Lahat ng Kabanata ng ข้าคือดาวมงคลน้อยหลินลู่ฉี: Kabanata 41 - Kabanata 50

บทที่ 41 : ข้าบอกแล้วว่านางคือโชคลาภของพวกเจ้า กลิ่นหอมของขนมลอยมาเข้าจมูกของหลินลู่ฉี นางคลายรอยยิ้มออกอย่างดีใจ คิดว่าฉินซื่อต้องทำหมาสู่สำเร็จเป็นแน่ รีบวิ่งเข้าไปหานางในห้องครัว “ท่านป้าข้ากลับมาแล้ว !” ฉินซื่อหันกลับมามองด้วยสายตายิ้มแย้ม ผ้ากันเปื้อนของนางเต็มไปด้วยคราบแป้งสีขาว “ฉีฉีมาสักที ป้าของเจ้าไม่ยอมให้ลุงกินขนมเลย บอกว่าต้องรอให้เจ้ากลับมาชิมก่อน จะได้รู้ว่ารสชาติที่ทำนั้นถูกต้องหรือไม่” หวงชางรีบฟ้องทันที “ใช่ ๆ ข้าน้ำลายไหลจะหมดปากอยู่แล้วนี่” หวงจื่อถงได้แต่มองจานขนมตาละห้อย “ข้าอยากกินจะแย่แล้ว” หวงจื่อเหยาก็ใช่น้อยหน้าคนอื่น “พวกเจ้านี่ไปอดอยากมาจากไหน หมาสู่นี่ข้าตั้งใจทำตั้งหลายครั้งกว่าจะสำเร็จได้ ฉีฉีมานี่เร็วเข้า เจ้ามาชิมดูว่าใช่รสชาติที่เจ้าเคยกินมาหรือไม่” หลินลู่ฉีเดินเข้าไปใกล้ ๆ จานขนม นางทำหน้าสงสัยเล็กน้อย “ท่านป้าข้าไม่รู้ว่าอันไหนไส้อะไร” “จริงด้วยป้าเองก็ไม่ได้ทำสัญลักษณ์ไว้” ดวงตานางเป็นประกายอีกรอบ “ใช่แล้วต้องหาทางทำสัญลักษณ์บนขนมแต่ละชนิด แต่ตอนนี้เจ้าชิมไป

บทที่ 43 : ตัดเนื้อยังเหลือเอ็นเจ้าไม่ต้องกตัญญูต่อบิดามารดารึ “หากพวกเรามายืนแจกขนมกับเด็ก ๆ ที่หน้าร้าน จะยิ่งดึงดูดผู้คนมากขึ้น” เขาเป็นทายาทตระกูลการค้า มองดูครู่หนึ่งก็เข้าใจหลักการเรียกแขกเข้าร้านแล้ว “ดึงดูดมากขึ้นอย่างนั้นรึ เช่นนั้นข้าจะทำ” หม่าซูเหวินขจัดความอายทิ้งไป นางเดินเข้าไปในร้านบอกกับฉินซื่อว่า จะถือถาดขนมไปเรียกลูกค้ากับเด็ก ๆ ที่หน้าร้าน ฉินซื่อตกใจเป็นอย่างมาก เกรงว่าสตรีที่ยังไม่ออกเรือนทำเรื่องนี้จะน่าอับอาย แต่ท่านยายเจียงกลับอนุญาตบอกว่าคนทำมาค้าขายจะมามัวนั่งอายไม่ได้ หม่าซูเหวินจึงถือถาดขนมออกไปด้านนอก มีซ่งเผิงจิ่นเดินตามหลังนางไปด้วย เมื่อเด็กน้อยหน้าตาน่ารักสี่คน กับแม่นางน้อยใบหน้างดงาม รวมถึงซ่งเผิงจิ่นที่เป็นที่รู้จักของคนในอำเภอหยาง ใครผ่านมาทางนี้ก็ไม่กล้ามองผ่าน ต่างเข้ามาชิมขนมบนถาดของหม่าซูเหวินกันทุกคน แม้มีบุรุษบางคนอยากทำความรู้จักกับหม่าซูเหวิน แต่การมีซ่งเผิงจิ่นอยู่ด้านข้าง คอยกระแอมตักเตือนเบา ๆ จึงไม่มีใครกล้าบุ่มบ่ามทำสิ่งใดเกินงาม ขนมหมาสู่ขายดีกว่าขนมโก๋และขนมโก๋อ่อน หลังปิดร้

