Semua Bab ข้าวโพดในไร่ชา (Mpreg): Bab 1 - Bab 10

“เป็นยังไงบ้าง เหน่ื่อยหรือเปล่าลูกไม่ค่อยกลับมานอนบ้านใหญ่เลยช่วงนี้”เสียงแม่เลี้ยงกานดาเอ่ยถามลูกชายคนโตที่เดินเข้าบ้านมาด้วยท่าทางอิดโรย แต่ก็ยังคงความหล่อเหลาและดูดีอยู่ตลอดเวลา ถึงแม้ลูกชายของเธอจะทำงานหนักและไม่ค่อยได้พักผ่อนแต่ก็ไม่ได้ทำให้ความหล่อเหลาของใบหน้าคมลดลงเลย กลับมีเสน่ห์ด้วยซ้ำเมื่อลูกชายยุ่งจนไม่มีเวลาโกนหนวดโกนเคราที่ขึ้นหร็อมแหร็มอยู่ตอนนี้ทำให้ใบหน้าขาวจึงดูเข้มขึ้นดึงดูดผู้พบเห็น ผิวที่ขาวอย่างคนที่อยู่ในอากาศเย็นและขาวตามยีนของผู้แม่ดูคล้ำลงเพียงแค่เล็กน้อยแต่ก็ถือว่ายังขาวอยู่เมื่อเปรียบเทียบกับผู้ชายคนอื่นลูกชายเธอหล่อขนาดนี้ทำไมยังไม่มีแฟนนะเมื่อก่อนสมัยเรียนปริญญาโทลูกชายของเธอคบกับแฟนสาวจนถึงขั้นจริงจังจะขอแต่งงาน แต่ฝ่ายหญิงมาขอเลิกเสียก่อนเพราะพบรักกับเศรษฐีเมืองนอก ทำให้ชายหนุ่มอกหักจนไม่ได้คบใครอีกเลยและขอเรียนต่อปริญญาเอกจนจบ พอจบมาก็ไปหมกตัวในไร่ แต่ใช่ว่าจะไม่มีผู้หญิงมาจีบเพียงแต่ลูกชายเธอไม่สนใจต่างหากมัวแต่ขลุกอยู่ในไร่ชา จนตอนนี้ กิตติภูมิ เลิศธนาธีกานต์ หรือพี่บลู อายุ 29 ปี แล้วยังไร้คู่ครองมาข้างกาย แล้วเมื่อไหร่ที่เธอจะมีหลานย่ากับเขาเสีย

“ว่ายังไงลูกตกลงรับน้องไปทำงานด้วยพรุ่งนี้เลยใช่ไหมแม่จะได้ไปส่งด้วยที่ไร่ด้วย”แม่เลี้ยงกานดาถามพ่อเลี้ยงกิตติภูมิทันทีที่เจ้านายหนุ่มและลูกจ้างคนใหม่มาเจอกัน เมื่อวานนางโทรไปหาลูกชายให้ลงมาจากดอยให้มาดูตัวว่าที่เลขาและผู้ช่วยส่วนตัว และให้มาตกลงเรื่องเงินเดือนกับสัญญาจ้างเข้าทำงานกับลูกจ้างที่แสนจะน่ารักถูกใจคนเป็นแม่“ก็ครับ เดินทางพรุ่งนี้เช้าเลย ว่าแต่แม่ก็จะไปด้วยเหรอครับ”ชายหนุ่มสงสัยทันทีที่แม่เลี้ยงกานดาออกปากจะไปส่งคนงานใหม่ที่ไร่ชาด้วยตัวเอง ไหนจะเรื่องเงินเดือนค่าจ้างที่เขาอุตส่าห์ให้มากกว่าที่อื่นถึงเดือนละสี่หมื่นเพราะเห็นว่าห่างไกลความเจริญซึ่งเด็กจบใหม่ไม่มีประสบการณ์บางที่เค้าไม่รับด้วยซ้ำยังไม่พอใจผู้เป็นแม่ยังจะมาต่อรองเงินเดือนให้ลูกจ้างกิตติมศักดิ์เป็นเดือนละห้าหมื่นอีก แทนที่จะช่วยลูกชายประหยัดยังจะมาขอให้ลูกชายจ่ายแพงกว่าเดิม เขาจะทำอะไรได้นอกจากยอมจ่ายตามที่แม่เลี้ยงผู้ซึ่งเป็นใหญ่ที่สุดในบ้านสั่งอย่างไม่กล้าหือสร้างความพอดีให้คุณนายแม่เป็นอย่างมาก“ก็ต้องไปซิลูก หนูข้าวโพดจะได้ไม่รู้สึกเหมือนโดนทิ้งโดนปล่อยเข้าป่าไปเพียงคนเดียว เดี๋ยวแม่จะได้พาน้องบูมไปเที่ยว

