Semua Bab ข้าคือดาวมงคลน้อยหลินลู่ฉี: Bab 131 - Bab 140

บทที่ 131 : พี่อี้หานคราวหน้าอย่าเข้าห้องข้าแบบนี้นะ              ซุนอี้หานเห็นนางคอตกก็ยิ้มออก “แต่ข้าสามารถแนะนำเถ้าแก่ร้านคนอื่นให้เจ้าได้ หากได้ทำความรู้จักกับพวกเขา ต่อไปทำการค้าขายในเมืองหลวง ก็ไม่มีคนกล้ามาวุ่นวายด้วย”          “เถ้าแก่ร้านอื่นไม่ใช่ตำแหน่งขุนนางเสียหน่อย” หากเป็นไปได้นางก็อยากให้หยวนฉีหมิงมาวันเปิดร้าน จวนแม่ทัพมาเปิดร้านให้คงมีบารมีมากพอ “นายท่านหยวนเล่า”          ซุนอี้หานได้ยินพลันขมวดคิ้ว “ฉีฉีเจ้าเพ้อฝันไปหน่อยกระมัง ฉีหมิงเข้าสู่กองทัพเต็มตัวแล้ว ยามนี้เขาต้องฝึกทหารอย่างหนัก คงไม่มีเวลามาเล่นเป็นเพื่อนเด็กอย่างเจ้าหรอก”          เจ้าไม่เรียกข้าว่าคุณหนูหลินแล้วรึ           &

บทที่ 133 : เถ้าแก่เหอข้าเลือกทำสัญญาสิบปี          “นายท่านของข้าได้บอกเงื่อนไขก่อนหน้าไว้แล้ว หากหม้อไฟถูกยอมรับมีการซื้อขายสูตรกัน ข้าก็จะไปงานวันเปิดร้านขนมของครอบครัวท่าน”          “นายท่านของท่านอย่างนั้นรึ” หลินลู่ฉีเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง          “นายท่านเป็นคนเก็บตัว ในเมืองหลวงไม่มีใครรู้ว่าท่านเป็นใคร หวังว่าคุณหนูหลินจะเก็บความลับนี้ไว้ด้วย”          “ข้าเข้าใจแล้ว” ซุนอี้หานหนอซุนอี้หาน เจ้ามีกี่ชีวิตในเมืองหลวงกันแน่ “ตกลงหม้อไฟของข้า พอจะเข้าตาพวกท่านหรือไม่”          “เข้าตาแน่นอน ว่าแต่ท่านจะขายราคาเท่าไหร่กัน”          “เถ้าแก่เหอหม้อไฟใคร ๆ ก็

บทที่ 135 : หากนางโตขึ้นมาคงอายุเท่า ๆ กับเจ้านี่แหละ          เถ้าแก่เหอได้ยินเสียงชื่นชมของลูกค้าในร้าน ก็หันไปหยอกล้อหวงชางในทันที          “เถ้าแก่หวงข้าขอดื่มคารวะท่านหนึ่งจอก ขอให้การค้าขายเจริญรุ่งเรือง เงินทองไหลมาเทมาดั่งสายน้ำไม่ขาดสาย”          หวงชางรีบยกจอกสุราขึ้น “ขอบคุณเถ้าแก่เหอมาก หากไม่ได้ท่านข้าก็คงทำการค้าไม่ราบรื่น ดื่ม ๆ”          เถ้าแก่เหออยู่ในร้านซินอี๋พอเป็นพิธี จากนั้นก็ขอตัวกลับไปทำงานของตัวเองต่อ หวงชางเดินออกไปส่งเขาที่หน้าประตูร้าน ระหว่างนั้นเซี่ยเฉินจิ่นก็เดินเข้ามา มอบของขวัญวันเปิดร้านให้เขาอีกคน          “ข้าเซี่ยเฉินจิ่นเป็นเจ้าของร้านตระกูลเซี่ยด้านข้างนี้ขอรับ ข้ามาแสดงความยินดีในวันเปิดร้านของท่าน” เซี่ยเฉินจิ่นมอบกล่องขอ

