All Chapters of ศึกยอดมังกรครองบัลลังก์ แผ่นดินนี้ข้าไม่เอา: Chapter 471 - Chapter 480

หน้าประตูตำหนักบูรพาฉู่หนิงจ้องมองไปยังรัชทายาทที่ถูกตนเองชนเข้า สีหน้าขุ่นเคืองพลางเลื่อนมือขึ้นกุมหน้าผาก ก็เอ่ยอย่างเรียบเฉยว่า “ข้ามาเพื่อพบพี่สะใภ้”คำพูดตรงไปตรงมายิ่งทำให้สีหน้าของรัชทายาทย่ำแย่หนักขึ้นไปอีกชายโฉดหญิงชั่วคู่นี้ กล้าฉวยโอกาสตอนข้าไม่อยู่ ตั้งใจมาพบหลิงเฟยเยียน!ชายหญิงอัปรีย์คู่นี้ มันต้องแอบทำเรื่องชั่วช้าลับหลังข้าแน่รัชทายาทที่ยิ่งคิดยิ่งโกรธแค้นขึงตาจ้องฉู่หนิงอย่างเอาเป็นเอาตาย นัยน์ตาสองข้างวาวโรจน์ “มีธุระอันใดเจ้าพูดกับข้าตรง ๆ ก็ย่อมได้ เหตุใดจะต้องมาพบพระชายารัชทายาทด้วย?”ฉู่หนิงผุดยิ้มอย่างมีเลศนัย “บางคำพูด ข้าต้องเก็บไว้พูดกับพี่สะใภ้เท่านั้น แล้วบางเรื่อง ข้าต้องเก็บไว้ทำกับพี่สะใภ้เท่านั้น”คำพูดนี้ทำให้รัชทายาทถึงกับผงะไปทันใดนั้นก็ตั้งสติกลับมาได้เจ้าบ้านี่กำลังท้าทายข้าอยู่ชัด ๆ!เรื่องบ้าอะไรที่ต้องเก็บไว้ทำกับพระชายารัชทายาทผู้เดียวเท่านั้น? พวกเจ้าชายหญิงอยู่ด้วยกันลำพัง จะทำอะไรกันได้อีก?โทสะในใจเดือดพล่านทะยานขึ้นถึงขีดสุด รัชทายาทพลันพุ่งเข้าใส่ฉู่หนิงทันที ถามด้วยเสียงเหี้ยมเกรียม “พูดมา เจ้ามาพบพระชายารัชทายาทเพื่อทำอะไ

“ทูลเสด็จพ่อ องค์หญิงเกาผิงถูกปลงพระชนม์ อาวุธที่ใช้สังหารคือหน้าไม้บรรจุดอก ซึ่งสิ่งนี้มีเพียงน้องสิบแปดเท่านั้นที่ครอบครองพ่ะย่ะค่ะ!”ภายในพระตำหนักอิงอู่รัชทายาทที่เข้ามาด้วยโทสะเดือดพล่านทรุดตัวคุกเข่าลงกับพื้นเสียงดังสนั่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความขุ่นแค้นจากความไม่เป็นธรรม “หากเรื่องนี้มิให้คำชี้แจงต่อแคว้นต้าโจว ด้วยอุปนิสัยของจักรพรรดินีแห่งแคว้นต้าโจว จะต้องส่งทัพบุกมาโจมตีเป็นแน่!“บัดนี้แคว้นเราเพิ่งเสร็จศึกอันดุเดือดกับแคว้นต้าจ้าวมาไม่นาน กำลังของชาติยังไม่ฟื้นฟูเต็มที่ มิอาจเปิดศึกกับแคว้นอื่นได้อีกแล้ว เรื่องนี้ขอเสด็จพ่อได้โปรดพิจารณาอย่างถี่ถ้วน!”ความโกรธเคืองบนใบหน้าขององค์รัชทายาททำให้ฮ่องเต้ทรงหรี่พระเนตรลง แววประหลาดใจสะท้อนออกมาวูบหนึ่งเมื่อเช้าเรามีรับสั่งให้ฉู่หนิงรับหน้าที่สืบสวนคดีนี้ รัชทายาทตอนนั้นหาได้ทักท้วง ทว่าบัดนี้กลับนำฎีกามาทูลอย่างกะทันหันหรือฉู่หนิงเจ้าเด็กบ้าคนนั้นไปทำอะไรล่วงเกินเขาแล้ว?จ้องมองรัชทายาทอย่างลุ่มลึกทีหนึ่ง แล้วฮ่องเต้จึงยกพระหัตถ์ขวาขึ้นเล็กน้อย พลางเลิกคิ้วขึ้นเอ่ยว่า “ลุกขึ้นมาแล้วค่อยว่าต่อเถิด”รัชทายาทสีหน้าดื้อรั้น เอ