บทที่ 45 : การค้าขายเกลือต้องผ่านราชสำนัก หลังจากได้รับคำเตือนจากบุตรสาว นางเจียงก็ไม่กล้าไปโวยวายที่ร้านค้าของหวงชางอีกเลย นางเกรงว่าจะทำให้ตัวเองต้องสูญเสีย แหล่งเงินจากตระกูลฉวีไป อีกอย่างทุกเทศกาลที่ต้องแสดงความกตัญญู หวงชางก็ไม่เคยขาดหล่นสักครั้งเดียว หลังร้านซินอี๋เปิดการค้าขายมาได้ครึ่งปี ซ่งเผิงจิ่นได้ให้แม่สื่อไปสู่ขอหม่าซูเหวินที่หมู่บ้านหยางฮัว สร้างความตื่นตะลึงให้คนในอำเภอหยางยิ่งนัก โดยเฉพาะคนตระกูลหม่ากับตระกูลฉวี พวกเขาไม่คิดว่าคนที่ถูกขับไล่ออกจากตระกูล อีกทั้งยังเป็นเชื้อสายรองอย่างหม่าซูเหวิน จะได้แต่งงานเป็นภรรยาเอกของตระกูลซ่ง แต่ไม่พอใจแล้วอย่างไร การสู่ขอเกิดขึ้นไปแล้ว ทุกอย่างถูกกำหนดให้มีงานมงคลในอีกหนึ่งปีข้างหน้า เดิมทีหลี่ฮูหยินก็ชื่นชอบว่าที่ลูกสะใภ้คนนี้อยู่ ครอบครัวพวกเขาไม่ได้ยึดถือเรื่องหน้าตามากนัก ล้วนแต่เป็นลูกหลานพ่อค้าแม่ค้ากันทั้งนั้น ท่านยายเจียงจะยื่นคำขาด ห้ามซ่งเผิงจิ่นรับอนุภรรยาเข้าบ้าน เว้นแต่ว่าอายุสี่สิบปีไปแล้วยังไม่มีทายาท ยามนั้นสามารถรับอนุภรรยา เข้ามาทำหน้าที่สืบทอดสายเลือดได้ ทั้งสอ

บทที่ 47 : ข้าขายให้ตระกูลซ่งแค่ตระกูลเดียว ดังนั้นหวงชางจึงพาหลินลู่ฉีไปหาซ่งเผิงจิ่นที่เรือนเขา บอกว่าเขามีเกลือบริสุทธิ์มาขายให้เขาเพียงผู้เดียว ซ่งเผิงจิ่นรู้สึกเหมือนตัวเองหูฝาดไป รีบหันไปทางหลินลู่ฉีในทันที แต่นางกลับทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ให้หวงชางเป็นคนคุยกับเขาเอง “คุณชายซ่งท่านชิมดูก่อน” หวงชางบอกไว้ก่อนหน้าแล้ว ว่าเกลือนี้ยังมีกลิ่นแปลกปลอมอยู่บ้าง หากต้องขายให้ตระกูลซ่งจริง จะดีขึ้นกว่านี้เล็กน้อย แน่นอนว่าเขาชื่อฟังคำพูดของภรรยา ซ่งเผิงจิ่นแม้อายุสิบแปดปี แต่เขาเรียนรู้เรื่องการค้ากับบิดามาตั้งแต่จำความได้ เกลือที่เขาเคยรู้จักในชีวิตที่ผ่านมา ไหนเลยจะขาวเนียนละเอียดเช่นนี้ เขาชิมไปแล้วพลันรู้สึกตาเบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจ “นี่ทำได้อย่างไรกัน” “เรื่องนี้คงบอกคุณชายซ่งไม่ได้จริง ๆ” “พี่หวงท่านรู้ใช่ไหมว่าการขายเกลือนั้น ผิดกฎหมายแคว้นเยี่ยนของพวกเรา” “ว่าตามตรงแล้ว พวกข้าไม่ได้ทำสิ่งใดผิดเลย ข้าไปซื้อเกลือในตลาดมาใช้ เพียงแค่รู้วิธีปรับปรุงคุณภาพให้ดีขึ้น เกลือข้าก็ซื้อเหมือนทุกคน ข้าไม่คิดว่าทำสิ่งใดผ

บทที่ 49 : นังหนูนี่เหตุใดมองข้าตาขวางเช่นนี้ วันเวลาเคลื่อนผ่านไปรวดเร็วนัก ฤดูใบไม้ผลิผ่านมาสามหนแล้ว ปีนี้หลินลู่ฉีอายุเจ็ดปีแล้ว การค้าขายของร้านซินอี๋ไปเป็นอย่างเรียบง่าย แม้ขนมอร่อยแต่ว่าอำเภอหยางเล็กเกินไป อีกทั้งไม่ใช่สถานที่ท่องเที่ยว ที่มีผู้คนมากหน้าหลายตาผ่านมา ปีแรก ๆ มีร้านเลียนแบบขนมหมาสู่เกิดขึ้นถึงสี่ห้าร้าน แต่หลินลู่ฉีก็ไม่ยอมหยุดอยู่กับที่ นางมอบขนมแปลกใหม่ตามฤดูกาล เช่นหน้าร้อนทำขนมใส่น้ำแข็งพวกเต้าทึงเย็น หน้าหนาวทำหมาสู่แบบสามารถปิ้งย่างราดน้ำตาลเคี่ยว ต่อให้มีคนเลียนแบบก็ตามพวกนางไม่ทัน เรื่องทำน้ำแข็งหน้าร้อนก็มีเพียงนางที่ทำได้ คนอื่นไม่รู้คิดว่านางเก็บน้ำแข็งหน้าหนาวเอาไว้ในห้องใต้ดิน นางไม่บอกผู้อื่นหรอก กว่าจะหาขี้ค้างคาวมาทำดินประสิวได้ ช่างยากเย็นยิ่งนัก กระนั้นซ่งเผิงจิ่นก็ไม่ยอมแพ้ เขาอ้อนวอนขอสูตรทำน้ำแข็งจากนางจนได้ แถมยังขอซื้อสูตรทำน้ำแข็งไปในราคาสามร้อยตำลึง มีหรือนางจะไม่ขาย นี่เป็นเงินก้อนแรกที่นางหามาได้ด้วยตัวเอง นางเตรียมจะนำเงินไปฝากที่โรงรับฝาก และตอนนั้นที่นางได้รู้ว่าสองสาม