All Chapters of ข้าคือดาวมงคลน้อยหลินลู่ฉี: Chapter 111 - Chapter 120

บทที่ 112 : อี้หานข้าว่าพวกเราไม่ต้องซื้อหรอกกลับกันเถอะ หลินลู่ฉีเลิกคิ้วเรียวงามขึ้นเล็กน้อย ภูเขาเสือหมอบที่นางถูกตาต้องใจ กลายเป็นสิ่งมีค่าที่ซุนอี้หานต้องการซื้ออย่างนั้นหรือ พวกเขาค้นพบอะไรในภูเขาลูกนั้นกันแน่ “ว่าอย่างไร อี้หานถามเจ้าอยู่” หยวนฉีหมิงเร่งรัดนาง “ข้าไม่ขาย” นางเอ่ยช้า ๆ เตะปลายเท้าไปมาอย่างไม่ใส่ใจ หยวนฉีหมิงกระทืบเท้าเร็ว ๆ “เจ้า ๆ จะไม่ขายได้อย่างไร” “นายท่านหยวน ภูเขาของข้าข้าไม่อยากขาย ท่านมีสิทธิ์อะไรมาบังคับ” นางกอดอกมองพวกเขา อย่างไม่รู้สึกกลัวเลยแม้แต่น้อย ซุนอี้หาน “เจ้าซื้อมาเท่าไหร่ข้าให้ราคาสูงขึ้นเป็นเท่าตัว” “สิบเท่าก็ไม่ขาย !” “เจ้า !” ซุนอี้หานต้องข่มใจไม่ให้บันดาลโทสะขึ้นมา ท่าทีของสองคนนี้แสดงออกว่า พวกเขาค้นพบสมบัติล้ำค่าในภูเขาลูกนั้นจริง ๆ หลินลู่ฉีต้องการกลับไปตรวจสอบดู ว่าพวกเขาพบเจอสิ่งใดกันแน่ “ต้องทำอย่างไรเจ้าถึงจะขายภูเขาเสือหมอบให้ข้า” ซุนอี้หานพยายามใช้น้ำเสียงไม่กระด้างมากนัก ทว่าแววตากลับดุดันคล้ายอยากฆ่าใครสักคน “นายท่านซุ

บทที่ 114 : เจ้าเด็กแสบนี่เหตุใดเอ่ยปากทีก็ปล้นเงินจากเจ้าไปได้ทุกครั้ง ระหว่างพักกินมื้อเย็นใต้ร่มไม้ข้างทาง รถม้าคันด้านหลังเลือกจอดพักจุดเดียวกัน เพียงแต่เป็นต้นไม้คนละต้น จงหยุนรู้สึกหวาดระแวงรีบเข้าไปหาหวงชาง สายตาของเขามีความไม่สบายใจเจืออยู่ หลินลู่ฉีจึงรีบอธิบายให้เขาเข้าใจ “ท่านลุงจงไม่ต้องเป็นห่วงไป รถม้าคันนั้นเป็นของนายท่านซุนกับนายท่านหยวน พวกเราเคยทำการค้าขายกันมาก่อน หนนี้พวกเขาจะเดินทางไปยังเมืองลี่หยางด้วย” “คนรู้จักกันหรอกหรือ เหตุใดไม่ทักทายกันเล่า” จงหยุนคิดว่ามันเป็นเรื่องที่น่าแปลกใจยิ่งนัก “พวกเขาไม่ชอบให้คนอื่นไปวุ่นวายด้วย ต่างคนต่างเดินทางดีแล้วเจ้าค่ะ” จงหยุนกลับไปบอกครอบครัวว่ารถม้าคันด้านหลัง เป็นนายท่านที่เคยทำการค้ากับตระกูลหวง ไม่ใช่คนร้ายแต่อย่างใด ให้วางใจเดินทางต่อได้ การเดินทางกลับเมืองลี่หยางใช้เวลาสิบวันเหมือนเดิม หลินลู่ฉีไม่ได้พูดคุยกับพวกซุนอี้หานอีกเลย ต่างคนต่างเดินทางจริง ๆ กระทั่งถึงเมืองลี่หยางต่างก็แยกย้ายกันไป ตระกูลจงเข้าพักที่โรงเตี๊ยมใกล้ ๆ กับร้านขนมซินอี๋ พวกเขาแวะไปทำความร

