All Chapters of ข้าวโพดในไร่ชา (Mpreg): Chapter 11 - Chapter 20

ตอนนี้ข้าวโพดไม่เห็นหน้าพ่อเลี้ยงคนหล่อมาสองวันแล้วนับจากเกิดเหตุการณ์เกือบเสียตัวให้กับอีกฝ่าย ดีที่เช้าวันต่อมาพ่อเลี้ยงแค่ให้คนมารับตัวเองไปทำงานที่ออฟฟิศแทนโดยลุงนพที่ขับรถกระบะมารับให้เหตุผลแค่ว่าพ่อเลี้ยงติดธุระไปประชุมในตัวเมืองเป็นอาทิตย์ ข้าวโพดค่อยหายใจหายคอคล่องขึ้นมาหน่อย กลัวว่าถ้าเจอหน้ากันครั้งหน้าไม่รู้จะมองหน้าพ่อเลี้ยงยังไงพออยู่คนเดียวร่างบางก็อดที่จะหวนคิดถึงเหตุการณ์หวุดหวิดจะเสียตัวคืนนั้นไม่ได้ พอร่างสูงส่งเขาไปเยือนสวรรค์เสร็จ พ่อเลี้ยงก็ยังคงพรมจูบตามผิวกายของเขาซึ่งมันกำลังเริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนองต่อสัมผัสอันเร่าร้อนของคนตัวโตอีกครั้ง ริมฝีปากหยักเลื่อนขึ้นมาจูบแลกลิ้นกับเขาอีกครั้งและครั้งนี้มือหนายังก็กำแท่งเนื้อชักรูดตามความยาวให้เขาจนแท่งเนื้อที่เพิ่งอ่อนตัวเพราะเพิ่งโดนรีดน้ำไปเริ่มกลับมาแข็งชันอีกแต่เหมือนมีระฆังช่วยไว้เสียงโทรศัพท์ของใครสักคนดังขึ้นตอนแรกก็ไม่มีใครใส่ใจที่จะหยุดยั้งความเสียวของตัวเองไว้ได้จนสายตัดไปและดังขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้รู้แล้วแน่แท้ว่าเสียงระฆังที่ช่วยชีวิตของคนทั้งคู่ไว้ไม่ให้จมดิ่งกับกิเลสตัณหานำพา เป็นเสียงจากพี่ดินโทรมาสอบถา

“นี่ไงข้าวโพด จะไม่ให้น้ำมนต์โมโหได้ยังไง เพราะถ้าไอ้พี่ดินไม่ปากดีหาว่าเราขี้เหร่ หาผัวไม่ได้ หาว่าเราแรดนะ ไม่งั้นเราก็ยอมตกลงแล้ว” น้ำมนต์เล่าเรื่องที่ตนบังเอิญไปได้ยินบดินทร์พูดโทรศัพท์กับใครสักคนถึงตัวเอง ทั้งที่ยังไม่เคยได้เห็นหน้าในแง่ไม่ดีเลยขอเลื่อนงานหมั้นและงานแต่งงานไปก่อน ซึ่งผู้ใหญ่ก็ตามใจน้ำมนต์ “อ้าว แล้วนี่พี่ดินไม่ว่าอะไรเลยเหรอ” ข้าวโพดถามขึ้นอย่างสงสัย เพราะคิดว่าหน้าตาสวยๆ น่ารักๆ อย่างน้ำมนต์น่าจะสเปคของบดินทร์ “ก็ไม่เห็นว่าไงนะ อาจจะชอบใจด้วยซ้ำที่ไม่ต้องมาแต่งงานกัับคนขี้เหร่อย่างน้ำมนต์ ฮึ คอยดูนะ น้ำมนต์จะหาคู่ควงคนใหม่ให้หล่อๆ กว่าไอ้พี่ดินคอยดู” น้ำมนต์พูดด้วยความหมายมาด ถึงแม้บดินทร์จะตรงตามสเปคของตัวเองก็เถอะแต่ปากไม่ดีก็ต้องอดไป “โอ๋ๆๆ ไม่หงุดหงิดนะน้ำมนต์คนงาม มาเร็วมากินหมูกระทะกันจะได้อารมณ์ดี” ข้าวโพดรีบจัดโต๊ะเพื่อที่จะกินหมูกระทะที่ทางรีสอร์ตจัดมาให้ “อูยยยย ข้าวโพดอ่ะมายั่วน้ำลายกัน นี่แหละเค้าบอกว่า หมูกระทะเยียวยาทุกสิ่ง” น้ำมนต์ต่อว่าเพื่อนก่อนที่จะเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามเพื่อกินของโปรดกัน เพื่อนซี้ทั้งสองนั่งลงมือจัดการกับหมูและผักตรงหน

