Semua Bab ข้าคือดาวมงคลน้อยหลินลู่ฉี: Bab 121 - Bab 130

บทที่ 121 : วันนี้พวกเราอาจต้องค้างคืนในป่า การกราบอาจารย์มาก่อนอันดับแรก พวกเขาเตรียมเดินทางไปยังหมู่บ้านถง ที่อยู่นอกกำแพงเมืองหลวง เป็นชนบทที่ต้องเดินทางไปราวสองชั่วยาม เสบียงอาหารและน้ำจึงต้องเตรียมพร้อมไว้บนรถม้า รถม้าสองคันวิ่งผ่านถนนใหญ่ไปได้ราวหนึ่งชั่วยาม ก็แยกตัวออกไปยังชนบทนอกเมืองด้วยความเร็วคงที่ “ฉีฉีเมืองหลวงดูเจริญหูเจริญตากว่าเมืองลี่หยางหลายเท่าจริง ๆ ขนาดชนบทของเมืองหลวงยังดีกว่าชนบทของอำเภอหยางเสียอีก” หวงจื่อเหยาถอนหายใจเบา ๆ ใจหนึ่งคิดหดหู่ในความแตกต่างของบ้านเมือง แต่อีกใจก็รู้สึกตื่นเต้นยินดี หันไปทางพี่ชายด้วยความรู้สึกขอบคุณเขา “หากไม่ได้พี่ชายสอบจวี่เหรินได้ ชาตินี้ทั้งชาติบ้านเราจะมีโอกาสมาเยือนเมืองหลวงได้อย่างไร พี่ชายท่านเก่งที่สุด” หวงจื่อถงจิ้มหน้าผากนางเบา ๆ “เพิ่งมารู้ว่าข้าเก่งตอนนี้รึ” “ท่านเก่งทุกที่ทุกเวลานั่นแหละ” คนเป็นน้องสาวเยินยอเขาอย่างเอาอกเอาใจ หวงชางที่เป็นคนบังคับรถม้าอีกคัน ภรรยาของเขาออกมานั่งเป็นเพื่อนเขาข้างนอก ได้ยินเสียงเด็ก ๆ พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ทำ

บทที่ 123 : เจ้าอยู่บนนี้ได้กี่วัน หวงจื่อถงก็เป็นลูกศิษย์ของข้านานเท่านั้น          หลินลู่ฉีนั่งมองอาจารย์ปู่กินข้าว ด้วยความรู้สึกอิ่มแทนท่านไปด้วย บางคนแค่กินข้าวก็ทำให้ผู้อื่น รู้สึกอยากอาหารตามได้ อาจารย์ปู่ตรงหน้าเป็นคนเช่นนั้น ที่สำคัญท่านพลังแห่งความดีงามปกคลุมทั่วทั้งร่างกาย          “นังหนูนี่นั่งจ้องข้าทำไม หน้าข้าเหมือนบรรพบุรุษเจ้ารึไง”          โอ้ อารมณ์ร้ายเสียด้วย           “อาจารย์ปู่อย่าได้ถือสาฉีฉีเลยขอรับ นางยังเด็กอยู่ไม่รู้ความ”          คำพูดนี้ของหวงจื่อถงสวนทางกับความจริงเป็นที่สุด หากหลินลู่ฉีไม่รู้ความ ใต้หล้านี้คงไม่มีคนรู้ความแล้วล่ะ          หวงชางกับฉินซื่อ ก้มหน้าลงกลั้นคว