“เข้าใจที่พูดใช่ไหม ถ้าไม่เข้าใจอะไรก็ถามแล้วกัน” เสียงทุ้มของพ่อเลี้ยงหนุ่มพูดขึ้นหลังจากได้อธิบายงานในส่วนที่ผู้ช่วยส่วนตัวคนใหม่ต้องทำต้องรับผิดชอบให้คนตัวเล็กฟัง ส่วนผู้ช่วยคนใหม่ก็ฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ ภายในออฟฟิศที่พ่อเลี้ยงกิตติภูมิสร้างไว้เป็นสำนักงานอาคารหลังใหญ่มีห้องทำงานของพ่อเลี้ยงอยู่ด้านในสุดและห้องของผู้ช่วยอยู่ติดกัน ส่วนด้านนอกเป็นห้องรับแขก ออฟฟิศอยู่ไม่ไกลจากบ้านพักสักเท่าไหร่แต่ต้องเดินทางด้วยรถเท่านั้นเพราะถ้าเดินไปมีหวังขาลากแน่ๆ ทุกเช้าคนเป็นเจ้านายเลยต้องมีหน้าที่สารถีมารับผู้ช่วยของตัวเองที่เรือนมะลิเพื่อที่จะมาทำงานด้วยกันตามที่เเม่เลี้ยงกานดาได้จัดแจงหน้าที่ของเจ้าของไร่ชาที่ควรกระทำต่อลูกจ้างอย่างหนูข้าวโพดไว้ให้เขา “เข้าใจแล้วครับ” ผู้ช่วยคนใหม่ตอบเจ้านายหลังจากที่ได้รับฟังงานในหน้าที่ของตัวเอง งานของเขาไม่มีอะไรมากนอกจากการทำบัญชี รายรับรายจ่ายของไร่ การดูแลเรื่องการเบิกจ่ายค่าแรงของคนงาน และงบการเงินต่างๆ ส่วนมากทำให้ต้องอยู่แต่ในออฟฟิศ เจ้าของเสียงใสเอียงหน้าขึ้นมามองว่าอีกคนจะมอบหมายงานอะไรให้กับตัวเองก็ถึงกับใจเต้นไม่เป็นส่ำเมื่อพอเงยหน้าขึ้นมอง

