Lahat ng Kabanata ng ข้าคือดาวมงคลน้อยหลินลู่ฉี: Kabanata 151 - Kabanata 160

บทที่ 151 : เดี๋ยวก่อนข้าได้ยินเสียงสวดมนต์            เรื่องหลังจากนั้นหลินลู่ฉีก็พอเดาได้ ทำร้ายภรรยาผู้อื่นจนตั้งครรภ์ กักขังนางเอาไว้ร่วมปี บ้าคลั่งจนถูกบิดาของอีกฝ่ายฆ่าตาย เรื่องแบบนี้ในยุคสมัยนี้คงยากจะก้าวผ่านไปได้            “ก่อนหน้านางเคยมีอาการแบบนี้มาก่อนอย่างนั้นรึ”            “ถูกแล้ว นางเคยเจอข้าที่ร้านหนังสือ ตอนนั้นนางก็เป็นลมแบบนี้เหมือนกัน”            “เพราะฉะนั้นเลยห้ามพวกเจ้าไปที่ตรอกตระกูลโหย่ว ส่วนพวกเขาก็ห้ามมาที่ตรอกตระกูลเซี่ย”            “อืม”            “แต่เมื่ออาศัยอยู่ในเมืองหลวงเดียวกัน ก็ยากที่จะห

บทที่ 153 : เซี่ยหมัวมัวเจ้าแน่ใจนะว่าเด็กนั่นตายแล้วจริง ๆ        “ช่างเถอะเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพวกเราเสียหน่อย” เซี่ยเฉินฟู่ไม่อยากเอ่ยถึงคนนอกอีก เขารีบเดินนำหน้าหลินลู่ฉีไปตามหาพี่ชาย กับว่าที่พี่สะใภ้ในอนาคตของตนเอง        ไป๋ชิงพยุงผู้เป็นนายไปขึ้นรถม้าที่จอดรออยู่ ตรงลานจอดด้านหลังอารามชิงหยวน ระหว่างทางนางก็ถามขึ้นว่า        “ฮูหยินเรื่องนี้จะบอกคุณชายหรือไม่เจ้าคะ”        “ไม่ต้อง คนพวกนั้นคิดว่าข้าถูกพิษอาจตายในเร็ววันนี้ คงตั้งใจเอาเรื่องนี้มาข่มขู่ลูกชายข้า สู้เล่นตามน้ำไปก่อน เมื่อจวนตัวค่อยบอกเขาก็แล้วกัน ระหว่างนี้ก็แอบรักษาแบบเงียบ ๆ อย่าให้คนนอกรู้เรื่องนี้เด็ดขาด”        ข้าตั้งใจอยู่อย่างสงบ ไม่เคยไปวุ่นวายกับคนเหล่านั้น เหตุใดยังไม่ปล่อยข้าอีก      &n

บทที่ 155 : องค์รัชทายาทถูกลอบทำร้าย !            ผ่านเหมันต์ฤดูมาอีกสองครา หวงจื่อถงได้ฤกษ์สอบจิ้นซื่อแล้ว วรยุทธ์ของพวกเขาก้าวหน้าจนอาจารย์ปู่ต้องยอมรับ โดยเฉพาะหวงจื่อถง เขามีพละกำลังในการต่อสู้มากกว่าคนทั่วไป ความรู้เรื่องตำราก็อยู่ในระดับสูง ส่วนหลินลู่ฉีไม่ว่านางจะทำอะไร ก็ราวกับมีมือที่มองเห็น ส่งนางให้ถึงฝั่งได้ในเวลาอันรวดเร็ว        ชื่อเสียงของหมอพเนจรแซ่หลินโด่งดังขึ้นในระยะเวลาอันรวดเร็ว แต่เพื่อไม่ให้คนอื่นเข้าถึงตัวตนได้ง่าย ทุกครั้งที่ออกไปตั้งโต๊ะรักษาด้านนอก หลินลู่ฉีจะปลอมตัวเป็นบุรุษ เขียนใบหน้าให้ดูน่าเกลียดเข้าไว้        หวงชางกว้านซื้ออาคารปล่อยเช่าในเมืองหลวงตลอดสองปีมานี้ เขาต้องตกใจกับรายได้ที่เข้ามาทุกเดือน ทั้งที่แทบไม่ได้ทำอะไร แต่รายได้กลับมากกว่ากำไรของร้านซินอี๋เสียอีก หวงจื่อถงมีที่ดินในเมืองหลวงสองร้อยกว่าหมู่ รอรับรายได้จากค่าเช่าโดยไม่ต้องทำอะไร    &nbs

บทที่ 157 : ไม่เคยรู้ว่าเจ้าโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้ นั่นไม่ใช่น้องสาวของเจ้าหรอกรึ          “ฉีหมิงข้าจะไม่มีวันเป็นแบบเขา ข้าจะต้องมีภรรยาแค่คนเดียว จะไม่มีวันให้ลูกของข้า ต้องได้ชื่อว่าเป็นบุตรนอกสมรสเด็ดขาด” พอเขากระดกจอกนี้เข้าคอ ก็ฟุบลงบนโต๊ะตรงหน้า        หยวนฉีหมิงได้แต่นั่งมองสหายด้วยความรู้สึกสงสาร นี่คือปมในวัยเด็กของเขา แม้โตขึ้นมาก็ยังตามหลอกหลอนไม่เลิก เขาลุกขึ้นแบกสหายไว้บนหลัง พาเขากลับเข้าห้องนอนไปอย่างเงียบ ๆ        จวนตระกูลซุน        หลังตัดสายสัมพันธ์ของบุตรนอกสมรสไปแล้ว ซุนเสี่ยวหมิงก็ทนความรบเร้าของภรรยาเอกไม่ได้ ฉีฮูหยินหวาดกลัวว่าซุนอี้หานจะมาแก้แค้น จึงขอร้องผู้เป็นสามีให้จัดการเรื่องนี้ให้ตน        “ตอนเจ้าวางยาพิษนาง เหตุใดไม่คิดถึงว่าจะมีวันนี้”        “ท่

บทที่ 159 : สายตาเจ้าดีกว่าข้า บางทีข้าอาจมองผิดไปก็ได้             จงซือหยางเดินทางมาหาหวงจื่อถงที่เรือนจริง ๆ เขาถูกสหายบัณฑิตที่เช่าเรือนอยู่ด้วยกันกลั่นแกล้ง ตอนที่รวมตัวกันเช่าเรือนนั้น พวกเขายังคงความสามัคคีกันดีอยู่ แต่พอรู้ว่าจงซือหยางคือจวี่เหรินที่สอบได้อันดับหนึ่งของมณฑล ความคิดของพวกเขาก็แปรเปลี่ยนไป        เริ่มแรกเขามักจะท้องเสียอยู่บ่อยครั้ง มีอาการป่วยจนแทบอ่านตำราไม่ได้ จนวันหนึ่งถึงได้รู้ ว่าเป็นฝีมือของเหล่าสหายบัณฑิตในเรือนเช่าเดียวกัน ขืนอยู่ต่อไปเขาอาจต้องเสียชีวิตเข้าสักวัน จึงได้หอบห่อผ้ามาตามหาที่อยู่ของหวงจื่อถง อาเป่าจำเขาได้ในทันที รีบพาเข้าไปรออยู่ที่ห้องโถง        “ซือหยางทำไมเจ้าหน้าตาซีดเซียวแบบนี้” หวงจื่อถงเห็นสภาพของเขาอิดโรยก็นึกสงสัย        “ข้าไม่ค่อยสบาย” เขาเอ่ยได้เท่านั้นก็เป็นลมล้มลงไปในทันที  &n