Lahat ng Kabanata ng ข้าคือดาวมงคลน้อยหลินลู่ฉี: Kabanata 161 - Kabanata 170

บทที่ 162 : ลูกเขยข้าเป็นถึงองค์รัชทายาทนะ !             ซุนอี้หานสะบัดข้อมือเบา ๆ เดินไปยืนอยู่ตรงหน้าของฉีฮูหยิน “ข้าไปหลอกอะไรท่าน ท่านเอาแม่ของข้ามาบีบบังคับให้ข้าดื่มน้ำชาถ้วยนั้นเอง”        “ข้าน่าจะใช้ยาพิษชนิดตายทันที”        เพียะ ! ตบนี้เป็นอวิ๋นฮูหยินลงมือ “นังสารเลว !”        ซุนอี้หานใช้ผ้าเช็ดหน้าของตนเอง เช็ดมือให้มารดาแล้วโยนทิ้งใส่หน้าของฉีฮูหยิน        “เพราะท่านประมาทเอง ทีนี้ก็เข้าไปอยู่ในคุกให้สบายใจเถอะ ไม่ต้องห่วงข้าไม่ฆ่าท่านในทันทีหรอก ข้าอยากให้ท่านได้ลิ้มลอง ความเจ็บปวดอยู่ในคุกหลวงดู”        “บังอาจ ! พวกเจ้าปล่อยข้านะ ลูกเขยข้าเป็นถึงองค์รัชทายาทนะ !”    &nb

บทที่ 164 : คนผู้นั้นคุณธรรมไม่สูงส่งพอ              อาจารย์จ้าวเก่งทั้งบุ๋นและบู๊ อีกทั้งยังมีความรู้ด้านการรักษาอย่างลับ ๆ มีเพียงแค่ไม่กี่คนที่รู้ว่า อาจารย์จ้าวก็คือหมอเทวดาไห่ สายบุ๋นและสายบู๊นั้นมีลูกศิษย์ของท่านอยู่บ้าง แต่เรื่องการรักษานั้นเห็นทีจะมีแค่หลินลู่ฉีคนเดียว ที่ท่านยอมถ่ายทอดความรู้ทางการแพทย์ให้ นี่มันออกจะเหนือความคาดหมายของเขาจริง ๆ        “พี่อี้หานท่านจะอยู่ในห้องของข้านานไม่ได้ เดี๋ยวสาวใช้ก็ยกถังน้ำเข้ามาแล้ว นี่คือใบสั่งยาของข้าต้มดื่มทุกวัน วันละสามครั้งหลังอาหาร ไม่กี่วันก็จะหายเป็นปกติ ช่วงนี้ก็งดใช้กำลังภายในไปก่อน ส่วนพิษนั้นข้าฝังเข็มถอนออกให้หมดแล้ว”        นางยื่นเทียบยาที่นั่งเขียนก่อนหน้าให้เขา        “ขอบคุณเจ้ามากฉีฉี เจ้าโตแล้วจริง ๆ ตอนนี้ยังกลายเป็นหมอที่รักษาคนได้อีกด้วย”  &nb

บทที่ 166 : หากบุรุษไม่ร้ายสตรีก็ไม่เลวพวกท่านเคยได้ยินไหม                ตั้งแต่มารดาคลอดเขาออกมา เขาก็ถูกเลี้ยงดูโดยฮองเฮามาตลอด การขึ้นเป็นองค์รัชทายาทได้นั้น เพราะเขาเป็นพระโอรสของฮองเฮานั่นเอง พระนางมีเพียงพระธิดาหนึ่งพระองค์ ดูผิวเผินแล้วเหมือนเขาเกิดมาพร้อมกับทุกสิ่งอย่างในกำมือ ทว่าความจริงกลับว่างเปล่า ไร้การหนุนหลังจากบ้านเดิมของฮองเฮา กลับส่งเสริมองค์หญิงที่เกิดจากฮองเฮา ซึ่งเป็นสายเลือดตรงของพวกเขาแทน        “นั่นคือแม่แท้ ๆ ของหม่อมฉันนะเพคะ เหตุใดเสด็จแม่ถึงได้ตรัสเช่นนี้ เสด็จพี่ต้องช่วยท่านแม่ของหม่อมฉันนะเพคะ เสด็จพี่ !” นางเขย่าท่อนแขนของพระสวามีแรง ๆ        องค์รัชทายาทปัดมือของนางออกอย่างรำคาญ “เยียนเอ๋อร์คำสั่งของเสด็จแม่เจ้ากล้าขัดรึ”        ตุบ ! พระสนมซุนล้มลงไปบนพื้น นางกำนัลรีบเข้ามาพยุงนางเอาไว้ มองตามแผ่นหลั

บทที่ 168 : อายุยังน้อยกินให้เยอะหน่อยก็ดี         หลังจากนั้นครึ่งปีหวงชางได้ซื้อเรือนหลังใหม่ ซึ่งมีขนาดใหญ่เท่า ๆ กับเรือนของหลินลู่ฉี ทำเลที่ตั้งก็ไม่ไกลจากตรอกเหอผิง อยู่ถัดไปอีกสามตรอกเท่านั้นเอง พวกเขาต้องการอยู่ใกล้กับหลินลู่ฉีและหวงจื่อเหยานั่นเอง บ่าวไพร่ในเรือนต้องจัดหามาใหม่ทั้งหมด ยามย้ายเข้าเรือนหลังใหม่ ฉินซื่อน้ำตาไหลเป็นทางด้วยความรู้สึกใจหาย        “ท่านป้าข้าก็อยู่แค่นี้เอง คิดถึงก็มาหาข้าได้ทุกเมื่อ ท่านอย่าร้องไห้สิเดี๋ยวจะเป็นลางไม่ดีนะเจ้าคะ” หลินลู่ฉีใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดคราบน้ำตาให้นางเบา ๆ        “ฉีฉีพูดถูก อาอี้เจ้าจะมาร้องไห้วันย้ายเข้าเรือนหลังใหม่ของพวกเราทำไม ใช้ไม่ได้เลยจริง ๆ” หวงชางดึงตัวของภรรยาไปกอดไว้หลวม ๆ        วันนี้พวกเขาจัดงานขึ้นบ้านใหม่อย่างเรียบง่าย เชิญเพียงคนรู้จักกันไม่กี่คน แขกที่มาร่วมงานต่างเป็นเพื่อนร่วมงานของหวงจื

บทที่ 170 : นี่น้องสาวเจ้าเลิกหาคนช่วยเถอะ โน่นมีคนว่ายไปช่วยพี่สาวเจ้าแล้ว !               ตูม !        “มีคนตกน้ำ ! พี่สาวข้าตกน้ำ ! เจ้าลงไปช่วยที !”        “เจ้าอย่ามายุ่งกับสามีของข้านะ”        “งั้นเจ้าลงไปช่วยเร็วเข้า”        “ข้าขาเป๋เดินยังลำบาก เจ้าก็ลงไปช่วยเองสิ”        “นี่เจ้า !”        เซี่ยเฉินฟู่ขมวดคิ้ว “พี่สาวนางแปลก ๆ นะข้าว่า พี่สาวของนางตกน้ำ เหตุใดนางไปขอแต่คนหน้าตาขี้เหร่ให้ช่วย”        หลินลู่ฉีลุกขึ้นเดินเข้าไปใกล้ ๆ จุดเกิดเหตุ เซี่ยเฉินฟู่เองก็อยากรู้อยากเห็นเดินตามหลังนางไป ใ