Semua Bab ข้าคือดาวมงคลน้อยหลินลู่ฉี: Bab 181 - Bab 190

บทที่ 181 : แถวหลังสุดขวามือสุด สาวใช้ที่มีไฝตรงหางคิ้ว              “พี่ชายข้าช่างองอาจยิ่งนัก ไม่แปลกที่จะได้เลื่อนตำแหน่งเป็นหัวหน้าหน่วยเร็วกว่าใคร” หวงจื่อเหยายืดอกขึ้นอย่างภาคภูมิใจ        เซี่ยเฉินจิ่นมองตามหลังพวกเขาที่เดินเข้าประตูจวนตระกูลหลัวไป        “จื่อเหยาพี่ชายเจ้าไม่รู้เรื่องของฉีฉีกับหยางฮูหยินใช่ไหม”        หวงจื่อเหยาหลับตาลงช้า ๆ “ไม่รู้หรอก แต่หากพ้นวันนี้ไปแล้วข้าจะบอกเขาเอง”        ภายในจวนของท่านเสนาบดีกรมการคลัง ทุกคนกำลังร้อนใจกับการรักษาฮูหยินใหญ่ หมอหลวงสองคนผลัดกันปาดเหงื่อออกจากหน้าผาก พร้อมกับส่ายหน้าไปมา        การรักษาของพวกเขาหวงจื่อถงไม่ยุ่ง เขาทำหน้าที่ของตัวเองอย่างเคร่งครัด เสนาบดีหลัวมอบหมายให้พ่

บทที่ 183 : ได้โปรดแยกเรือนให้ข้าเถอะขอรับ               หลินลู่ฉีสะกิดหวงจื่อถงเอาไว้ตรงหน้าประตูทางออก        “เกรงว่าจะมีการฆ่าคนปิดปาก สาวใช้ถิงถิงไม่กล้าพูด ข้าว่านางถูกข่มขู่อยู่เป็นแน่ พี่จื่อถงระวังไว้หน่อยก็ดี”        “ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะให้คนไปสืบเรื่องนี้อย่างเงียบ ๆ เจ้าก็รีบกลับเรือนล่ะ เหยาเอ๋อร์ยังรออยู่ด้านนอก”        หวงจื่อถงพาคนทำผิดไปยังรถม้าของกรมอาญา ระหว่างนั้นโหย่วลู่เสียนกับสามีและมารดา ได้เดินออกมาหานางที่ด้านนอก        โหย่วลู่เสียน “คุณหนูหลินอย่าเพิ่งไป”        “ฮูหยินสาม” นางเปลี่ยนคำพูดเสียใหม่        “ข้าไม่รู้มาก่อนว่าท่านมีความรู้เรื่

บทที่ 185 : แล้วเจ้าเป็นผีดีหรือผีร้าย        “ไม่ทำก็ไม่ทำ เจ้าถึงกับหาเรื่องตัดขาดพี่น้องกันเลยรึ” หวงจื่อถงหันไปทางแขกของเรือน “ขายหน้าพวกท่านแล้ว”        “ไม่เป็นไร ๆ ท่านกับคุณหนูหลินสนิทกันมากถึงเพียงนี้ ข้าก็รู้สึกอิจฉาอยู่เหมือนกัน พี่น้องของข้าไม่ได้เป็นแบบนี้เลยสักคน” หลัวเทียนเหิงเอ่ยความในใจออกมา        “ข้าก็ด้วย” ภรรยาของเขาก็เอ่ยเช่นเดียวกัน        การเลี้ยงข้าวมื้อนี้เต็มไปด้วยความชื่นมื่น หยางฮูหยินไม่รู้สึกหายใจติดขัดอีกต่อไป หลินลู่ฉีพยายามมองอาการของนางอยู่ตลอดเวลา นับว่าเป็นเรื่องน่ายินดี หวงจื่อถงกับหวงจื่อเหยา และสองพี่น้องตระกูลเซี่ยขอตัวกลับไปก่อน        หลินลู่ฉีจึงได้นำเก้าอี้โยกมาวางกลางลานชั้นใน เพื่อชมดวงจันทร์ในค่ำคืนนี้ บนโต๊ะมีเมล็ดแตงโมกับชานมเย็นอยู่ด้วย โหย่วลู่เสี

บทที่ 187 : ข้าดูแล้วที่นี่คงมีเหตุฆาตกรรมเกิดขึ้น        “เสียนเอ๋อร์เจ้าไม่เห็น ตอนที่พวกเขาได้ยินว่าเจ้าวางยาพิษฮูหยินใหญ่ พวกเขาไม่เพียงแต่ไม่ถามถึงความจริง กลับยื่นหนังสือตัดสัมพันธ์ และให้ข้าหย่าขาดจากบิดาเจ้าในทันที”        “ท่านแม่ !” โหย่วลู่เสียนไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน นางคิดเพียงแค่ว่ามารดาขัดใจตระกูลโหย่ว จึงไม่อยากกลับไปเท่านั้นเอง        “ข้าไม่รู้เลยว่าท่านต้องลำบากเพียงนี้” กระนั้นมารดาของนางก็ยังไปอยู่ข้างนางยามถูกลงโทษ “เป็นข้าที่ทำร้ายท่านแม่”        “ท่านแม่ยายตระกูลโหย่วช่างโหดร้ายกับท่านยิ่งหนัก”        หลัวเทียนเหิงเองก็รู้สึกผิด เป็นเพราะเขาดูแลภรรยาได้ไม่ดี จึงทำให้แม่ยายต้องพลอยเดือดร้อนไปด้วย        “เด็กโง่เจ้า

บทที่ 189 : ข้าก็จะวิจารณ์ตรง ๆ ห้ามโกรธห้ามโมโหเด็ดขาด        หลินลู่ฉีไม่เคยสบายใจเท่านี้มาก่อน เรื่องราวค้างคาใจถูกสลายไปได้ในเวลาไล่เลี่ยกัน หลายเดือนมานี้ทางนางเจียงกับคนตระกูลหวงก็ก่อเรื่องอยู่เป็นครั้งคราว แต่ถูกหวงจื่อถงขู่ว่าหากไม่อยู่อย่างสงบ ออกไปก่อเรื่องสร้างความเสื่อมเสียให้เขา เขาจะยื่นเรื่องแก่ผู้เป็นนาย ให้เป็นพยานในการตัดขาดกับพวกเขา        นางเจียงกลัวไม่ได้เบี้ยเลี้ยงรายเดือนอีกต่อไป จึงเข้มงวดกับบุตรหลานในเรือนให้มากขึ้น การจัดการเด็ดขาดของหวงจื่อถง ทำให้หลินลู่ฉีรู้สึกพึงพอใจยิ่งนัก        ทางด้านหยางฮูหยินโหย่วลู่เสียนนำข่าวมาบอกตลอด ว่านางมีอาการดีขึ้น หลังจากหลินลู่ฉีแนะนำให้นางเริ่มจัดสวนในเรือน ปลูกต้นไม้ดอกไม้อยู่กับธรรมชาติภายในเรือน ว่าง ๆ ให้พานางออกไปนั่งกินข้าวที่นอกเรือนบ้าง คำแนะนำเหล่านี้ล้วนแต่มีประโยชน์ต่อนางทั้งสิ้น        ‘ฉีฉีเจ้ารู้ไหมว่าเมื่อก่อ