Semua Bab ข้าคือดาวมงคลน้อยหลินลู่ฉี: Bab 191 - Bab 196

บทที่ 191 : ยังไม่ถึงเนื้อหัวใจสามารถดึงออกได้เลย        เมื่อนางเจียงรู้เรื่องปลาต้มผักกาดดอง นางก็มาบอกให้บ้านรองแบ่งปันสูตรให้บ้านใหญ่ นำออกไปค้าขายด้วยกัน หวงเต๋อไม่ใช่คนโง่ เขายืนกรานว่าสูตรนี้ได้มาจากผู้มีพระคุณ ห้ามมอบให้คนอื่นเด็ดขาด ในเมื่อแยกเรือนกันแล้วก็ไม่สามารถแบ่งปันได้ อีกอย่างบ้านใหญ่มีบุตรชายเป็นซิ่วไฉถึงสองคน ล้วนแต่มีความสามารถทั้งนั้น ไม่ควรมาเบียดเบียนการค้าขายบ้านรอง        หวงจื้อได้ยินก็พาลโกรธและเสียหน้า กำชับมารดาไม่ให้ไปขอสูตรที่บ้านรองอีก ตอนนี้เขาสามารถหางานทำในเมืองหลวงได้แล้ว เป็นผู้ดูแลโรงเตี๊ยมเก่า ๆ แห่งหนึ่ง หวงหลินอี้ได้งานเป็นผู้ดูแลร้านขายอุปกรณ์การเรียนแห่งหนึ่ง        ตอนนี้ได้งานอะไรก็ทำไปก่อน จากนั้นค่อยขยับขยายไปทางอื่น หวงชุนฟงถูกบ้านเดิมภรรยาบังคับให้หย่าขาด ลูกสาวคนเดียวก็เอาไปด้วย ตอนนี้เขายังหางานทำไม่ได้ กลายเป็นภาระของบ้านใหญ่ไป        เมื่อหว

บทที่ 193 : เยว่เยว่เจ้าขโมยอะไรไป        หลินลู่ฉียื่นมือออกไปรับ เอ่ย “ขอบคุณท่านหมอเก่อ เช่นนั้นข้าไม่รบกวนท่านแล้ว เชิญท่านทำงานของท่านต่อเถอะ”        “ข้าเองก็จะไปหาท่านหมอคนอื่น ๆ อยู่เหมือนกัน” เขาจะต้องหารือเรื่องเย็บแผลกับพวกเขา เพื่อที่วันข้างหน้าจะได้รักษาได้มีประสิทธิภาพมากขึ้น        เมื่อมีป้ายเข้าออกทุกด่าน นางจึงสามารถเดินไปไหนมาไหนก็ได้ นางเดินไปที่ลานฝึกซ้อม แต่ดูเหมือนสายตาของเหล่าทหารทำให้นางรู้สึกอึดอัดใจ หมุนตัวเดินไปด้านหลังของค่าย ทิวทัศน์ของทะเลสาบแห่งนี้งดงามจริง ๆ นั่งพิงหลังตรงโคนต้นไม้แล้วเผลอหลับไป        ภายในกระโจมของเหล่าผู้บัญชาการ กำลังหารือเรื่องสำคัญกันอย่างเคร่งเครียด นอกจากนั้นยังมีคนสำคัญของรุ่ยอ๋องเข้าร่วมหารือ พวกเขากำลังระดมกำลังทุกฝ่ายในครั้งนี้        “ไปพาตัวขโมยสองคนนั้นม

บทที่ 195 : ใครมันไปทำเรือล่มไว้ตรงนั้นหรือเปล่า        “นางสามารถไปแจ้งทางการได้ แต่นางเลือกมาขโมยความลับของทหาร อย่างไรก็ไม่สามารถปล่อยไปได้จริง ๆ”        เรื่องนี้แย้งไม่ได้ด้วยสิ รุ่ยอ๋องไม่อ่อนข้อให้เลยจริง ๆ หลินลู่ฉีมองแผนที่ดินเหนียวบนโต๊ะ สลับกับมองรุ่ยอ๋อง ก่อนหันไปทางซุนอี้หาน        “พี่อี้หานท่านว่าข้าควรทำอย่างไรดี”        “อุ๊บ !” ซุนอี้หานแทบสำลักน้ำชาที่กำลังดื่มอยู่        รุ่ยอ๋องหันไปมองเขาอีกคน คำรามเบา ๆ ว่า “ซุนอี้หานเจ้ารู้จักนางด้วยรึ”        “พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง ข้ากับนางรู้จักกันมาก่อน” ซุนอี้หานตอบได้ประหยัดคำพูดมาก        หลินลู่ฉีมองเหยียดหยามเขา เจ้าจะหนีเอาตัวรอดคนเด