All Chapters of ข้าคือดาวมงคลน้อยหลินลู่ฉี: Chapter 61 - Chapter 70

บทที่ 61 : ฟังเจ้าพูดแล้วลุงเหมือนฝันกลางวันแสก ๆ อยู่เลย ใช้เวลาเพียงสามวัน การกราบอาจารย์ในสำนักศึกษาเมืองลี่หยางก็ผ่านพ้นไปด้วยดี หวงชางเริ่มมองหาเรือนอยู่อาศัย หลินลู่ฉีบอกว่าเรือนต้องอยู่ใกล้กับร้านค้าและสำนักศึกษาของหวงจื่อถง เผื่อเกิดเหตุร้ายอะไรขึ้นกับคนในครอบครัว จะได้ช่วยเหลือกันได้ทันท่วงที เมื่อฟังดังนั้นพวกเขาก็เห็นด้วย ต้องวางแผนเรื่องร้านค้าเสียก่อน การออกตามหาร้านค้าและการค้าที่ต้องทำ จึงได้เริ่มต้นขึ้น การชิมขนมในแต่ละร้านจึงเป็นเรื่องที่ต้องลงมือทำทันที และเรื่องน่ายินดีของพวกเขาก็คือ ที่นี่ไม่มีร้านไหนขายขนมหมาสู่เลยสักร้าน “ข้าหลงนึกว่าขนมหมาสู่ขายเกลื่อนอำเภอหยาง ที่อื่นคงเอาไปลอกเลียนแบบหมดแล้ว” ฉินซื่อส่ายหน้าให้กับความคิดของตัวเอง “ท่านป้าข้าก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน แต่ว่าร้านขนมในเมืองลี่หยาง ต่างก็ขายขนมไม่ต่างกันนัก ล้วนแต่เป็นขนมพื้นฐานในท้องตลาดทั่วไป แต่เหมือนว่าแต่ละร้านจะมีจุดเด่นของตัวเองอยู่” หลินลู่ฉีเอ่ยตามที่ตัวเองเห็น นางรู้สึกว่าที่นี่ยังไม่มีร้านแบบคาเฟ่เลยสักร้าน หากทำร้านแบบนั้นจะขายได้ดีหรือไม่

บทที่ 63 : พวกเขาทำเกลือได้เร็วปานนั้นเชียว ขณะที่ครอบครัวของหวงชางกำลังแบ่งงานกันอย่างขะมักเขม้น หวงจื่อถงมีหน้าที่ศึกษาเล่าเรียน หวงชางกับหลินลู่ฉีเตรียมปรับปรุงอาคารสองชั้น ตามแบบวาดของหลินลู่ฉี ส่วนฉินซื่อกับหวงจื่อเหยาทำความสะอาดเรือนหลังใหม่ พร้อมกับหาซื้อของใช้ที่จำเป็นเข้าเรือน การแบ่งงานเช่นนี้ทำให้ทุกอย่างดำเนินไปพร้อม ๆ กันได้ เช้าวันหนึ่งหม่าซูเหวินกับซ่งอิ๋งอิ๋ง แวะมาเยี่ยมหวงชางที่เรือนหลังใหม่ พร้อมหอบของขวัญขึ้นบ้านใหม่มาด้วย แม้หวงชางไม่ได้จัดงานเลี้ยง และขนของเข้าอาศัยอยู่แบบเรียบง่าย แต่ตระกูลซ่งก็ไม่ได้ละเลยในส่วนนี้ หม่าซูเหวินเข้าไปคุยกับสองสามีภรรยาในห้องโถงรับแขก ปล่อยให้เด็ก ๆ เข้าไปเล่นในห้องของพวกนาง “น้องซูเหวินมีน้ำใจแล้ว ฝากขอบคุณเถ้าแก่ซ่งด้วย” หวงชางรับของขวัญมาอย่างขอบคุณ “เรือนหลังนี้ของพวกท่านช่างน่าอยู่เสียจริง บรรยากาศอบอวลไปด้วยความรู้” แค่ก้าวเท้าเข้ามานางก็เห็นบทกวีแขวนประดับไว้อยู่หลายแห่ง ฉินซื่อรินน้ำชาให้นาง เอ่ย “ล้วนแต่เป็นเจ้าของเรือนคนเก่าประดับไว้ ฉีฉีเห็นว่าเป็นบทกวีความหมายดีงาม จึงไม่

