Semua Bab ANG KATULONG NA PINIKOT NG BILYONARYO: Bab 111 - Bab 120

Napapamulagat ng mata si Mrs. Sebastian, naghihintay ng sagot mula kay Roxane. Pero minuto na ang lumipas, wala pa ring lumalabas na salita sa bibig niya. Sa kabila ng seryosong usapan, abala naman si Beth sa paghahanap ng labasan. Paraan kung paano siya makakatakas sa bahay ni Dark. "Tatawag ako kay Master Ama… hihingi ako ng tulong sa kanya," nanginginig sa galit at takot na bulong niya sa sarili. Sandaling natahimik si Beth at sinabi;“Pero bakit hanggang ngayon, wala pa ring tawag mula sa Asya? Tiyak nalaman na nilang nasa poder na ako ng mga Villamonte!” Halata ang inis at pagkabahala sa boses niya, habang mabilis niyang nililingon ang paligid, naghahanap ng posibleng daan palabas. Pero .. kahit kaunting pagasa ay wala siyang makita. Samantala, sa Asya… "Hindi ka na makakatawag rito simula ngayon, Beth!’ Kailangan mo nang talikuran ang pagiging yaya mo kay Vanessa at kay Carolina! Sagabal lang kayo sa mga plano ko!" malamig at may halong pananalakay ang bulong ni Aljhon. P

“Roxane! Roxane… nasaan ka?!” tawag ni Dark sa kadiliman, bakas sa boses niya ang kaba at pag-aalala. Maging ang mga tauhan nila ay biglang na-alerto nang tuluyang mawala ang ilaw, nagkakagulo at nagsisigawan. May mga nabangga sa mesa, may mga nadapa, at ang iba’y agad naglabasan ng flashlight. “May nakapasok!” sigaw ni Drick, habol ang hininga habang pilit sinusundan ang aninong mabilis na gumalaw sa dilim. Ang sinag ng ilaw na hawak niya’y saglit lang dumapo sa anino bago ito muling naglaho. “Banda rito!” muling sigaw ni Drick, mas mariin na ngayon, dahilan para kumaripas ng takbo ang mga tauhan ng Villamonte. Ang mga yabag nila’y nag-uunahan, nagsasalpukan pa ang iba sa pagmamadali. Si Dark naman ay napatakbo na rin palabas. Kahit kinakapa niya ang dilim, ramdam ang pawis at mabilis na tibok ng puso, ang tanging mahalaga sa kanya ngayon ay mahanap si Roxane. “Anong nangyayari?!” sigaw ni Mr. Nathaniel, halos mabingi ang lahat sa lakas ng kanyang boses habang nagkakagulo a

“Anong balita kay Aling Beth?” tanong agad ni Dark pagkakita pa lang kay Drick na papalapit sa kinatatayuan niya. Ramdam sa tono ng boses niya ang pagkabalisa, ramdam ang bigat na gumugulo sa kanyang isipan. “Okay naman ang lahat doon, Sir. Wala kang dapat ipag-alala dahil wala namang ibang makakapasok doon kundi kayo at ako lang.” sagot ni Drick, pero hindi nakaligtas sa kanya ang lalim ng titig ni Dark—parang naghahanap ng kasiguraduhan. “Wala ka bang napansin na kasama ni Aling Beth sa private house?” tanong muli ni Dark, halatang hindi kontento sa sagot. May halong kaba at pagtataka ang kanyang tinig. “W-ala naman, Sir… bakit bigla n’yo po natanong? Alam n’yo naman na siya lang ang naroon,” tugon ni Drick, may bakas ng pagtataka sa mukha. Humugot ng malalim na hininga si Dark, hindi maitatago ang pagkadismaya. “Ahmmm… pansinin mo ang CCTV na nasa sala. Kanina ko pa hindi makita ang nagaganap roon dahil tinakpan niya ang CCTV sa sala.” Saad niya habang halos nakadikit an

“Hindi ko matiis na hindi ko makita ang asawa ko. Pupuntahan ko siya,” bulong ni Dark, ramdam ang bigat sa dibdib at bahagyang pag-aalala sa kanyang tinig. Paglabas niya ng silid, nakita niya si Levie at si Mrs. Sebastian. Nakatayo sila—kausap si Vellama. Nasa tabi rin nila ang malalaking bagahi na dala nila nung dumating sila. “Aalis na siguro sila. Mabuti na rin iyon, kasya umasa siya sa akin,” bulong ni Dark, at tuloy-tuloy siyang naglakad palabas. “Dark Nathaniel! Saan ka pupunta? Hindi ka naman ba sasaglit dito para magpaalam sa kanila?” tawag ni Vellama sa anak. “Kainis,” sagot ni Dark, napapailing. “Uunahin ko pa ba sila kesa sa asawa kong kagabi ko pa namimiss!” “Fine… huling araw na rin naman nila ito. Aa, nga pala, Drick, ihanda mo yung kotse at aalis kami ni Roxane. Araw kasi ngayon ng OB checkup niya,” utos ni Dark sa kanyang alalay bago siya lumapit sa kanyang ina. Sabay baling sa pamilyang Sebastian. “Aalis na po ba kayo ngayon?” tanong ni Dark, kunwaring m

Sa Lawa “T-tulungan niyo akoooo… ahhh! Tulungan niyo akooo!”paulit-ulit na sigaw ni Beth sa gitna ng lawa. Pilit siyang kumakampay, bawat iglap ng braso’y puno ng desperasyon, nagbabakasakaling may makarinig at makapitan siya upang makaalis sa mapanganib sa lawang pinagdalhan sa kanya. Ngunit wala, kahit isa ay walang naglakas-loob o nagkataong mapadpad sa lawa upang tulungan siya. Tahimik ang paligid, tanging malamlam na pagkislot ng tubig ang gumagalaw, waring nakikisama sa kanyang paghihirap. Hanggang sa tuluyan na siyang nanghina—ang mga braso niyang may tama ng bar*l ay halos wala nang silbi. Bawat pilit na kampay ay nagdudulot lang ng hapdi at bigat na parang hinihigop siya ng malamig na lawa. “Oh Dyos ko, Lord… kayo na po ang bahala sa kanila… mukhang hanggang dito na lang ang buhay ko!” umiiyak na sabi ni Beth, nanginginig ang tinig at nangingilid ang luha habang nilulunod siya ng kawalan ng pag-asa. Sa huling pagkakataon, dumaan sa kanyang isipan ang mga mahal niya sa bu