Semua Bab ANG KATULONG NA PINIKOT NG BILYONARYO: Bab 91 - Bab 100

Sandaling tumahimik si Mr. Nathaniel. Dahan-dahan siyang tumingala sa kalangitan, tila naghahanap ng lakas at kalinawan sa malawak na asul na walang hanggan. Huminga siya nang malalim—ang hangin ay bahagyang umiikot sa paligid, nagdadala ng lamig sa kanyang mga palad—bago niya muling ibinaling ang kanyang matalim na tingin kay Roxane. “Ahmmmm…” mahinang sagot ni Mr. Nathaniel, habang pilit niyang pinapanatili ang kalmadong tinig. “Alam ko naman na hindi si Dark ang ama ng batang ipinagbubuntis mo.” Tahimik na nakatingin si Roxane. Sa loob ng kanyang puso, may bagyong unti-unting sumisiklab. Hindi niya alam kung saan hahango ng sapat na lakas ng loob para harapin ang matinding katotohanang iyon—isang katotohanang nagwawasak sa kanyang mundo, at naglalabas ng sakit na hindi niya kailanman naranasan sa buong buhay niya. Ang mga salita ni Mr. Nathaniel ay tila mabigat na bato na bumagsak sa dibdib niya, at kahit pa pilit niyang itinatago, hindi niya maiwasang madurog sa lungkot at

Sa bawat paglapit ng kanilang katawan, ramdam ni Roxane ang init na dumadaloy mula sa balat ni Dark. Nakasalampak sila sa gilid ng kama, magkayakap na para bang wala nang bukas. Napatigil siya saglit, nakatitig sa mga mata nito—mga matang puno ng pananabik at pagnanasa, pero higit sa lahat, ng pagmamahal na matagal na niyang hinahanap. “Dark…” mahinang tawag niya, halos pabulong, pero puno ng damdamin. Ngumiti ito, bahagyang hinaplos ang pisngi niya gamit ang malambot at maalagang kamay. “Shhh… wala ka nang dapat ikatakot. Nandito lang ako.” Natatakot ako… bulong ni Roxane sa sarili habang nakapikit at halos humigpit ang kapit sa balikat ni Dark. Pakiramdam ko… mabibiyak ulit ang pagkababae ko… Ramdam niya ang mabilis na tibok ng kanyang puso, na halos tumutugma sa bawat hinga ni Dark. Parang may halo itong takot at matinding pananabik—isang kakaibang sensasyon na hindi niya maipaliwanag. Hindi niya alam kung aatras siya o magpapaubaya, pero malinaw sa kanya ang isang bagay

“Aouch! Ang sakit ng balakang ko,” sambit ni Roxane habang dahan-dahang ipinumulat ang kanyang mga mata. Nagbabakasakaling wala na si Dark—sobrang hiya niya sa nangyari kagabi. At hindi lang isa… kundi tatlo pa! Napapapikit nalang siya, ramdam pa rin ang pamumula ng pisngi habang pilit binabalot ang sarili sa kumot. Biglang bumukas ang pinto. Sa reflex, humiga ulit siya at ipinikit ang mga mata, nagkunwaring natutulog. “Sana ay hindi siya…,” bulong niya sa sarili, halos manginig sa hiya. “Nakita kita, Best!” halakhak na sabi ni Lyka. “Hahahahaha! Bumangon ka na diyan, alam kong gising ka na!” Natatawang sabi pa niya. “Alam kong may something kayo kagabi ni sir kaya halos hindi na kayo magising nung tinatawagan ko kayo para kumain ng pang-almusal… tapos ngayon, kunwaring nahihiya ka pa! Ang cute mo talaga,” pabirong sabi ni Lyka, halos halakhak na habang tinitingnan ang pagkakahiya ni Roxane. Si Roxane, halos gustong lunukin ang unan sa hiya, nagbuntong-hininga at nagpakipot. “

Tumingin si Dark kay Roxane, tila naghahanap ng tahimik na pagsang-ayon para tulungan ang babae. Ramdam niya kaagad ang mahinahong kumpirmasyon ni Roxane, kaya tumango ito nang walang pag-aalinlangan. Muling ibinaling ni Dark ang atensyon sa babae, ang kanyang mga mata puno ng lambing at pang-unawa, sabay abot sa kamay ng babae upang ipakita na ligtas siya. “Sumama ka sa akin, Miss. May pupuntahan tayo,” malambing na sabi ni Dark, halatang pinipilit niyang pakalmahin ang kaba at tensyon na ramdam sa paligid. “Talaga? Pupuntahan natin ang baby natin?” masayang sagot ng babae, sabay yakap kay Dark nang mahigpit, ang mga mata niya ay kumikislap sa halong tuwa at takot, halos hindi makapaniwala sa biglaang pangako. Tumango si Dark bilang sagot, ang banayad na ngiti niya ay nagbigay ng kumpiyansa sa babae. Ramdam ng babae ang init at proteksyon sa presensya ni Dark, at bahagyang huminga nang malalim, pilit kinokontrol ang sarili upang hindi mapahamak sa sobrang emosyon. Hindi pa sila na

“Dark, hindi ko alam kung ano ang isasagot ko sa tanong mo,” malumanay na wika ni Roxane, ang tinig niya halos nanginginig habang nakatitig sa nakaluhod na si Dark. Bawat salita ay puno ng kabigatan, dala ang damdaming matagal niyang itinago. Ramdam niya ang bawat tibok ng kanyang puso, tila bumibilis sa bawat saglit, habang ang mga mata niya ay nakatutok sa lalaking naging sentro ng kanyang mundo—ang kanyang asawa. “Wag kang mag-alala, mahal kong asawa,” dagdag niya, pilit pinipigil ang kaba sa kanyang tinig. “Maiintindihan ko ang magiging sagot mo. Handa akong maghintay, kahit pa dumugo ang aking mga tuhod sa kakahintay ng iyong kasagutan… marinig ko lamang ang matamis mong ‘Oo.’” Ang mga salita niya ay may halong tapang at takot, isang malumanay na panata sa sarili na haharapin ang katotohanan. Huminga siya ng malalim, pilit kinokolekta ang lakas ng loob. “Grabee… sasabihin ko na sa kanya ang totoo,” bulong niya sa sarili, ang mga labi halos nanginginig sa bigat ng damdamin. “Sas