Lahat ng Kabanata ng ข้าคือดาวมงคลน้อยหลินลู่ฉี: Kabanata 91 - Kabanata 100

บทที่ 92 : ว่าอย่างไรนะ ถูกหย่าร้างกลับมา ! วันนั้นของจูหนิงเสวี่ยมาไม่ถึง สามวันต่อมา ผู้ว่าการฉีก็ได้รับพระราชโองการปลดออกจากตำแหน่ง ยึดทรัพย์สินทั้งหมด และเนรเทศไปทำงานในเหมืองถ่านหินที่ชายแดน ในข้อหายักยอกเสบียงของทหารด่านหน้า พระราชโองการมาพร้อมกับขุนนางใหญ่จากเมืองหลวง พร้อมกำลังคนนับพันบุกเข้ามา ยึดจวนผู้ว่าการเมืองลี่หยางอย่างกะทันหัน ไม่มีคนตั้งตัวได้แม้แต่คนเดียว ฉีชุนอี้วิ่งไปเขียนหนังสือหย่า บังคับให้ภรรยาลงลายมือชื่อได้ทันท่วงที บอกให้นางกลับไปบ้านเดิมก่อน ให้รอเขากลับมา ไม่ว่าอย่างไรเขาก็จะกลับมาหานาง “ท่านพี่ข้าไม่อยากหย่ากับท่าน” จูหนิงเสวี่ยน้ำตานองหน้า ไม่คิดว่าชีวิตจะพลิกผันไปได้ถึงเพียงนี้ “ฮูหยินฟังข้า ชีวิตเจ้ากับลูกสำคัญที่สุด หากเจ้าต้องถูกเนรเทศไปด้วย เกรงว่าชีวิตเจ้าแม่ลูกสองคน คงรักษาเอาไว้ไม่ได้” “ท่านพี่ข้า..” โครม ! ประตูถูกทหารถีบจนพัง “จับตัวไปให้หมด !” “บังอาจ !” ฉีชุนอี้ขวางหน้าภรรยาเอาไว้ “นี่คือหนังสือหย่า ข้ากับนางหย่าขาดจากกันแล้ว พวกเจ้าไม่มีสิทธิ์แตะต้องตัว

บทที่ 94 : ฮูหยินนี่คือสหายของฉีฉี ที่เจ้ารังเกียจนักหนา หลินลู่ฉีนำกระดาษกับหมึกพู่กันมาให้ กว่าจะบรรจงเขียนได้แต่ละตัวอักษร กระดาษก็เปียกน้ำตาไปแล้วไม่รู้กี่หยด หลินลู่ฉีได้แต่นึกสะท้านอยู่ในอก หากตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ นางจะต้องเจ็บปวดเพียงใด “พี่สะใภ้ข้าไม่รับปากว่าจะส่งถึงมือหรือไม่ แต่ข้าจะพยายามเจ้าค่ะ” นางรับจดหมายมาพร้อมเก็บไว้เป็นอย่างดี “ขอบคุณเจ้ามากฉีฉี หากไม่ได้ก็ไม่เป็นไร อย่าได้ทำให้ตัวเองเดือดร้อนเด็ดขาด” “เจ้าค่ะ วันนี้อิ๋งอิ๋งมาที่ร้านด้วย นางเองก็เป็นห่วงเยว่เยว่เหมือนกัน นางอยากจะไปส่งเยว่เยว่พรุ่งนี้ แต่เกรงว่าท่านลุงซ่งคงห้ามเอาไว้” “ไม่เป็นไร ขอแค่นางมีน้ำใจก็พอแล้ว” “ท่านรีบพักผ่อนต่อเถอะ พรุ่งนี้ท่านป้าบอกว่าจะให้ท่านหมอมาตรวจร่างกายของท่านอีกครั้ง” หลินลู่ฉีเอ่ยแล้วหมุนตัวออกจากห้องของนางไป แต่ยังไม่ทันได้ไปไหนไกล ก็ได้ยินเสียงสะอื้นไห้ออกมาจากด้านในห้อง ค่ำคืนนี้แต่ละคนต่างมีเรื่องราวของตนเอง หวงเพ่ยต้องคอยปลอบแม่ลูกอ่อน ที่กำลังประสบชะตากรรมอันแสนลำบาก หลินลู่ฉีต้องเตร