ฉู่หนิงยื่นมือออกไปรับราชโองการจ้าวหมิงพลันถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่งเคราะห์ดีที่ราชโองการฉบับนี้ถูกรับไปเสียที มิเช่นนั้นวันนี้หากตนเองทำหน้าที่นี้ไม่สำเร็จ กลับไปจะต้องถูกลงโทษอย่างแน่นอนทว่า ในขณะที่จ้าวหมิงคิดจะเอ่ยปากทูลลา ฉู่หนิงกลับยิ้มพลางเอ่ยขึ้นเสียก่อน “รบกวนหัวหน้าจ้าวกลับไปทูลต่อเสด็จพ่อด้วยว่า ในเมื่อข้ามิใช่ผู้ตรวจการแห่งปิงโจวแล้ว เช่นนั้นเรื่องในปิงโจวข้าก็ขอไม่ยุ่งเกี่ยวอีกต่อไป”“เอ่อ......เรื่องนี้......”สีหน้าของจ้าวหมิงย่ำแย่ลงเล็กน้อยทางปิงโจวยังมีพลทหารม้าศึกของแคว้นต้าจ้าวอีกหลายหมื่นนายยึดครองกำแพงเมือง หากฉู่อ๋องไม่ดูแลเรื่องที่ปิงโจวแล้ว เกิดว่าทหารปิงโจวฉวยโอกาสนี้บุกโจมตีขึ้นมา......“ฉู่อ๋อง ท่านจะตัดสินใจด้วยอารมณ์เช่นนี้ไม่ได้เด็ดขาด!”จ้าวหมิงรีบเกลี้ยกล่อม “ราชโองการฉบับนี้ของฝ่าบาทหาได้แอบแฝงนัยอื่น เพียงต้องการให้ท่านเร่งสืบหาความจริงเรื่องการปลงพระชนม์องค์หญิงเกาผิงให้กระจ่างโดยเร็วที่สุดเท่านั้น ไว้ความจริงกระจ่างเมื่อใด ฝ่าบาทจะต้องคืนตำแหน่งผู้ตรวจการปิงโจวให้ท่านได้ดำรงต่อไปแน่”ฉู่หนิงยักไหล่ไม่แยแส “ข้าเองก็มิได้สนใจตำแหน่งผู้ตรวจก

