All Chapters of ANG KATULONG NA PINIKOT NG BILYONARYO: Chapter 231 - Chapter 240

HQ – Rooftop, Gabi ng Araw ng “Clean-Up Duty” Tahimik na ang paligid. Mula sa itaas, tanaw ni Clairox ang mga ilaw ng lungsod—kumikislap, parang mga bituin na bumaba sa lupa. Nakaupo siya sa railing, pagod pero nakangiti habang iniinom ang kape na binigay sa kanya ni SPO4 Garry kanina. “Promotion daw…” bulong niya ulit, pero ngayon ay may kasamang tawa. “At least malinis na ‘yung Room 204.” Biglang may marahang yabag sa likuran. Hindi na siya lumingon; kilala na niya ang tunog ng hakbang na ‘yon. “Partner,” malambing na tawag ni Steffie, bitbit ang dalawang cup ng milk tea. “Isa pa, para sa bayani ng basag na mesa.” Napalingon si Clairox, napataas ang kilay. “Wow, may pa-reward ka ngayon, ha? Ano ‘to, peace offering o pampalubag-loob?” Ngumiti si Steffie at inabot ang isa sa mga cup. “Depende kung tatanggapin mo.” Kinuha ni Clairox iyon, sabay inom ng isang lagok. “Hmm. Matamis.” “Of course,” sabi ni Steffie, nakangiti. “Extra pearls pa nga. Kasi alam kong mahilig ka s

“Steffieeeeeee!” Muling umalingawngaw ang sigaw ni Clairox, puno ng takot at desperasyon. Tumatalbog ang tinig niya sa mga pader ng abandonadong bodega habang lumalaganap ang usok at amoy ng pulbura. Nakatakbo siya papasok, pawis at alikabok ang bumabalot sa mukha niya. “Steffie! Nasaan ka?!” sigaw niya ulit, nanginginig ang boses, halos mamamaos. Sa kabilang bahagi ng silid, bahagyang nakayuko si Mr. V, hawak pa ang baril na ngayon ay nanginginig sa kanyang mga kamay. “Sh*t…” mahina niyang saad, halos hindi na humihinga sa pagkagulat. “Mukhang… tinamaan ko ata ang asawa niya…” Tumigil siya, parang natigilan ang mundo. Ang mga mata niya’y puno ng gulat, hindi makapaniwala sa nangyari. Hindi iyon ang plano — hindi iyon ang gusto niya. Ginawa lang niya iyon para lumayo ang magasawa, hindi para manakit. “Hindi ko sinasadya… Diyos ko…” bulong niya habang napayuko, halos mawalan ng lakas. “Clairox!” Isang pamilyar na tinig ang sumingit sa gitna ng katahimikan. Si Steffie, mahina

“Sino kaya ang matandang iyon? Kumusta na kaya si Steffie?” bulong ni Clairox habang pilit siyang hinahatak ng dalawang security guard palabas ng silid. Ramdam niya ang diin ng kanilang pagkakahawak sa kanyang mga braso, halos mapunit ang manggas ng suot niyang uniporme. “Kainis! Bitawan niyo nga ako!” sigaw niya, nagpupumiglas at nagpipilit na makawala. Ngunit bago pa siya muling makapagsalita, biglang bumukas ang pinto. Mula roon ay lumabas ang Matandang Ismeralda Rechenora, kasama ang nurse na nagtutulak ng kanyang wheelchair. Agad na nagbigay-galang ang mga guard at tumigil sa ginagawa, mabilis na inalalayan ang matanda upang mapabilis ang paglabas. Ang kanyang presensiya ay nagdala ng malamig na katahimikan sa buong pasilyo—tila biglang huminto ang oras. “Tigil!” malakas na utos ni Ismeralda, at sa isang iglap, napahinto ang lahat. Ang boses niya ay mababa ngunit mariin, parang tinig ng isang reyna na sanay masunod. Matalas ang kanyang mga mata habang tinititigan si Clair

“Sabi ko na nga ba, pakana na naman ito ng lola ko,” mahina ngunit may halong inis na sambit ni Steffie habang naglalakad paikot sa loob ng kwarto ng ospital. Nakahawak pa siya sa poste ng swero na parang bodyguard niyang sumusunod saan man siya pumunta. “Hindi talaga mapakali ‘yung matanda kapag walang gulong nangyayari. Para bang mission na niya sa buhay ang guluhin ang tahimik kong mundo.” Huminto siya sa tabi ng kama at napabuntong-hininga. “Kailangan kong tumakas sa hospital na ‘to… makausap ko man lang si Clairox. Oo, kailangan kong sabihin sa kanya na—” Napahinto siya at napakurap. “Na… magtanan kami?” Napaikot siya sa sarili at napakamot sa ulo. “Ay, Diyos ko, Steffie! Paano mo naman sasabihin ‘yon? Eh ni hindi nga kayo! Baka mapagkamalan kang desperada!” Napailing siya habang pinipigilang matawa sa sarili. “Sino ba namang matinong babae ang nagyayaya ng pagtatanan sa lalaking hindi pa nga umaamin kung may gusto siya o wala?” Umupo siya sa kama, tinitigan ang puting kisa

“Seryoso ba kayo, Sir?!” gulat na tanong ni Mr. Villamonte, bahagyang tumaas ang tono ng kanyang boses habang nakatingin sa opisyal na kaharap niya. “May mga taong sumusubaybay kay Steffie? At… sindikato pa talaga?” Agad siyang sinenyasan ng opisyal, mabilis ngunit mahinahon. “Shh... sa labas tayo mag-usap, wag dito,” mahina nitong sabi habang tumingin sa paligid, sinisiguro na walang ibang nakikinig. Lahat ng mga SPO sa loob ng HQ Van ay abala sa kani-kanilang mga monitor, ngunit malinaw sa mga mata ng opisyal na hindi siya kampante. Pagkalabas nila ng van, humakbang sila patungo sa madilim na bahagi ng parking area, malayo sa ilaw at mga CCTV. Umihip ang malamig na hangin, at tanging tunog ng malayong makina ang maririnig. Doon na muling nagsalita ang opisyal sa mababang tinig. “Oo, tama ka,” sabi nito, matalim ang tinig na tila puno ng bigat ng katotohanang pilit niyang itinatago. “Lihim lang dapat ito, pero dahil nasabi ko na rin sa’yo, kailangan mo na siyang bantayan ng palihi