Semua Bab ข้าคือดาวมงคลน้อยหลินลู่ฉี: Bab 171 - Bab 180

บทที่ 172 : ใช่ข้ามองเจ้า มองปิ่นบนหัวของเจ้าด้วย การล่องเรือไฟเป็นไปอย่างช้า ๆ เซี่ยเฉินฟู่อธิบายให้พวกนางฟังว่า ฮ่องเต้ทรงประกาศให้มีการแข่งขันความสวยงามของเรือไฟ โดยมีกรรมการเป็นขุนนางใหญ่คอยลงคะแนนให้ พวกเขาจะนั่งชมเรือไฟอยู่ตรงลานกว้างด้านหน้า เมื่อเรือทุกลำล่องวนรอบจนครบ ก็เป็นอันสิ้นสุดการลงคะแนน จากนั้นจึงประกาศผู้คว้าชัยและรับมอบเงินรางวัลห้าหมื่นตำลึงให้ “มิน่าพวกเขาถึงได้ประดับโคมไฟกันได้อลังการถึงเพียงนี้ ที่แท้ก็มีเงินรางวัลในการแข่งขันให้ได้” โหย่วลู่เสียนไม่เคยรู้สึกผ่อนคลายเช่นนี้มาก่อน ทั้งที่นั่งชมเรือไฟกับคนนอกแท้ ๆ กลับวางใจได้มากกว่าญาติของตัวเองด้วยซ้ำ “ปีที่แล้วเรือไฟขององค์รัชทายาทได้รางวัลที่หนึ่งไป เรือของพระองค์งดงามจริง ๆ นั่น ๆ ลำนั้นอย่างไร” เซี่ยเฉินฟู่ชี้นิ้วไปที่เรือลำใหญ่ที่สุดในสระหลวงแห่งนี้ การประดับโคมไฟนั้นอลังการกว่าลำอื่นจริง ๆ หลินลู่ฉีมองตามแล้วอดขำไม่ได้ “คนก่อนหน้าเอ่ยว่าเรือของตระกูลหลัวสู้เรือองค์รัชทายาทได้ ข้าว่าพวกเขาคงเอ่ยเอาใจเจ้าของเรือมากกว่า” โหย่วลู่เสียน “คุณหนูหลินเจ้าช่างเ

บทที่ 174 : ข้าค่อนข้างขี้เกียจไปดูแล “นั่นแหละคือจุดขายของเครื่องปรุงรสที่ข้าคิดค้นขึ้น แต่ว่าข้าไม่เคยลงมือทำเองจริง ๆ ข้าแค่รู้ว่ามันทำมาจากอะไร พวกท่านต้องให้คนทดลองทำดูเอง” ล้วนแต่เป็นสิ่งที่นางเคยเปิดคลิปในโลกออนไลน์ดูทั้งนั้น ไหนเลยจะเคยได้ทำเองสักครั้ง จำส่วนประกอบได้ก็ดีถมไปแล้ว “น้ำปรุงรสที่ทำจากถั่วเหลืองต้องหมักถึงหกเดือนว่าจะได้ที่ ผงปรุงรสต้องใช้เนื้อหมูทำอีก นี่ไม่สิ้นเปลืองไปหน่อยกระมัง” เป็นคำพูดของซื่อเจียวหย่ง หลินลู่ฉีมองเขาแล้วทำตาดุใส่ “พวกท่านเคยเห็นโรงผลิตผักดองของพี่สาวข้าไหม” ซื่อเจียวหย่งทำท่าคิดเล็กน้อย “ผักดอง ใช่ร้านผักดองต้าเหนิงนั่นไหม” มีอยู่ร้านเดียวที่โด่งดังในเมืองหลวงยามนี้ “ใช่ เป็นผักดองที่ข้ามอบสูตรให้พี่จื่อเหยาได้ลองทำดู ตอนแรกก็ทำได้บ้างไม่ได้บ้าง ลองผิดลองถูกอยู่หลายครั้ง สุดท้ายตอนนี้เป็นอย่างไร ใครบ้างไม่รู้จักร้านผักดองต้าเหนิง ไหใส่ผักดองของนางก็อวบอ้วนมีเอกลักษณ์ ใครมาเมืองหลวงก็สามารถซื้อกลับไปฝากคนที่บ้านได้ ตอนนี้ได้ขยายการขายไปยังต่างเมืองด้วย” ซุนอี้หานเข้าใจความหมายของนางในทันที “ฉีฉ