บทที่ 65 : เจ้าอยากซื้อภูเขา ? วันต่อมาพ่อครัวของเถ้าแก่ซ่งได้เตรียมเตาถ่าน พร้อมกับเนื้อสัตว์จำพวกปิ้งย่างเอาไว้ ส่วนผงปรุงรสนั้นหลังทำการโขลกละเอียดแล้ว พวกเขาได้ทำการนำมาผสมกันอย่างละส่วน หลินลู่ฉีชิมแล้วรู้สึกยังไม่ใช่รสชาติเดียวกับยุคปัจจุบัน นางให้พวกเขาเติมนั่นนิดนี่หน่อย ใช้เวลาร่วมสองชั่วยาม “อันนี้แหละ ใกล้เคียงที่สุดแล้ว” นางเอ่ยคำที่ทุกคนเฝ้ารอคอยออกมาในที่สุด เถ้าแก่ซ่งกับคนอื่น ๆ พากันไปชิมผงปรุงรสในถ้วยใบล่าสุดที่ปรุงมา พวกเขาต่างมีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายออก เพราะรสชาติเผ็ดจัดจ้านและแปลกใหม่ของมัน “พวกท่านอย่าเพิ่งทำหน้าท้อแท้เช่นนั้นสิ รอดูข้าย่างเนื้อให้เสร็จก่อนเถอะ แปะ ๆ ตั้งเตาเร็วเข้า !” เขาปรบมือเรียกความตื่นตัวให้กับทุกคน “ฉีฉีเจ้าแน่ใจนะว่าเจ้าสิ่งนี้จะขายได้” ซ่งอิ๋งอิ๋งยังชาลิ้นไม่หาย ในมือถือขนมหมาสู่ไส้เกาลัดที่สหายนำมาให้ นางกินพร้อมกับดื่มน้ำหวานล้างปากไปด้วย “ขายได้แน่นอน เจ้าวางใจเถอะ” วันนี้เถ้าแก่ซ่งให้รถม้าไปรับนางที่เรือน เพราะต้องอยู่หลายชั่วยาม นางจึงไม่ได้ให้คนอื่นตามมาด

บทที่ 67 : เจ้าแน่ใจรึว่าเขาจะสอบได้ซิ่วไฉจริง ๆ ชั่วน้ำชาเดือดเด็กหนุ่มอายุราวสิบปีก็ถูกพยุงออกมา ใบหน้าของเขาซีดเซียวราวกับเจ็บป่วยมานาน หลินลู่ฉีมองไม่เห็นความชั่วร้ายจากตัวของเขา นางพยักหน้าให้ลงให้สองสามีภรรยารับรู้ เอ่ย “ในเมื่อเขาป่วยข้าคงไม่ต้องเสียเงินซื้อกระมัง ให้เข้ามากับท่านป้าของเขาก็แล้วกัน” นายหน้าค้าทาสลังเลใจเล็กน้อย เขาทำท่าเหมือนเสียดายคนอยู่ “อันใดกัน ข้าซื้อคนตั้งห้าคนเจ้าแถมมาคนหนึ่งไม่ได้เชียวรึ” ฉินซื่อตวาดเสียงดังขึ้น เบี่ยงกายหมายจะไม่สนใจทาสเหล่านี้แล้ว “ฮูหยินไม่ใช่เช่นนั้น เอาเถอะ ๆ เก็บไว้ในเรือนค้าทาสต่อไปก็เปล่าประโยชน์ แถมให้พวกท่านไปคนหนึ่งก็แล้วกัน” นายหน้าค้าทาสยอมตกลงในที่สุด เด็กสาวพวกนั้นต่างอายุสิบสี่ถึงสิบห้า พวกนางถูกขายมาในราคาคนละห้าตำลึง ส่วนท่านป้ากับหลานชายถูกขายมาเพียงสี่ตำลึงเท่านั้น พวกเขามองว่าหญิงแก่ไม่มีกำลังวังชาเท่าเด็กสาวนั่นเอง ฉินซื่อพาทาสที่ซื้อมาทั้งหมดกลับไปที่เรือน ให้พวกนางอาบน้ำร้อนเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ซื้อใหม่ทั้งหมด อีกทั้งยังตั้งชื่อให้พวกนางใหม่ด้วย ม

บทที่ 69 : นังหนูเจ้ามาเล่นผิดที่แล้ว เมื่อฝึกฝนสาวใช้ในเรือน ให้รู้เรื่องการทำขนมจนชำนาญแล้ว หลินลู่ฉีก็อบรมพวกนางเรื่องการบริการลูกค้า นางไม่ต้องการแย่งความสำคัญของโรงเตี๊ยมเยว่ไหล จึงหารือกับสองสามีภรรยา ว่าเลื่อนวันเปิดร้านออกไปอีกสองสัปดาห์ดีหรือไม่ “ข้าคิดว่าความคิดของฉีฉีเข้าท่า ตอนนี้เดินไปทางไหน ผู้คนก็พูดถึงแต่เนื้อเสียบไม้ย่างของโรงเตี๊ยมเยว่ไหล” หวงชางเห็นด้วยกับนาง “เถ้าแก่ซ่งฉลาดยิ่งนักปิดป้ายประกาศ หากใครพักที่โรงเตี๊ยมเยว่ไหลในเดือนนี้ จะได้รับเนื้อเสียบไม้ย่างหนึ่งจานใหญ่ แขกที่ต้องการพักแรม ต่างแย่งชิงห้องพักกันใหญ่เลย” ฉินซื่อได้เปิดมุมมองเรื่องนี้เพิ่มเติม แต่ร้านของนางไม่มีห้องพัก คงไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ “ข้าก็อยากให้ท่านลุงซ่งรุ่งเรือง พวกเราจะได้รุ่งเรืองไปด้วยกัน หากใครคนใดคนหนึ่งไม่ประสบความสำเร็จ อีกฝ่ายคงรู้สึกไม่ดีตามไปด้วย” หวงชาง “ฉีฉีคิดถูกแล้ว แต่เจ้าก็ทำมามากพอแล้ว หากไม่มีเจ้าตระกูลซ่งจะมีเงินมาเปิดกิจการที่นี่รึ อีกทั้งเนื้อเสียบไม้ย่างก็มาจากฝีมือของเจ้าอีก” “ใช่ ๆ ข้าเก่งที่สุด”