All Chapters of ข้าคือดาวมงคลน้อยหลินลู่ฉี: Chapter 101 - Chapter 110

บทที่ 102 : ไม่คิดว่าญาติของพวกเจ้าจะซอมซ่อเพียงนี้ หวงชางคิดว่าตัวเองหูแว่วไป เขาไม่ได้กลับตระกูลหลักหลายปี จึงแทบจำหน้าของหลานชายทั้งสองไม่ได้ เขากำลังยุ่งอยู่กับการจอดรถม้า และพาเด็ก ๆ ลงมาจากรถม้า “ท่านอาสามของพวกเจ้ารึ” จี้ฮุ่ยเหอมองหวงชางแล้วแอบดูแคลนเล็กน้อย ดูจากเสื้อผ้ากับรถม้าเก่าโทรม สีหน้าของจี้ฮุ่ยเหอทำให้สองพี่น้องลอบส่งสายตาให้กัน รู้ได้ในทันทีว่าจี้ฮุ่ยเหอรังเกียจพวกเขา นิสัยดั้งเดิมของเขานั้นดูเหมือนสุภาพอ่อนโยน แต่ลึก ๆ แล้วแอบแบ่งชนชั้นการคบหาอย่างชัดเจน หากเขาสองพี่น้องไม่พูดจาน่าฟัง คอยเอาอกเอาใจเขาตลอดเวลา มีหรือจะได้กลายเป็นสหายร่วมเรียนที่สนิทสนมเช่นนี้ได้ “ท่านอาสามข้าฟงเอ๋อร์เองขอรับ” หวงชุนฟงเดินเข้าไปทักทายเขาตามมารยาท แต่ก็เว้นระยะห่างอย่างไว้ตัว “ท่านอาสามข้าอี้เอ๋อร์ขอรับ” หวงหลินอี้ทำตามพี่ชายอย่างรู้ความ “พวกเจ้าเองรึ ดี ๆ ไม่คิดว่าจะเจอกันที่นี่ ถงเอ๋อร์นี่พี่ชายของเจ้าอย่างไร” หวงชางหมายจะตบไหล่ของหวงชุนฟง แต่เขากลับเบี่ยงตัวหนีมือสกปรกอย่างรังเกียจ หวงชางยกมือค้างกลางอากาศ เริ่มรู

บทที่ 104 : พวกไม่ได้เรื่อง ! หวงชางหันมามองคนบุตรชายของตนเอง พลันตระหนักได้ว่าเขากับหลินลู่ฉีต่างหาก คือคนในครอบครัวที่ต้องปกป้อง “ได้ข้าฟังฉีฉี ขืนมีใครมาทำอันตรายพวกเจ้า กลับไปอาอี้คงได้ไล่ข้าออกจากบ้านเป็นแน่” “ข้าว่าโจรพวกนั้นคงมาปล้นคนรวยเดินผ่านคนจน ถือว่าพวกเราโชคดีแล้ว” จงซือหยางเอ่ยขึ้นเบา ๆ “พี่ชายพวกเราจนเลยโชคดีหรือเจ้าคะ” อาเจียวกระตุกข้อมือพี่ชายระหว่างถาม “ใช่แล้วล่ะอาเจียว” เขาลูบศีรษะกลมน้อยของนางสาวเบา ๆ เสียงปะทะกันเงียบลงแล้ว พวกโจรได้ของที่ต้องการ ก็ร่นถอยกลับไปในทันที ทิ้งไว้เพียงกลุ่มคนที่นอนโอดโอยด้วยความเจ็บ หลินลู่ฉีเห็นสีหน้าเป็นกังวลของหวงชาง นางจึงเอ่ย “ตรงนั้นไม่มีใครตายหรอก พวกเรานอนต่อกันเถอะ” “ฉีฉีเจ้าขึ้นรถม้าไปนอนก่อน ตรงนี้ข้าจะเฝ้ายามเอง” หวงชางยังไม่วางใจ จงซือหยางเดินมาหาหวงจื่อถง พร้อมเอ่ยถาม “ข้าได้ยินบิดาเจ้าบอกว่า ญาติของเจ้าอยู่ในรถม้าคันนั้นด้วย” หวงจื่อถงดึงเขาไปกระซิบตรงที่เงียบ ๆ เล่าเรื่องราวระหว่างพวกเขากับสองคนนั้นให้ฟังอย่างคร่าว ๆ เพ

