกัน พวกเจ้าทุกคนก็เข้าไปมีส่วนร่วมในเรื่องนี้ด้วย ใ