วันนี้เป็นวันที่ข้าวโพดนัดกับเพื่อนรักอย่างน้ำมนต์ไว้ว่าจะไปเที่ยวกัน ข้าวโพดจึงค่อนข้างตื่นเต้นเป็นพิเศษลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่เช้า วันนี้ร่างบางใส่กางเกงห้าส่วนสีน้ำตาลเหมือนที่ชอบใส่ กับเสื้อยืดสีขาวข้างในและเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีน้ำตาลปล่อยกระดุมด้านนอก พร้อมกับหมวกบัคเก็ตสีน้ำตาลอ่อนน่ารัก พอแต่งตัวเสร็จข้าวโพดก็คว้าเอาเป้คู่ใจมาสะพายก่อนที่เดินออกจากบ้านเพื่อไปทานอาหารเช้าที่บ้านไม้สักระหว่างรอเพื่อน พอเห็นร่างบางเดินเข้ามาในบ้านทำเอาคนที่เพิ่งลงมาจากชั้นบนของบ้านต้องมองอีกคนอย่างใจเต้นตึกตัก และพยายามที่จะเดินพาตัวเองไปที่โต๊ะอาหารก่อนที่จะไม่มีแรงเดิน ทำไมเด็กนี่ยิ่งอยู่ก็ยิ่งน่ารักขึ้นทุกวันวะ แล้วดูแต่งตัววันนี้ซิยังกับจะไปออกเดต ผิวที่ขาวละมุนอยู่แล้วพอไปอยู่ในเสื้อผ้าสีน้ำตาลอ่อนกับสีขาวยิ่งขลับให้ผิวนั้นขาวน่ามองไปอีก ไอ้หมวกบ้าทรงประหลาดเหมือนทรงขอทานใบนั้นเวลาคนอื่นใส่บางคนมอซอเหมือนขอทานแต่พออยู่บนศีรษะทุยของเด็กนี่ทำไมมันน่ารักจัง โอ๊ย พอเถอะหัวใจเขาไม่ไหวจะเต้นรัวแล้ว ตอนนี้สงสัยจะหิวข้าวน้ำตาลต่ำแน่ๆ เลยรู้สึกแปลกๆ หวิวๆ หัวใจ “วันนี้จะไปเที่ยวไหน” เสียงทุ้มถา

“มีอะไรวะมึง” บดินทร์เดินสวนกับสองยายหลานเข้ามา ถามเพื่อนขึ้นหลังจากนั้นก็นั่งลงที่โซฟาข้างเพื่อนของตัวเองพร้อมกับวางกล่องที่บรรจุเหล้าหลากหลายยี่ห้อหลายต่อหลายขวดไว้บนโต๊ะ “ไม่มีอะไร แค่กูหล่อมากมีแต่คนอยากเอาเป็นผัว” พ่อเลี้ยงหนุ่มบอกปัดไปพร้อมกับอวยตัวเองให้เพื่อนหมั่นไส้เล่น “มั่นหน้านะมึง แล้วนี่มึงทำกับแกล้มหรือยัง” บดินทร์ถามเพราะยังไม่เห็นกับแกล้มมาวางที่โต๊ะตามที่เคยแต่อย่างใด “ยังเลย เกิดเรื่องก่อน มึงไปทำเลยไอ้ดิน ไม่รู้มีอะไรให้ทำบ้าง” กิตติภูมิบอกเพื่อนทันที เพราะเขาก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรให้เพื่อนดีที่สำคัญเขาทำอาหารที่ง่ายๆ ได้ไม่กี่อย่างเท่านั้น “มึงเนี่ยน้า สมควรมีเมียแล้วจริงๆ ทำกับข้าวห่าอะไรไม่เป็นสักอย่าง ต้องมีเมียให้เร็วที่สุดให้เมียทำให้กิน” บดินทร์บ่นพลางเดินเข้าไปในห้องครัวเพื่อที่จะหาอะไรมาทำแกล้มเหล้ากิน “นี่มึงไอ้บลู น้องข้าวโพดไปไหนวะ” บดินทร์ที่เริ่มกรึ่มๆ แล้วถามหาข้าวโพด “มึงจะถามหาทำไม วันนี้วันหยุดเค้า เค้าไม่อยู่หรอกไปออกเดตกับแฟน” กำลังจะอารมณ์ดีแล้วเชียว ไอ้ห่าดินนี้ก็ถามหาให้คิดทำไมวะ ป่านนี้ยังไม่กลับไม่รู้ไปสวีทหวานกับแฟนถึงไหน “ฮ้า น้อ