บทที่ 106 : ฉีฉีบอกว่านี่เป็นการแต่งกายตบตาโจร หลินลู่ฉีมองหาเรือนให้เช่า เพราะต้องอยู่ที่นี่หลายวัน พักผ่อนก่อนสอบสามวัน ลงสนามสอบอีกสามวันสามคืน เมื่อสอบเสร็จนางจะพาพี่ชายท่องเที่ยวในเมืองฉางสองสามวัน เพื่อให้เขาคลายเครียดหลังสอบ เมื่อหารือกับหวงชางเรื่องนี้เขาเองก็เห็นด้วย “ฉีฉีข้าคิดว่าครอบครัวพี่จงน่าจะมีปัญหาหาเรื่องที่พัก ข้าได้ยินพวกเขาถามหาวัดกันอยู่” หวงจื่อถงกระซิบบอกน้องสาว หลินลู่ฉีหันไปทางหวงชาง เห็นเขาเดินหน้าเครียดเข้ามา หลังจากเข้าไปพูดคุยกับครอบครัวของจงหยุนได้พักใหญ่ ๆ “พวกเขาจะไปอยู่ที่วัดกัน ข้าเลยมาถามพวกเจ้า ว่าจะเอาอย่างไรกันต่อ” “ท่านลุงเชิญท่านลุงจงไปพักที่เรือนเช่ากับพวกเราเถอะ อย่างน้อยก็มีสหายช่วยทบทวนบทเรียนให้พี่จื่อถง เขาจะได้ไม่แอบไปอู้ที่ไหน” “ฉีฉีในสายตาเจ้า พี่ชายอย่างข้าเลวร้ายปานนั้นเชียว” “ลุงบอกไปแล้ว แต่พวกเขาปฏิเสธ” หลินลู่ฉีหันไปทางพี่ชาย เอ่ย “พี่จื่อถงไปช่วยท่านลุงพูดกับพวกเขาที บอกว่าพวกเราคิดค่าเช่าให้แบบถูก ๆ” “ได้” หวงจื่อถงเดินตรงเข้าไปห

บทที่ 108 : พี่จงท่านต้องได้ที่หนึ่งอย่างแน่นอน สนามสอบสามวันสามคืนของเหล่าบัณฑิต ต้องมีการเตรียมตัวให้พร้อม อาหารการกินนำเข้าไปได้ แต่ต้องเป็นอาหารแห้ง ไม่มีการหุงต้มยกเว้นต้มน้ำดื่มชาได้เท่านั้น หลินลู่ฉีได้ยินแล้วยิ้มแห้งแล้งออกมา “นี่สนามสอบหรือสนามรบ” นางรู้สึกว่ามันเป็นการทรมานร่างกายเหล่าบัณฑิตจนเกินไป จงซือหยางมองนางลอบขำเล็กน้อย “มันยากลำบากก็จริง แต่ว่าผลตอบแทนย่อมคุ้มค่า” “พี่จงกล่าวได้ถูกต้องแล้ว” นางหันไปยิ้มให้เขา “เรื่องอาหารพวกเราต้องเตรียมให้พร้อม เสบียงสามวันนี้ต้องไม่ขาดตกบกพร่อง ไม่เช่นนั้นลูก ๆ ของพวกเรา ได้เป็นลมก่อนสอบเสร็จแน่” หวงชางหันไปทางจงหยุน “จริงของเจ้า เผิงซื่อเจ้าก็เตรียมเสบียงให้จื่อถงด้วยก็แล้วกัน” “ได้ข้าจะเตรียมให้เหมือนกันทั้งสองคนเลย” นางเผิงหันไปทางหลินลู่ฉี “ฉีฉีเจ้ามีความเห็นอะไรเพิ่มเติมก็บอกข้าได้” “ท่านป้าเผิงข้าทำแป้งย่างให้พี่จื่อถงได้ไหม” “แป้งย่างรึ” “ใช่เจ้าค่ะ ยัดไส้เป็นเนื้อทอดฉีกเส้นกับพวกผักดอง” เนื้อตุ๋นเนื้ออบคงไม่ได้ เป็นเนื้อท

บทที่ 110 : ฉีฉีนี่คือเห็ดหลินจือที่อาเจียวเจอรึ เรือนเช่าของพวกเขาจัดงานเลี้ยง ฉลองการสอบเสร็จของสองบัณฑิตอย่างอบอุ่น หลินลู่ฉีสั่งอาหารจานดังของเมืองฉางมาหลายอย่าง นางเผิงตกใจเมื่อเห็นเด็กสาวใช้เงินอย่างมันมือ และยิ่งตกใจหนักกว่าเดิม เมื่อรู้ว่าเงินเหล่านี้เป็นของนางเอง ถึงกับไปแอบบอกสามีกับบุตรชาย ว่าฐานะของครอบครัวนี้ไม่ธรรมดาจริง ๆ “พวกเขาเปิดร้านขายขนมในเมืองลี่หยางได้ ต้องมีเงินพอสมควร” จงซือหยางเอ่ยพร้อมถอนหายใจเบา ๆ “ซือหยางวันข้างหน้าหากได้ดิบได้ดี ก็อย่าลืมตอบแทนบุญคุณพวกเขาล่ะ” “ขอรับท่านพ่อ ข้าจะจำเอาไว้” งานเลี้ยงจบลงอย่างชื่นมื่น หลินลู่ฉีตั้งใจพาทุกคนไปท่องเที่ยวรอบ ๆ เมืองฉางสักวันสองวัน ก่อนเดินทางกลับไปยังเมืองลี่หยาง เมืองฉางมีงานเทศกาลเลี้ยงฉลองหลังสอบเสร็จ เหล่าบัณฑิตจะไปรวมตัว ประชันบทกวีและพบปะสังสรรค์กัน เป็นประเพณีที่จัดขึ้นในการสอบระดับมณฑลของเมืองฉาง สถานที่จัดงานเป็นภูเขาหนิงหวง ฤดูใบไม้ร่วงนี้ใบไม้ต่างเริ่มผลัดเปลี่ยนสีใบ กลายเป็นสีเหลืองส้มสลับซับซ้อนกัน แลดูงดงามแปลกตา ยิ่งได้ตัดกับทะเลสาบมรกตท