ครึ่งชั่วยามให้หลังราวตากผ้าที่เรือนหลังของจวนอ๋องมีผ้ามากมายตากเรียงรายไว้พื้นที่ส่วนนี้ล้วนเป็นพื้นที่ซึ่งสงวนไว้ใช้ตากผ้าของฉู่หนิงและเสิ่นหว่านอิ๋งซึ่งมีฐานะเป็นพระชายาเท่านั้นทว่าวันนี้ กลับมีผู้คนมากมายกำลังมุงดูผ้าผืนยาวสีขาวผ่องผืนหนึ่งแม้เป็นผ้าที่พบเห็นได้ทั่วไป ทว่าบนผ้าผืนนั้นกลับมีรอยเลือดสีแดงเปื้อนเป็นแนวยาว เลือดสีแดงสดกระจายเป็นหย่อม ๆ ตำแหน่งตรงกลางดูราวกับเป็นดอกเหมย ปรากฏชัดเจนถนัดสายตายิ่งนักบ่าวรับใช้ในจวนอ๋องถูกผ้าผืนนี้ดึงดูดความสนใจได้อยู่หมัด พวกเขาต่างพากันหยุดชะงัก จากนั้นก็เริ่มส่งเสียงวิพากษ์วิจารณ์ออกมา“นี่แหละร่องรอยที่พระชายาเหลือไว้เมื่อคืน!”“จะไม่ใช่ได้อย่างไร ได้ยินว่าเมื่อคืนถูกท่านอ๋องทรมานทั้งคืนเชียว”“ชู่ว~ เบาหน่อยสิ คำพูดนี้เจ้าอย่าให้ท่านอ๋องได้ยินเชียวนะ”“จะกลัวอะไรเล่า ท่านอ๋องยังหนุ่มยังแน่นมีกำลังวังชา เมื่อคืนอาจจะเป็นครั้งแรกก็ได้กระมัง มิเช่นนั้นหรือจะมีแรงตะบี้ตะบันทำทั้งคืน ทำเอาเมื่อคืนข้าไม่กล้าเฉียดเข้าไปใกล้ด้วยซ้ำ ได้แต่ต้องหนีออกไปไกล ๆ เลยเชียว”การนินทา เป็นสัญชาตญาณของมนุษย์เสมอมาไม่นานบ่าวรับใช้ในจวนอ๋อง

เย็นวันนั้น ตะวันรอนลับไปทางทิศประจิม เหลือเพียงแสงอัสดงสีแดงสุดท้ายส่องระยิบระยับภายในพระตำหนักอิงอู่เบื้องพระพักตร์ฮ่องเต้เรียงรายไปด้วยอาหารโอชารสมากมาย ทว่าสีพระพักตร์ของเขากลับเต็มไปด้วยความกลัดกลุ้มเป็นกังวล ไม่มีอารมณ์จะเสวยแม้เพียงสักนิดฉู่หนิงเจ้าเด็กบ้านั่นยังอาจพูดออกมาได้ว่าไม่ต้องอยากดูแลปิงโจวแล้ว?เราเพียงถอดตำแหน่งราชการของเขาออกชั่วคราว มิได้บอกว่าจะไม่ให้เขาดูแลปิงโจวสักหน่อยเจ้าเด็กบ้านี่ ช่างดื้อด้านเสียจริงปิงโจวเป็นเขตชายแดน หากฉู่หนิงไม่ดูแลที่นั่นแล้ว จะให้ข้ารับผิดชอบเบี้ยหวัดและเสบียงของพวกทหารเองอย่างนั้นหรือ?บัดนี้ท้องพระคลังว่างเปล่าเต็มที ไหนเลยจะมีเงินและเสบียงส่งไปให้กองทัพทหารแนวหน้าที่ปิงโจวกันเล่า!ฮ่องเต้ที่ยิ่งคิดยิ่งมีโทสะพลันถอนหายใจเฮือกยาวเหยียดออกมา สุราอาหารบนโต๊ะตรงหน้าบัดนี้ไม่หอมหวานชวนเจริญอาหารไปเสียอย่างนั้นทว่าในตอนนี้เอง เสียงรัชทายาทพลันแว่วดังมาจากนอกพระตำหนัก “เสด็จพ่อ กระหม่อมขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ!”ฮ่องเต้พลันเลิกพระขนงขึ้น เผยสีหน้าแปลกใจออกมารัชทายาทมาเข้าเฝ้ายามนี้มีธุระอันใด?“เข้ามาเถิด” ฮ่องเต้โบกพระหัตถ์สื