บทที่ 116 : อาอี้พวกเราได้เป็นพ่อแม่ของจวี่เหรินแล้ว ณ อำเภอหยาง ครอบครัวของนางเจียง ต่างตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นของสองพี่น้อง ที่ต้องเจอโจรป่าระหว่างทางไปเมืองฉาง พากันปลอบขวัญพวกเขาอย่างเห็นอกเห็นใจ นางเจียงถึงขั้นมอบเงินให้ทั้งคู่ เป็นการชดเชยส่วนที่ถูกปล้นไป จากนั้นสองพี่น้องก็เล่าเรื่องของหม่าซูเหวินในเมืองลี่หยาง นางเจียงมุมปากกระตุกอย่างไม่รู้สาเหตุ หลังได้ยินว่าหม่าซูเหวินอยู่กับตระกูลซ่งในเมืองลี่หยาง ฐานะร่ำรวยกว่าตอนที่อยู่ในอำเภอหยางเสียอีก “ร่ำรวยแล้วอย่างไร ให้ของขวัญเจ้ามาแค่ไม่กี่ตำลึงใช้ได้ที่ไหนกัน” จ้าวซื่อมองเงินก้นถุงที่บุตรชายทั้งสองได้รับ พร้อมเหยียดปากอย่างไม่พอใจ “ท่านแม่พูดก็พูดเถอะ เรื่องของน้องซูเหวินนั้นไม่เกี่ยวกับพวกเรา ต่อให้นางร่ำรวยก็คงไม่เผื่อแผ่มาให้พวกเราหรอก” หลินซื่อจากบ้านรองเอ่ยเตือนสติพวกเขา “ช่างนาง ๆ ข้าไม่อยากรู้เรื่องของนางแล้ว” รู้ไปนางเจียงก็มีแต่อิจฉาตาร้อน “แล้วได้เจ้าสองคนได้เจออาสามหรือไม่” นางหันไปถามหลานชายทั้งสอง หวงชุนฟงลอบสบสายตากับน้องชาย “ท่านย่าท่าน

บทที่ 118 : ถงเอ๋อร์สอบจวี่เหรินได้ ! ซุนอี้หานตัดสินใจตั้งโรงตีเหล็กในเมืองลี่หยาง ถือว่าเป็นฐานผลิตอาวุธยุทโธปกรณ์ทางทหารแห่งแรกของกองทัพ เขาส่งมอบกิจการแห่งนี้ให้แก่องค์รัชทายาท และเดินทางกลับไปยังเมืองหลวงพร้อมกับหยวนฉีหมิง “ทำไมต้องไปร้านซินอี๋ด้วย ไม่ใช่ว่าไม่มีธุระอะไรกับเด็กนั่นแล้วหรือ” “เรียกนางคุณหนูหลิน” ซุนอี้หานแก้ไขคำเรียกขานของนางให้ถูกต้อง หยวนฉีหมิงไม่เห็นด้วย “คุณหนูอะไรกันก็แค่เด็กสาวถูกคนอื่นเก็บมาเลี้ยง” “นางไม่ธรรมดา ไม่อย่างนั้นอายุเท่านี้จะมีเงินเป็นแสนตำลึงได้รึ เจ้าล่ะทำได้อย่างนางหรือไม่” หยวนฉีหมิงกำลังจะโอ้อวดทรัพย์สมบัติของวงศ์ตระกูล แต่ถูกสหายขัดคอไว้เสียก่อน “นางหามาด้วยตัวของนางเอง เจ้าเล่า” “ข้าไม่เถียงกับเจ้าแล้ว !” เมื่อพวกเขาเดินทางมาถึงร้านซินอี๋ กลับพบว่าเด็กสาวสามคน กำลังจับกลุ่มคุยกันอย่างสนุกสนาน หลินลู่ฉีมองเห็นพวกเขาก่อน นางยกมือขึ้นโบกให้อย่างอารมณ์ดี ซุนอี้หานส่ายหน้าเบา ๆ หันไปทางหวงหลิน “ไปบอกคุณหนูหลิน ข้าขอคุยด้วยหน่อย” ไม่ช้า

บทที่ 120 : นี่เป็นลายเส้นของอาจารย์ปู่จริง ๆ “คุณหนูท่านนี้ท่านต่อรองข้าจนหมดเนื้อหมดตัวแล้ว” นายหน้าทำท่าเหมือนใจจะขาด ไม่คิดว่าผู้ที่ต้องการซื้อเรือนหลังนี้ จะเป็นเพียงดรุณีน้อยนางหนึ่งเท่านั้น “อย่ามาหลอกข้าเลย ถ้ามันขายออกง่ายขนาดนั้น คงไม่เหลือรอดมาถึงมือของข้าหรอก จะขายไม่ขาย ไม่ราคานี้ข้าก็ไม่เอา” นางหมุนตัวเตรียมกลับ “อย่าใจร้อน ๆ ได้ ๆ สองพันสองร้อยตำลึงก็ได้” เดิมทีจวนในเมืองหลวงนั้น ราคาต้องไม่น้อยกว่าสามพันตำลึงขึ้นไป แต่ว่าจวนของขุนนางผู้นี้ค่อนข้างสมถะ ไม่ตกแต่งหรือประดับประดาของมีค่ามากนัก กระทั่งไม้ที่ใช้ซ่อมแซมก็เป็นอย่างราคาถูก จึงได้ขายในราคาที่น้อยกว่าผู้อื่นเช่นนี้ ไม่ช้าโฉนดจวนหลังนี้ก็อยู่ในมือของหลินลู่ฉี พวกเขาต่างจับจองห้องของตัวเอง และทำความสะอาดด้วยตัวเองไปก่อน ฉินซื่อพาหวงชางออกไปซื้อเสบียงเข้ามา และลงมือทำอาหารให้ทุกคนได้กินกัน ใช้เวลาพักผ่อนอยู่สองวัน จึงค่อยหารือเรื่องนำของขวัญไปกราบไหว้อาจารย์ที่นอกเมือง “อาจารย์ปู่ชื่อจริงคือจ้าวเลี่ยงหลิง ตามที่อาจารย์ของข้าบอกมา ปีนี้ท่านน่าจะอาย