All Chapters of ANG KATULONG NA PINIKOT NG BILYONARYO: Chapter 221 - Chapter 230

“Tigil!” sigaw ni Ivony na ikinagulat ni Clairox. “Huh? Dito na ba bahay niyo?” tanong ni Clairox, sabay tingin sa paligid. Isang lumang gusali ang bumungad. May mga sulat na kung ano-anong vandal sa pader, maduming pintuan, at bintanang halos hindi na makita sa kapal ng alikabok. Parang haunted house na pang-extra sa horror movie. “Gulat ka ba, Mr. Pogi? Na dito nakatira ang isang gandang reyna? Sa gusaling mas mukhang kulungan ng kalapati kaysa condo unit?” sabay taas-kilay ni Ivony na parang may sariling spotlight. Umubo si Clairox at umiwas ng tingin. “Huh? Wala akong sinasabi, ah... Aalis na ako. Ingat nalang.” Sandali siyang tumingin ulit sa dalaga at seryosong dagdag, “Next time na pagkikita natin… sana maayos na ang itsura at pananamit mo.” At tuloy-tuloy nang pinaandar ni Clairox ang kanyang Motor palayo sa kinatatayuan nj Ivony. Naiwang tulala si Ivony, nakabuka ang bibig. Did he just… fashion-shame me?! Pero imbes na mainis, bigla siyang napahawak sa pisngi niya na

“Ang Pagkikita – Katuloy ng Kabanata 219” “Lyka…” mahinang bulong ni Roxane habang nanginginig ang mga daliri niya sa paghawak ng isang lumang mga larawan. Isa-isa niyang inilabas ang mga kupas na larawan — may mga gusot, may mantsa ng kape, at may nakadikit pang hibla ng buhok na parang souvenir. “Tignan mo ‘to… mga lumang larawan natin. Hanggang ngayon, tinatago-tago ko pa rin. Nagbabakasakali pa rin akong mahanap kita…” Napangiti si Roxane, pero may luha na nagbabadya sa gilid ng kanyang mga mata. “Ako ito, Lyka… ang matalik mong kaibigan. Si Roxane na laging nagkukunwaring galit kapag nilalayasan mo ako sa tuwing nagpapapatulong ako sa mga labahan namin ni Inay.” Napa-iling siya sabay tawa na may halong hikbi. “Naalala mo ba? Laging hiling ko noon na madapa ka… hindi para masaktan ka ha! Kundi para ‘wag ka lang makalayo, para mapilit kita tumulong. Hahaha…” Bumuntong-hininga si Roxane at dahan-dahang pinunasan ang kanyang mga mata. “Nakakatawa no? Dati-dati parang laro lang

Tinanggap na rin ni Clairox ang katotohanan—na siya ay anak nina Carolina at Dark Nathaniel Clinthon Villamonte. Mabigat man sa dibdib, natuto siyang yakapin ang katotohanang matagal na niyang pinagisipan. Ngunit sa parehong sandali, parang pinunit ang kanyang puso nang biglaang mawala si Roxiel. Noong una, pangarap ni Clairox na maging isang matagumpay na negosyante, isang landas na tahimik at tiyak ang kinabukasan. Ngunit nang maglaho ang kanyang kakambal na tila usok na tinangay ng gabi, nagbago ang lahat. Sa kanyang isipan. “Hindi ako pwedeng manatili lang dito, naghihintay,” mariin niyang bulong sa sarili, habang nakatitig sa sahig na para bang nandoon ang lahat ng sagot. “Kung hindi ko siya hahanapin, sino pa? Kung hindi ako kikilos, baka tuluyan na siyang mawala.” Doon niya napagdesisyunan ang isang bagay na hinding-hindi na niya mababawi—iwanan ang pangarap na negosyo at tahakin ang mas mapanganib na daan. Baguhin ang kanyang kurso at maging isang pulis. Hindi para sa sa

“Nandito na tayo,” seryosong sambit ni SPO4, habang pinagmamasdan ang mataas at marangyang gusali na tila nagtatago ng matagal nang lihim. “Kailangan nating magdisguise, para hindi nila mabatid na mga pulis tayo.” Bahagyang natawa ngunit may halong pangamba si SPO3, bago ito sumagot. “Pero… kilala na tayo ng karamihan. Sa tagal-tagal na rin nating naglilingkod sa bayan, imposibleng hindi nila maaninag ang tunay nating katauhan.” Sumingit si SPO2, mariing titig ang ibinigay sa dalawa. “Tama. Kaya ang kailangan natin ay bagong mukha. At sa pagkakataong ito—” nilingon niya ang dalawa, “—si Clairox at si Steffie. Kayo ang dapat pumasok sa gusaling iyan.” Sa sinabi nito, may bigat na sumagi sa dibdib ni Clairox at Steffie. Alam nila, hindi ito simpleng misyon. Ngunit ang pagtitiwala ng mga beterano sa kanila ay higit pa sa anumang alinlangan. Hinugot ni SPO2 mula sa itim na maleta ang dalawang kasuotan. “Isuot ninyo ito. Ito ang magiging tiket ninyo para makapasok.” Dahan-dahang bin

Dahan-dahang pinihit ni Steffie ang door knob ng Room 204, hawak pa ang mabilis na tibok ng kanyang puso. Buo ang isip niyang may matutuklasan siyang mahalagang clue para sa kanilang misyon. Ngunit sa pagbukas ng pinto— “Surprise!!! Congratulations!!!” Bumungad sa kanya ang malakas na palakpakan, mga hiyawan, at ang masigabong pagbati mula sa ilang dosenang kabataang nakasuot pa ng kanilang bagong pressed na uniporme—ang ilan ay may hawak na balloons, confetti, at mga banner na may nakasulat na “Congrats, Rookie Batch!” Napahinto si Steffie sa may pintuan, nanlaki ang mga mata, at halos malaglag ang panga. “A-a…ano ‘to?” bulong niya, habang halos mahulog sa kanyang kamay ang maliit na device na hawak niya. Ang lahat ng naroon ay tumigil din sa palakpakan, natigilan nang mapagtanto na hindi si Clairox ang pumasok kundi isang magandang babae na hindi nila kilala. Ang ilan ay nagbulungan, ang iba nama’y nakatitig lang sa kanya, tila hindi makapaniwala. “Hindi si Clairox?” bulong ng