บทที่ 176 : ฉีฉีข้า...คิดถึงเจ้า ฉวีฮูหยินกำชับทุกคนที่อยู่ในห้องโถงตอนแม่สามีจากไป ห้ามนำเรื่องของหลินลู่ฉีไปพูดข้างนอกเด็ดขาด โชคดีที่เซี่ยหมัวมัวเป็นคนไว้ใจได้ นางจึงให้คำสัญญาอย่างหนักแน่ ว่าจะไม่เปิดเผยเรื่องนี้ออกไป ส่วนสองนักพรตศิษย์อาจารย์ พวกเขาย่อมเข้าใจเรื่องนี้เป็นอย่างดี กระทั่งเซี่ยเหวินอู่นายท่านรองของตระกูลเซี่ย ยังไม่รู้เรื่องของหลินลู่ฉี เขาตำหนิพี่สะใภ้ใหญ่ ว่าเหตุใดมารดาถึงได้ลาโลกไปในห้องโถง แทนที่จะได้นอนหลับอยู่บนเตียงอย่างสงบ เซี่ยหมัวมัวจึงอธิบายว่า นี่เป็นความต้องการของฮูหยินผู้เฒ่าเซี่ยเอง อ้างว่านางต้องการนั่งอยู่ในห้องโถงก่อนตาย เรื่องจึงได้ยุติลงไป งานศพของฮูหยินผู้เฒ่าเซี่ยผ่านพ้นไปด้วยดี ทุกชีวิตได้เดินต่อไปในทิศทางของตนเอง หลินลู่ฉีราวกับถูกยกภูเขาออกจากอก การใช้ร่างคนอื่นย่อมมีความรู้สึกผิดตามมา แต่เมื่อได้เอ่ยความจริงออกไป ทุกอย่างก็เบาขึ้น ไม่หนักอึ้งเหมือนก่อนหน้า นางใช้ชีวิตอย่างมีความสุขดังเดิม เงินทองหลั่งไหลเข้ามาตามที่ใจนึกคิด ทำอย่างไรได้นางคือดาวมงคลกลับชาติมาเกิด จับต้องสิ่งใดย่อมเกิดผลงอกเงยตามมา ค่ำ

บทที่ 178 : น้องสามข้าไม่ได้อยากมารบกวนเจ้าเลย ขอเพียงตั้งหลักได้ก็จะย้ายออกไป             หวงจื่อถงรู้ข่าวเรื่องนี้ เขารีบขอลางานเพื่อกลับมาสะสางปัญหาที่เรือน และด้วยท่าทางน่าเกรงขามของเขา ทำให้นางเจียงกับคนตระกูลหวงรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา ดาบประจำตำแหน่งในมือของเขาสามารถข่มขวัญได้เป็นอย่างดี        ทันทีที่หลินลู่ฉีเดินเข้ามา ทุกคนต่างมองนางเป็นสายตาเดียวกันหมด แม่นางน้อยหน้าตางดงามคนนี้คือใครกัน        “ฉีฉีนี่ท่านปู่ท่านย่ากับคนที่อำเภอหยางมาทักทายพวกเขาสิ”        หวงชางแทบไม่อยากแนะนำนางให้คนในวงศ์ตระกูลได้รู้จัก แต่อย่างไรก็เลี่ยงไม่ได้อยู่ดี        หลินลู่ฉีก้าวออกมา “ข้าคำนับท่านปู่ท่านย่า ท่านลุงท่านป้าพี่ชายพี่สาวทุกคนเจ้าค่ะ”        นางเอ่ยพอเป็

บทที่ 180 : พี่จื่อถงไม่ใช่ว่าท่านขาดหมออยู่รึ ข้าช่วยท่านได้นะ               “พี่เซี่ยเหตุใดข้าฟังแล้วไม่เข้าใจ” หวงจื่อเหยามองเขาอย่างสับสน        “ฉีฉีเจ้าว่าอย่างไร”        หลินลู่ฉีพลันได้สติขึ้นมา “พี่เซี่ยไปที่จวนตระกูลหลัวก่อน ท่านค่อยเล่าให้พี่จื่อเหยาฟังบนรถม้าก็แล้วกัน”        ระหว่างทางไปตระกูลหลัวของเสนาบดีกระทรวงการคลัง หวงจื่อเหยาต้องอ้าปากค้างไม่รู้กี่รอบ ถามย้ำอยู่หลายครั้งว่าเรื่องจริงใช่ไหม        “พี่จื่อเหยาท่านกลัวข้าหรือไม่ ข้าเป็นวิญญาณมาสวมร่างผู้อื่นอยู่”        พอได้ยินคำถามแบบนี้ นางก็ส่ายหน้าในทันที “เหลวไหลอันใด เจ้าคือฉีฉีของพวกเรา ข้าจะกลัวเจ้าทำไม” เอ่ยแล้วโถมตัวเข้ากอดหลินลู