บทที่ 137 : สตรีปากแดงอย่างเจ้ามีสิทธิ์อะไรมาไล่ข้าออกจากสำนักศึกษา ร้านซินอี๋เปิดอย่างเป็นทางการ ผู้คนเริ่มกล่าวถึงอย่างกว้างขวาง เนื่องจากบรรยากาศในร้านที่แปลกใหม่ไม่เหมือนที่อื่น รสชาติของขนมก็อร่อยละมุนลิ้น อีกทั้งหน้าหนาวยังสามารถตั้งโต๊ะย่างขนมกินได้ด้วย ไม่เพียงเท่านั้นหลินลู่ฉียังนำพวกเกาลัด มันหวาน มาย่างบนเตา และทำทังหยวนร้อนขายเพิ่มอีก เพราะเมืองหลวงเป็นแหล่งรวมของวัตถุดิบ จึงสามารถยืดหยุ่นเรื่องรายการขนมได้ ทุกอย่างเริ่มเข้าที่เข้าทาง เป็นไปตามที่คาดเอาไว้ เหล่าคุณหนูในเมืองหลวง ต่างนัดพบกันที่ร้านซินอี๋ และพวกเขามีคนติดตามมาด้วย จึงไม่ต้องกลัวเรื่องความปลอดภัย กระนั้นหลินลู่ฉีก็ไม่วางใจ ให้หวงชางกับฉินซื่อจ้างคนมาคอยดูแลความปลอดภัยอีกสองคน ขณะที่ร้านซินอี๋เปิดการขายอย่างราบรื่น หม้อไฟของซุนอี้หานก็ได้ขยายสาขาออกไปจนครบสามสิบแห่ง และทำกำไรให้เขาอย่างมหาศาล คนตระกูลซุนกลับไม่เคยรู้เรื่องเหล่านี้ พวกเขากำลังคิดวางแผนตัดสัมพันธ์จากซุนอี้หาน เพื่อยึดเอาร้านค้าของตระกูลซุน ที่อยู่ในมือของเขาไป หลินลู่ฉีเดินออกมาจากโรงรับฝากเงินด

บทที่ 139 : เรื่องของท่าน ยิ่งข้ารู้น้อยยิ่งดีต่อตัวข้า “เจ้าจะขึ้นเขาไปทำไม” เซี่ยเฉินฟู่ตกใจ นางเป็นสตรีอายุมากกว่าเขาแค่ปีเดียว ทำไมต้องขึ้นไปอยู่บนภูเขาด้วย หลินลู่ฉีจึงตัดสินใจเล่าเรื่องราว ให้พวกเขาฟังอย่างคร่าว ๆ ทันทีที่ฟังจบสองพี่น้องต่างก็รู้สึกอิจฉาหวงจื่อถงทันที ทำไมถึงได้มีน้องสาวที่น่ารักน่าเอ็นดูถึงเพียงนี้ เซี่ยเฉินจิ่น “ข้าได้ยินว่าเจ้าไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของพวกเขา” “ใช่แล้วล่ะพี่เซี่ย ข้าถูกพวกเขาเก็บมาระหว่างทางลี้ภัย แต่ข้าก็เห็นพวกเขาเป็นครอบครัวของข้า พวกเขาเองก็รักและเอ็นดูข้าไม่น้อย” เซี่ยเฉินฟู่ “เจ้าไม่ได้ถูกบีบบังคับแน่นะ” เขารู้สึกถูกชะตากับพี่สาวนอกไส้คนนี้จริง ๆ “ใครจะมาบีบบังคับข้าได้ อีกอย่างข้าอยากฝึกวรยุทธ์กับอาจารย์ปู่ด้วย ข้าต้องแสดงให้ท่านเห็นถึงความพยายามของข้าให้ได้ อ๊ะ บะหมี่มาแล้ว !” ท่านยายเจ้าของร้านเป็นคนประคองชามบะหมี่ มาวางบนโต๊ะทีละชาม ทั้งสามจึงหันมาสนใจกับการกินแทน เมื่อกินอิ่มแล้วจึงลืมเรื่องร้านค้าสินเดิมของมารดาไป ขากลับพวกเขาแวะส่งหลินลู่ฉ