บทที่ 96 : ฉีฉีเจ้ายิ้มน่ากลัวพิลึก ฤดูใบไม้ผลิเวียนมาถึง หวงจื่อถงอายุได้สิบสองปี อาจารย์ชี้แนะว่าความรู้ความสามารถของเขานั้น สามารถเข้าสอบระดับอำเภอได้แล้ว ทว่าการสอบระดับอำเภอของที่นี่ ถูกจัดขึ้นในเมืองลี่หยางนี่เอง แม้การสอบระดับอำเภอจะจัดขึ้นทุกปี แต่อาจารย์ผู้สอนจะเป็นคนชี้แนะ ว่าลูกศิษย์คนไหนมีความรู้ความสามารถ เพียงพอที่จะเข้าร่วมการสอบได้ หวงจื่อถงแม้ไม่ได้มีความสามารถมากมายนัก แต่เขาขยันหมั่นเพียรการสอบแต่ละครั้งในสำนักศึกษา เขาก็ผ่านมาได้อยู่ในอันดับต้น ๆ เสมอ ก่อนถึงวันสอบทั้งครอบครัวต่างกระตือรือร้นดูแลเขาเป็นอย่างดี อาหารการกินต้องเพียบพร้อม เรือนต้องเงียบสงบให้เขาได้อ่านตำราอย่างสบายใจ แม้แต่การฝึกวรยุทธ์ยังต้องระงับเอาไว้ก่อน ที่ร้านซินอี๋มีคนมาก่อเรื่องอยู่บ้างนาน ๆ ครั้ง แต่การให้โต้วกังคอยดูแลคุ้มกันร้าน ย่อมไม่มีเรื่องร้ายเกิดขึ้น คนงานในร้านทั้งห้าคน บางครั้งก็มีกระทบกระทั่งกันบ้าง แต่ฉินซื่อกับหวงชางก็ปรามพวกเขาจนอยู่หมัด แค่ยกสัญญาซื้อขายทาสมาขู่ พวกนางก็ยอมสงบลงอย่างว่าง่าย ถึงอย่างไรก็แค่เด็กสาวธรรมดา ย่อมโกรธง

บทที่ 98 : เจ้าให้ไม่ได้ เหตุใดเจ้าสามให้ได้เล่า เรือนตระกูลหวง อำเภอหยาง นางเจียงให้หลานชายคนโตอ่านจดหมายจากบ้านสามให้ฟัง สีหน้าของทุกคนพลันซับซ้อนและไม่อยากเชื่อเท่าไหร่ “...ดังนั้นเงินนี้จึงมอบให้เพียงห้าสิบตำลึง อีกห้าสิบตำลึงถือว่าเป็นของบ้านใหญ่กับบ้านรอง มอบแสดงความยินดีแก่หวงจื่อถง” หวงชุนฟงอ่านจบสีหน้าไม่สู้ดีเท่าใดนัก หวงจงปู่ที่ไม่เคยเห็นเด็กบ้านสามอยู่ในสายตา มาบัดนี้หวงจื่อถงกลับสามารถสอบผ่านเป็นบัณฑิตซิ่วไฉได้ ตั้งแต่ครั้งแรกที่เข้าสอบ “นี่จะเป็นไปได้หรือ ถงเอ๋อร์ไม่ใช่ว่าเพิ่งเข้าสอบครั้งแรกหรอกรึ” “ท่านพ่อท่านแม่ ถงเอ๋อร์สอบผ่านก็เรื่องของบ้านสาม พวกเขาแยกเรือนออกไปแล้ว ไม่เกี่ยวข้องกับบ้านเราเสียหน่อย แต่ฟงเอ๋อร์กับอี้เอ๋อร์ คือบัณฑิตซิ่วไฉในบ้านของพวกท่านนะขอรับ ให้ความสำคัญถูกคนกันหน่อย” หวงจื้อแสดงสีหน้าไม่พอใจ บุตรชายทั้งสองคนของเขาสอบผ่านทั้งคู่ เหตุใดถึงได้ทำราวกับว่า กำลังสงสัยในความสามารถของพวกเขาอีก จ้าวซื่อ “ถูกของพี่จื้อ หรือว่าพวกเราต้องแยกบ้านออกไปแบบบ้านสามดี” นางเจ

บทที่ 100 : ข้าเสียขนาดนี้หากเล่นต่อไปอีก ข้าต้องหมดตัวแน่ หลินลู่ฉีในวัยสิบสองปีนี้ นางรู้สึกว่าสามารถทำอะไรได้มากกว่าตอนเป็นเด็กน้อย นางสามารถออกไปข้างนอกเองได้ โดยไม่ต้องมีคนติดตามไปด้วย สองวันมานี้นางกำลังเตรียมของใช้สำหรับการเดินทาง เมืองฉางเป็นเมืองระดับมณฑล มีขนาดใหญ่กว่าเมืองลี่หยางถึงสามเท่าตัว ทำให้นางรู้สึกตื่นเต้นอยู่ไม่น้อย “โต้วกังติดหนี้ก็ต้องใช้ อย่ามาบิดพลิ้ว !” เสียงชายฉกรรจ์ดังออกมาจากข้างตรอกที่นางกำลังเดินผ่าน “ข้าขอเวลาหน่อย ภรรยาข้ากำลังตั้งท้องอยู่” เสียงท่านลุงโต้วจริง ๆ หลินลู่ฉีเดินเข้าไปในตรอก นางเห็นโต้วกังกำลังถูกชายฉกรรจ์ร่วมสิบคนรุมทำร้ายอยู่ “พวกเจ้าหยุดนะ !” ทุกคนหันมามองทางนางกันหมด โต้วกังก้มหน้าทันทีที่เห็นหน้าของนาง “ท่านลุงโต้ว” นางย่อตัวลงพยุงร่างที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำของเขาขึ้นยืน “เหตุใดต้องทำร้ายร่างกายกันด้วย นี่มันเรื่องอะไรกัน” “คุณหนูท่านนี้ โต้วกังติดหนี้บ่อนพนันของพวกเราห้าร้อยตำลึง หนี้นี้อย่างไรก็ต้องจ่าย ท่านอย่าได้เข้ามายุ่ง” คนเป็นหัวหน้าเอ่ย