Все главы ข้าคือดาวมงคลน้อยหลินลู่ฉี: Глава 101 - Глава 106

บทที่ 101 : กลัวว่าพี่จื่อถงไปเกาะแกะคุณชายสูงศักดิ์คนนั้นกระมัง ด้านของหวงชุนฟงกับน้องชาย ทั้งคู่อาศัยติดรถม้าของจี้ฮุ่ยเหอ สหายร่วมเรียนคนสำคัญ ทั้งยังเป็นบุตรชายคนที่สามของนายอำเภอหยาง วันนี้พวกเขาได้พักค้างแรมกันที่เมืองลี่หยาง “พี่ใหญ่ชื่อโรงเตี๊ยมเยว่ไหลนี่ท่านว่าคุ้น ๆ ไหม” หวงหลินอี้เหมือนจะจำได้ว่า อำเภอหยางเคยมีโรงเตี๊ยมชื่อนี้อยู่ หวงชุนฟงส่ายหน้า “จะใช่ได้อย่างไร เจ้าดูสิมีอาหารแปลกใหม่ เป็นเนื้อเสียบไม้ย่างรสชาติดีขนาดนี้ ที่อำเภอหยางไม่มีอาหารชนิดนี้เสียหน่อย” “จริงของชุนฟง ข้าไม่เคยกินเนื้อเสียบไม้ย่างอร่อยแบบนี้มาก่อน บังเอิญชื่อเหมือนกันเท่านั้นแหละ” จี้ฮุ่ยเหอเป็นคุณชายรูปร่างผอมเพรียว แลดูเป็นคุณชายผู้สุภาพอ่อนโยน หวงชุนฟง “จริงของคุณชายจี้ แค่บังเอิญเท่านั้นเอง” หลังกินอาหารที่โรงเตี๊ยมอิ่มแล้ว พวกเขาได้ทำการจองห้องพักที่นี่ด้วย ทุกคนเข้าห้องนอนหลับพักผ่อนเอาแรง การเดินทางหลายวันที่ผ่านมา ไม่ค่อยสะดวกสบายมากนัก คืนนี้ถือว่าได้นอนหลับในสถานที่ดีที่สุดแล้ว “พี่ใหญ่ท่านว่าพวกเราควรไปตามหาท่านอาสามหร

บทที่ 103 : ข้าเป็นผู้หญิง ต่อให้จี้ฮุ่ยเหอจะพยายามนำหน้าไปไกลเพียงใด แต่จุดพักค้างคืนระหว่างทาง กลับมีไม่มากนัก ยิ่งตอนที่ต้องพักแรมกลางป่าเขา หลายคนจึงจับกลุ่มค้างคืนอยู่ใกล้กัน ป้องกันเหตุร้ายไม่ให้เกิดขึ้น “ท่านพ่อมีอะไร” หวงจื่อถงถามบิดาขณะที่กำลังหาที่พักค้างคืนกลางป่าอยู่ “ข้าคิดว่ากลุ่มของฟงเอ๋อร์มีคนเยอะ อยากจะขอค้างแรมใกล้ ๆ กัน แต่ว่าคุณชายจี้ผู้นั้นไม่อนุญาต” เพราะเป็นห่วงเด็ก ๆ จึงอยากอาศัยกำลังคนของอีกฝ่าย ช่วยคุ้มกันระหว่างทางด้วย “ท่านพ่อข้าบอกไปแล้วว่าอย่าไปยุ่งกับพวกเขา ใช่ว่าพวกเราเอาตัวไม่รอดเสียเมื่อไหร่” “ข้ารู้แต่ว่าคนเยอะไม่ดีกว่าหรือ” “ท่านลุงเขาไม่อยากให้พวกเขาเข้าใกล้เขา ท่านก็อย่าได้พยายามอีกเลย ตรงนั้นข้าเห็นว่ามีบัณฑิตอยู่ครอบครัวหนึ่ง พวกเราไปพักใกล้ ๆ กับพวกเขาดีหรือไม่” หลินลู่ฉีชี้ยังครอบครัวบัณฑิตยากจนใต้ต้นไม้ “ได้ ๆ ข้าจะลองเข้าไปถามพวกเขาดูก่อน พวกเจ้ารอสักครู่” หวงชางเดินเข้าไปถามพวกเขาอย่างสุภาพ ไม่ช้าเขาก็กลับมาพร้อมกับข่าวดี พวกเขาเป็นชาวบ้านจากอำเภอแห่งห

บทที่ 105 : สิบตำลึงก็หมดเนื้อหมดตัวแล้ว เมื่อเงินเดินทางมาไม่ทันเวลา อาหารการกินของสองพี่น้องบ้านใหญ่ก็ไม่เพียงพอ พวกเขานำเงินมาแค่ห้าสิบตำลึง แต่ถูกโจรแย่งชิงเอาไปจนหมด เงินที่จี้ฮุ่ยเหอรวบรวมได้นั้น เขากลับใช้จ่ายเหมือนเช่นเคย ไม่มีการประหยัดแต่อย่างใด สุดท้ายแล้วก่อนถึงเมืองฉางสองวัน เงินของพวกเขาก็หมด ไม่สามารถจ่ายค่าที่พักได้อีกต่อไป “พวกเจ้าทำงานกันอย่างไร ไหนว่าเดินทางไปกลับด้วยม้าเร็ว เหตุใดยังมาไม่ถึงอีก” จี้ฮุ่ยเหอโวยวายใส่คนของตนเอง “ขออภัยคุณชายจี้ ข้าน้อยไม่รู้จริง ๆ ว่าทางนั้นเกิดเรื่องอะไรหรือไม่ คำนวณเวลาดูแล้ว วันนี้เงินต้องมาถึงวันนี้ขอรับ” “ไปบอกผู้ดูแลว่าข้าเป็นลูกชายนายอำเภอหยาง” “ข้าน้อยบอกไปแล้ว แต่พวกเขายืนยันว่าตามกฎของโรงเตี๊ยม ต้องจ่ายเงินก่อนเข้าพักเท่านั้น” “พวกสุนัขตาไร้แวว !” จี้ฮุ่ยเหอด่าทอแต่ก็ไม่กล้าเข้าไปด้านในโรงเตี๊ยม อยู่อำเภอหยางเขาอวดเบ่งได้ แต่ที่นี่เขาไม่มีอำนาจทำเช่นนี้ หากไม่ดูให้ดีล่วงเกินคนไม่สมควรเข้า อาจทำให้ตัวเองลำบากได้ อำเภอแห่งนี้อยู่ใกล้เมืองฉาง ดูแล้วรุ่งเรืองก