“นี่ ปล่อย ปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะพ่อเลี้ยง ปล่อย” ข้าวโพดที่เพิ่งจะตั้งสติได้ หลังจากที่หายตกใจกับสิ่งที่ร่างสูงของพ่อเลี้ยงกิตติภูมิกระทำต่อตนเอง มือเรียวกระหน่ำทุบที่ไหล่หนาของคนที่อุ้มเขาอยู่ พร้อมกับบอกให้อีกฝ่ายปล่อยให้ตัวเองลง แต่มีหรือคนตัวโตจะสะทกสะท้าน แรงเท่ามดมาริอาจทุบช้างอย่างเขา “ว้าย อุ้มดีๆ ซิ เดี๋ยวผมตก” ร่างบางร้องตกใจที่อยู่ๆ คนที่อุ้มตัวเองอยู่ทำท่าจะปล่อยมือให้เขาร่วง มือเรียวสองข้างรีบยกขึ้นไปคล้องคอร่างสูงทันที เสียงร้องง้องแง้ง ทำให้คนที่แกล้ง หัวเราะในลำคออย่างถูกใจ หึ หึ “คะ..คุณ คุณจะทำบ้าอะไร อย่านะ” ข้าวโพดร้องโวยวายอย่างตกใจทันที เมื่อถูกพ่อเลี้ยงวางตัวเองไว้ที่เตียงหลังใหญ่ห้องหนึ่ง น่าจะเป็นห้องที่คนโตสูงเช็คอินไว้แน่เลย “ทำไม กลัวเหรอ จะกลัวทำไม ที่แต่งตัวโป๊ไปยั่วคนอื่นยังไม่กลัวโดนจับไปข่มขืนเลย” พ่อเลี้ยงพูดด้วยความหงุดหงิดเมื่อนึกถึงสายตาของไอ้สองหนุ่มเมื่อครู่ ที่มันมองร่างบางอย่างถูกใจอยากจะเคลมไปกิน ถ้าเขาไปไม่ทันมีหวังร่างบางเสร็จมันแน่ “ใครไปแต่งตัวยั่วยวนใคร ไม่มีใครเค้าคิดอกุศลอย่างคุณหรอก” ถึงปากจะเถียงกลับ แต่ร่างบางยังกระถดตัวถอยหนีอ

