Semua Bab ข้าคือดาวมงคลน้อยหลินลู่ฉี: Bab 141 - Bab 150

บทที่ 141 : โอ้ การเผือกเรื่องชาวบ้านคือความก้าวหน้าสินะ “ใช่ที่ไหนกัน” หลินลู่ฉีหัวเราะอย่างมีความสุข อาหารที่หวงเป่าทำนั้น แม้จะเรียบง่ายแต่รสชาตินั้นไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ ถ้ามื้อไหนอาหารมีการทำยุ่งยาก นางล้วนลงมือทำด้วยตัวเองทั้งนั้น “ตอนนี้หากพี่จื่อถงเรียนวรยุทธ์ข้าก็สามารถไปเรียนรู้ด้วยได้ แต่อาจารย์ปู่ไม่ได้รับข้าเป็นศิษย์หรอกนะ” หลินลู่ฉีตั้งใจบอกเรื่องนี้แก่ทุกคน “ดีแล้วล่ะ เจ้าอยากเรียนวรยุทธ์กับอาจารย์ปู่ตั้งแต่แรก ตอนนี้เจ้าคงสมใจแล้วสิ” หวงจื่อเหยายินดีไปกับนางด้วย “แต่ว่าน้องเซี่ยมาถามหาเจ้าอยู่บ่อย ๆ นะ พอรู้ว่าเจ้าขึ้นเขาไปแล้ว ถึงกับทำหน้าเศร้ามาเชียว ไม่รู้ว่าเจ้าไปสนิทกับเด็กคนนั้นตอนไหนกัน” หลินลู่ฉี “น้องเซี่ย น้องชายของพี่เซี่ยคนนั้นรึ” “ก็ใช่น่ะสิ” “แปลกทำไมถึงมาถามหาข้า อันที่จริงก็เคยเจอกันแค่ครั้งเดียวเอง” หวงชาง “เห็นอาเป่าบอกว่า เจ้าลงมาเพื่อเตรียมของ ไปทำหม้อไฟให้อาจารย์ปู่” “เจ้าค่ะท่านลุง อาจารย์ปู่ยอมสอนวิชาข้า ข้าก็เลยตั้งใจทำหม้อไฟตอบแทนท่านเสียหน่

บทที่ 143 : ต้องได้แน่นอน ขอเพียงเจ้าไม่ขี้เกียจก็พอ            ด้านของหลินลู่ฉีนางแวะไปหาเถ้าแก่เหอ ที่ภัตตาคารหวงหลานก่อนกลับ จุดหมายหลักนางอยากถามถึงซุนอี้หาน ไม่รู้ว่าหลังจากได้รับบาดเจ็บคราวนั้น เขาเป็นตายร้ายดีอย่างไรบ้างก็ไม่รู้            “คุณหนูหลินนายท่านออกไปทำงานที่เมืองอื่น ช่วงปีสองปีนี้อาจไม่ได้กลับมาเมืองหลวง แต่ท่านไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องหม้อไฟหรือว่าการดูแลร้านซินอี๋ ยังคงเป็นหน้าที่ของข้าอยู่”            “ข้าไม่ได้ห่วงเรื่องของร้านซินอี๋หรอก ข้าเป็นห่วงเจ้านายของท่านนั่นแหละ คนอยู่ข้าก็ยังได้เงินเหมือนเดิม เกิดเขาไม่อยู่ข้าก็แย่น่ะสิ เขาน่ะเหมือนบ่อเงินบ่อทองของข้าเชียวนะ” นางเอ่ยคล้ายไม่จริงจัง            “ขอรับ ๆ ในเมื่อมาแล้ว ก็เอาอาหารกล่องกลับไปกินเสียหน่อยดีไหม พ่อครัวของเราทำเป็ดย่า

บทที่ 145 : หาว่าเขาขายลูกสาวเพื่อความก้าวหน้า               หลินลู่ฉีเรียนรู้การจับชีพจรตลอดทั้งวัน หากคนป่วยคนไหนนางมองไม่ออก อาจารย์ปู่ก็คอยชี้แนะอยู่ด้านข้าง แต่ว่าคนส่วนใหญ่ที่มาให้นางรักษา ล้วนแต่เป็นชาวบ้านผู้ยากไร้ หลังหมดวันนางนับเงินที่อาจารย์ปู่ได้รับมา มีเพียงสี่สิบอีแปะเท่านั้นเอง            “อาจารย์ปู่ขอบคุณท่านมากเจ้าค่ะ”            “ขอบคุณอะไรกันข้าไม่เข้าใจ”            “ที่ท่านให้ข้าจับชีพของท่าน ของพี่จื่อถงแล้วก็อาเป่าทุกวัน ข้าเพิ่งเข้าใจก็วันนี้”            หากนางไม่ชินกับชีพจรคนสุขภาพดี มีหรือนางจะแยกแยะถึงความแตกต่าง ของคนป่วยกับคนปกติได้ง่ายเช่นนี้       

บทที่ 147 : นังหนูเจ้ามันเศรษฐีตัวน้อยจริง ๆ รึ            หลินลู่มองไปที่หูกัง “ข้าเรียกเจ้าว่าพ่อบ้านหู ภรรยาของเจ้าก็เรียกว่าแม่บ้านกุยก็แล้วกัน”            หูกัง “แล้วแต่คุณหนูจะเห็นสมควรได้เลยขอรับ”            “ข้าเองก็คิดเหมือนสามีเจ้าค่ะ” กุยซีพยักหน้าตามสามี            หลินลู่ฉีชี้ไปที่เด็กสาวสองคน “เจ้าสองคนมาตรงหน้าข้า”            พวกนางรีบเดินเข้ามา หยุดนิ่งก้มหน้าอยู่ตรงหน้าของหลินลู่ฉี            “นี่คือของขวัญพบหน้าจากข้า มารับไปสิ” หลินลู่ฉีล้วงเข้าไปในสาบเสื้อ หยิบถุงเหอเปาออกมา แล้ววางเงินหนึ่งตำลึงลงบนฝ่ามื

บทที่ 149 : การรักษาบาดแผลของท่านดูล้าหลังไปหน่อย            “ฉีฉีเจ้าแน่ใจนะว่าทำเองได้” หวงชางยังเป็นห่วงนาง            “ท่านลุงนี่คือกิจการแรกของข้า ข้าอยากลงมือทำด้วยตัวเอง หากไปไม่รอดข้าจะมาขอให้พวกท่านช่วยนะเจ้าคะ”            “เจ้าเด็กคนนี้ปีกกล้าขาแข็ง ไม่ง้อพวกเราแล้ว” ฉินซื่อแสร้งเช็ดน้ำตาที่ไม่มีอยู่            “ท่านแม่ท่านหลอกนางไม่ได้หรอก น้ำตาสักหยดก็ไม่มี” หวงจื่อเหยากระเซ้ามารดา            ฉินซื่อถูกเปิดโปงก็โมโหใส่บุตรสาว “เจ้าลูกอกตัญญู !”            “ท่านลุงท่านป้าข้ารู้ว่าพวกท่านเป็นห่วง แต่ว่าตรอกอิ