บทที่ 125 : เจ้าคือลูกศิษย์คนที่สิบห้าของข้า          หลินลู่ฉีให้ฉินซื่อทำน้ำซุปหม้อไฟ โดยแยกเป็นน้ำซุปเผ็ดกับน้ำซุปกระดูกหมู แต่นางลืมคิดไปว่า ยังไม่ได้สั่งทำหม้อหยินหยาง จึงเลือกใช้วิธีตั้งเตาสองหม้อแทน หวงชางกับหวงเป่ามาช่วยเรื่องการหั่นเนื้อสัตว์ พวกเขาต้องใช้ความพยายามอย่างมาก เพราะหลินลู่ฉีต้องการแบบบางเฉียบ ชนิดที่ลงไปแกว่งในน้ำซุปไม่กี่ทีก็สุกกินได้เลย          “ฉีฉีให้บดงาขาวแบบนี้ทำไม” หวงจื่อเหยาที่รับหน้าที่ทำน้ำจิ้มนึกสงสัย          “อันนี้จะทำน้ำจิ้มงา เดี๋ยวข้าจะบอกวิธีปรุงนะ”          “น้ำจิ้มงาข้าไม่เคยได้ยิน แต่เอาเถอะเจ้าบอกว่าอร่อยก็คงอร่อยจริง ๆ”          เมื่อของทุกอย่างเตรียมพร้อม ก็เป็นเวลาอาหารมื้อค่ำพอดี หลินลู่ฉีให้ตั้งโต๊ะตรงลานกว้างสองโต๊ะ ตั้งเตาทั้งหมดสี่เต

บทที่ 127 : นี่คือพี่ชายของหยางท่งอย่างนั้นรึ                เพียะ !          “เซี่ยเฉินจิ่นเจ้ามีสิทธิ์อะไรมาด่าข้า ข้าอยากจะหมั้นหมายกับใครมันก็เรื่องของข้า”          หวงจื่อเหยาดึงมือของหลินลู่ฉี เดินย่องไปมุงดูยังร้านข้าง ๆ คนเดินผ่านไปมาก็ให้ความสนใจ เหตุการณ์หน้าร้านตระกูลเซี่ยกันหมด          “นั่นคุณชายใหญ่เซี่ยไม่ใช่รึ ส่วนนั่นก็คุณหนูใหญ่ของท่านเสนาบดีลู่” เสียงบัณฑิตคนหนึ่งเอ่ยขึ้น รอยยิ้มของเขาแอบเย้ยหยันแบบแปลก ๆ          “ข้าได้ข่าวว่าเซี่ยเฉินจิ่นตามจีบนางเหมือนสุนัขตามเจ้าของ สุดท้ายนางกลับไปหมั้นหมายกับคนอื่น” สหายของบัณฑิตเอ่ยพร้อมเสียงหัวเราะเบา ๆ          “ลู่ซวงเจี๋ยไม่ใช่เจ้ารับปาก

บทที่ 129 : แต่น่าเสียดายคุณชายเซี่ยของพวกเขาโง่ไปหน่อย          “แต่บ้านข้าไม่ได้รู้จักขุนนางคนไหนเลยนะขอรับ” หวงจื่อถงเอ่ยแล้วมองหน้าคนอื่นด้วยแววตาเป็นกังวล          “ที่แท้ก็ต้องมีคนใหญ่คนโตหนุนหลังนี่เอง” หลินลู่ฉีเอ่ยแล้วมองอาจารย์ปู่ไปด้วย “ไม่ใช่ว่าบ้านเรามีอาจารย์ปู่อยู่หรอกรึ”          “ข้าอยู่แต่บนเขา ไม่ยุ่งเกี่ยวกับทางโลก” อาจารย์ปู่ตัดสัมพันธ์อย่างไร้เยื่อใย          หลินลู่ฉีกลอกตาใส่เขา หากไม่ใช่หม้อไฟท่านคงไม่คิดลงมาจากเขาชิงซานใช่ไหม          หวงชางรีบเอ่ย “เรื่องการค้าของเรา จะรบกวนอาจารย์ปู่ได้อย่างไร มิควร ๆ”          “นังหนูฉีฉีเจ้าอย่ามากลอกตาใส่ข้า ข้าไม่ได้รับศิษย์มานานหากข้าปรากฏตัวขึ้น คนก็รู้กันหมดว่าข้า