พ่อเลี้ยงกิตติภูมิพูดไม่เกินจริง เขาจับร่างบางที่แสนจะยั่วยวนเซ็กซี่กินอย่างมูมมามไม่รู้จักอิ่ม เขาจัดท่าร่วมรักให้หลายต่อหลายท่า และหลายที่ ไม่ว่าจะเป็นเก้าอี้แต่งตัวหน้ากระจก ในห้องน้ำ ข้างเตียง ล้วนแล้วแต่โดนพ่อเลี้ยงใช้เป็นสังเวียนรักหมด จนตอนนี้คู่ซ้อมอย่างข้าวโพดสลบเหมือดไปแล้ว แต่ท่อนเอ็นอนาคอนด้ายังมุดโยกอยู่ในถ้ำของแม่มันที่ตอนนี้ร้อนผ่าวไปหมด มือหนาคว้าเอาน้องน้อยเข้ามาไว้ในอ้อมกอดก่อนจะหลับไปด้วยกัน “โอ๊ะ ซี๊ดดดด เจ็บ” ข้าวโพดลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะความหิว แต่พอขยับตัวก็ต้องเผชิญกับความเจ็บระบมของร่างกายที่กรำศึกรักมาอย่างหนักหน่วง นึกแล้วโมโหตัวเองที่ไปคล้อยตามคนตัวโตที่เรียกร้องเอากับร่างกายเขาอย่างไม่รู้จักพอ โมโหไอ้พ่อเลี้ยงหื่นกามนั่นด้วย เป็นบ้าอะไรอยู่ๆ ก็เดินมาจับตัวเขามาปล้ำทำเรื่องอย่างว่า แฟนกันก็ไม่ใช่ หนำซ้ำไม่อ่อนโยนกับเขาเลย ทั้งๆ ที่รู้ว่าเป็นครั้งแรก ทำไมมันถึงเจ็บราวกับตัวร้าวได้ขนาดนี้ หิวข้าวจังเลย ตั้งแต่ตื่นมาเมื่อเช้าก็ไปถ่ายรูปกับน้ำมนต์กะว่าถ่ายรูปเสร็จจะพากันไปกินข้าว แต่นี่กลับโดนจับมากินจนสลบไปก่อน ข้าวปลาก็ยังไม่ตกถึงท้อง จนจะบ่ายโมงแล้ว ข้าวโพ

“งั้นระหว่างต้มยำกับข้าวโพด พ่อเลี้ยงว่าอันไหนแซ่บกว่ากันครับ” ข้าวโพดส่งเสียงหวานๆ ถามพ่อเลี้ยงออกไป พร้อมกับสายตาแสนจะยั่วยวน ฟันขาวขบริมฝีปากอวบส่วนล่างทำเอาร่างสูงถึงกับร้อนวูบในตัว โดนยั่วขนาดนี้พ่อเลี้ยงไม่อยากทนแล้ว “มะ มีอะไรแซ่บเท่าข้าวโพดเมียเฮียแล้วตอนนี้ อยากกินแล้วอ่ะ ไปกินก่อนได้ไหมค่อยมากินข้าว” เสียงทุ้มออกจะสั่นๆ นิดๆ เพราะตอนนี้มือเรียวของอีกคนมาลูบต้นขาแข็งแรงของเขา ใครจะไปทนไหวโดนยั่วขนาดนี้ทนได้ก็บ้าแล้ว เขาก็เป็นแค่ปถุชนธรรมดาคนหนึ่งไม่ใช่พระใช่เจ้าจะได้ไม่รู้สึกอะไร “ตอนนี้ต้องกินข้าวก่อนนะครับ คืนนี้ค่อยกินข้าวโพด” ข้าวโพดว่าเสียงกระซิบแผ่วเบาอยู่ข้างๆ หูของอีกคน ก่อนที่จะรีบผละตัวออกและเดินยกถ้วยต้มยำออกไปจากห้องครัว ทำเอาคนที่กำลังจะคว้าเอาข้าวโพดมาชิมยกมือค้างเก้อ มองตามร่างบางยั่วยวนด้วยสายตาละห้อย ที่สำคัญตอนนี้ยังลุกออกจากตรงนี้ไม่ได้เพราะความเป็นชายของเขากำลังลุกชันเบียดดันกางเกงอยู่ ทำให้ต้องเสหยิบโทรศัพท์ที่เอามาด้วยมาเปิดดูรอเวลาให้บลูน้อยสงบเสียก่อน หลังจากทานอาหารเย็นเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ทั้งสองอยู่กันแค่สองต่อสองเพราะป้าชุมกลับบ้านไปหลังจากท